Οι εσωτερικές συζητήσεις καλά κρατούν στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά συχνά αυτοακυρώνονται όταν συμπυκνώνονται σε απλουστευτικά ψευτοδιλήμματα. Η κατασκευή εύπεπτων διλημμάτων, με δραματουργικά μάλιστα υλικά, είναι μια μεθοδολογία αντιδιαλεκτική και αντιεπιστημονική, που προκαλεί, αντί της όσμωσης και σύζευξης ιδεών, τεχνητές διαχωριστικές γραμμές και ενίοτε καχυποψία και ακινησία.
Τελευταίο κρούσμα προέκυψε με αφορμή το μετεκλογικό διάλογο επί του πρακτέου. Η νύξη για μια μεγάλη δημοκρατική, πατριωτική παράταξη της Αριστεράς προκάλεσε αντίλογο που κατέληξε σε ένα οιονεί δίλημμα. Ή Αριστερά ταξική και διεθνιστική ή μια διαταξική παράταξη με συγκολλητική ουσία τον πατριωτισμό. Ή κυβέρνηση αριστερή ή κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, κατά παραπλήσια εκδοχή. Οι αντιδρώντες προφανώς ενστερνίζονται τον βαθύ πατριωτισμό της Αριστεράς, τον οποίον όμως μάλλον επιθυμούν να υπονοείται παρά να αναδεικνύεται, για να μην αλλοιωθεί δήθεν η ταξική και ριζοσπαστική φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ. Αντί της φοβικής αυτής στάσης, θα μπορούσαν να παρέμβουν παραγωγικότερα ορίζοντας τον αριστερό πατριωτισμό και αντιδιαστέλλοντας τα ποιοτικά του στοιχεία, προτείνοντας ταυτόχρονα τη δοσολογία εθνικού - διεθνικού, ταξικού - πατριωτικού στο μείγμα της πολιτικής του κόμματος. Ή ακόμη να εμμείνουν στην ανάγκη μιας ρητορικής χωρίς επικοινωνιακές σκοπιμότητες που δεν θα θυμίζει τον παλαιοπασοκικό απωθητικό λόγο.
Επειδή το θέμα έχει ποικίλες προεκτάσεις και σημαντικό αντίκτυπο στην εφαρμοζόμενη πολιτική του κόμματος, θα επιχειρηθεί η εμβάθυνσή του, όσο επιτρέπουν τα περιθώρια ενός άρθρου.