Κυριακή 28 Ιουνίου 2009

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσε να υπερβεί τις δυνατότητες και τα προβλήματα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς
Ημερομηνία δημοσίευσης: 26/06/2009

Παρά τις ηγετικές αναταράξεις σε ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ίσως και ως μοναδική προωθητική διαφυγή από αυτές, οφείλει να συνεχιστεί ο δημόσιος διάλογος για τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών και το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ, μετά και την τελευταία συνεδρίαση της ΚΠΕ του ΣΥΝ. Σπεύδω από την αρχή να δηλώσω πως στην προσπάθεια θετικής υπέρβασης της κρίσης δεν βοηθούν καθόλου οι πατερναλιστικού τύπου, αλλά χωρίς καθόλου αγάπη, δηλώσεις του Λ. Κύρκου, αλλά ούτε και κινήσεις και δηλώσεις που στο όνομα λαθών ή διαφορετικών εκτιμήσεων οδηγούν σε αποστράτευση και λαθεμένα μηνύματα προς τον κόσμο της αριστεράς. Και βεβαίως δεν βοηθά ούτε η επίδειξη αποφασιστικότητας χωρίς την ταυτόχρονη επίδειξη συντροφικής αλληλεγγύης και απόδοσης της οφειλόμενης τιμής και χωρίς τις κατάλληλες κινήσεις που θα δείχνουν πως πράγματι παίρνονται σοβαρά υπόψη οι παρατηρήσεις για τα όποια λάθη ή παραλείψεις, που αδυνάτισαν την απεύθυνση μας προς την κοινωνία. Τέλος, ασφαλώς δεν βοηθά η καταφανώς άδικη εκτίμηση πως για όλα φταίει η ηγεσία του ΣΥΝ, εκτίμηση που μετεκλογικά εκφέρουν ορισμένα στελέχη της ανανεωτικής πτέρυγας, συμπορευόμενοι παραδόξως με τη συνιστώσα εκείνη του ΣΥΡΙΖΑ την οποία δαιμονοποιούσαν προεκλογικά.

Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών

1. Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών ήταν δυσάρεστο. Και αυτό όχι μόνο λόγω της μικρής κάμψης των ποσοστών αλλά και λόγω των αυξημένων, δικαιολογημένα;, προσδοκιών. Καμιά όμως ανάγνωση του αποτελέσματος δεν θα είναι χρήσιμη και αντικειμενική αν εκτός από τις υπαρκτές αδυναμίες του ΣΥΡΙΖΑ δεν πάρει υπόψη το ευρωπαϊκό και παγκόσμιο τοπίο της αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσε να υπερβεί τις δυνατότητες και τα προβλήματα της ευρωπαϊκής αριστεράς. Άρα αποδεικνύεται βιαστική και άστοχη η εκτίμηση περί Ελλάδας «αδύνατου κρίκου» και περί μοναδικότητας του ΣΥΡΙΖΑ που σαν τελείως πρωτότυπο ενωτικό εγχείρημα θα έφερνε τη διαφορά. Ακόμα ζούμε την εποχή της ήττας του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε. Δεν υπάρχει ισχυρή ελκτική δύναμη των ιδεών μας. «βιαστήκαμε» να «μεγαλώσουμε» ενώ οι ιδέες μας είναι ακόμα μειοψηφικές.

2. Ο πρόεδρος του ΣΥΝ έδειξε από την πρώτη στιγμή γενναιότητα και έκανε ειλικρινή αποτίμηση του αποτελέσματος, σε αντίθεση με τους ηγέτες των άλλων κομμάτων. Είναι απολύτως ακατανόητες και εκτός πραγματικότητας οι υπερβολές περί ταπεινωτικής ήττας. Το αποτέλεσμα ήταν κατώτερο των προσδοκιών και των στόχων μας, άρα αποτυχία. Είναι φανερό πως χρειάζεται ανοικτός δημοκρατικός διάλογος με αληθινή προσπάθεια ανίχνευσης των λαθών ή παραλείψεων που δυσκόλεψαν την απεύθυνση μας στην κοινωνία, παρά τη γενικά σωστή και δικαιωμένη από προηγούμενες αναμετρήσεις πολιτική γραμμή. Οι βεβιασμένες και προσχηματικές δηλώσεις στελεχών της ανανεωτικής πτέρυγας που επικαλούνται την εγκατάλειψη του αριστερού ευρωπαϊσμού και της ανανεωτικής φυσιογνωμίας του ΣΥΝ, αναφέρονται σε παρωχημένες αναλύσεις, δημιουργούν λαθεμένες εντυπώσεις στον κόσμο της ανανεωτικής αριστεράς και δεν βοηθούν να αναπτυχθεί ουσιαστική συζήτηση πέρα και έξω από τασικές περιχαρακώσεις.

Η βασική ιδέα της πολιτικής μας πρότασης είναι η συσπείρωση και ενδυνάμωση των δυνάμεων της αριστεράς και της ριζοσπαστικής οικολογίας για να αλλάξουν οι συσχετισμοί και το πολιτικό σκηνικό, για να γίνουν δυνατές λύσεις πέραν του δικομματισμού και της νεοφιλελεύθερης συναίνεσης. Απαραίτητη προϋπόθεση η πάλη για αλλαγή συνειδήσεων μέσα από την άσκηση αποτελεσματικής ριζοσπαστικής αντιπολίτευσης και η προβολή προγραμματικών προτάσεων που θα δείχνουν τον δρόμο λύσης των προβλημάτων της χώρας των εργαζόμενων και της νεολαίας στη λογική υπέρβασης του συστήματος που θέτει τα κέρδη πάνω από τους ανθρώπους, για πολιτικές που θα βάζουν την ανάγκη διεύρυνσης του δημόσιου χώρου πάνω από τα «ιδιωτικά» συμφέροντα. Αυτά κατά τη γνώμη μου παραμένουν σε ισχύ, επικυρωμένα μάλιστα με μεγάλες συνεδριακές πλειοψηφίες. Όποιος θέτει θέμα ριζικής αλλαγής των βασικών στοιχείων της πολιτικής μας εξ αντικειμένου θέτει θέμα συνεδρίου. Αντιθέτως είναι αναγκαία και πολύτιμη η συζήτηση για διορθώσεις, συμπληρώσεις, αποσαφηνίσεις, αποτελεσματικότερη διαχείριση και εμπλουτισμό της πολιτικής μας.

ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ

Ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει στρατηγική επιλογή. Οφείλουμε όμως να συζητήσουμε ορισμένα θεμελιακά ζητήματα. Ο ισχυρός ΣΥΝ αποτελεί βασική προϋπόθεση για ισχυρό ΣΥΡΙΖΑ. Δεν πρέπει ούτε στιγμή να ξεχνάμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί ενωτικό εγχείρημα σε διαρκή δοκιμασία, αλλά ενωτικό εγχείρημα ήταν και είναι και η συγκρότηση του ΣΥΝ. Πολλές φορές οι υπαρκτές διαφορές οδηγούνται στα άκρα, φτάνοντας στο σημείο να ακούγονται περιφρονητικές και απαξιωτικές απόψεις για αλλήλους, όταν όμως φτάνει η ώρα να μετρηθούμε στην κάλπη και μετριόμαστε λιγότεροι μας κακοφαίνεται. Δέστε στις προηγούμενες Ευρωεκλογές τη μοναχική κάθοδο του ΣΥΝ λόγω διαφορετικών επιλογών συμμάχων στον ΣΥΡΙΖΑ και την απομάκρυνση ανθρώπων της ανανεωτικής αριστεράς από την κάλπη του ΣΥΡΙΖΑ στις πρόσφατες εκλογές λόγω «δυσανεξίας» στο ευρωψηφοδέλτιο με αποτέλεσμα να χάνονται ψήφοι από διαφορετική κάθε φορά κατεύθυνση. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί εγχείρημα ενότητας της αριστερών πολλαπλών ιδεολογικών αφετηριών και ιστορικών παραδόσεων και για να πετύχει σημαίνει πως όλοι μετακινούνται και συνθέτουν. Η «δυσανεξία» των μεν στους δε δεν προωθεί το εγχείρημα. Υπάρχουν βεβαίως «δυσανεξίες» από πείσμα και επιπολαιότητα ή από άγονη ιδεολογική εμμονή σε ξεπερασμένες απόψεις αλλά και «δυσανεξία» σε αυτό καθαυτό το εγχείρημα άρσης της πολυδιάσπασης της αριστεράς. Η κατεύθυνση που θα πάρει η λύση του προβλήματος αποτελεί μείζον πολιτικό διακύβευμα και απαιτείται επιμονή, υπομονή, ανιδιοτέλεια και συνεχής επαφή με τις ανάγκες και τα προβλήματα της κοινωνίας αλλά και τις αγωνίες τις ελπίδες και τους προβληματισμούς του κόσμου της αριστεράς. Απαιτείται λοιπόν σεβασμός του κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και σεβασμός στη σημασία και στην ισχύ κάθε συνιστώσας. Είναι άδικο, καταστροφικό αλλά και παράλογο να δίνεται η εντύπωση, από λάθος εκτίμηση ελπίζω, πως συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ ανοίγουν μέτωπο με την πλειοψηφία του ΣΥΝ, πλειοψηφία που διαμορφώθηκε έχοντας σαν ένα από τα βασικά στοιχεία την αμέριστη υποστήριξη στο εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έχουμε αρκετούς αληθινούς αντιπάλους και ψάχνουμε «αντιπάλους» εκεί που δεν υπάρχουν; Κατά τη γνώμη μου απαιτείται ένα μέτωπο κομματικής «λογικής» στον ΣΥΝ πέρα από αμετακίνητες τασικές δεσμεύσεις που θα αποτελέσει και τον πυρήνα ενός «μετώπου ΣΥΡΙΖικής λογικής» στον ΣΥΡΙΖΑ. Όχι για να μείνουν όλα ως έχουν, αλλά για να αλλάξουν. Η προωθητική σύνθεση στον ΣΥΝ θα συμβάλει σε προωθητική σύνθεση και στον ΣΥΡΙΖΑ. Μια σύνθεση που θα επιτρέψει τη διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ στο σοσιαλιστικό και ριζοσπαστικά οικολογικό χώρο, αλλά και για να κατοχυρωθούν τα πολιτικά δικαιώματα των προσερχόμενων που δεν ανήκουν σε κομματικές συνιστώσες. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να είναι «κλειστό» κόμμα διότι η ουσία του βρίσκεται στη διεύρυνση.

Ορισμένα ειδικά ζητήματα εκλογικής και πολιτικής τακτικής

1. Από το ζενίθ της δημοσκοπικής μας δυναμικής μέχρι τις ευρωεκλογές χάσαμε τη «συμπάθεια» του κόσμου. Αυτό συνέβη γιατί, ως οφείλαμε, πήραμε δύσκολες ριζοσπαστικές θέσεις σε μια σειρά ζητήματα, όμως δεν είχαμε την επάρκεια να πείσουμε τον κόσμο για την ορθότητα τους, μερικές φορές μάλιστα φάνηκε να «καμαρώνουμε» γιατί γινόμασταν «αντιπαθείς».

2. Από λάθος διαχείριση αλλά και λόγω εσωτερικών προβλημάτων χάσαμε την ηθική υπεροχή που μας έδινε η υποδειγματική διαδικασία ανάδειξης του προέδρου Αλ. Τσίπρα στο τελευταίο συνέδριο μετά την αποχώρηση του Αλ. Αλαβάνου που σηματοδοτούσε την ανιδιοτέλεια και τη συντροφικότητα των στελεχών του χώρου μας. Καταφέραμε να φανούμε και εμείς σαν τμήμα του φθαρμένου πολιτικού σκηνικού με τις αντιπαραθέσεις για τις βουλευτικές θητείες και για τη σειρά των υποψήφιων ευρωβουλευτών.

3. Δεν διαχειριστήκαμε με επάρκεια και αυτοπεποίθηση τη δημοσκοπική μας άνοδο. Οφείλαμε κατά τη γνώμη μου, να διακηρύξουμε ξεκάθαρα στον κόσμο της αριστεράς και στο διευρυμένο προοδευτικό ακροατήριο πως ζητάμε την ενίσχυση μας και για να είμαστε ισχυρή αποτελεσματική αντιπολίτευση αλλά και για να μπορούμε να συμβάλουμε σε κυβερνητικές λύσεις. Ο λαός καλείται να αποφασίσει για τη θέση μας στο πολιτικό σκηνικό. Μια αποφασιστική ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ με ανατροπή συσχετισμών ήταν, και είναι, ο μόνος δρόμος για να ανοίξουν προοπτικές και κυβερνητικών λύσεων. Ο λόγος μας οφείλει πάντα να αφήνει ανοικτή την ελπίδα, όχι βεβαίως να κοροϊδεύει με ψεύτικες ελπίδες, ούτε να κολακεύει τον κυβερνητισμό των οπαδών του ΠΑΣΟΚ που προσβλέπουν στον χώρο μας. Η πρόταση αυτή βέβαια δεν έχει καμιά σχέση με τη συνεχώς προβαλλόμενη, ανεξαρτήτως συσχετισμών θέση για συμμετοχή σε κεντροαριστερές κυβερνήσεις. Είπαμε πολλά σωστά, εδώ και εκεί ακούστηκε και ο πυρήνας αυτού του προβληματισμού, όμως δεν ήταν ξεκάθαρη και από όλους μια τέτοια τοποθέτηση.

4. Έγινε πολλή κριτική για το κεντρικό προεκλογικό σύνθημα «για τα συμφέροντα των πολλών». Νομίζω πως θα ήταν προτιμότερο να εξετάζαμε αν οι θέσεις μας, οι πρωτοβουλίες μας και οι προτάσεις μας έκφραζαν πράγματι τα συνολικά συμφέροντα των πολλών, αν δηλαδή η συγκεκριμένη ταξική μας απεύθυνση ήταν σύμφωνη με τις προγραμματικές μας επεξεργασίες και τα συνεδριακά μας κείμενα. Εκτιμώ πως μας διέκρινε μια μερικότητα, δεν μπορέσαμε να πείσουμε πως προτείνουμε λύσεις για τη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζόμενων, των αγροτών, των εργαζόμενων επιστημόνων, των μικρών ελεύθερων επαγγελματιών. Ασφαλώς κάναμε πολύ καλά που αναδείξαμε τα ζητήματα της οικολογίας και του δημόσιου χώρου, όμως πρέπει η πρόταση μας να επιτρέπει σε όλους αυτούς που θέλουμε να εκπροσωπήσουμε να αναγνωρίζουν τον εαυτό τους στην προοπτική που τους προτείνουμε. Αυτό καθόλου δεν σημαίνει πως θα κολακεύουμε την ενσωμάτωση τους στον καταναλωτικό τρόπο ζωής και στις ατομικές η στενά συντεχνιακές λύσεις. Χρειάζεται πολύ δουλειά ακόμα γι' αυτό.

5. Αν και τα περισσότερα μέλη του κόμματος μάλλον έδωσαν το μέγιστο δυνατό, η αδύναμη και πολλές φορές ανύπαρκτη λειτουργία των πολιτικών κινήσεων δεν έδινε τη δυνατότητα προγραμματισμού, ελέγχου, έγκαιρης ενημέρωσης, μαζικής δουλειάς και πλήρους κάλυψης του χώρου τους. Έχουμε ένα πολύ αδύναμο εργαλείο ενώ οι απαιτήσεις είναι μεγάλες.

6. Η ηγεσία του κόμματος αν και όργωσε τη χώρα και έδωσε το μέγιστο από άποψη προσφοράς, έδειξε πως δεν είχε ικανοποιητική εικόνα του πως σκέπτεται και κινείται ο κόσμος. Τις τελευταίες μάλιστα προεκλογικές μέρες μας «ενθάρρυνε» με λαθεμένα «αισιόδοξα» στοιχεία, πράγμα που επέτεινε το αίσθημα αποτυχίας. Το γεγονός αυτό δείχνει πως χρειάζεται μια καλύτερη επαφή του προέδρου και συνολικά της Π.Γ. με τα στελέχη τουλάχιστον της ΚΠΕ αλλά και τα μέλη του κόμματος.

Περί “αριστερού πόλου”

Δεν υπηρετήσαμε με συνέχεια και συνέπεια την στρατηγική επιλογή για κοινή δράση και συνεργασία όλων των δυνάμεων της αριστεράς και της ριζοσπαστικής οικολογίας. Η διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ με ισχυρή σοσιαλιστική συνιστώσα και δυνάμεις της ριζοσπαστικής οικολογίας αποτελεί ζωτικό στόχο. Η απεύθυνση λοιπόν στον κόσμο που βρίσκεται στον χώρο και τις παρυφές του ΠΑΣΟΚ απαιτεί σταθερότητα και σοβαρότητα. Πέρα από τη νεολαία με αυτό τον χώρο υπάρχει η μεγαλύτερη δυνατότητα επικοινωνίας. Όσο για το ΚΚΕ οι διαφορές μας και η αντιπαράθεση με τη διχαστική στάση της ηγεσίας του δεν αποτελούν εμπόδιο στο ενωτικό μας κάλεσμα προς τον κόσμο της αριστεράς. Μόνο η ενίσχυση των πολιτικών θέσεων μας και των ιδεών μας μπορεί να ανατρέψει το τελματωμένο σκηνικό στο χώρο της αριστεράς.

Περί αριστερού ευρωπαϊσμού

Η διαφορετική μας αντίληψη για την Ευρωπαϊκή Ένωση από το ΚΚΕ όχι μόνο δεν πρέπει να μας οδηγεί σε απολογητική στάση αλλά αντιθέτως αποτελεί πλεονέκτημα. Πράγματι επιμένουμε πως η πεποίθηση μας πως ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να υπάρξει αποκλεισμένος σε εθνικά σύνορα μας οδηγεί στην αποδοχή του ευρωπαϊκού χώρου σαν προνομιακού πεδίου πάλης για αποτελεσματικές και ολοκληρωμένες εναλλακτικές λύσεις σε αντινεοφιλελεύθερη κατεύθυνση με ορίζοντα τον σοσιαλισμό με ελευθερία και δημοκρατία. Ζούμε σε μια ευνοημένη από την ιστορική εξέλιξη και τις κατακτήσεις των εργαζόμενων περιοχή του πλανήτη. Αριστερός ευρωπαϊσμός είναι λοιπόν η κινηματική πολιτική δράση για ανατροπή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και των αντιδημοκρατικών μεθοδεύσεων της ηγεσίας της Ε.Ε. Αριστερός ευρωπαϊσμός είναι η υποστήριξη αναβάθμισης του ρόλου του ευρωκοινοβουλίου και ο εκδημοκρατισμός των θεσμών. Αριστερός ευρωπαϊσμός είναι η επιμονή στην προσπάθεια δημιουργίας ευρωπαϊκού λαού μακριά από εθνικιστικούς και ρατσιστικούς αποκλεισμούς. Αριστερός ευρωπαϊσμός είναι η αντίθεση στα αποτελέσματα της συνθήκης του Μάαστριχτ (γιατί αλήθεια φοβούμαστε να δηλώσουμε την αντίθεση μας σε αυτή τη συνθήκη;) και στην προσπάθεια αναγωγής του νεοφιλελευθερισμού σε συνταγματική συνθήκη. Όπως αγαπάμε την πόλη μας και τη χώρα μας και παλεύουμε να τις αλλάξουμε έτσι αγαπάμε και την Ευρώπη και πρέπει να αγωνιστούμε να την αλλάξουμε μαζί με τους άλλους Ευρωπαίους αν θέλουμε να συνεχίσει να υπάρχει. Αν συμφωνούμε σε αυτά ποιος ο λόγος να επανερχόμαστε συνεχώς σε αδιέξοδες και πολλές φορές προσχηματικές αντιπαραθέσεις; Θυμίζω στους συντρόφους της ανανεωτικής πτέρυγας που οξύνουν την αντιπαράθεση στο θέμα της Ευρώπης, πως ένας από τους λόγους που το κομμάτι των μελών του ΚΚΕ που παρέμεινε στον ΣΥΝ μετά τη διάσπαση έκανε την επιλογή αυτή ήταν και η αντίθεση στην αδιέξοδη ευρωπαϊκή πολιτική του ΚΚΕ. Αυτό δεν σημαίνει πως τίποτα δεν έχει αλλάξει στην Ε.Ε. από τότε και πως οι τότε θέσεις και οι διαπιστώσεις της ανανεωτικής αριστεράς δεν χρειάζονται αναθεωρήσεις και προσαρμογές στη σύγχρονη πραγματικότητα της Ε.Ε.

Επίλογος

Μπορεί η κρίση που προέκυψε με αφορμή το δυσάρεστο αλλά όχι καταστροφικό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών να αποτελέσει καταλύτη για να ξεκινήσει με νέα ορμή ο ΣΥΡΙΖΑ και να βελτιωθούν πολλά πράγματα στον ΣΥΝ. Αυτό φαίνεται να είναι η προσμονή αλλά και η απαίτηση του κόσμου της ανανεωτικής ριζοσπαστικής αριστεράς. Ενός κόσμου όμως που πρέπει να πάρει στα χέρια του αυτή την υπόθεση με νέο ενθουσιασμό και αναπτερωμένες ελπίδες. Ελπίδες που δεν θα τις στηρίζει ούτε σε εν λευκώ ανάθεση σε αλάθητους χαρισματικούς ηγέτες, ούτε σε βεβαιότητες από παλιές εποχές. Ελπίδες που θα βασίζονται σε δημοκρατικής λειτουργίας κόμματα και σχηματισμούς, σε συμμετοχικές διαδικασίες, σε ανιδιοτελή προσφορά, σύνθεση απόψεων, διαρκή επαφή με τα προβλήματα των εργαζόμενων και της νεολαίας, με αναζήτηση προγραμματικής επάρκειας, με σωστή αμφίδρομη σχέση με τα κινήματα με αγώνες για κατάκτηση λύσεων εκεί που είναι δυνατόν από σήμερα, με το προσωπικό, ηθικό, αγωνιστικό παράδειγμα των ανθρώπων της αριστεράς σε όλους τους αρμούς της κοινωνίας. Μπορούμε; Αυτό μένει να αποδειχτεί.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΑΣΚΟΖΟΣ

μέλος ΚΠΕ ΣΥΝ

Ενεργοί Πολίτες: Μπορούμε ν'ανακτήσουμε την εμπιστοσύνη του κόσμου της αριστεράς
Ημερομηνία δημοσίευσης: 27/06/2009

Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών για τον ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε αναμφισβήτητα, από μια άποψη, κατώτερο των προσδοκιών μας, κατώτερο του ποσοστού των τελευταίων εθνικών εκλογών.

Από μια άλλη άποψη, το αποτέλεσμα, πάλι καλά που στάθηκε στο 4,7% και δεν πήγε παρακάτω. Διότι:

Η ελπίδα που γεννήθηκε με το 5,04% των βουλευτικών εκλογών του 2007 και η εντύπωση που δημιουργήθηκε από τη δημοσκοπική έκρηξη, εξανεμίστηκε από τη μη πραγματοποίηση των αποφάσεων της 1ης Πανελλαδικής Σύσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΝ εξακολούθησε να θέλει να κανοναρχεί τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η καρεκλομαχία στο εσωτερικό του ΣΥΝ για το ποιος θα είναι πρώτος στο ευρωψηφοδέλτιο και ποιος δεύτερος έπνιξε το ήθος μας. Αποφάσισαν να διεξάγουν δημοψήφισμα στο κόμμα τους, τι το δημοκρατικότερο; Κι αμέσως μετά αγωνίστηκαν οι της Ανανεωτικής Πτέρυγας του ΣΥΝ να το ανατρέψουν.

Η επιβολή του ΣΥΝ στον ΣΥΡΙΖΑ να έχει την 1η, την 3η και την 5η θέση και η υποταγή των άλλων συνιστωσών σ’ αυτήν. Η εικόνα προς τα έξω ακύρωνε κάθε προσπάθεια ότι είμαστε κάτι διαφορετικό.

Η καρεκλομαχία για το ποιος θα έχει τη 2η θέση στο Ευρωψηφοδέλτιο, ανάμεσα στην ΚΟΕ και στο ΔΗΚΚΙ, αποπροσανατόλιζε από τον κύριο στόχο.

Η απόρριψη όλων των προτάσεων της Κίνησης «Ενεργοί Πολίτες» για ένα ψηφοδέλτιο που θα δείχνει όχι ποιος θα εκλεγεί ευρωβουλευτής, αλλά ποιο Ευρωψηφοδέλτιο θα έχει ευρύτερη απήχηση και θα κερδίσει την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων της αριστεράς και της νεολαίας.

Ο τρόπος διεξαγωγής του εκλογικού αγώνα. Αντί να προβάλλονται σε όλα τα ΜΜΕ και στις προεκλογικές συγκεντρώσεις οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές και ιδιαίτερα οι τρεις πρώτοι (Χουντής, Σωτηρίου, Παπαδημούλης) εμφανίζονταν άλλοι και κατά κύριο λόγο είχαν την πρωτοκαθεδρία τα στελέχη του ΣΥΝ.

Η, όπως εμφανίστηκε, καρεκλομαχία στην τηλεμαχία (debate) για το ποιος θα εκπροσωπήσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έπρεπε καν να γεννηθεί θέμα. Ο εκάστοτε πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει, σύμφωνα με τους απαιτούμενους κοινοβουλευτικούς κανονισμούς του ΣΥΡΙΖΑ. Συνεπώς ο Αλέκος Αλαβάνος έπρεπε να τον εκπροσωπήσει.

Η Ανανεωτική Πτέρυγα του ΣΥΝ, εκτός από ορισμένες εξαιρέσεις, καταπολέμησε αρχικά το Ευρωψηφοδέλτιο, ως προς τη σύνθεσή του, στη συνέχεια τα έβαλε με την Ελένη Σωτηρίου, μέσω της πολιτικής της τοποθέτησης. Δεν υπήρξε ούτε μια φωνή υπεράσπισης του ψηφοδελτίου από την πλευρά αυτή, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα κλίμα αποχής στη συντριπτική πλειοψηφία των φίλων και των οπαδών της.

Γενικά, δημιουργήσαμε την εντύπωση ότι δεν διαφέρουμε από τους άλλους, ότι είμαστε σαν κι αυτούς, γιατί λοιπόν να μας ψηφίσουν;

Η Κίνηση «Ενεργοί Πολίτες» ευθύνεται γιατί δεν κατάφερε να πείσει τις άλλες συνιστώσες. Δεν βρήκε τα κατάλληλα επιχειρήματα.

Η ήττα όμως που υπέστη ο ΣΥΡΙΖΑ, αν μελετηθεί σ’ όλο της το βάθος και την έκταση και κυρίως εκφράσουν τη γνώμη τους, σ’ έναν ανοιχτό διάλογο, όλοι οι Συριζίτες και οι Συριζίτισσες , μπορεί να μείνει ως μια οδυνηρή ανάμνηση. Αν το θελήσουμε, είναι δυνατόν να αντιστρέψουμε τα κακώς κείμενα και να αποκτήσουμε την εμπιστοσύνη του αριστερού κόσμου. Οι καιροί ου μενετοί, οι ευκαιρίες είναι μπροστά μας. Ας μην τις χάσουμε.

Σάββατο 27 Ιουνίου 2009

Για να μη χαθεί το όνειρο!

Όταν στις αρχές του 2008 ο ΣΥΝ έφερνε την ανατροπή στο πολιτικό σκηνικό με την εκλογή του σύντροφου Αλέξη Τσίπρα στη θέση του προέδρου του κόμματος, κανένας από εμάς, τα απλά τουλάχιστον μέλη του ΣΥΝ, δεν μπορούσε να φανταστεί τι θα επακολουθούσε 2,5 χρόνια μετά.

Οι ελπίδες για μια αριστερά στον πυρήνα διακυβέρνησης της χώρας, για τους νέους στο επίκεντρο της πολιτικής σκηνής, για το ηγετικό δίδυμο που με περηφάνια κάποιοι από εμάς προβάλαμε ως αντίδοτο στη νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα, η θέση μας στα γεγονότα του Δεκέμβρη δίπλα στους νέους, ξαφνικά ήρθαν κι έγιναν διαβρωτικό υγρό σε σκουριασμένες σιδεριές...

Λίγες ημέρες μετά τις ευρωεκλογές, που ψηφίσαμε με μάτια και αυτιά κλειστά, μάθαμε από πρώτο χέρι ότι όλα αυτά ήταν φούσκα.

Τα δημοσκοπικά μέχρι τότε ευρήματα, φαντασία των αισιόδοξων, η διακυβέρνηση με πυρήνα την αριστερά και η περίφημη ενότητα, που με παρρησία διαλαλούσαν όλοι οι ιθύνοντες του κόμματος, παραπέμπουν σε τραγωδία σαιξπηρική!

Η πλειοψηφία της ηγεσίας του κόμματος "σάρωσε" στο Διαρκές Συνέδριο παίρνοντας ποσοστά επιβεβαίωσης 80%. Αυτό ήταν! Πιάσαμε τον ταύρο από τα κέρατα...

Οι ανανεωτικοί στα κεραμίδια σαν γάτες γεναριάτικες να διαμαρτύρονται για ποδηγετήσεις και στρεβλώσεις πολιτικές, ο σύντροφος Αλέξης Τσίπρας, αμήχανος και σαστισμένος όπως αποδεικνύεται τώρα, και ο σύντροφος Αλέκος Αλαβάνος, από τα μετερίζια του ΣΥΡΙΖΑ να παρακολουθεί τα γεγονότα όπως ο γέρος ναυτικός του Χέμινγουεϊ.

Και στη μέση όλων αυτών η κομματική βάση -οι πολιτικές κινήσεις- οι χιλιάδες αγωνιστές που βρέθηκαν δίπλα μας στους κοινωνικούς αγώνες, να τρέχουν να σώσουν τον Υμηττό από τους αυτοκινητόδρομους. Να γκρεμίζουν τα κάγκελα στην παραλία του Ελληνικού, να παλεύουν για να γίνει ο χώρος του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού πάρκο υψηλού πρασίνου, να φωνάζουν για τους μετανάστες, για τους αδύναμους, για τους ανθρώπους χωρίς φωνή.

Κι όλοι αυτοί να λοιδωρούνται!

Για ν' αποδείξουμε τι;

Ότι για άλλη μια φορά προδοθήκαμε;

Για άλλη μια φορά από τον ίδιο μας τον εαυτό;

Πρόθεσή μας δεν είναι να αναλύσουμε το αίτιο αυτής της καταστροφής. Αυτά τα αφήνουμε για τους "σοφούς" του κόμματος. Πρόθεσή μας είναι να φωνάξουμε μέσα απ' αυτές τις γραμμές τον πόνο, την αγωνία, την απογοήτευση που νιώθουμε όλοι εμείς, τα απλά μέλη του κόμματος, για ΟΛΟΥΣ ΕΣΑΣ, τους "σοφούς γέροντες", αλλά και τους νέους της πολιτικής ηγεσίας.

Σταματήστε να τρώτε τις σάρκες ο ένας του άλλου. Η αριστερά δεν είναι το μουσικό παιχνίδι που όποιος προλάβει κάθεται στην καρέκλα. Η αριστερά είναι η ιδέα για ένα καλύτερο αύριο για μας και τα παιδιά μας. Ο κόσμος περιμένει ακόμη από εμάς...

Ακούστε τον κόσμο που σας μιλάει με μάτια και αυτιά πραγματικά ανοιχτά. Μη μας ρημάζετε το όνειρο. Αφήστε μας να ελπίζουμε. Κι αν δεν μπορείτε, να πάτε σπίτι σας. Πάντα θα βρίσκονται κάποιοι που θα μπορούν να βλέπουν και ναι, ν' ακούν τα πράγματα καλύτερα από εσάς.

Πάντως εμείς θα μείνουμε εδώ!

Στους δρόμους, στα βουνά, στις παραλίες, στα κινήματα. Με εσάς ή και χωρίς εσάς.

Γιατί η αριστερά είναι ΕΛΠΙΔΑ και η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ!
Γιατί αν πεθάνει η ΕΛΠΙΔΑ, πεθαίνει και η ζωή!



Σπαταλά Άννα: Γραμματέας Π.Κ. Ελληνικού

Μπίθαρης Σάκης: Γραμματέας Π.Κ. Αργυρούπολης

Ταστάνης Τάσος: Γραμματέας Π.Κ. Γλυφάδας

Τρίτη 23 Ιουνίου 2009

Παρέμβαση του Προέδρου του ΣΥΝ Αλ. Τσίπρα στη συνεδριαση της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ στις 22/6/2009

Κατ' αρχάς θα ήθελα να εκφράσω την ικανοποίησή μου γιατί έστω και τη τελευταία στιγμή ο σ/φος Αλαβάνος άλλαξε απόφαση. θεωρώ ότι είναι μια θετική εξέλιξη. Μια θετική εξέλιξη η οποία βέβαια δεν έγινε δίχως φθορά. Υπήρξε φθορά την οποία πρέπει συλλογικά και με συνευθύνη να προσπαθήσουμε όλοι να την καλύψουμε, να καλύψουμε το χαμένο έδαφος.

Πιστεύω ότι βρισκόμαστε όντως σε μια κρίσιμη στιγμή Είχαμε ένα αποτέλεσμα κατώτερο των προσδοκιών. Δεν είχαμε όμως ένα καταστροφικό αποτέλεσμα που να δικαιολογεί μια καταστροφική διαχείριση, σαν αυτή που μέχρι τώρα έχουμε ακολουθήσει.

Τούτη την ώρα είμαστε αντιμέτωποι τόσο με τις ευθύνες μας, συλλογικές και ατομικές, που οδήγησαν σε ένα αποτέλεσμα κατώτερο των προσδοκιών μας, όσο όμως και με τα δομικά προβλήματα λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ.

Νομίζω ότι πρώτιστο καθήκον για όλους μας αυτή τη στιγμή πρέπει να είναι όχι τόσο ο καταμερισμός της ευθύνης για τα προβλήματα, αλλά η επίλυση των προβλημάτων. Όχι ότι δεν έχει σημασία ο καταμερισμός ευθύνης. Αλλά πρώτιστη ευθύνη όλων μας αυτή τη στιγμή είναι να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα, να λύσουμε τα προβλήματα και μετά να κάνουμε και τον καταμερισμό της ευθύνης.

Σας το λέω αυτό γιατί, σύντροφοι εγώ έχω και μια ιδιαίτερη δυσκολία, και προσωπική δυσκολία. Εγώ έχω έναν ρόλο και μια ευθύνη να ανταποκριθώ σ΄ αυτό. Είμαι πρόεδρος του ΣΥΝ, της μεγαλύτερης συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ, ενός κόμματος με χιλιάδες μέλη και με ιστορική διαδρομή. Ως εκ τούτου πολλές φορές αναγκάζομαι προκειμένου να ανταποκριθώ σ΄ αυτόν το ρόλο να μην τοποθετούμαι με βάση την άποψή μου ή με βάση το θυμικό μου, αλλά να τοποθετούμαι με αίσθηση της ευθύνης του ρόλου μου. Με αίσθηση της ευθύνης να εκπροσωπήσω το σύνολο ενός κόμματος που με εξέλεξε.

Ανταποκρινόμενος, λοιπόν, στο θεσμικό ρόλο του προέδρου του ΣΥΝασπισμού, όλου του ΣΥΝασπισμού και όχι μόνο της πλειοψηφίας του, προσπάθησα αυτές τις μέρες, στο πλαίσιο του δυνατού, να μην καταθέσω τη δική μου αφήγηση για τις αιτίες και τον καταμερισμό της ευθύνης.

Σεβάστηκα και σέβομαι τις απόψεις όλων σας. Θεωρώ ότι πολλές από τις απόψεις του συντρόφου του Αλέκου έχουν βάση και πρέπει να γίνουν αντικείμενο συζήτησης. Δεν συμφωνώ, όμως, με το σύνολο της κριτικής του.

Αρνήθηκα, όμως, συνειδητά να αντιπαραβάλω τη δική μου αφήγηση. θεωρώντας ότι αυτό θα έκανε κακό στο συλλογικό μας εγχείρημα.

Πιστεύω βαθιά πώς μόνο αν ανοίξει ένας γόνιμος και ειλικρινής διάλογος μεταξύ μας, με στόχο, όμως, την αναζήτηση τομών στη λειτουργία μας, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τα δομικά προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ.

Και η κρίση που περνάμε μπορεί να ξεπεραστεί μόνο μέσα από τον σεβασμό των συλλογικών διαδικασιών. Τέτοιες διαδικασίες έχουν ξεκινήσει ήδη και στις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ και στον ΣΥΝασπισμό.

Εμείς έχουμε κάνει Κεντρική Πολιτική Επιτροπή, έχει ξεκινήσει μια πλατιά συζήτηση στις οργανώσεις μας, σε πολλές από τις οποίες πηγαίνω και εγώ ο ίδιος και σ΄ αυτή τη συζήτηση νομίζω ότι πρέπει να προχωρήσουμε, επανεξετάζοντας όλα τα ανοιχτά ζητήματα από την αρχή και βεβαίως έχοντας στο μυαλό μας ότι απάντηση στα δομικά προβλήματα μπορεί να είναι μονάχα η διεύρυνση της δημοκρατίας.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, εγώ αισθάνομαι πάρα πολύ άβολα και αισθάνθηκα πάρα πολύ άβολα διότι εκτιμώ ότι το βασικό πρόβλημα της δημιουργίας του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η ηγεσία. Και θα σας το πω και θέλω να το κρατήσετε αυτό.

Μέχρι σήμερα υπάρχουν κάποιοι όροι λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είμαστε τρελοί, δεν τους βγάλαμε από το μυαλό μας. Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ είναι αποτέλεσμα αυτών των όρων.

Το ότι υπάρχουν αυτοί οι όροι δεν σημαίνει, βέβαια, ότι μπορεί να υπάρχουν επ΄ άπειρον. Αν κάποιος τους αμφισβητεί είναι σαφές -και είναι για όλους μας σαφές- ότι θα τους επανεξετάσουμε. Όμως θα επανεξετάσουμε τα πάντα από την αρχή. Τα πάντα από την αρχή.

Και θέλω να βάλω μια σειρά από ερωτήματα, κυρίως διότι δεν μου επιτρέπει το γεγονός ότι εκπροσωπώ ένα κόμμα το οποίο ακόμα δεν έχει καταλήξει σε αποφάσεις να μιλήσω με συγκεκριμένες προτάσεις. Αυτό θα το κάνω μονάχα αν οι προτάσεις αυτές είναι αποτέλεσμα συλλογικών επεξεργασιών και αποφάσεων οργάνων. Αλλά ερωτήματα μπορώ να θέσω.

• Είναι άραγε το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ ζήτημα προσώπων; Είναι θέμα του ποιος ηγείται ή μήπως το πρόβλημα είναι πώς συλλογικά λειτουργεί η ηγεσία; Πόσα κέντρα αποφάσεων υπάρχουν; Σε ποιο δημοκρατικά εκλεγμένο συλλογικό όργανο λογοδοτεί αυτή η ηγεσία;

• Μπορεί ένα πολυσυλλεκτικό σχήμα να λειτουργεί μόνο στη βάση της ισότιμης συμμετοχής των συνιστωσών ή μήπως χρειάζεται να λαμβάνουμε υπόψη και τη δημοκρατική επιλογή της πλειοψηφίας των μελών της;

• Μπορεί ένα σχήμα να λειτουργεί με μοναδικό γνώμονα την εξασφάλιση του πλουραλισμού (απαραίτητο συστατικό στοιχείο σε ένα συνεργατικό σχήμα) ή μήπως πλουραλισμός δίχως δημοκρατία είναι πουκάμισο αδειανό;

• Μπορούν να έχουν πολιτικό δικαίωμα στις αποφάσεις, στις κρίσιμες αποφάσεις και στις αποφάσεις που αφορούν , όχι μόνο τον πολιτικό προσανατολισμό, γιατί εκεί συνήθως καταφέρνουμε να συνθέσουμε- αλλά δυστυχώς (και αυτό πλέον είναι ένα μεγάλο πρόβλημα που αποτελεί και έλλειμμα ηθικό απέναντι στην κοινωνία) συνήθως πρόβλημα υπάρχει όταν είναι να αποφασίσουμε για την κατάρτιση ψηφοδελτίων, ευρωψηφοδελτίων. Μπορούν λοιπόν να έχουν πολιτικό δικαίωμα σ΄ αυτές τις αποφάσεις μονάχα όσοι εκπροσωπούν συνιστώσες ή μήπως δικαίωμα στις αποφάσεις πρέπει να έχουν και όσοι αρνούνται να ενταχθούν στις συνιστώσες.

• Αλλά ακόμη και όσοι είναι μέλη των συνιστωσών. Πόσο μπορούν να εκπροσωπούνται ή να ακολουθούν αποφάσεις που παίρνονται σε ένα τραπέζι κεκλεισμένων των θυρών;

Συντρόφισσες και σύντροφοι θέτω ερωτήματα γιατί πρέπει να τα επανεξετάσουμε όλα. Και δεν είμαστε τίποτα τρελοί που ξαφνικά αποφασίσαμε να λύσουμε -και μάλιστα δια της γραφειοκρατίας- ζητήματα ηγεσίας. Είναι ζητήματα ανοιχτά. Τα συζητάει ο κόσμος μας αυτά. Και νομίζω ότι πρέπει να συνομολογήσουμε όλοι ότι αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ που υπάρχει σήμερα είναι αποτέλεσμα συμφωνιών ή αποφάσεων που τον συγκρότησαν κι αν δεν μας κάνει, δεν πρέπει να μας κάνει και το σύνολο τους. Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που έχει πλουραλιστική εκπροσώπηση στη Βουλή γιατί έτσι την αποφασίσαμε. Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που έχει ένα συλλογικό σχήμα ηγεσίας το οποίο όμως δεν λειτουργεί σωστά και πρέπει να δούμε γιατί δεν λειτουργεί σωστά. Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος έχει ένα modus vivendi λειτουργίας των συνιστωσών που τον αποτελούν, αλλά δεν μπορεί αυτό το μοντέλο να εκφράσει το κοινωνικό του απόθεμα που είναι ο κόσμος που θέλει να συμμετάσχει και δεν του δίνουμε δυνατότητα να συμμετάσχει.

Αποτέλεσμα αυτών των αποφάσεων είναι αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ που έχουμε σήμερα. Αν δεν μας κάνει, πρέπει να δούμε όλες αυτές τις αποφάσεις και να μην κάνουμε τους τρελούς, ότι δεν υπήρξαν. Βεβαίως, να τις επανεξετάσουμε, αλλά όλα από την αρχή σύντροφοι.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, επαναλαμβάνω ότι είναι μια θετική εξέλιξη που βοηθά το συλλογικό μας εγχείρημα ότι ο Αλέκος Αλαβάνος δεν επιμένει στην παραίτησή του. Επαναλαμβάνω, όμως, ότι όπως δεν αποδεχθήκαμε την παραίτησή του, τουλάχιστον σε ότι αφορά τον ΣΥΝ- έτσι και δεν αποδεχθήκαμε και το σύνολο της ερμηνείας που κατέθεσε για τα αίτια, τον επιμερισμό ευθυνών.

Τώρα είναι η ώρα, με συλλογικό τρόπο, να αποτιμήσουμε το εκλογικό αποτέλεσμα, τόσο στις συνιστώσες τόσο και στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ στις τοπικές επιτροπές, στη συνεδρίαση του Πανελλαδικού συντονιστικού που θα γίνει αρχές Ιούλη και να προετοιμάσουμε συγκροτημένα την Πανελλαδική σύσκεψη του Οκτώβρη, που θα ασχοληθεί και κυρίως πρέπει να ασχοληθεί, κατά τη γνώμη μου, όχι μονάχα με την συγκυρία αλλά και με τα ζητήματα δομής και λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ.

Όσον αφορά τον ΣΥΝ για άλλη μια φορά θέλω να επαναδιατυπώσω την πεποίθησή μας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στρατηγική επιλογή. Για άλλη μια φορά θέλω να διατυπώσω κι επισήμως την πεποίθησή μας ότι θα ενισχύσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ. Πρώτο μας μέλημα αυτή την ώρα πρέπει να είναι και θα είναι η ενίσχυση της δημοκρατίας, η ουσιαστική συμμετοχή του κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ στις διαδικασίες σε τοπικό, θεματικό και κεντρικό επίπεδο. Και παράλληλα για μας είναι μέλημά μας, πρώτο μας μέλη η ενωτική παρουσία του ΣΥΝ που αποτελεί εγγύηση για το προχώρημα του ενωτικού εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ

Αυτές τις σκέψεις θέλω να καταθέσω και να ακούσω και όλους τους υπόλοιπους.

To Γραφείο Τύπου
Συνασπισμός της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας

Παραμένει στην προεδρία της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ ο Αλέκος Αλαβάνος

Στη θέση του παραμένει τουλάχιστον μέχρι το φθινόπωρο ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέκος Αλαβάνος, ανακοινώθηκε χθες μετά την συνεδρίαση της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ. Την ίδια στιγμή, περίπου 150 μέλη ήταν συγκεντρωμένα έξω από τα γραφεία του ζήτώντας από τον Αλαβάνο να παραμείνει.

«Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του φθινοπώρου είναι το σημείο δοκιμής για όλους μας. Και για μένα», τόνισε ο κος Αλαβάνος, επισημαίνοντας το επόμενο σημείο-καμπή για το μέλλον του κόμματός του. Στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη, που θα συγκληθεί τον Οκτώβριο, θα συγκεντρωθούν τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να εκτιμήσουν το εκλογικό αποτέλεσμα και τις αναγκαίες πολιτικές πρωτοβουλίες στο επόμενο διάστημα, «για την αντιμετώπιση της επιθετικότητας των κυρίαρχων δυνάμεων του νεοφιλελευθερισμού», όπως αναφέρεται. Σημειωτέον, στην αρχή του Ιουλίου θα συνεδριάσει και το Συντονιστικό που θα προετοιμάσει τη Συνδιάσκεψη του Φθινοπώρου.

Ο κ. Αλαβάνος εμφανιζόταν έως χθες αμετάκλητος αναφορικά με την απόφαση της παραίτησης, την οποία είχε διατυπώσει στα όργανα του κόμματος. Ωστόσο, η τελευταία του κουβέντα ήταν ότι «με τις μικρές του δυνάμεις», όπως αναφέρει, συμμετέχει στην προσπάθεια ανασύνταξης του ΣΥΡΙΖΑ και στη συνέχιση του αγώνα της παράταξης. «Όχι μόνο ως Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας. Αλλά και ως μέλος του ΣΥΡΙΖΑ που διεκδικώ να έχω την κόκκινη κάρτα για να ψηφίσω στην Συνδιάσκεψη», δήλωσε χαρακτηριστικά στη συνεδρίαση της Γραμματείας.

Σύμφωνα με ανακοίνωση της Πολιτικής Γραμματείας, «μετά την ομόφωνη έκκληση των μελών της Γραμματείας, ο πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ Αλέκος Αλαβάνος αποφάσισε να συνεχίσει την δραστηριότητά του συμβάλλοντας ενεργητικά στην προσπάθεια της νέας πορείας του ΣΥΡΙΖΑ, ως Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας».

Όπως είπε ο κος Αλαβάνος, «με τη μορφή της οργής ή της διάθεσης για παραίτηση [...] απελευθερώθηκε ένα πανίσχυρο συναίσθημα αγάπης για το πρωτότυπο εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ». «Αυτό το συναίσθημα είναι η μεγάλη μας δύναμη, γιατί δίπλα στη σύγχυση του σήμερα τρέφεται η ελπίδα του αύριο», πρόσθεσε, καταλήγοντας: «Μπορούμε λοιπόν. Όλοι μαζί». Ο κ. Αλαβάνος εξέφρασε τη βούλησή του να συμμετάσχει στις διαδικασίες που θα ακολουθήσουν για την αναζωογόνηση του ΣΥΡΙΖΑ και δήλωσε «παρών» στην προσπάθεια εμβάθυνσης των δημοκρατικών διαδικασιών.

Συγκεκριμένα, αναφέρει:

«Συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, όπως το κόμμα μου ο Συνασπισμός, μπορούν πια να κατανοήσουν ότι η πρόκληση δεν είναι να ελέγχουν το σχήμα συνεργασίας, ή να το βλέπουν ως διαπραγμάτευση μηχανισμών αλλά να το εμπνέουν, να το πυροδοτούν, να γονιμοποιούν την κοινή δράση, να φέρνουν ιδέες, να φιλοξενούν τους ανθρώπους της διανόησης και της τέχνης, χωρίς τους οποίους είμαστε άνυδρο τοπίο». «Τα μέλη και οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ», πρόσθεσε, «έχουν πια το δικαίωμα να έχουν ρόλο και λόγο, να εκλέγουν τους αντιπροσώπους τους, να βάζουν αυτοί τη σφραγίδα τους στις πολιτικές κατευθύνσεις και την εκλογή όχι αρχηγού, αλλά συλλογικής ηγεσίας».

Ας σημειωθεί πως ο κος Αλαβάνος διαμήνυσε ότι αναλαμβάνει πλήρως την ευθύνη για «όσα διαδραματίστηκαν από τον Σεπτέμβρη 2007 μέχρι τον Ιούνη του 2009 και οδήγησαν στην ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις Ευρωεκλογές», επσημαίνοντας:

«Συζήτησα με τη Γραμματεία και την Κοινοβουλευτική Ομάδα.
Κυρίως, όμως έλαβα ένα σκληρό μήνυμα από τον κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ. Γυναίκες και άνδρες από τη γενιά του Γλέζου, των Λαμπράκηδων, του Πολυτεχνείου που έχουν βιώσει βαρύ τον πέλεκυ του συστήματος και αβάσταχτη την απογοήτευση από ηγεσίες της αριστεράς. Μέχρι τις νέες και τους νέους του άρθρου 16 και τα παιδιά του Δεκέμβρη.

Αυτός ο κόσμος με τα βιώματα και τις καταβολές του είναι η μοναδική περιουσία μας, ελπίδα για τη χώρα μας».

Ο ίδιος χαρακτήρισε «δύσκολες» αυτές τις ημέρες, υπογραμμίζοντας ωστόσο ότι «είχαν και τη χρησιμότητά τους», καθώς «αναδείχθηκαν προβλήματα, δύσκολα αλλά επιλύσιμα, έξω από το ημίφως κομματικών γραφείων».

Παράλληλα, έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου, λέγοντας: «Έχουμε προ πολλού φθάσει στο σημείο τομής. Κάθε καθυστέρηση ή αναβολή θα είναι αρνητικά καθοριστική».

Δευτέρα 22 Ιουνίου 2009

ΔΗΛΩΣΗ Ν. ΧΟΥΝΤΗ

Αντίθετος στη συγκέντρωση για την παραίτηση Αλαβάνου, δηλώνει ο ο γραμματέας του ΣΥΝ Νίκος Χουντής.

Ο κ. Χουντής αν και στη δήλωσή του τονίζει ότι αντιλαμβάνεται την αγωνία και την ανησυχία των μελών και των φίλων για τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ, για την ανάγκη να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα με συλλογικό και εποικοδομητικό τρόπο για την ενίσχυση της πολιτικής παρέμβασης και της προοπτικής του ΣΥΡΙΖΑ, δηλώνει ότι «Πιστεύω λοιπόν, ότι η συγκέντρωση που οργανώνεται έξω από τα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ ενόψει της κρίσιμης συνεδρίασης της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, είναι έξω από την κουλτούρα της Αριστεράς, ανασύρει οδυνηρές μνήμες και δεν βοηθάει στην ψύχραιμη αντιμετώπιση των προβλημάτων».
ΠΗΓΗ:TVXS

Κυριακή 21 Ιουνίου 2009

Η ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΤΟΥ σ. ΑΛΑΒΑΝΟΥ ΣΤΗΝ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Καταρχήν έχει μία βάση αυτό που λέει ο Μανώλης, κι ο Μανώλης αγαπάει τον ΣΥΡΙΖΑ και γι’ αυτό το λέει αλλά και από τυπική άποψη, το θέμα έχει σχέση άμεσα με το ΣΥΡΙΖΑ και με τη θέση μου ως βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ.

Λυπάμαι που αυτά που ήθελα να πω μαθεύτηκαν πριν από τη συνάντησή μας. Με πολλούς συντρόφους, και εδώ παρόντες, που ζητήσανε να ‘χουμε μια συνάντηση, και γίνεται αυτή η συνάντηση, γνωρίζουν τι θα πω. Και πάρα πολλοί σύντροφοι επίσης στον Συνασπισμό γνωρίζουν τι θα πω. Και μ’ αυτή την έννοια νομίζω ότι η κατάσταση είναι τόσο απαξιωτική για το ΣΥΡΙΖΑ ώστε δεν έχουμε δυνατότητες να παρατείνουμε αυτή την εικόνα και αυτή την ατμόσφαιρα που επικρατεί στο χώρο και αυτό ήθελα να τονίσω κι εγώ χθες, όταν λέω ότι οι μετασεισμικές δονήσεις μπορεί να είναι και ισχυρές αλλά οι μετασεισμικές δονήσεις σταματάνε σύντομα.

Μ’ αυτή την έννοια θα ‘θελα να σας πω τις παρακάτω σκέψεις.

Πρώτη σκέψη

Πηγαίναμε προς τις ευρωεκλογές, δεν θέλαμε μαζί την ταυτόχρονη διεξαγωγή ευρωεκλογών και εκλογών, ξέραμε ότι υπήρχαν πιεστικές καταστάσεις και οπωσδήποτε το ενδεχόμενο, που έγινε πραγματικότητα, ότι πηγαίνουμε μόνο στις ευρωεκλογές έδωσε μια άνεση σε μας και μας έδινε πάρα πολλές δυνατότητες.

Στις ευρωεκλογές πηγαίναμε με αρνητικές και με θετικές προϋποθέσεις όσον αφορά στο πολιτικό κλίμα.

Οι αρνητικές ήταν μια συνεχιζόμενη κάμψη των δυνάμεών μας, όπως εκφραζόταν από τις δημοσκοπήσεις κι όπως εμείς οι ίδιοι προφανώς τις αντιλαμβανόμασταν. Οι αρνητικές ήταν επίσης η επίδραση του Δεκέμβρη σε ένα χώρο ο οποίος σε ένα βαθμό μπορεί να ήταν κοντά στο ΣΥΡΙΖΑ αλλά ήταν και γύρω από το ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με όλη αυτή την καμπάνια και την κινητοποίηση που ‘γινε από όλο το σύστημα ενάντιά μας. Από όλο το σύστημα, πρώτα-πρώτα από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Πράγμα το οποίο αναίρεσε μια γενικά θετική, ας το πούμε, στάση ακόμα και ανθρώπων που δεν ψηφίζανε ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στον δικό μας χώρο.

Οι δύο κυρίως όμως αρνητικές εξελίξεις ήταν το γεγονός ότι για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια είχαμε μία ανάκαμψη, όχι μόνο μία αναζωπύρωση του δικομματισμού σχετική, αλλά είχαμε για πρώτη φορά την παρουσία του ΠΑΣΟΚ μπροστά από τη ΝΔ. Στην πραγματικότητα αυτό είχαμε να το δούμε από τις εκλογές του 2000, όπου παρ’ ότι βγήκε τελικά το ΠΑΣΟΚ, οι δημοσκοπήσεις και το κλίμα γενικά ήταν υπέρ της ΝΔ.

Το δεύτερο κύριο αρνητικό στοιχείο ήταν η πλήρης αδυναμία η δικιά μας και κυρίως των συνιστωσών που έχουν και τη μεγάλη δύναμη, να συνεχίσουν τη δικιά μας θέση για τον Δεκέμβρη με πρωτοβουλίες, με ικανότητα να συγκεντρώσουν τα πρωτοποριακά στοιχεία, πλήρης ανικανότητα και αδυναμία η οποία εκφράστηκε από μια μεγάλη ήττα του ΣΥΡΙΖΑ κατά τη γνώμη μου, που δεν είχαμε δει στο άρθρο 16, ήττα με μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στην όλη εξέλιξη της πολιτικής ζωής δηλαδή το ότι ο χώρος των αντιεξουσιαστών και μάλιστα ο σκληρός χώρος των αντιεξουσιαστών μπόρεσε να αναπτύξει μια ηγεμονική παρουσία με τις δράσεις και τις μορφές που χρησιμοποιεί οι οποίες επηρεάζουν την πολιτική ζωή. Και που αν θέλετε κατά κάποιο τρόπο βιώνουμε και σήμερα ακόμη, με τα γεγονότα τα σημερινά. Εκφράστηκε επίσης με την πλήρη ρήξη που ήρθε μέσα στις δυνάμεις των καθηγητών που εκφράστηκε με την ΠΟΣΔΕΠ και με τη συνεργασία ενός τμήματος των καθηγητών με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και με το προδρομικό και πολύ προειδοποιητικό αποτέλεσμα των φοιτητικών εκλογών.

Την ίδια στιγμή όμως νομίζω ότι είχαμε μια σειρά θετικές προϋποθέσεις τις οποίες μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε.

Πρώτον, τον Δεκέμβρη. Η ικανότητά μας, η στάση μας, σε αντιπαράθεση με το σύστημα, με όλο το σύστημα, με εξαίρεση ίσως την ηγεσία, τη στενή ηγεσία κι όχι τα στελέχη, του ΠΑΣΟΚ, που στάθηκαν απέναντί μας, μας έδωσε μια ταυτότητα. Ενίσχυσε αυτή την ταυτότητά μας ως μία δύναμη, η οποία είναι αντισυστημική και η οποία ακόμη και με κόστος, διαμορφώνει ας πούμε τις τοποθετήσεις μας σε τόσο κρίσιμα και συγκρουσιακά ζητήματα. Παραπέρα κινήσεις όπως για παράδειγμα η τοποθέτηση του προέδρου της Δημοκρατίας ότι ο Δεκέμβρης ήταν εξέγερση, εκεί έγινε η μεγάλη συζήτηση, ενίσχυε αυτή μας την άποψη και μας έδινε τη δυνατότητα να αξιοποιήσουμε εμείς τα θετικά του Δεκέμβρη. Θετικό στοιχείο αυτό.

Το δεύτερο θετικό είναι ότι παρά την αναζωπύρωση τη σχετική του δικομματισμού και τη δυνατότητα του ΠΑΣΟΚ να είναι μπροστά από τη ΝΔ, αυτό ήταν χωρίς δυναμισμό, δεν είχε κινητήριες δυνάμεις, ήταν σ’ ένα βαθμό «ψόφιο», ας το πούμε έτσι, που μας έδινε δυνατότητα εμάς να παρέμβουμε σ’ αυτές τις διεργασίες του νέου τοπίου.

Ένα τρίτο είναι ότι αυτός ο μεγάλος κύκλος ο οποίος επηρέασε και ήταν το κεντρικό ζήτημα επί μήνες μέσα στην πολιτική ζωή της χώρας και επανηλήφθηκε κατά τη διάρκεια των εκλογών, δηλαδή τα θέματα της διαφθοράς. Τις τελευταίες μέρες παίζανε τα θέματα της διαφθοράς, ο Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς τα έβγαλε με μία νίκη, δηλαδή η προσπάθεια η δικιά μας να δώσουμε μια θετική έκβαση σ’ αυτό το ζήτημα με την ακύρωση των δεσμευτικών δράσεων του άρθρου 86 του συντάγματος που οδηγούσαν σ’ όλη αυτή την κατάσταση, στην ατιμωρησία, στην παράλυση της Βουλής, στην απόσταση της Βουλής από τα μεγάλα ζητήματα κατέληξε στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ και δεν είναι μικρό πράγμα, για να μην το αξιοποιήσουμε, το γεγονός ότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός σε προεκλογική κατάσταση είναι υποχρεωμένος να κάνει αυτό που έκαναν προχθές, που είπαν «θα κάνουμε την επιτροπή θεσμών και διαφάνειας» και βάζει την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ.

Θετικά στοιχεία επίσης υπήρχαν σε σχέση με την παρουσία μας στον Οικολογικό τομέα. Και στο ζήτημα σε σχέση με τον Βοτανικό και τον Παναθηναϊκό ο οποίος μας δημιούργησε ένα πλήγμα. Και θέματα όπως η μονή Τοπλού, και ζητήματα όπως είναι ο Λιθάνθρακας, και άλλα. Είχαμε μία πάρα πολύ ενεργή παρουσία που έγινε αισθητή αρκετά.

Και το κύριο βέβαια θέμα, η κρίση. Ποτέ δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι θα ‘χουμε ένα τόσο θετικό πεδίο για την ανάδειξη και προώθηση της πολιτικής μας όσο αυτόν τον κλονισμό του νεοφιλελευθερισμού και σε εθνικό επίπεδο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Και σε παγκόσμιο επίπεδο. Ποτέ δεν περιμέναμε ότι οι προτάσεις Λαφαζάνη για κρατικοποιήσεις, θα γίνονταν, τρόπος του λέγειν, κι απ’ τον Ομπάμα. Είχαμε ένα υπόβαθρο κρίσης, άσχετα αν δεν έφτασε ίσως ακόμη στα σημεία τα οποία περιμέναμε, πάνω σε εκτεταμένες κοινωνικές ομάδες πάνω στις οποίες μπορούσαμε να κάνουμε ιδιαίτερη δουλειά. Εδώ να πούμε ότι μία δικιά μας αδυναμία ήταν η έλλειψη ικανότητας να δούμε και να αναδείξουμε ως το στοιχείο εκείνο στο οποίο θα πολιτικοποιηθεί η κρίση, το θέμα των μεταναστών. Παρότι υπήρχε η ευρωπαϊκή εμπειρία και παρότι και εμείς το βλέπαμε, στους μετανάστες κρατήσαμε μια θέση αρχής πάρα πολύ σημαντική, ανθρωπισμός, όχι στο ρατσισμό κ.λπ., την ίδια στιγμή όμως δεν συλλαμβάναμε τις διεργασίες που γίνονταν σε εκτεταμένα κοινωνικά στρώματα, κι όχι μόνο στον Αγ. Παντελεήμονα, στο Αρκαδοχώρι στην Κρήτη και σ’ όλη την Ελλάδα, που οδηγούσαν σε μια αντιδραστικοποίηση και σ’ έναν ακραίο ρατσισμό εκτεταμένες κοινωνικές δυνάμεις, τις οποίες εμείς έπρεπε να αφουγκραστούμε. Και είχαμε τη δυνατότητα να τις ακούσουμε και να προτείνουμε λύσεις μέσα ακριβώς στα πλαίσια της αντιρατσιστικής πολιτικής που έχουμε, όπως αυτά που προτείναμε για την Ευρωπαϊκή Ένωση, για την ελευθερία διακίνησης μεταναστών κ.λπ. Προσπάθησα, εγώ προσωπικά, περίμενα και μια ερώτηση και στο ίδιο το debate γι’ αυτό το θέμα, προσπάθησα στον ομιλία της Θεσσαλονίκης να το βάλω, όμως ήταν αργά πλέον.

Δεύτερη σκέψη

Με αυτά τα πλαίσια οι στόχοι που έπρεπε να μπουν για μας, οι πολιτικοί, ήταν να αναδείξουμε μία εναλλακτική λύση απέναντι στη ΝΔ, πέρα από τη γνωστή λύση της εναλλαγής στο δικομματισμό και μάλιστα με ένα κόμμα το οποίο δεν έχει δυναμισμό, το ΠΑΣΟΚ. Το οποίο παρότι είχε μια μεγάλη νίκη, πάνω από 4%, βλέπω ότι πολιτικά δεν μπορεί να την αξιοποιήσει καν. Να αναδείξουμε τα στοιχεία της σημασίας της αλλαγής συσχετισμού στο χώρο της Αριστεράς, και να αναδείξουμε ως κεντρικά μια σειρά ζητήματα της κρίσης.

Κατά τη γνώμη μου ακολουθήσαμε μία πορεία εντελώς αυτοκαταστροφική. Και δυστυχώς ανόητη πορεία.

Δεν περίμενε κανείς από την Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ να λειτουργήσει με ηγεσία εταιρίες δημοσκοπήσεων. Όσο κι αν σ’ αυτές τις εταιρίες δημοσκοπήσεων δουλεύουν αξιόλογοι άνθρωποι. Μια παρουσία η οποία δεν ήταν πολιτική, αλλά ήταν επικοινωνιακή.

Ακούσαμε τα εξής τρία στάδια, τους εξής τρεις κεντρικούς στόχους των ευρωεκλογών. Τέσσερις ευρωβουλευτές. Τι σημαίνει πολιτικά 4 ευρωβουλευτές; Σημαίνει ότι έχουμε απλώς μία θεαματική δημοσκοπική ανάπτυξη. Τίποτα παραπάνω. Δεν έχει ουδέν πολιτικό περιεχόμενο. Και θυμάστε καλά και με την παρέμβασή μου στην συνδιάσκεψη προσπάθησα να πολιτικοποιήσω τον κεντρικό μας στόχο, ερχόμενος αν θέλετε σε διάσταση με την εισήγηση η οποία ακούστηκε, και λέγοντας ότι να δούμε, ξέρουμε τις δυνάμεις μας, ας βάλουμε το στόχο των «3 ευρωβουλευτών και του τρίτου κόμματος» που τι σημαίνει; Τρίτο κόμμα σημαίνει αλλαγή του συσχετισμού και νέο ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ στο πολιτικό σκηνικό, αλλαγή του συσχετισμού ανάμεσα σε μας και στο ΚΚΕ, το οποίο δεν είναι ένα θέμα που αφορά μόνο στην Αριστερά, πολλοί –και το ΔΗΚΚΙ το ξέρει-, απ’ τον ευρύτερο χώρο τον σοσιαλδημοκρατικό, δημοκρατικό, πώς να τον πούμε, χώρο ενδιαφέρονται γι’ αυτό το θέμα. Και τρεις ευρωβουλευτές τι σημαίνει; Ότι δίνουμε μία μεγάλη μάχη και το αναδεικνύουμε. Να βγάλουμε ευρωβουλευτή τον Παπαδημούλη. Και προσέχουμε πάρα πολύ αυτό ρεύμα. Αυτό το ρεύμα είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει, είναι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Αποτελεί συστατικό του στοιχείο. Η απώλεια αυτού του ρεύματος ή η αποστασιοποίηση από το ΣΥΡΙΖΑ θα έχει μεγάλο κόστος. Και έχει μεγάλο κόστος. Και πληρώσαμε ήδη ένα μέρος αυτού του κόστους.

Περνάμε στο 2ο σύνθημα, το οποίο εκφράζει κεντρικό στόχο, ο οποίος εκφράζεται στη συνέντευξη τύπου που έδωσε ο ΣΥΡΙΖΑ για να παρουσιάσει την πολιτική του και το πρόγραμμα του στις εκλογές. «Να έχουμε τη μεγαλύτερη εκλογική δύναμη που έχει πάρει ποτέ ο χώρος». Τι σημαίνει αυτό; Το μόνο που σημαίνει είναι ότι έχουμε τον καλύτερο ηγέτη, που μας έφερε περισσότερους ψήφους. Δεν σημαίνει τίποτα άλλο. Δεν σημαίνει τίποτα απολύτως για την κοινωνία αυτό το πράγμα, απολύτως τίποτα.

Και το τρίτο, το οποίο πετάμε μέσα από μια αγωνία τι επικοινωνιακό μπορούμε να πετάξουμε την τελευταία βδομάδα προκειμένου να δώσουμε μια παρουσία δικιά μας, τον «τρίτο πόλο». Έρχεται και πέφτει ο τρίτος πόλος. Και ξαναρωτάω τίνος αποφάσεις είναι όλες αυτές. Σε σχέση και με τα τρία συνθήματα αυτά, τους τρεις κεντρικούς στόχους. Ο τρίτος πόλος έχει μια βάση, ότι εμείς πιστεύουμε ότι υπάρχει το ανεξάρτητο ρεύμα της Αριστεράς, δεν μπορεί να διαχυθεί μέσα στο χώρο το σοσιαλιστικό, τον κεντρώο χώρο, το δημοκρατικό χώρο. Έχει την ιστορία του, έχει τις ρίζες του και έχει το μέλλον του. Ο τρίτος πόλος εκφράζεται και από τις προτάσεις που έχει κάνει και ο Γλέζος, ΚΚΕ, Ανταρσύα κ.λπ., ο Μπιτσάκης, έχει μια βάση. Όμως όταν την τελευταία βδομάδα που έχεις ένα τεράστιο πρόβλημα σε σχέση με όλον αυτό το χώρο τον ευρωπαϊστικό, ο οποίος είναι στοιχείο του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς, είναι στοιχείο του Συνασπισμού, είναι στοιχείο συνιστωσών, ορισμένων συνιστωσών του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς, έρχεσαι και τους βάζεις ότι θα κάνουμε συζήτηση με το ΚΚΕ και θα πάρουμε πρωτοβουλίες με το ΚΚΕ μετά τις εκλογές τότε ουσιαστικά ενισχύεις τις αποδυναμωτικές τάσεις.

Πήγαμε εντελώς απολίτικα, χωρίς σχεδιασμό, με λάθος σχεδιασμό, με άρπα-κόλλα συνθήματα τα οποία ερχόντουσαν, χωρίς να λειτουργεί το κέντρο αυτό του ΣΥΡΙΖΑ που ήταν η εκλογική επιτροπή. Ενώ θέλαμε να αναδείξουμε τα θέματα της κρίσης, 1-2-3 θέματα εδώ στις πρώτες συναντήσεις είχαμε πει να πούμε ότι ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει 1-2-3, το θυμάστε αυτό το πράγμα, τη σημασία της αλλαγής των συσχετισμών, να δώσουμε το μήνυμα σ’ αυτόν τον χώρο του ΠΑΣΟΚ ο οποίος με δυσκολία ακολούθησε το ΠΑΣΟΚ ότι δώστε ακόμα και στην ηγεσία σας ένα άλλο μήνυμα, ότι θέλουμε να είναι αριστερή η αλλαγή, φτάσαμε σε αυτήν την απολίτικη κατάσταση.

Τρίτη σκέψη

Ποιο ήταν το αποτέλεσμα, ότι διαμορφώσαμε ένα σύστημα το οποίο έβγαζε όλα τα αρνητικά. Ο καθένας από μας και η κάθε συνιστώσα και το κάθε σημείο δράσης μας έχει ένα θετικό πρόσημο και ένα αρνητικό πρόσημο. Εξαρτάται αν ακολουθείς μια πολιτική τέτοια που να ενισχύσεις το θετικό και να αποδυναμώσεις το αρνητικό ή το αντίθετο. Εμείς σε όλα τα στοιχεία τα οποία είχαμε, βγάζαμε το αρνητικό πρόσημο με τη μεγαλύτερη τέχνη που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς.

Παράδειγμα, κατά τη γνώμη μου για το Συνασπισμό είναι ένα συν το ότι έχει το δημοψήφισμα, το ότι τα ίδια τα μέλη του αποφασίζουν για τους υποψηφίους και τη σειρά που έχουν οι υποψήφιοι. Παρουσιάσαμε έναν υποψήφιο ο οποίος επιεικώς εμφανιζόταν και χαρακτηριζόταν, χωρίς ο ίδιος να έχει ευθύνες, ως γκρίζος, ως μη αιχμηρός κ.λπ.

Δεύτερον, ένα στοιχείο της δυναμικής μας είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, το ότι είμαστε η ενότητα της Αριστεράς, απέναντι στο ΚΚΕ είμαστε η ενότητα της Αριστεράς. Εμείς καταφέραμε να φέρουμε σε σύγκληση αντιμαχόμενα, ξένα ρεύματα, οργανώσεις, κόμματα, κινήσεις μέσα στο χώρο της Αριστεράς. Πως εμφανίστηκε αυτό; Ότι έχουμε στη δεύτερη θέση μια υποψήφια που τη φόρεσε ο ΣΥΡΙΖΑ στον Συνασπισμό, η οποία είναι άσχετη και θα έπρεπε να είναι στο ΚΚΕ.

Άλλο θέμα, είχαμε τον καλύτερο ευρωβουλευτή από το ανανεωτικό, ευρωπαϊστικό ας το πούμε, ρεύμα, ο οποίος παρότι ήταν ευρωβουλευτής του Συνασπισμού σεβάστηκε το ΣΥΡΙΖΑ, δεν έκανε καμία δράση που να έφερε σε δύσκολη θέση οποιαδήποτε συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ και τελικά μετατρέπεται σε αδυναμία μας γιατί πάμε να τον πνίξουμε, σε όλα τα ζητήματα σύντροφοι.

Και το βίωσα και εγώ ο ίδιος αυτό, και το βίωσα πολύ έντονα και με ευθύνη που ξεκινάει από αυτόν εδώ το χώρο. Σε σχέση με το θέμα του ντιμπέιτ. Όταν έβλεπα στις εφημερίδες όλη αυτή τη φιλολογία περί «παιδοκτόνου» και ενάντια στη νεολαία, ακολουθήσαμε μια πορεία η οποία αποδιάρθρωνε το σύστημα του ΣΥΡΙΖΑ.

Τέταρτη σκέψη

Γιατί αυτά σύντροφοι; Κατά τη γνώμη μου οι ευθύνες των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, των άλλων πλην του Συνασπισμού είναι μικρές. Όντας στον Συνασπισμό και μένοντας στον Συνασπισμό γνωρίζω την αμηχανία των συντρόφων και των συντροφισσών του ΣΥΡΙΖΑ. Γνωρίζω ότι περιμένουν την πρόταση από τον Συνασπισμό. Γνωρίζω, ότι με εξαίρεση ίσως το Μανόλη το Γλέζο, τον οποίο πρέπει να ακούμε περισσότερο, ενδεχομένως όπως τα θέματα με το ψηφοδέλτιο, οι σύντροφοι μόνο σε ακραίες στιγμές έρχονται σε σύγκρουση με το Συνασπισμό, μόνο όταν είναι κάτι το οποίο είναι ακραίο. Επομένως η ευθύνη, κατά τη γνώμη μου, των άλλων συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ είναι στο ότι, θα μπορούσε να πει κανείς, χρειαζόταν μια πιο ενεργητική δράση απέναντι σ’ όλα αυτά τα οποία γίνονται.

Εγώ έγινα δέκτης αυτής της ανησυχίας από πολλούς συντρόφους, την ΚΟΕ, την ΑΚΟΑ, το Γιάννη το Θεωνά, το Μανόλη, το Κόκκινο, από αρκετούς συντρόφους, τους περισσότερους συντρόφους εδώ μέσα. Στην πορεία όμως σύντροφοι αυτό που υπερίσχυσε στην προσπάθεια αυτή των εκλογών ήταν μια ομάδα συντρόφων μέσα στο Συνασπισμό έξω από λειτουργίες του Συνασπισμού ή του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι προωθούσανε δικούς τους στόχους, θεωρούσανε μια σίγουρη επιτυχία την οποία δεν έπρεπε να μοιραστεί με κανένα, ανατρέψανε αυτό το κλίμα και τις αξίες της συλλογικότητας τις οποίες είχαμε. Και εδώ θέλω να αναφέρω δύο στοιχεία.

Το πρώτο είναι το ντιμπέιτ. Εμφανίστηκε ότι διεκδίκησα εγώ το ντιμπέιτ. Δεν διεκδίκησα τίποτα. Είχα ενημερώσει. Ήρθε και με βρήκε ο Θεωνάς, όχι. Με βρήκε η ΚΟΕ, όχι. Με βρήκε η ΑΚΟΑ, όχι. Με ποια έννοια; Με την έννοια ότι και εγώ είχα στο μυαλό μου την ιδέα ότι θα μπορούσε ίσως να σκιάζεται ας το πούμε μια νεολαιίστικη δυναμική που θα μπορούσε να αποκτήσει το εγχείρημα με έναν άλλο κεντρικό λόγο, όχι με τον δικό μου.

Και προέκυψε με τυχαίο τρόπο την τελευταία στιγμή όταν δημοσκοπήσεις μας είχαν φέρει ήδη στο 4% από ένα τυχαίο τηλέφωνο και από μια επίμονη αίτηση δική μου να επιβεβαιωθεί ότι ήταν ομόφωνη θέση του ΣΥΡΙΖΑ και του Συνασπισμού και με μια άμεση επικοινωνία με τον ίδιο το Φλαμπουράρη.

Για ποιο λόγο σύντροφοι όλα αυτά τα παπαγαλάκια; Για ποιο λόγο; Για ποιο λόγο όλα αυτά τα σχέδια; Για ποιο λόγο σύντροφοι δεχόμαστε ότι είναι «προσωπικό στοίχημα» του οποιουδήποτε το πώς θα πάει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Το δεύτερο, στις αρχές της προεκλογικής εκστρατείας έγινε μια συνάντηση δική μου με τον πρόεδρο του ΣΥΝ σχετικά με αυτά τα ζητήματα. Όπου χωρίς να το πιστεύω εγώ, αλλά λέω ας αφήσουμε αυτή τη δυνατότητα, ναι εντάξει να εξελιχτεί με αυτό τον τρόπο. Στην πορεία όμως μπήκε και ένα ζήτημα το οποίο είχε σχέση με την εκπροσώπηση του ΣΥΡΙΖΑ, τη νομική και πολιτική εκπροσώπηση του ΣΥΡΙΖΑ η οποία είναι δεδομένη, προβλέπεται από το Σύνταγμα και τον Κανονισμό της Βουλής. Και το οποίο είναι ασήμαντο πράγμα στην πραγματικότητα, άνευ σημασίας. Όλα αυτά με εντυπωσίασαν εμένα. Η στάση του συντρόφου και των συντρόφων από το Συνασπισμό διότι είχα μπροστά μου τις θέσεις και τον πρόεδρο του Συνασπισμού. Ήρθαμε σε πλήρη διαφωνία. Και είπα, δεν κάνω προεκλογικά θέμα εγώ.

Ρωτάω όμως. Πως γίνεται αυτό, το οποίο το ήξερα, να παίρνονται αυτές οι αποφάσεις για την πολιτική εκπροσώπηση του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς καν να τις έχει συζητήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και ξαναλέω, καταλαβαίνω την αμηχανία των συντρόφων, πως γίνεται να παίρνονται τέτοιες αποφάσεις χωρίς καν να τις έχει συζητήσει ούτε ο Συνασπισμός, όχι ότι αρκούσε, δεν τις είχε συζητήσει καν ο Συνασπισμός. Τις είχε συζητήσει ούτε καν μια τάση του Συνασπισμού. Μία ομάδα συντρόφων χωρίς καμία ευθύνη. Μια ομάδα, η οποία καθοδήγησε και οδήγησε σε αυτή τη διάσπαση δυνάμεων, σε αυτή τη διαίρεση, σε αυτή τη μιζέρια, σε αυτήν την απολιτικότητα το όλο εγχείρημα.

Τελευταίο σημείο

Όπως καταλαβαίνετε, για τον καθένα από μας και για μένα προσωπικά μπαίνουν μια σειρά ερωτήματα. Δυστυχώς αυτό το πρόβλημα δεν σταμάτησε με τις εκλογές, δεν ήταν δίδαγμα οι εκλογές.

Η Κεντρική Επιτροπή του Συνασπισμού ήταν προκλητική, προκλητική όχι γιατί έχει δίκιο ή άδικο, δεν με ενδιαφέρει αν έχει δίκιο ή άδικο, αλλά γιατί σε μια στιγμή που έχει ανέβει η ακροδεξιά, που βλέπουμε κινδύνους από μια στρατηγική έντασης στη χώρα μας και από ένα εντελώς άλλο τοπίο, το οποίο θα μας θέσει εμάς στη γωνία, που αναδείχνεται κεντρικό θέμα το θέμα των μεταναστών στο οποίο έχουμε μια δυσκολία να μπούμε με νέους όρους χωρίς να αφήνουμε τις αρχές μας, που το ΠΑΣΟΚ εμφανίζεται ότι είναι μια δύναμη που μπορεί να κερδίσει την αυτοδυναμία, που εμείς όχι μόνο δεν ήρθαμε τρίτο κόμμα αλλά ήρθαμε πέμπτο κόμμα ασχολείται με την επετηρίδα στην προεδρεία του ΣΥΡΙΖΑ.

Το βίωσα στα Χανιά που ήρθαμε έκτο κόμμα. Αυτή τη στιγμή, κεντρικό ζήτημα ή ένα από τα κεντρικά ζητήματα έχει αναδειχθεί το ποιος θα είναι ο πρόεδρος και ποιος θα είναι ο κεντρικός αρχηγός.

Πιστεύω ότι έχουμε περάσει σε μια απαξίωση, σε μια φάση απαξίωσης και αποδόμησης του εγχειρήματος. Εγώ ακολούθησα την τακτική, σε ένα νοσηρό κλίμα που είχε διαμορφωθεί πριν τις ευρωεκλογές, και το ξέρετε το νοσηρό κλίμα που υπήρχε, το ξέρετε, κάθε φορά που λέγαμε θα κάνουμε μια συνέλευση, μια πρωτοβουλία κ.λπ., υπήρχε μια νοσηρή κατάσταση. Την ανέχτηκα. Ανέχτηκα ξέροντας ποιοι είναι και πως καθοδηγείται και που πηγαίνει αυτό το εγχείρημα στις ευρωεκλογές.

Θυμάται καλά ο Ρούντι, από την πρώτη στιγμή του ‘λεγα κάνεις μεγάλο λάθος αν νομίζεις ότι έχουμε την Ελένη τη Σωτηρίου σίγουρη. Είναι έτσι ή όχι;

Έχουμε μια κατάσταση η οποία πολιτικά δεν μας οδηγεί πουθενά κατά τη γνώμη μου και έχουμε τώρα μια εικόνα αποδόμησης, όπου για μένα ένα κεντρικό στοιχείο, το κεντρικό στοιχείο το οποίο προσπάθησα από την πρώτη στιγμή που ανέλαβα την προεδρία του Συνασπισμού και ενεργό ρόλο στον ΣΥΡΙΖΑ ήτανε να δώσουμε μια εικόνα εναλλακτική. Ότι έχουμε άλλους κώδικες αξιών και λειτουργούμε με διαφορετικό τρόπο από τα άλλα κόμματα και σ’ αυτή τη βάση έγιναν οι αλλαγές στην προεδρία του Συνασπισμού, η συμμετοχή μου στο ψηφοδέλτιο του Ηρακλείου.

Και να κάνω εδώ μια παρένθεση, θα σας το πω αυτό, ότι έχουμε εδώ μέσα συντρόφους και στελέχη στη μεγάλη τους πλειοψηφία υψηλού ήθους, πολύ υψηλού ήθους. Θέλω να πω εδώ ότι πριν από τις εκλογές του 2007 είχα μια συνάντηση με τη Νάντια όπου ήτανε και ο Δήμος, όπου τους ζήτησα να ενισχύσουν η Νάντια το ΣΥΡΙΖΑ και να είναι υποψήφια και δέχτηκε. Λένε, σε ποια περιφέρεια, σκεφτόμαστε μια περιφέρεια της Αθήνας. Τους λέω όχι θαρθείτε στο Ηράκλειο για να ενισχύσουμε αυτή την προσπάθεια για να βγει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, ο πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ και να δούμε μέσα από τις αλλαγές σε λίγους μήνες ενδεχομένως να υπάρχει και η αλλαγή στον βουλευτή Ηρακλείου και ήταν οι πρώτοι που με πιέζαν συνεχώς να μη παραιτηθώ από το Ηράκλειο.

Θέλω να πω, μέσα σε αυτά τα πλαίσια είναι αποδόμηση σύντροφοι, χάνει το κύριο προσόν του ο ΣΥΡΙΖΑ, έχασε το προσόν της δύναμης η οποία συμμετέχει στην πολιτική ζωή και τη διαμορφώνει και προσωρινά το πήρε το ΛΑΟΣ. Το ΛΑΟΣ επιχειρεί να κάνει αυτό που κάναμε εμείς μετά το άρθρο 16. Εμείς διαμορφώναμε την ατζέντα σε πολύ μεγάλο βαθμό, εμείς φέραμε τα θέματα της παιδείας, εμείς αποδομήσαμε τη Νέα Δημοκρατία, πρώτα απ’ όλα εμείς. Εντάξει; Εκφράζοντας, πυροδοτώντας, συμμαχώντας με τα κινήματα τα οποία γίνανε. Εμείς διαμορφώσαμε αυτόν τον εναλλακτικό ριζοσπαστικό λόγο. Και έχουμε σήμερα πολιτικό πρωταγωνιστή το ΛΑΟΣ. Χάσαμε αυτό το πολιτικό αν θέλετε πλεονέκτημα που δύσκολα κατακτιέται με το άρθρο 16 και χάνουμε και το ηθικό πλεονέκτημα το οποίο μας το κληροδοτεί η γενιά του Μανόλη του Γλέζου.

Δεν μπορώ να βλέπω εγώ αυτά τα δημοσιεύματα στις εφημερίδες ούτε για το ΣΥΡΙΖΑ ούτε και για τον εαυτό μου. Δεν γίνεται. Δεν γίνεται να βλέπω του Χατζόπουλου το σκίτσο τη μέρα που πέθανε ο Παπαγιαννάκης που να λέει «εις μνήμην του Παπαγιαννάκη» ο Αλαβάνος με τον Τσίπρα τσακώνονται για το ποιος θα πάει στο ντιμπέιτ επειδή υπήρξαν τα παπαγαλάκια, τα οποία θέσαν αυτό το θέμα.

Με αυτήν την έννοια σύντροφοι για να προστατεύσω το ΣΥΡΙΖΑ και για να προστατεύσω και τον εαυτό μου, θέλω να προστατεύσω τον εαυτό μου, πιστεύω ότι κάθε βήμα που προστατεύει από μια αρνητική πορεία είναι κάτι το οποίο μένει στην ιστορία της Αριστεράς. Και για να υπάρξει διέξοδος σε αυτό το θέμα, δεν θα δώσω κανέναν αγώνα εγώ για καμία καρέκλα, ούτε θα χρησιμοποίησω το ΣΥΡΙΖΑ ενάντια στο Συνασπισμό ή ορισμένους του ΣΥΡΙΖΑ ενάντια στο Συνασπισμό. Είναι έξω από τις δυνατότητες μου. Και για να πω ξανά ότι δεν μας ενδιαφέρει η καρέκλα και για να υπάρξει μια διέξοδος όπου θα αξιοποιηθούν όλοι οι σύντροφοι, όπου θα εναρμονιστούν οι σχέσεις του Συνασπισμού με το ΣΥΡΙΖΑ.

Στις συνθήκες αυτές έχω αποφασίσει να σας ανακοινώσω την παραίτησή μου από βουλευτής προκειμένου να υπάρξει μια διέξοδος, προκειμένου να προστατεύσω το ΣΥΡΙΖΑ και προκειμένου να προστατεύσω αυτά τα λίγα πράγματα τα οποία έχω δώσει μαζί με τις αδυναμίες μου –για να κάνω την αυτοκριτική μου, βαθιά αυτοκριτική για τους τρόπους με τους οποίους χειρίστηκα μετά τις εκλογές του 2007 πάρα πολλά πράγματα, πράγμα το οποίο πιστεύω ότι θα είναι ωφέλιμο για το ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά

ΔΕΝ ΠΑΡΑΙΤΟΥΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΣΥΝΘΕΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Ενόψει της συνεδρίασης της Γραμματείας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. τη Δευτέρα 22/6/2009 στην οποία θα συζητηθεί η υποβολή παραίτησης του σ. Αλέκου Αλαβάνου, ως Ομάδα Ρόζα τονίζουμε τα εξής:

1) Ο σ. Αλαβάνος πρέπει να ανακαλέσει την παραίτηση του γιατί συσκοτίζει τις αιτίες του αποτελέσματος των ευρωεκλογών της 7ης Ιουνίου, απογοητεύει τον κόσμο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και υπονομεύει το συλλογικό χαρακτήρα του εγχειρήματος της ενότητας της Αριστεράς.

2) Θεωρούμε ότι για το ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αποτελεί μονόδρομο η αριστερή πορεία του και η συμμετοχική, συλλογική και δημοκρατική ανασυγκρότηση του. Αυτά σημαίνουν πρωτίστως: Άμεσες πολιτικές πρωτοβουλίες υπέρ των εργαζομένων, των ανέργων και των μεταναστών, όχι εσωστρέφεια και οργανωτικές αντιπαραθέσεις, σύγκλιση, σύμφωνα με τις υπάρχουσες αποφάσεις, τον Ιούλιο Πανελλαδικού σώματος που θα απολογίσει το εκλογικό αποτέλεσμα και θα προετοιμάσει Πανελλαδική Συνδιάσκεψη τον Οκτώβριο με αποκλειστικό θέμα τη «συριζοποίηση» του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., την οργάνωση του ως πολιτικού χώρου και την εκλογή συλλογικής ηγεσίας.

3)Πιστεύουμε ότι η συγκέντρωση που καλείται τη Δευτέρα 22/6/2009 έξω από τα γραφεία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. εντείνει την πόλωση και δεν έχει σχέση με την κουλτούρα και την παράδοση της ριζοσπαστικής Αριστεράς που είναι ξένες με τον αρχηγισμό και το μεσσιανισμό.

Ομάδα Ρόζα

20/6/2009

Πέμπτη 18 Ιουνίου 2009

"Πίσω από τις φωτιές ζωγραφίζονται συμφέροντα"

“Πίσω από κάθε φωτιά -ιδίως στο Λεκανοπέδιο της Αττικής-, ζωγραφίζονται συμφέροντα κι αυτό είναι κάτι το οποίο δεν αντιμετωπίζεται αν δεν υπάρχει ισχυρή πολιτική βούληση”, τόνισε ο πρόεδρος του Συνασπισμού κατά τη χθεσινή του περιοδεία στην καμένη νότια περιοχή του Υμηττού. Σε ένα μαύρο τοπίο, με ένα πυροσβεστικό όχημα να επιβλέπει την κατάσταση και πυροσβέστες να κατασβήνουν κάποιες τελευταίες μικρές εστίες, αλλά και με φόντο τη θέα σχεδόν ολόκληρης της Αθήνας, η αντιπροσωπεία του Συνασπισμού περπάτησε στα καμένα, αντικρίζοντας από κοντά την καταστροφή. “Για άλλη μια χρονιά οι δασικές εκτάσεις της χώρα μας βρίσκονται στο έλεος των καταπατητών, των εμπρηστών, στο έλεος των δυσμενών καιρικών συνθηκών”, σχολίασε ο Αλ. Τσίπρας επισημαίνοντας τις ευθύνες της κυβέρνησης που μετά τη μεγάλη καταστροφή του 2007, δεν έκανε τις απαραίτητες ενέργειες και αλλαγές στο θεσμικό πλαίσιο και στον τρόπο οργάνωσης ώστε να γίνει πιο αποτελεσματική η δασοπυρόσβεση.

Κατά τη σύντομη συνομιλία της με τους πυροσβέστες, η αντιπροσωπεία ενημερώθηκε για την εξέλιξη των επιχειρήσεων αλλά και τις ελλείψεις και τα προβλήματα της δασοπροστασίας.

Ο πρόεδρος του ΣΥΝ επανέλαβε τις προτάσεις που έχει καταθέσει ο χώρος εδώ και πολλά χρόνια και συγκεκριμένα την αναγκαία δημιουργία ενιαίου φορέα δασοπυρόσβεσης, την κατάργηση των δασοκτόνων και περιβαλλοντοκτόνων νόμων, τη σαφή οριοθέτηση και προστασία των δασικών εκτάσεων, τη δημιουργία θεσμικών ρυθμίσεων που να προστατεύουν την αναδάσωση των καμένων περιοχών καθώς και την ενίσχυση του εθελοντισμού. “Τίποτα απ' αυτά δυστυχώς δεν έχει προχωρήσει”, συμπλήρωσε, ενώ τόνισε πως με το “μεγάλο αυτό περιβαλλοντικό έγκλημα” πρέπει να απασχολεί όλη τη χρονιά και όχι “μετά την καταστροφή”.

Τον πρόεδρο του ΣΥΝ συνόδευαν ο Βαγγ. Αποστόλου, μέλος της Π.Γ., οι Μπ. Μπιλίνης και Στ. Σκαμπαρδώνης, μέλη του Τμήματος Οικολογίας, καθώς και τοπικά στελέχη του ΣΥΝ, τα οποία τον ενημέρωσαν αναλυτικά τόσο για τα γεγονότα των τελευταίων ημερών όσο όμως και ευρύτερα για τα "παθήματα" του Υμηττού τα τελευταία χρόνια.

ΧΡΟΝΙΚΟ ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΘΕΝΤΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΟΥ ΥΜΗΤΤΟΥ Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ ΠΥΡΚΑΓΙΑ!





Με πραγματική οδύνη, τη Δευτέρα 15 Ιουνίου είδαμε το μεγαλύτερο τμήμα του Υμηττού μας να παραδίδεται στις φλόγες. Ήταν αρκετές λίγες ώρες για να καταστραφούν και να γίνουν στάχτη και κάρβουνο όλοι οι θήλακες πρασίνου σε πλαγιές και χαράδρες που τοσο η ιδια η φυση οσο και οι ίδιοι οι πολίτες χρόνια τώρα είχαν δημιουργήσει.

Η τραγική εικόνα της επόμενης μέρας μιλάει απο μόνη της. Η σημερινή συγκυρία είναι αμείλικτη και βγάζει τις μάσκες πολλών. Μπορεί οι εισαγγελείς να αναζητούν τους εμπρηστές αλλά είναι ολοφάνερο ποιοι είναι οι ηθικοί αυτουργοί που με πράξεις και παραλείψεις παρέδωσαν το βουνό μας στις φλόγες.

Είναι εκείνοι που αρνούνται απο το 2000 να υπογράψουν τη νομοθετική ρύθμιση που απαιτείται για να επιλυθεί το ιδιοκτησιακό καθεστώς στον Υμηττό με βάση την απόφαση του Μεικτού Γνωμοδοτικού Συμβουλίου η οποία ορίζει το βουνό ως Δημόσια Δασική Έκταση και δεν αφήνει περιθώρια σε διεκδικήσεις ιδιωτών.

Είναι εκείνοι που παρέμειναν αδρανείς στις πιέσεις μας να απομακρυνθούν μπάζα και σκουπίδια απο τις πλαγιές και τις χαράδρες του βουνού.

Eίναι εκείνοι που εξήγγειλαν οτι θα νομιμοποίησουν τους μικρούς και μεγάλους σφετεριστές της δημόσιας δασικής γής με προϋπόθεση την πληρωμή προστίμου.

Είναι ο Δήμαρχος και Δημοτική Αρχή της Γλυφάδας που πριν ενα μήνα ψήφισαν και γνωμοδότησαν θετικά για το Προέδρικο Διάταγμα που προβλέπει να νομιμοποιηθούν οι υφιστάμενες αυθαίρετες κατασκευές και να συνεχιστεί η «νομότυπη» δόμηση κτιριακών εγκαταστάσεων στον Υμηττό με συνέπεια να χάσει εντελώς τον δασικό του χαρακτήρα και να μετατραπεί σε ένα «αστικό πάρκο».

Στην ίδια συνεδρίαση έγιναν η μοναδική δημοτική αρχή της περιοχής που ψήφισε με πάθος τα σχέδια του ΥΠΕΧΩΔΕ ως έχουν για τους νέους αυτοκινητόδρομους στον Υμηττό.

Όλα τα παραπάνω είναι τα επεισόδια του χρονικού ενος προαναγγελθέντος θανάτου.

Ως συνήθως οι ηθικοί αυτουργοί πρώτοι εσπεύσαν να παρακολουθήσουν τις καταστροφικές φλόγες δίπλα δίπλα με τις τηλεοπτικές κάμερες. Μήπως καταγραφεί ένα πλάνο με τα ψεύτικα δάκρυά τους....

Ήταν φυσικό και επόμενο οτι οι εξέλιξεις που δρομολόγησαν τα σχέδια του ΥΠΕΧΩΔΕ και της κυβέρνησης με τη σύμφωνη γνώμη Δημάρχου και δημοτικής αρχής για τον Υμηττό θα πυρπολούσαν την περιουσία των παιδιών μας και θα έσπρωχναν το χέρι των εμπρηστών.

Οσο θα είναι κυρίαρχη η πολιτική που μετατρέπει σε εμπόρευμα τη δημόσια δασική γη και τους πνεύμονες πρασίνου θα υπάρχουν εμπρηστές και θα είναι πιο ισχυροι απο τον κρατικό μηχανισμό που απλως περιμένει να βρέξει....

Μονο η κινητοποίηση των κατοίκων και η ενεργητική παρέμβαση τους είναι ικανη να βάλει φρένο στην συνεχιζόμενη καταστροφή της ίδιας μας της ζωής.

Είναι χρέος μας να βάλουμε στην άκρη όλους τους υποκριτες και τους οσφυοκάμπες της τοπικής και κεντρικής πολιτικής σκηνής που θυσιάζουν την ποιότητα της ζώης μας μπροστά σε μεγάλα και μικρά οικονόμικα συμφέροντα.

Χωρίς καθυστερησεις και μισόλογα να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για να πρασινίσει ξανά το βουνό μας με οργανωμένη και εκταταμένη δενδροφύτευση.

Να λυθεί το ιδιοκτησιακό καθεστώς των 11.000 στρεμμάτων και να επεκταθεί η Ά ζώνη απόλυτης προστασίας στο σύνολο της έκτασής του.

Να ιδρυθεί επιτέλους το Δασαρχείο Υμηττού.

Καμία επέκταση αυτοκινητόδρομων στα όρια του Υμηττού.

Να ληφθούν εγκαιρα μέτρα αντιπλημυρικής προστασίας.

Για την «ΓΛΥΦΑΔΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΠΟΛΗ ΜΕ ΕΝΕΡΓΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ»

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ

Δημοτικός Σύμβουλος Γλυφάδας

16 Ιουνίου 2009

anthropinipoli@yahoo.gr

Τετάρτη 17 Ιουνίου 2009

STOP ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΥΜΗΤΤΟΥ



Οι κάτοικοι της Άνω Γλυφάδας συγκεντρώθηκαν σήμερα στην οδό Κ.Αθανάτου για να εκδηλώσουν την οργή τους στην αδιαφορία της Κυβέρνησης, της Δημοτικής αρχής αλλά και του μικρού αριθμού των κατοίκων εκείνων που λόγω των συμφερόντων τους προκαλούν την καταστροφή του δασικού πλούτου του Υμηττού.
Η μόνη λύση για την διάσωση του βουνού είναι στα χέρια του Γλυφαδιώτικου λαού.
Η συγκέντρωση ήταν κάλεσμα της Επιτροπής Κατοίκων Γλυφάδας.

Τρίτη 16 Ιουνίου 2009

Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΣΥΝ σχετικά με την πυρκαγιά στον Υμηττό

Οι δασικές πυρκαγιές έχουν καταντήσει φαινόμενο ρουτίνας, αφού για μια ακόμη χρονιά είναι εμφανείς οι αδυναμίες του μοντέλου δασοπυρόσβεσης που ακολουθείται στη χώρα μας.

Δυστυχώς, εξακολουθεί να είναι χωρίς διαχειριστική έκθεση το 70% των δασών μας και χωρίς καθαρισμό και φύλαξη το 100%, ενώ την ίδια στιγμή υπάρχει ένα νομικό πλαίσιο (ν. 3208/03) που ευνοεί τους εμπρηστές και τους καταπατητές.

Οι περιοχές (Υμηττός, κ.λ.π.), στις οποίες εξελίσσονται οι καταστροφικές πυρκαγιές των τελευταίων ημερών, έχουν έντονο οικοπεδικό ενδιαφέρον και με τη συνδρομή τόσο των καιρικών συνθηκών (αέρας) όσο και των ανακοινωθέντων κυβερνητικών παρεμβάσεων (ρυθμιστικό - περιφερειακοί δρόμοι) θα βρεθούν μπροστά σε καινούργια δεδομένα, που ασφαλώς ακόμη και με πυρκαγιές θα φροντίσουν οι καταπατητές να διαμορφώσουν.

To Γραφείο Τύπου

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΚΑΜΕΝΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΟΥ ΥΜΗΤΤΟΥ

Ο σ. Α. Τσίπρας θα βρεθεί αύριο στις 10πμ στην καμμένη περιοχή στην Τερψιθέα.

ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΩΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΥΜΗΤΤΟ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΑΥΡΙΟ 7μμ ΓΙΑ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΠΟΥ ΣΥΝΤΕΛΕΙΤΑΙ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΥΜΗΤΤΟΥ.
ΣΤΟ ΗΔΗ ΚΑΜΜΕΝΟ ΒΟΥΝΟ ΜΑΣ ΣΤΟ ΤΕΡΜΑ ΤΗΣ ΟΔΟΥ Κ.ΑΘΑΝΑΤΟΥ ΣΤΗΝ ΑΝΩ ΓΛΥΦΑΔΑ

Δευτέρα 15 Ιουνίου 2009

ΚΑΙΓΕΤΑΙ Η ΑΙΞΩΝΗ

Ξερά χόρτα,παρανομοι σκουπιδότοποι...καίνε αυτην την ώρα την Αιξωνή στην Ανω Γλυφάδα
ΠΟΙΟΣ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ;;;;;;

Σάββατο 13 Ιουνίου 2009

ΑΠΕΛΑΣΤΕ ΤΟΝ ΡΑΤΣΙΣΜΟ

12-6-2009 ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

" Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους, δεν διαμαρτυρήθηκα, γιατί δεν ήμουν Εβραίος .Όταν ήρθαν για τους κομμουνιστές δεν φώναξα, γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής. Όταν κατεδίωξαν τους τσιγγάνους, ούτε τότε φώναξα, γιατί δεν ήμουν τσιγγάνος. Όταν έκλεισαν το στόμα των Ρωμαιοκαθολικών που αντιτάσσονταν στο φασισμό, δεν έκανα τίποτα γιατί δεν ήμουν καθολικός.

Μετά ήρθαν να συλλάβουν εμένα ,αλλά δεν υπήρχε πια κανείς να αντισταθεί μαζί μου ... "

Μπέρτολ Μπρεχτ

Να απελαθεί ο ρατσισμός και ο φασισμός, όχι της γης οι κολασμένοι.

Η επιχείρηση-«σκούπα» μαμούθ του Μαρκογιαννάκη, η αύξηση της φυλάκισης των μεταναστών χωρίς χαρτιά από 3 σε 12 μήνες, η εξαγγελία δημιουργίας νέων στρατοπέδων συγκέντρωσης και οι απελάσεις με τσάρτερ δεν λύνουν κανένα πρόβλημα ενώ δημιουργούν περισσότερα. Πρόκειται για μια ρατσιστική λαϊκιστική πολιτική που επιδεινώνει τη ζωή των μεταναστών. Και δεν σώζει κανέναν έλληνα από τη φτώχεια, την ανεργία, τους μισθούς και συντάξεις πείνας που γεννούν η κυβερνητική πολιτική και η απληστία των εργοδοτών. Η Κυβέρνηση:

- Ποινικοποιεί την «λαθρο»-μετανάστευση τη στιγμή που δεν υπάρχει κανένας νόμιμος τρόπος εισόδου στην Ελλάδα για εργασία από χώρες εκτός ΕΕ. (το γραφειοκρατικό νόμο περί «μετάκλησης εργαζομένων» κανένας εργοδότης ή μετανάστης εργάτης δεν χρησιμοποίησε ποτέ)

- Ξοδεύει τα λεφτά των φορολογούμενων (ελλήνων και μεταναστών) για 2000 νέους συνοριοφύλακες και νέες φυλακές. Που δε θα σταματήσουν κανένα απελπισμένο άνθρωπο από την αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης στην Ευρώπη ενώ θα πολλαπλασιάσουν τις δολοφονίες στα σύνορα.

- Αρνείται νομιμοποίηση σε εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες εργάτες χωρίς χαρτιά. Που θα γέμιζε τα ταμεία του ΙΚΑ, θα χτυπούσε κυκλώματα και εγκληματικότητα και ιδίως την ανασφάλιστη ελαστική και εργασία ντόπιων και ξένων εργατών.

- Εγκλωβίζει στην Ελλάδα δεκάδες χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες που επιθυμούν να φύγουν, αρνούμενη την έξοδό τους προς στα Δυτικά σύνορα της χώρας, την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι η χώρα δεν μπορεί να αντέξει άλλους «λαθρομετανάστες»!

- Ανάγει τις ρατσιστικές φωνές, τις φασιστικές συμμορίες, τον κοινωνικό αυτοματισμό και την αυτοδικία ακροδεξιών ομάδων σε «δικαιολογημένη αγανάκτηση»

Λένε ότι θα πατάξουν τη «λαθρο»-μετανάστευση. Λένε ψέματα:

Θα συλλάβει κανείς εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες εργάτες χωρίς χαρτιά που δουλεύουν στα χωράφια, τα φασονάδικα, τα συνεργεία καθαρισμού, την οικοδομή, τον τουρισμό, φυλάνε τα παιδιά και φροντίζουν τους ηλικιωμένους; Όχι βέβαια, κανένας έλληνας δε θα κάνει αυτές τις δουλειές. Απλά θέλουν φτηνό, φοβισμένο και υποταγμένο εργατικό δυναμικό, απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων για όλους τους εργαζόμενους, ντόπιους και ξένους.

Δεν τσιμπάμε στο ρατσισμό. Μόνη διέξοδος ο αγώνας ελλήνων και μεταναστών για :

  1. Να σταματήσουν τώρα οι σκούπες και οι απελάσεις
  2. Νομιμοποίηση των μεταναστών χωρίς χαρτιά. Άσυλο και στέγη στους πρόσφυγες λόγω πολέμου και τα θύματα πολιτικών διώξεων
  3. Να ανοίξουν τα Δυτικά σύνορα για όσους μετανάστες και πρόσφυγες επιθυμούν να φύγουν προς άλλες Ευρωπαϊκές χώρες.
  4. Να καταγγελθούν από την Ελλάδα η συνθήκη Δουβλίνο ΙΙ, η Ευρωπαϊκή Οδηγία επιστροφής προσώπων και το Σύμφωνο Μετανάστευσης και Ασύλου που μετατρέπουν τη χώρα σε φυλακή του Ευρωπαϊκού Νότου.
  5. Μέτρα κοινωνικής πολιτικής για έλληνες, πρόσφυγες και μετανάστες φτωχούς, αστέγους άπορους και τοξικομανείς. Με τα κονδύλια που θέλουν να δώσουν για στρατόπεδα και συνοριοφύλακες, ας δημιουργήσουν ανοιχτούς ξενώνες αστέγων και προσφύγων μέσα στις πόλεις με σίτιση και ιατροφαρμεκευτική περίθαλψη, ας πληρώσουν τους επί 3 χρόνια απλήρωτους εργαζόμενους του υποχρηματοδοτούμενου ΟΚΑΝΑ και ας επεκτείνουν το δίκτυό του.

Η μετανάστευση θα αποτραπεί μόνο όταν αντιμετωπιστούν οι αιτίες που τη δημιουργούν (πόλεμος, φτώχεια, δικτατορίες, περιβαλλοντική καταστροφή) στις χώρες προέλευσης μεταναστών. Μέχρι τότε:

Να απελαθεί ο ρατσισμός και ο φασισμός, όχι της γης οι κολασμένοι.

Παρασκευή 12 Ιουνίου 2009

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΥΣ.....ΕΛΛΗΝΑΡΑΔΕΣ

Ιδιαίτερα αποκαλυπτικό είναι ένα παλαιότερο άρθρο του ΙΟΥ της Ελευθεροτυπίας (14/6/1998) που μας θυμίζει η σημερινή ΑΥΓΗ ελπίζοντας διαβάζοντας το οι κάθε λογής Ελληναράδες να ξεθολώσουν το μυαλό τους.
Το άρθρο βρίσκεται εδώ:

http://www.iospress.gr/ios1998/ios19980614a.htm

Είναι πολύ χαρακτηριστικό πως χαρακτηρίζονταν οι Έλληνες μετανάστες της εποχής του 1909 απο τα Αμερικανικά ΜΜΕ.

Τετάρτη 10 Ιουνίου 2009

Ανανέωση της Αριστεράς: δεκαετία πέμπτη...




του Αριστειδη Μπαλτα

Για τον Άγγελο και για τον Μιχάλη, μαζί

Από τη διάσπαση του ΚΚΕ το 1968 έχουν περάσει 41 χρόνια. Η Ανανεωτική Αριστερά --όπως έχει επικρατήσει να ονομάζονται συλλήβδην οι πολιτικές δυνάμεις και οι πολιτικές και ιδεολογικές ευαισθησίες που διέρρηξαν τότε τις σχέσεις τους με την κομμουνιστική ορθοδοξία-- διάγει αισίως την πέμπτη δεκαετία του βίου της. Δεν είναι εδώ η θέση ούτε είναι σήμερα η στιγμή να μετρήσουμε τον καιρό, να ανασυστήσουμε την εποχή, τους όρους και τα επίδικα της διάσπασης, ούτε να μιλήσουμε για το ΚΚΕ εσωτερικού και τις τύχες του ή για τα πολιτικά μορφώματα και τους πολλούς ανέντακτους που συγκρότησαν, υπό διαρκείς και αυξομειούμενες εντάσεις, την πολυτάραχη πορεία της Ανανεωτικής Αριστεράς όλα αυτά τα χρόνια. Ωστόσο, ίσως είναι σήμερα χρήσιμο να ανατρέξουμε σε αυτό το παρελθόν προκειμένου να εντοπίσουμε, από μια ομολογημένα μεροληπτική σκοπιά, κάποια από τα στοιχεία ταυτότητας της σημερινής δικής μας Αριστεράς, στοιχεία που διαμορφώθηκαν ιστορικά μέσα από αυτήν την πορεία.

Η προσπάθεια για έναν τέτοιο εντοπισμό δεν αποτελεί απλώς βοήθημα πολιτικής αυτογνωσίας -- απαραίτητης ούτως ή άλλως. Η "Αριστερά που μας έλαχε" διεκδικεί την ψήφο μας στις ευρωεκλογές. Κατά συνέπεια, αυτός ο εντοπισμός, έστω και αν δεν μπορεί εδώ να επιτελεστεί παρά μεροληπτικά και άκρως σχηματικά, ίσως συμβάλλει στο να καταστήσει την ψήφο μας περισσότερο συνειδητή, δηλαδή περισσότερο μαχητική.

Το κοινό έδαφος και οι δύο διακριτές τάσεις

Θα υποστήριζα, λοιπόν, ξεκινώντας ότι η Ανανεωτική Αριστερά συγκροτείται, ήδη από τη γέννησή της, στο κοινό έδαφος που μοιράζονται δύο διακριτές πολιτικές τάσεις, οι οποίες πορεύονται μεν εν πολλοίς μαζί όλα αυτά τα χρόνια, αλλά διαφωνούν συστηματικά και κάποιες φορές συγκρούονται σκληρά μεταξύ τους. Το κοινό έδαφος, αυτό που σηματοδοτεί τη φυσιογνωμία της Ανανεωτικής Αριστεράς στο σύνολό της, είναι, θα υποστήριζα παραπέρα, το έδαφος των δημοκρατικών λειτουργιών, των ανοιχτών οριζόντων και της ευρωπαϊκής προοπτικής. Η συστηματική διεκδίκηση της δημοκρατίας, ο σεβασμός στους δημοκρατικούς θεσμούς και η ανάγκη διεύρυνσής τους, η προστασία της αυτονομίας των κοινωνικών χώρων, η αναγνώριση τόσο των μειονοτήτων όσο και των μειοψηφιών και η προάσπιση των δικαιωμάτων τους, η αποκοπή από ξένα καθοδηγητικά κέντρα και η άρνηση έξωθεν επεμβάσεων, η καταγγελία του ρατσισμού και της εθνοκαπηλίας, η προσπάθεια να περιγραφεί μια αριστερή στρατηγική για την "Ευρώπη των λαών", η συστράτευση με κοινωνικά κινήματα που δεν απορρέουν από την κομμουνιστική παράδοση (φεμινισμός, οικολογία κλπ.), η εσωκομματική δημοκρατία άνευ ορίων, η ελευθερία της έκφρασης και η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών προς πάσα κατεύθυνση, η ανοχή, αν όχι η καλλιέργεια, του πλουραλισμού, το άνοιγμα σε ιδέες ή ευρύτερες θεωρήσεις που δεν αναφέρονται ευθέως στον μαρξισμό, ακόμη και το σύνθημα "σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία", συγκροτούν, όσο εμπεδώνονται, εκείνα τα στοιχεία ταυτότητας που αποδίδουν στην Ανανεωτική Αριστερά, καθ' όλες λίγο πολύ τις εκφράσεις της, το διακριτό της στίγμα στα πολιτικά και ιδεολογικά δρώμενα του τόπου.

Από την άλλη μεριά, στο κοινό αυτό έδαφος αναφύονται από την αρχή, όπως είπα, δύο διακριτές πολιτικές τάσεις. Σχηματοποιώντας ίσως ανεπίτρεπτα αλλά και προσπαθώντας παράλληλα να αποφύγω τους εύκολους χαρακτηρισμούς, θα ονόμαζα τη μία τάση ως εκείνη που πρόβαλλε συστηματικά την επείγουσα ανάγκη πολιτικών συμμαχιών και τη δεύτερη ως εκείνη που τόνιζε την ανάγκη του πολιτικού, αλλά και ιδεολογικού, αυτοπροσδιορισμού. Για την πρώτη τάση, η δεύτερη ήταν υπέρμετρα ιδεολογική και κατά τούτο αριστερίστικη, ενώ για τη δεύτερη, η πρώτη ήταν υπέρμετρα "ρεαλιστική", και κατά τούτο δεξιά. Οι δύο τάσεις συγκρούστηκαν ανοιχτά στο επίπεδο της νεολαίας, οδηγώντας στη διάσπαση της Β΄ Πανελλαδικής, ενώ η σύγκρουση κορυφώθηκε, εμπλέκοντας πλέον την Ανανεωτική Αριστερά στο σύνολό της, με τη διάσπαση του ΚΚΕ εσωτερικού. Κύριο επίδικο υπήρξε τότε η διατήρηση του κομμουνιστικού χαρακτήρα του κόμματος, όπως συμβολιζόταν από τον προσδιορισμό " κομμουνιστικό" στον τίτλο του. Κατά βάσιν, η πρώτη τάση, σε συνεργασία με άλλες ομάδες και στελέχη της Ανανεωτικής Αριστεράς, συγκρότησε την ΕΑΡ ως νέο, "μετακομμουνιστικό", πολιτικό σχηματισμό ενώ η δεύτερη το ΚΚΕ Εσωτερικού-Ανανεωτική Αριστερά.

ΣΥΝ: από την ασταθή συμμαχία στην αμοιβαία ματαίωση

Ωστόσο, τα όρια που προσδιόριζαν το πού παρέπεμπε το όνομα "Ανανεωτική Αριστερά" άρχισαν να γίνονται θολά όταν ξεκίνησαν οι ιστορικές αλλαγές που οδήγησαν τελικά στη σοβιετική κατάρρευση. Έτσι, ενόσω ο Γκορμπατσόφ μεσουρανούσε, η ΕΑΡ βρήκε μεν ισχυρό εταίρο, όπως επεδίωκαν για καιρό πολλά από τα ηγετικά στελέχη της, αλλά ο εταίρος αυτός υπήρξε εντελώς απρόσμενος: έχοντας υποστηρίξει μέχρι διασπάσεως ότι η κομμουνιστική προοπτική είναι αγιάτρευτα ξεπερασμένη, η ΕΑΡ συμμάχησε με το κόμμα που διεκδικούσε συστηματικά και με όλα τα μέσα την αποκλειστική διαχείριση αυτής ακριβώς της προοπτικής. Ο ΣΥΝ προέκυψε έτσι ως εγγενώς ασταθής συμμαχία μεταξύ ΚΚΕ και ΕΑΡ, συμμαχία που επικαθορίστηκε από την εκτίμηση ότι θα προέκυπταν σημαντικά πολικά οφέλη από τη διαφαινόμενη τότε κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ (υπόθεση Κοσκωτά κλπ.). Από την άλλη μεριά, καθώς το ΚΚΕ Εσωτερικού-Α.Α. συνέχισε να πορεύεται μόνο του, μετεξελισσόμενο τελικά στη σημερινή ΑΚΟΑ, φάνηκε, για ένα διάστημα, πως η πολιτική διαχείριση του ονόματος "Ανανεωτική Αριστερά" θα περνούσε κυρίως στη δικαιοδοσία της οργάνωσης αυτής. Τα πράγματα όμως δεν εξελίχθηκαν έτσι, γιατί η συμμαχία ΚΚΕ- ΕΑΡ δεν κράτησε πολύ. Σε συνάρτηση με τα τότε τεκταινόμενα στη Σοβιετική Ένωση (απόπειρα πραξικοπήματος Λιγκατσόφ κλπ.), το ΚΚΕ αποσύρθηκε από τον ΣΥΝ και διασπάστηκε. Η δική του "ανανεωτική πτέρυγα" --κατά την ορολογία της εποχής-- παρέμεινε στον ΣΥΝ, συγκροτώντας το ένα από τα δύο ιστορικά ρεύματα που εξακολουθούν, εν πολλοίς, να τον συναπαρτίζουν.

Τα δύο αυτά ρεύματα υποχρεώθηκαν να βρεθούν μαζί υπό όρους αμοιβαίας ματαίωσης. Από τη μια μεριά, το ρεύμα που προερχόταν από την ΕΑΡ απώλεσε την ισχύ του ΚΚΕ, δηλαδή τον κύριο λόγο για τον οποίο είχε συμμαχήσει μαζί του, ενώ, από την άλλη, το ρεύμα που προερχόταν από το ΚΚΕ βρέθηκε να συνυπάρχει ειδικά με εκείνη την πτέρυγα της Ανανεωτικής Αριστεράς η οποία είχε αρνηθεί μέχρι διασπάσεως την προοπτική που εξακολουθούσε να συνέχει εκείνο. Και αυτά σε ένα γενικότερο πλαίσιο όπου η παρέμβαση στον χώρο του ΠΑΣΟΚ γινόταν αδύνατη, αφού το τελευταίο έμοιαζε να αναγεννιέται υπό την ηγεσία Σημίτη. Σε αυτές τις ακυρωτικές συνθήκες, ο ΣΥΝ μπόρεσε να επιβιώσει μόνο και μόνο γιατί είχε θεσμοθετήσει τάσεις, δηλαδή όρους οιονεί αυτόνομης λειτουργίας του καθενός από τα ρεύματα που τον συγκροτούσαν, ενώ ταυτόχρονα οι τάσεις αυτές --και κυρίως εκείνη που προερχόταν από το ΚΚΕ, γιατί αυτή μειοψηφούσε, και άρα αυτή είχε κατεξοχήν το πρόβλημα-- δέχονταν να δεσμεύονται υπό ενιαία κομματική νομιμότητα.

Αυτοί οι όροι αμοιβαίας ματαίωσης, όπως συνδυάζονταν με διαφορετικές πολιτικές, ιδεολογικές και οργανωτικές κουλτούρες, διέσπειραν επιφυλακτικότητα και καχυποψία προς πάσα κατεύθυνση. Από τη μια μεριά, οι προερχόμενοι από το ΚΚΕ είχαν μεν αποδείξει έμπρακτα την "ανανεωτικότητά" τους μέσα από οδυνηρές διαδικασίες διάσπασης, αλλά οι ίδιοι δεν ήταν πρόθυμοι να υιοθετήσουν χαρούμενα και άνευ ετέρου τις λέξεις-κλειδιά της Ανανεωτικής Αριστεράς: αυτές, θεωρούμενες ως υπόβαθρο της "δεξιάς" πολιτικής του ΚΚΕ εσωτερικού, συνιστούσαν casus belli καθ' όλη τη διάρκεια της δικής τους συμμετοχής στο ΚΚΕ. Έτσι, στα μάτια του άλλου ιστορικού ρεύματος, αυτοί παρέμεναν κάτι σαν "ανανεωτές" δευτέρας διαλογής, δηλαδή σαν λανθάνοντες "δογματικοί", έτοιμοι να προσχωρήσουν ανά πάσα στιγμή στο ΚΚΕ ή, τουλάχιστον, να συμμαχήσουν άνευ όρων μαζί του.

Από την άλλη πλευρά, το πολιτικό αίτημα που πρυτάνευσε στη συγκρότηση της ΕΑΡ, δηλαδή το επείγον της ανάγκης συμμαχιών, παρέμενε εν πολλοίς αλώβητο, διασπείροντας συμμετρικές επιφυλακτικότητες και καχυποψίες: στα μάτια του άλλου ιστορικού ρεύματος, οι προερχόμενοι από την ΕΑΡ, έχοντας διαρρήξει οριστικά τις σχέσεις τους με το ΚΚΕ, ήταν διατεθειμένοι να προσχωρήσουν ανά πάσα στιγμή στο ΠΑΣΟΚ ή, τουλάχιστον, να συμμαχήσουν άνευ όρων μαζί του. Καθώς μάλιστα ο "εκσυγχρονισμός" Σημίτη εκμεταλλεύθηκε συστηματικά την κατάσταση παρουσιαζόμενος ως πρόθυμος να υλοποιήσει κάποιες από τις κατευθυντήριες ιδέες της Ανανεωτικής Αριστεράς, αυτές οι επιφυλακτικότητες και καχυποψίες δεν άργησαν να βρουν απτό υλικό υπόβαθρο: σημαντικά στελέχη του ΣΥΝ αποχώρησαν ατομικά ή ομαδικά, ενόσω ο ίδιος άρχισε να δίνει πλατιά την εικόνα περισσότερο προθαλάμου του ΠΑΣΟΚ παρά διακριτού κόμματος της Αριστεράς. Γίνεται προφανές το γιατί τα γεγονότα αυτά, σε συνάρτηση με τη γενικώς κυριαρχούσα πλέον καχυποψία, απέτρεπαν κάθε νηφάλια συζήτηση για τα εκάστοτε επίδικα: όποιος φαινόταν απλώς να υπαινίσσεται την ανάγκη συμμαχιών εκλαμβανόταν ως να προετοιμάζει τη μεταπήδησή του στο ΠΑΣΟΚ, ενώ όποιος φαινόταν απλώς να υπαινίσσεται την ανάγκη ιδεολογικού και πολιτικού αυτοπροσδιορισμού εκλαμβανόταν ως δογματικός που προωθούσε την κομμουνιστική "μετάλλαξη".

Το άνοιγμα μιας ελπιδοφόρας προοπτικής

Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν στον ΣΥΝ όταν τα κινήματα ενάντια στην " νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση" κατέστησαν πλατιά ορατούς τους αρμούς της μείζονος αυτής διαδικασίας, όπως και τον ρόλο των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων --και των κυβερνήσεων Σημίτη-- σε εκείνη. Έτσι, με την καθοριστική συνδρομή ηγετικών στελεχών του ρεύματος που προερχόταν από την ΕΑΡ, ο ΣΥΝ σε δύο αλλεπάλληλα συνέδριά του (το προγραμματικό και το επόμενο τακτικό) βεβαίωσε με μεγάλη πλειοψηφία ότι ως κύρια πολιτική αντίθεση δεν μπορεί πλέον να νοείται η παραδοσιακή αντίθεση Δεξιάς/προοδευτικών δυνάμεων αλλά η αντίθεση ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις που προωθούν τη " νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση" (συντηρητικές και σοσιαλδημοκρατικές) και στις αριστερές δυνάμεις που της αντιτίθενται. Το ξεκαθάρισμα αυτό επέτρεψε τη συγκρότηση και τη σταθεροποίηση του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και το πρόσφατο αναλυτικά επεξεργασμένο προγραμματικό πλαίσιο τόσο του ΣΥΝ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ.

***

Έγραψα τα παραπάνω για να καταλήξω σε ένα συμπέρασμα το οποίο δεν μπορώ να στοιχειοθετήσω με επάρκεια στον χώρο που απομένει. Ωστόσο αυτό είναι άμεσα επιβεβαιώσιμο με ελάχιστο κόπο και από αναρίθμητα τεκμήρια. Καταρχήν, όλα ανεξαιρέτως τα ντοκουμέντα του ΣΥΝ, και ιδίως τα πιο πρόσφατα, μπορούν να πιστοποιήσουν ότι όλες οι ιδέες της Ανανεωτικής Αριστεράς, όπως τουλάχιστον προσπάθησα να τις περιγράψω αδρά παραπάνω, έχουν όντως επικρατήσει στο κόμμα αυτό. Με άλλα λόγια, πέρα από αναπόφευκτες διαφορετικές εμφάσεις, πέρα από την επιλογή λέξεων της μιας ή της άλλης απόχρωσης, πέρα από κάποιες υπερβολικές και κατά τούτο ατυχείς εκφράσεις ή χειρονομίες εδώ ή εκεί, δεν υπάρχει ουσιαστικά κανένας στον ΣΥΝ, ανεξαρτήτως ιστορικής προέλευσης, που να αρνείται τις ιδέες αυτές. Για να το πω συνοπτικά, υπό τη μορφή αφορισμού: σε όλα όσα αφορούν τόσο τις ιδέες του όσο και την πρακτική του, το Αριστερό Ρεύμα δεν είναι ούτε λιγότερο ούτε διαφορετικά ανανεωτικό από την Ανανεωτική Πτέρυγα. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι οι διαφωνίες έχουν εκλείψει. Πολιτικά, ιδεολογικά, οργανωτικά και λειτουργικά επίδικα εξακολουθούν να υπάρχουν πολλά, τόσο ανάμεσα σε τάσεις όσο και --ίσως περισσότερο-- στο εσωτερικό των τάσεων. Όμως οι διαφωνίες αυτές, όσο αντιμετωπίζονται ψύχραιμα και δεν διογκώνονται ιδιοτελώς ή τεχνητά, είναι διαφωνίες απόχρωσης ή τακτικής, δηλαδή διαφωνίες που μπορούν να αποβούν συνθέσιμες και άρα γόνιμες.

ΣΥΡΙΖΑ: η Ανανεωτική Αριστερά είτε θα είναι ριζοσπαστική είτε δεν θα υπάρχει

Θα ισχυριζόμουν μάλιστα και κάτι περισσότερο: η ίδια η δυνατότητα συγκρότησης και λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ οφείλει πολλά στην επικράτηση των ανανεωτικών ιδεών και στο δικό του πλαίσιο. Θέλω να πω ότι χωρίς το οπλοστάσιο των ιδεών αυτών θα ήταν αδύνατο να συνυπάρξουν ενεργά, υπό καθεστώς λειτουργικής ομοφωνίας και παρά τα πολλά επιμέρους προβλήματα, επαναστάτες και ρεφορμιστές, τροτσκιστές και μαοϊκοί, σοσιαλιστές και ελευθεριακοί, φεμινίστριες και οικολόγοι, ενταγμένοι και ανέντακτοι, συγκροτώντας έναν πολιτικό σχηματισμό τόσο μεγάλου εύρους. Με άλλα λόγια, η διαδρομή που διέτρεξε κάθε συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ συνιστά διαδρομή δικής της ανανέωσης που συνεχίζεται, διαδρομή κατά την οποία οι ανανεωτικές ιδέες --σε γόνιμο συνδυασμό, τουλάχιστον δυνάμει, με αριστερές ιδέες που προέρχονταν από πολύ διαφορετικές ιδεολογικές και ιστορικές αφετηρίες-- έπιασαν και συνεχίζουν να πιάνουν τόπο και να βρίσκουν ρίζες. Η Ελλάδα είναι ίσως η μόνη χώρα που έχει να παρουσιάσει έναν πολιτικό σχηματισμό της Αριστεράς με τέτοιο εύρος. Όπως είναι και η μόνη χώρα όπου η Αριστερά, ξεκινώντας ουσιαστικά από τη δεκαετία του 1940, ακολούθησε μια τόσο περιπετειώδη πορεία. Και αν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε μπορούμε να ισχυριστούμε ότι το γεγονός πως ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κατορθωτός και έχει προοπτική στον τόπο μας οφείλει πολλά, έστω και αν οι διαδρομές αυτής της οφειλής είναι εξαιρετικά δαιδαλώδεις, στη διάσπαση του 1968.

Μένει να ειπωθεί κάτι ακόμη. Οι ενστάσεις ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ από την πλευρά στελεχών της ιστορικής Ανανεωτικής Αριστεράς εστιάζονται κατά κύριο λόγο στον διακηρυσσόμενο ριζοσπαστισμό του και στους υψηλούς τόνους του, στο γεγονός ότι φαίνεται σα να στηρίζει άκριτα ή να συμμετέχει άνευ όρων σε κινήματα ή πρωτοβουλίες που δεν φαίνεται να εντάσσονται "φυσιολογικά" στις στοχεύσεις μιας πολιτικά έλλογης Αριστεράς. Αλλά η ένσταση αυτή παραγνωρίζει ή υποτιμά, ισχυρίζομαι, το γεγονός ότι διάγουμε παγκοσμίως μια περίοδο βαθιάς κρίσης με άδηλο μέλλον, ότι η όλη εποχή τείνει να αλλάξει κατά τρόπους ριζικούς και ριζικά μη προβλέψιμους. Ο ριζοσπαστισμός του ΣΥΡΙΖΑ είναι --ή θέλει να είναι-- ομόλογος με τον ριζοσπαστισμό που ανέδειξαν διεθνώς τα κινήματα ενάντια στη "νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση", όπως αυτά βρίσκουν αναδρομική δικαίωση από την τρέχουσα μείζονα οικονομική, κοινωνική και οικολογική κρίση. Με άλλα λόγια, ο ριζοσπαστισμός αυτός είναι --ή θέλει να είναι-- ομόλογος με τον ριζοσπαστισμό που αναπόφευκτα φέρει κάθε μεγάλη αλλαγή εποχής, τον ριζοσπαστισμό που αναφύεται αυθόρμητα, με τρόπους ανέκδοτους και απείθαρχους, από το έδαφος μιας μείζονος κρίσης.

Κατά συνέπεια, αν θέλει να μείνει σύγχρονη με την εποχή της, η Ανανεωτική Αριστερά οφείλει να είναι ριζοσπαστική. Αυτή, ισχυρίζομαι παραπέρα, είναι η πρόκληση που έχει να αντιμετωπίσει κατά την πέμπτη δεκαετία του βίου της. Για να το πω με έναν ακόμη αφορισμό, αυτόν επικίνδυνο: η Ανανεωτική Αριστερά είτε θα είναι ριζοσπαστική --βεβαίως έλλογα-- είτε θα κινδυνεύσει να μην είναι πλέον Αριστερά. Η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ συνιστά ένα βήμα για να απαντηθεί σήμερα αυτή η πρόκληση.

Ο Αριστείδης Μπαλτάς διδάσκει φιλοσοφία των επιστημών στο ΕΜΠ

1. Ο τίτλος θέλει να υπενθυμίσει ότι το 1978 το περιοδικό Ο Πολίτης παρουσίασε ένα αφιέρωμα με τίτλο "Ανανέωση της Αριστεράς: δεκαετία πρώτη…".
ΠΗΓΗ: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΑΥΓΗ"