Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2007

ΕΚΔΗΛΩΣΗ - ΣΥΖΗΤΗΣΗ


ΤΟΠΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΓΛΥΦΑΔΑΣ

ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΚΟΠΩΝ

ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

ΟΡΓΑΝΩΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΜΑΣ"

Ομιλητές: Δ.Στρατούλης μέλος Π.Γ ΣΥΝ

Σ. Μάρταλης (Γ. Σ. ΑΔΕΔΥ – ΔΕΑ)

Δευτέρα 3 Δεκέμβρη 2007 , 7:00 μμ
ΚΑΠΗ (Περιοχή Καραχάλιου)

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ




Αφίσα για το ασφαλιστικόΣΤΙΣ 12 ΔΕΚΕΜΒΡΗ
Όλα τα ρυάκια
θα ενωθούν
σε ένα μεγάλο ποτάμι

ΣΤΙΣ 12 ΔΕΚΕΜΒΡΗ
Συμμετέχουμε στην απεργία

ΣΤΙΣ 12 ΔΕΚΕΜΒΡΗ
Πλημμυρίζουμε τους δρόμους


ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΜΕ
ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ

ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΜΕ
ΤΗΝ AΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΜΑΣ

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ
ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2007

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΓΛΥΦΑΔΑΣ

Μεγάλη εκδήλωση – συζήτηση, πραγματοποίησε ο ΣΥΡΙΖΑ Γλυφάδας στο Δημαρχείο της πόλης, Δευτέρα 19/11/2007, για την δημιουργία «Μητροπολιτικού πάρκου υψηλού πράσινου στο σύνολο του χώρου του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού».

Στην εκδήλωση που ήταν μαζικότατη, (γέμισε όλη η αίθουσα του Δημοτικού συμβουλίου και ο χώρος του φουαγέ με όρθιους).

Ομιλητές ήταν οι: Δημήτρης Παπαδημούλης Ευρωβουλευτής του Συνασπισμού, Άκης Μπαδογιάννης γιατρός στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και Νίκος Μπελαβίλας Αρχιτέκτονας – Πανεπιστημιακός Ε.Μ.Π. Δημοτικός σύμβουλος Πειραιά.

Την εκδήλωση άνοιξε και συντόνισε ο Τάσος Ταστάνης Αρχιτέκτονας – Γραμματέας του Συνασπισμού Γλυφάδας.

Υπήρξε γόνιμος και ουσιαστικός διάλογος για την αναγκαιότητα δημιουργίας του μητροπολιτικού πάρκου υψηλού πράσινου στο σύνολο του χώρου. Τονίστηκε απ΄ όλους του ομιλητές ότι η κατασκευή του πάρκου αποτελεί την τελευταία ευκαιρία ανάσας ζωής για τους κατοίκους του λεκανοπεδίου της Αττικής, ειδικά μετά τις πυρκαγιές του καλοκαιριού στα βουνά της Αττικής.

Στην εκδήλωση παρευρέθηκαν και έκαναν παρεμβάσεις ο Δήμαρχος της Γλυφάδας Γιάννης Θεωδορόπουλος. Ο Δήμαρχος του Ελληνικού Χρήστος Κορτζίδης. Ο πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Γλυφάδας Σπύρος Βαμβακερός. Ο αντιδήμαρχος των τεχνικών υπηρεσιών Οδυσσέας Παπαδόπουλος. Ο αντιδήμαρχος Πολεοδομίας Γιώργος Αγγελόπουλος. Οι Δημοτικοί σύμβουλοι Γλυφάδας Νίκος Νικολάου, Μαίρη Παπάζογλου, Βαγγέλης Στάμος, Θανάσης Σπονδυλίδης. Νίκος Βάκκας.

Οι επικεφαλείς των Δημοτικών παρατάξεων Γλυφάδας και Δημοτικοί σύμβουλοι : Στέλιος Λανδράκης, Κώστας Κόκορης, Αθηνά Λυγνού, Θόδωρος Σπονδυλίδης.

Πολυμελής αντιπροσωπία από την «Δημοτική Κίνηση Γλυφάδα Ανθρώπινη Πόλη με Ενεργούς Πολίτες».

Ο Πάνος Τότσικας από το «Παναττικό Δίκτυο Κινημάτων Πόλης και Ενεργών Πολιτών».

Οι Πάνος Κλείτσας – Νίκος Τσιγκουνάκης – Άγγελος Παπασπύρου από την «Συσπείρωση Μαζικών Φορέων και Δημοτικών Κινήσεων Γλυφάδας – Αλίμου- Αργυρούπολης- Ελληνικού». Ο Νίκος Πυρουνάκης από την «Πρωτοβουλία κατοίκων στα Νότια».

Η Αντιδήμαρχος Ελληνικού Ροϊδή Γεωργακάκη.

Οι πρώην Δημοτικοί σύμβουλοι Γλυφάδας Μάκης Φιλόπουλος, Γιάννης Χαμπάκης, Γ. Λούβρος.

Ο πρόεδρος του Εξωραϊστικού Συλλόγου Νέας Ευρυάλης.

Ο πρόεδρος της Περιβαλλοντικής Κίνησης Γλυφάδας Κώστας Μοσχοβάκης.

Επίσης παρεμβάσεις και τοποθετήσεις έκαναν πολίτες και κάτοικοι που παρευρέθηκαν στην εκδήλωση.

Ο Άκης Μπαδογιάννης στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ στην ομιλία του έθεσε τα πραγματικά ζητήματα που προκύπτουν για την δημιουργία του πάρκου. Θύμισε τις προεκλογικές εξαγγελίες του σημερινού πρωθυπουργού στο Δημαρχείο της Αργυρούπολης για την δημιουργία του Μητροπολιτικού πάρκου στο σύνολο του χώρου και έκλεισε την ομιλία του τονίζοντας τα έξεις:

«Απορρίπτουμε τα πρασινισμένα σχέδια του ΥΠΕΧΩΔΕ όπου για λόγους εντυπώσεων έχουν βαφτεί με πράσινο ακόμη και τα πάρκιν των αυτοκινήτων. Ακριβώς γιατί διεκδικούμε πραγματικό πράσινο. Δέντρα δηλαδή και όχι υδροβόρο γκαζόν. Υποστηρίζουμε το αίτημα των Δήμων και των κινημάτων για διάσωση του χώρου του πρώην αεροδρομίου και αξιοποίησή του με δημιουργία Πάρκου Υψηλού Πράσινου στο σύνολο της έκτασης.

Όπως υποστηρίζουμε τα αιτήματα του κινήματος για το Πάρκο Γουδί, τον Ελαιώνα, το Ποικίλο, τη Χρωπεί, του Ρετσίνα, το χώρο των Λιπασμάτων στη Δραπετσώνα, την υπογειοποίηση του προαστικού.

Όπως υποστηρίζουμε τα αιτήματα του κινήματος για το παραλιακό μέτωπο. Γιατί η Αθήνα μπορεί να αλλάξει όχι με δήθεν περιβαλλοντικές παρεμβάσεις του τύπου της αντιπαροχής, του τύπου τα χτίζω όλα και μετά φυτεύω τις ταράτσες.

Μπορεί να αλλάξει με προστασία και κάλυψη των μεγάλων ελεύθερων χώρων που υπάρχουν ακόμη με ψηλό πράσινο και όχι με το τσιμέντο που ενδιαφέρει τις κατασκευαστικές και το ΥΠΕΧΩΔΕ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ για μια τέτοια αλλαγή της Αθήνας δίνει τις δυνάμεις και τη συμβολή του και στους θεσμούς και στα κινήματα για την υπεράσπιση των ελεύθερων χώρων…».

Ο Νίκος Μπελαβίλας Αρχιτέκτονας – Μηχανικός και Πανεπιστημιακός του Ε.Μ.Π. Δημοτικός σύμβουλος με το «Λιμάνι της Αγωνίας» στον Πειραιά, μέλος κινημάτων πόλης για την υπεράσπιση των Δημοσίων χώρων, περιέγραψε με μελανά σημεία την πολεοδομική εξέλιξη των Αθηνών, την τσιμεντοποίηση και εμπορευματοποίηση των δημόσιων χώρων και του παραλιακού μετώπου του Σαρωνικού.

Κατάθεσε επιστημονικά και οικονομικά στοιχεία για το κόστος κατασκευής του πάρκου και έκλεισε την ομιλία του λέγοντας: «Θέλουμε ένα πάρκο που να έχει χώμα…».

Ο Ευρωβουλευτής του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ Δημ. Παπαδημούλης, στάθηκε στην επίμονη άρνηση του υπουργού ΥΠΕΧΩΔΕ κ. Σουφλιά, να αξιοποιήσει την απάντηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην πρωτοβουλία της ερώτησης που κατέθεσε ο ίδιος για την χρηματοδότηση του πάρκου σε ποσοστό 85% από κοινοτικά κονδύλια.

Ο Δήμαρχος Γλυφάδας Γιάννης Θεοδωρόπουλος στη συνέχεια τόνισε, ότι κι αυτός στέκεται αλληλέγγυος στους αγώνες των πολιτών και του ΣΥΡΙΖΑ για το δίκαιο αίτημα της δημιουργίας του Μητροπολιτικού πάρκου υψηλού πράσινου στο σύνολο του χώρου του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού.

Κλείνοντας την εκδήλωση ο Τάσος ΤΑΣΤΑΝΗΣ, Αρχιτέκτονας – Μηχανικός, γραμματέας του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ Γλυφάδας τόνισε: «Η σημερινή εκδήλωση μας δεν είναι η τελευταία. Είναι η συνέχεια μιας επίπονης προσπάθειας κι ενός αγώνα για να αλλάξουμε τη ζωή μας.

Σ΄ αυτό τον αγώνα σας καλούμε να παλέψουμε μαζί. Να συστρατευτείτε μαζί μας, γιατί τα οικονομικά συμφέροντα που εναντιώνονται στην κατασκευή του πάρκου είναι απίστευτα μεγάλα. Πρέπει να γίνουμε ένα ποτάμι αντίστασης απέναντι στη λογική που βάζει τον άνθρωπο πάνω από τα κέρδη και την αγορά πάνω από την κοινωνία…».

Γλυφάδα 22- 11 – 2007

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2007

Πανελλαδική συνάντηση ΣΥΡΙΖΑ

Η 1η Πανελλαδική Σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ θα πραγματοποιηθεί την 1η και 2 Μαρτίου, στην Αθήνα, σύμφωνα με απόφαση της Συντονιστικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ.

Στόχοι της συνάντησης θα είναι:

Α. Να ενεργοποιηθεί και να συσπειρωθεί όλο το διάχυτο και οργανωμένο δυναμικό που στήριξε το ΣΥΡΙΖΑ και θέλει να βοηθήσει την προσπάθειά του

Β. Να διεξαχθεί μια ουσιαστική πολιτική συζήτηση για τη νέα πολιτική κατάσταση και τα καθήκοντα που απορρέουν από αυτήν και

Γ. Να υπάρξουν κατευθύνσεις και προτάσεις για την παρέμβαση στα ανοικτά και σημαντικά μέτωπα της κοινωνίας.

Επίσης η Συντονιστική Γραμματεία – και για να ενισχύσει την προετοιμασία για την Πανελλαδική Σύσκεψη αλλά και για γενικότερους λόγους αποφάσισε:

· Τη λειτουργία του site του ΣΥΡΙΖΑ με έμφαση και διευκόλυνση του πολιτικού διαλόγου

· Την έκδοση πολιτικού περιοδικού του ΣΥΡΙΖΑ

· Την ολοκλήρωση και δημοσιοποίηση των εισηγήσεων για την Πανελλαδική Συνάντηση, το αργότερο μέχρι τις 20 Δεκέμβρη.

Επίσης, η Συντονιστική Γραμματεία καλεί τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, τους εργαζόμενους και τη νεολαία να μετάσχουν μαζικά στις κινητοποιήσεις που είναι σε εξέλιξη σχετικά με τον Προϋπολογισμό και το Ασφαλιστικό, όπως και στη συζήτηση και τη δράση ενάντια στην επιβολή της νέας Ευρωσυνθήκης και το αίτημα για δημοψήφισμα που θα πρέπει να απορρίψει τη νέα προσπάθεια να επανέλθει αυτή η νέα εκδοχή του Ευρωσυντάγματος.

Αθήνα, 16.11.2007

Η Συντονιστική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2007

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥ ΡΙ ΖΑ ΓΛΥΦΑΔΑΣ

Ο Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς Γλυφάδας

διοργανώνει εκδήλωση – συζήτηση την Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2007 στο Δημαρχείο της Γλυφάδας (Άλσους 15) στις 7 μ.μ. με θέμα:

«ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΑΡΚΟ ΥΨΗΛΟΥ ΠΡΑΣΙΝΟΥ ΣΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΟΥ

ΠΡΩΗΝ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ»


Στην εκδήλωση θα μιλήσουν οι:

Δημήτρης Παπαδημούλης: Ευρωβουλευτής ΣΥΝ.

Άκης Μπαδογιάννης: Στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ.

Νίκος Μπελαβίλας: Πανεπιστημιακός, Δημοτικός Σύμβουλος Πειραιά.


Παλεύουμε και υπερασπιζόμαστε την δημόσια γη από την ιδιωτικοποίηση, την κερδοσκοπία, και την τσιμεντοποίηση.

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2007

Όταν έφτασε το είδος pasocus- pasocus


να τόσο δα χαρτάκι κι από κάτου καδρονάκι- τί είναι; ου κνίτης.

μια τόση δα σημαία σε σανίδα θαραλέα- τί είναι; ου πασόκους.

περάσαμε μεπιτυχία το τέστ γνώσεων , πάμε στην αφήγηση τώρα.

----------------------

Μια γλυκειά ηρεμία (παρά τις μεγάλες ποσότητες μπλέκηδων και πυρίμαχων μπάτσων) επικρατούσε όξου απτην αμερικανική πρεσβεία γύρω στην ώρα (δε θυμούμαι ακριβώς..) κι ενόσω μόλις είχαν περάσει τα επαναστατικά μπλοκ του συνασπισμού και αναμένονταν τα ντούρα επαναστατικά μπλοκ του κκε.

Πλην ενδιαμέσως των επαναστατώνς, είχανε παρεισφρύσει μάζες ενός προστατευόμενου είδους της νεολαίας pasocus -pasocus. Ήσαντε γύρω στους 462, 6 (το 0,6 αφορά ένα γκαβό πασοκίδιο, αλλά τέλος πάντων).

Το συγκεκριμένο είδος έμοιαζε πάρα πολύ με τον πινόκιο, καθώς του φύτρωνε πλην των 4 κανονικών του μέλων και ένα 5ο -ένα΄τοοόοοσοο στυλιάρι.

Ομολογουμένως δεν ήσαντε σαν πέρισι με συνοδεία νταβατζήδωνε από εβγενή νυχτερινά μαγαζιά (μάλλον θα τους διέγραψε ο Γιωργάκης , γιατί την περασμένη κυριακή ψηφίσανε βενιζέλο). Τους αρκούσε η προστασία των πυρίμαχων ματάδωνε, που οι περισσότεροι έχουνε να ξεπληρώσουν στο πασόκ και το ρουσφέτι του διορισμού στην ελας.

Μαφτά και με τάλλα, το προστατεβόμενο είδος έφτασε ημιχεσμένο στην μαβίλη , όπου ομολογούμενα δεν είχε στηθεί και καμιά υποδοχή του από αντι- οικολόγους όπως άλλα , καλά, χρόνια.

Είχαν ξεμείνει απλά αρκετοί ακροαριστεροί αλητήριοι και άλλος κοσμάκης.

Ωστόσου , μόλις έφτασαν οι πράσινες καρέτες, ξέσπασε ένα σημαντικό "ου" και άλλα χαρμόσυνα επιφωνήματα, ενώ ένα σύνθημα που κάτι έμπλεκε τους πασόκοι με τους αμερικανοί (δεν το θυμούμαι ακριβώς , αλλά ψάχνουντας στη βιβλιογραφία έμαθα ότι τά'χει τα χρονάκια του και είανι απτην εποχή της παράδοσης Οτσαλάν) ξεκίνησε αφθορμήτως από τρεις συντρόφοι αλητήριοι ακροαριστεροί και έγινε κτήμα του κόσμου.

Μόνο με τας φωνασκίας οι καρέτες -pasocus, τα παίξασι και στριμώχτηκαν περισσότερο αγκαλιά με τους πυρίμαχοι μπάτσοι.

Εκεί , φάγανε μετρημένα 3,08 μπουκαλάκια νερό και , ίσως κανένα λαχανικό.

Ήσαντε το μοναδικό μπλοκ που έφυγε απτη Σούτσου , με προθυμία των πυρίμαχων να τους κάνουν τον τροχονόμο.

Άμα μετά έτρεξε πολύς κόσμος πίσω τους , στέλνοντας 2, 3 δροσιστικά νεράκια ακόμη , οι πυρίμαχοι εκλείσανε τη σούτσου για να πάνε τα προστατεβμένα είδη καλιά τους.

Αφτα τρέξανε χοντρικά και το νέο είδος pasocus-pasocus-pinokious -styliarious είναι πια γεγονός.

Στις φωτογραφίες είναι εμφανή και τα στυλιαράκια και η προστασία από τους μπάτσοι , αλλά κρυμένες οι φάτσες πίσου από πράσινο σπρέϋ.

ΠΗΓΗ:athens indymedia

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2007

Προκήρυξη Νεολαίας Συνασπισμού για την 34η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου

Ανακοίνωση του Κεντρικού Συμβουλίου της Νεολαίας Συνασπισμού

για την 34η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου

ΤΟΛΜΑΜΕ Ν’ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ…

ΤΟΛΜΑΜΕ ΝΑ ΝΙΚΑΜΕ!

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν ήταν γιορτή. Ήταν μια πρωτοφανής, σημαδιακή και εξαιρετικά κρίσιμη για την έκβαση της ιστορίας έκρηξη, που προήλθε από την άρνηση ενός δυναμικού κομματιού της νεολαίας να παραμείνει παθητικός θεατής μιας ζωής και μιας παιδείας χωρίς ελευθερία, χωρίς δημοκρατία, χωρίς δικαιώματα.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν σημάδεψε την ιστορία μονάχα επειδή έδωσε το έναυσμα για μια πιο καθολική αντίδραση ενάντια στη στρατιωτική δικτατορία. Είναι ιστορικής σημασίας γιατί έβγαλε την ελληνική κοινωνία από τη σιωπή της, την ιδιώτευση και την απάθεια. Στάθηκε απέναντι σε όλους αυτούς, τους εκφραστές της τότε «κυρίαρχης» ιδεολογίας, που επιχειρούσαν να ποινικοποιήσουν όχι μόνο τους κοινωνικούς αγώνες και την Αριστερά, αλλά και ολόκληρο το πλαίσιο αρχών και αξιών της δημοκρατίας.

Κάτι τέτοιο –εντός των διαφορετικών από τότε, σημερινών συνθηκών- πάλεψε και κατάφερε να κερδίσει το πανεκπαιδευτικό κίνημα που ζήσαμε τα τελευταία δύο χρόνια. Απέναντι σε κάθε προσπάθεια ποινικοποίησης του αγώνα και καταστολής, απάντησε με ακόμα πιο μαζικές, ακόμα πιο δυναμικές και αποφασιστικές κινητοποιήσεις. Το κυριότερο: Κατάφερε να νικήσει! Ανάγκασε τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ να πάρουν τα χέρια τους (χωρίς, βέβαια, να πάρουν το μυαλό τους) από τη Συνταγματική Αναθεώρηση (με επίκεντρο το Άρθρο 16). Ανάγκασε την Κυβέρνηση να ψάχνει απελπισμένα συμμάχους για να νομιμοποιήσει στα πανεπιστήμια και την κοινωνία τον εκτρωματικό νέο Νόμο-Πλαίσιο.

Ανοίξαμε, λοιπόν, το δρόμο και κάναμε τα πρώτα βήματα, πάντα σε ενωτική και ριζοσπαστική κατεύθυνση. Όμως, η νίκη της «Γενιάς του Άρθρου 16» είναι μόνο η αρχή σε μια σειρά από μάχες που πρέπει να δώσει η σπουδάζουσα νεολαία αλλά και το κίνημα νεολαίας ευρύτερα. Η νέα πραγματικότητα μας φέρνει απέναντι σε αυξημένα καθήκοντα:

- Να στηρίξουμε τους αγώνες για την υπεράσπιση του δημόσιου σχολείου, για μια εκπαίδευση απελευθερωμένη από τα δεσμά της εξεταστικής μανίας, της υποβάθμισης και της υποχρηματοδότησης.

- Να συνεχίσουμε τον αγώνα για την κατάργηση του Νόμου-Πλαίσιο στα πανεπιστήμια και για την κατάργηση των Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών (ΚΕΣ), που, σύμφωνα με τις επιλογές της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προσφέρουν πλέον «ισότιμα πτυχία» με αυτά των δημοσίων πανεπιστημίων, καταδικάζοντας τη δημόσια πανεπιστημιακή εκπαίδευση είτε να συρθεί σε μια χωρίς αρχές μάχη ανταγωνισμού, είτε να υποβαθμιστεί οριστικά.

- Να αγωνιστούμε για την υπεράσπιση της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης αποκρούοντας τα σχέδια της κυβέρνησης, του κεφαλαίου και της ΕΕ για την καταστρατήγηση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων. Να πούμε ένα μεγάλο «Όχι» στις προσπάθειες για τον διαχωρισμό παλιών και νέων εργαζομένων.

- Να εκφράσουμε νέα αιτήματα για τη νέα γενιά εργαζομένων, τη «Γενιά των 500ων ευρώ», τους «αναλώσιμους» και «ελαστικούς», τους συμβασιούχους, που βιώνουν την επισφάλεια ως γενικευμένη συνθήκη της ζωής τους, όταν είναι αναγκασμένοι/ες να δουλεύουν με ελαστικά ωράρια, χωρίς ασφάλιση και σε επικίνδυνα εργασιακά περιβάλλοντα. Να κάνουμε ξανά επίκαιρη τη σταθερή εργασία, με πλήρη ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα, με μισθούς αξιοπρέπειας κι όχι φτώχειας, με εξασφαλισμένο κι όχι εξαφανισμένο τον ελεύθερο χρόνο.

- Να δώσουμε τη μεγαλύτερη των μαχών για την υπεράσπιση του περιβάλλοντος και του δημόσιου και ελεύθερου χώρου, ιδιαίτερα τώρα, που δεν απειλούμαστε απλώς από την καταστροφή, αλλά την έχουμε βιώσει ήδη.

- Να σταθούμε απέναντι σε αυτούς που με την πολιτική τους γεννούν πολέμους, ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, κατοχές και θάνατο. Να ορθώσουμε μέτωπο στο ΝΑΤΟ, τις Κυβερνήσεις των ΗΠΑ και των «πρόθυμων» συμμάχων τους και να απαιτήσουμε τον τερματισμό της κατοχής στο Ιράκ, ένα ανεξάρτητο Παλαιστινιακό κράτος, τη διάλυση του ΝΑΤΟ.

- Να πούμε ΟΧΙ στον εθνικισμό, το ρατσισμό, το σεξισμό, την ξενοφοβία, την ακροδεξιά και όσους εκφράζουν τέτοιες αντιλήψεις στην κοινωνία και τη Βουλή ή εφαρμόζουν αντίστοιχες πολιτικές εναντίον των μεταναστών και όλων των καταπιεζόμενων κοινωνικών ομάδων.

Αυτές και άλλες πολλές είναι οι μάχες που καλούμαστε να δώσουμε. Τώρα και όχι «κάποτε». Εμείς και όχι κάποιοι άλλοι. Είναι μάχες για τη ζωή και την αξιοπρέπεια μας, την ελευθερία και τις ελευθερίες μας. Είναι καθήκον μας να υπερασπιστούμε όλα αυτά για τα οποία πάλεψαν οι γονείς μας 34 χρόνια πριν. Να τα εξασφαλίσουμε και να τα διευρύνουμε. Άλλωστε, μάθαμε, πια, πως μπορούμε και δικαιούμαστε να τολμάμε.

Μπορούμε και δικαιούμαστε να αγωνιζόμαστε.

Μπορούμε και δικαιούμαστε να νικάμε!

Στο δρόμο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου


Ενάντια στην κυβέρνηση της Ν.Δ.

Για την ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού

Για το σοσιαλισμό

Όλοι στην πορεία Σάββατο 17 Νοέμβρη

Προσυγκέντρωση πλ. Κλαυθμώνος 3 μ.μ.

Πριν από 34 χρόνια η εξέγερση του Πολυτεχνείου σήμανε την αρχή της πτώσης της χούντας. Απέναντι στις ανάγκες και στο ρεαλισμό της «εθνικής ενότητας», ανέδειξε τις ανάγκες των απλών ανθρώπων για λαϊκή παιδεία, για αυξήσεις στους μισθούς και δημοκρατικές ελευθερίες. Απέναντι στο συμβιβασμό με τη χούντα ανέδειξε τα συνθήματα της ανατροπής. Απέναντι στην υψηλή πολιτική των πολιτικάντηδων ύψωσε το πραγματικό υποκείμενο της Ιστορίας: το λαό, την οργάνωση και τους αγώνες του. Απέναντι στην ηττοπάθεια και στη μοιρολατρία, απέδειξε ότι ο κόσμος αλλάζει με τη μαζική δράση.


Αυτά τα μηνύματα συμπυκνώνονταν στα συνθήματα: «Κάτω η χούντα», «Θάνατος στον ιμπεριαλισμό», «Λαέ, πεινάς, γιατί τους προσκυνάς», «Γενική απεργία», «Εργατικές επιτροπές», «Ψωμί – Παιδεία - Ελευθερία» κ.ά.


Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν γκρέμισε μόνο τη χούντα, αλλά βρήκε τη συνέχειά της στους εργατικούς αγώνες, απ’ το 1974 και μετά, ενάντια στην τότε κυβέρνηση της Δεξιάς, ανοίγοντας το δρόμο για μια «μεταπολίτευση απ’ τα κάτω». Γι’ αυτό, από τότε μέχρι σήμερα, όλες οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης προσπάθησαν να σβήσουν το ανατρεπτικό μήνυμα της εξέγερσης απ’ τη μνήμη των εργαζόμενων και της νεολαίας.


Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2007

Ονειροπόλοι

Κινήσαμε πάλι για μακρινά ταξίδια.

Κι ας φτάσαμε μόλις χθες στο λιμάνι

που τ’ ονομάζουν:

π ρ α γ μ α τ ι κ ό τ η τ α…

Οι δρόμοι που σπάραξαν τα όνειρά μας

και την ανεμελιά της νιότης μας,

αχόρταγοι.

Καρτερούν να επαναλάβουν το άλεσμα

όσων περισώσαμε…

Οι φίλοι χάθηκαν, για πάντα μας τονίζουν…

Εκείνα τα πικρά τους μάτια μόνο θυμάμαι.

Και που χρόνος να κάνουμε καινούριους.

Ονειροπόλους μας ονόμασαν άνθρωποι,

που γεννιούνται, ζουν και πεθαίνουν,

μακριά από τους βόγγους των κυμάτων.

Όμως εμείς,

κάθε στιγμή θα ξεκινούμε για μακρινά ταξίδια.

Μ’ ένα λουλούδι στα μαλλιά

κι ένα βιβλίο ανοιγμένο στην πρώτη σελίδα.

Και θ’ αγαπούμε την πραγματικότητά μας,

όπως εκείνοι τα πάθη της ασήμαντης παρουσίας τους.


Φτάνει να μείνουμε πάντα ονειροπόλοι!!!

Άρης Ταστάνης

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥ ΡΙ ΖΑ ΓΛΥΦΑΔΑΣ

Ο Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς Γλυφάδας

διοργανώνει εκδήλωση – συζήτηση την Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2007 στο Δημαρχείο της Γλυφάδας (Άλσους 15) στις 7 μ.μ. με θέμα:

«ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΑΡΚΟ ΥΨΗΛΟΥ ΠΡΑΣΙΝΟΥ ΣΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΟΥ

ΠΡΩΗΝ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ»


Στην εκδήλωση θα μιλήσουν οι:

Δημήτρης Παπαδημούλης: Ευρωβουλευτής ΣΥΝ.

Άκης Μπαδογιάννης: Στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ.

Νίκος Μπελαβίλας: Πανεπιστημιακός, Δημοτικός Σύμβουλος Πειραιά.


Παλεύουμε και υπερασπιζόμαστε την δημόσια γη από την ιδιωτικοποίηση, την κερδοσκοπία, και την τσιμεντοποίηση.

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2007

Ο χυδαίος ρατσισμός των ακτοπλοϊκών εταιρειών εις βάρος των ΑμΕΑ και όχι μόνο, συνεχίζεται…

Πλήρης η εφαρμογή της λογικής: τα κέρδη πάνω από τους ανθρώπους!!!

Οι Καιάδες είναι πάντα εδώ και αλέθουν την καθημερινή ζωή των ανθρώπων με αναπηρίες…

Πρόσφατα δόθηκε στη δημοσιότητα η έκθεση της ειδικά συσταθείσης για θέματα ΑμΕΑ ειδικής διακομματικής επιτροπής της βουλής. Τα στοιχεία που συλλέγισαν περιγράφουν (ακόμη μια φορά) την οδυνηρή πραγματικότητα των αναπήρων στην Ελλάδα. Τεράστια τα ελλείμματα σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής. Στην Μέριμνα, στην Πρόσβαση, στην Εκπαίδευση, Αποκατάσταση – Επανένταξη…

Πάνω από 900.000 συμπολίτες καθημερινά βιώνουν τον κοινωνικό αποκλεισμό και ότι άλλο συνεπάγεται γι’ ανθρώπους β΄ κατηγορίας. Στερούνται πρόσβαση στην εκπαίδευση, στην αγορά εργασίας, στα δρώμενα της πόλης και διέπονται αυτοί και οι οικογένειές τους από καθεστώς ασάφειας, ρατσιστικών αποκλεισμών και συμπεριφορών, αναλγησίας και αβεβαιότητας. Το μέλλον τους δυσοίωνο. Μια πραγματικότητα που προκαλεί κι αμαυρώνει την εικόνα της κοινωνίας μας.

Όταν 8 στους 10 ΑΜΕΑ είναι εκτός αγοράς εργασίας. 10.000 εντός του εκπαιδευτικού συστήματος, με 180.000 εκτός. Όταν υπάρχουν 200 δημόσιες κλίνες αποκατάστασης κι ελάχιστα απαιτούμενες 2.000. Όταν υπάρχουν 30.000 παιδιά με αυτισμό και μόνο 500 φιλοξενούνται σε ειδικά κέντρα. Όταν 4.000 νέοι παραπληγικοί κάθε χρόνο προσθέτονται στον Καιάδα εξαιτίας της απουσίας πολιτικής πρόληψης των τροχαίων και αποκατάστασης. Όταν τα επιδόματα είναι τα χαμηλότερα στην Ε.Ε. και η διαπλοκή γύρω από την κοινωνική μέριμνα είναι πέρα από τριτοκοσμικές καταστάσεις κ.λ.π.

Όμως η πραγματικότητα είναι ακόμη πιο αμείλικτη. Με λόγια και υποσχέσεις, με πασαρέλες και τηλεμαραθώνιους, με την ιδιωτική φιλανθρωπία, οι Καιάδες του αποκλεισμού, της φτώχειας, της προκατάληψης δεν γκρεμίζονται…

Η ζωή σε πόλεις εχθρικά δομημένες για πολίτες με αναπηρία, είναι ντροπή για τον πολιτισμό μας…

Μέχρι πότε θα είμαστε ανεκτικοί στους εργολάβους κοινωνικής μέριμνας;

Μέχρι πότε θα σιωπούμε για τις χωματερές – αποθήκες ψυχών- κρατικές και ιδιωτικές;

Στην επικαιρότητα έρχεται πάλι η ρατσιστική αντιμετωπίσει των ΑΜΕΑ από τις ναυτιλιακές εταιρείες. Για το κέρδος και μόνο ταπεινώνουν χιλιάδες πολίτες που καταφέρνουν να ξεπεράσουν τα ψηλά τείχη του αποκλεισμού και θέλουν να ταξιδέψουν…

Καταστρατηγούν έστω ελλείπεις νόμους του κράτους και οδηγίες της Ε.Ε. υπό την ανοχή της πολιτείας και των αρμόδιων φορέων που δεν τολμούν να εφαρμόσουν τα δέοντα…

Ο ρατσισμός και η παρανομία σ’ όλο το μεγαλείο του!

Καταπάτηση στοιχειωδών ατομικών δικαιωμάτων. Ο ανάπηρος πολίτης δεν έχει δικαίωμα να ταξιδέψει τα Σαββατοκύριακα τη θερινή περίοδο, στη Α΄ θέση με την νόμιμη έκπτωση, που από 50% έγινε 30% με την απελευθέρωση της αγοράς!!!

Άλλη εταιρεία κάνει έκπτωση 50% για την οικονομική θέση σε άτομα με αναπηρία πάνω από 80%. Πως μετράει τα ποσοστά; Εκείνοι το ξέρουν…

Βέβαια τα ταχύπλοα διαθέτουν τουαλέτες για ΑΜΕΑ, αλλά με το καροτσάκι σου θα την βγάλεις στο διάδρομο αφού δεν υπάρχει πρόσβαση όχι μόνο να καθίσεις στην

πολυθρόνα, αλλά να πεις ένα καφέ γιατί τα τραπεζάκια και οι καρέκλες είναι καρφωμένα…

Δεν έχει τέλος ο Γολγοθάς …

Και ένα ακόμη που δεν αντέχει σχολιασμό, μόνο οργή και θλίψη προκαλεί.

Οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης δεν έχουν πια δικαίωμα έκπτωσης στην Α΄ θέση των πλοίων που διασχίζουν το Αιγαίο!!!

«…καημένε Μακρυγιάννη νάξερες γιατί

το τζάκισες το χέρι σου…»

ΑΡΗΣ ΤΑΣΤΑΝΗΣ

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΑΝΑΠΗΡΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ

ΓΛΥΦΑΔΑ: πόλη με κοινωνικό έλλειμμα…

του Άρη Ταστάνη

Με αφορμή την 3η Δεκέμβρη, παγκόσμια ημέρα αφιερωμένη στα άτομα με

αναπηρίες, (μόνο στην Ε.Ε. αποτελούν περίπου το 30% του πληθυσμού) θα

ανάψουν πάλι τα λαμπερά φώτα της εικονικής πραγματικότητας για τους «νικητές

της ζωής» όπως θα τους αποκαλέσουν χωρίς αιδώ, από τα κρατικά, κομματικά,

εκκλησιαστικά, δημοτικά και βέβαια ιδιωτικής φιλανθρωπίας, βήματα!!!

Μετά, όπως κάθε χρόνο, όταν σβήσουν τα φώτα στις πασαρέλες της εύκολης

υποσχετολογίας και των άλλων βαρύγδουπων για βελτίωση υποδομών, μέριμνας

και εφαρμογής (έστω) των ελλείπων νόμων που έχουν ψηφιστεί για τα ΑΜΕΑ,

η σιωπή, για κάθε βασικό πρόβλημα που θα βελτιώνει την σκληρή πραγματικότητα

των ανθρώπων με αναπηρίες. Υπάρχουν βέβαια και τα τηλεπαράθυρα με επίκαιρα

θέματα για κατανάλωση, καθώς και οι τηλεμαραθώνιοι, τα κοντσέρτα κ.λ.π. της

ιδιωτικής φιλανθρωπίας…

Εντωμεταξύ τα τείχη του κοινωνικού αποκλεισμού όλο ψηλώνουν. Οι «χωματερές»

ανθρώπων, ένα ακόμη ανοιχτό τραύμα του πολιτισμού μας σήμερα…

Σαν άτομο με αναπηρία, κάτοικος του Δήμου Γλυφάδας, καταθέτω ορισμένες

σκέψεις, ερωτηματικά, εμπειρίες, οραματισμούς, όπως τα έχω βιώσει προσωπικά


Ζούμε σε μια πόλη με σοβαρά ελλείμματα στην Μέριμνα, στην Πρόσβαση και Προσπέλαση των συμπολιτών μας με αναπηρίες. Όλες οι δημοτικές αρχές που άσκησαν εξουσία στο Δήμο Γλυφάδας, ποτέ δεν είχαν τη βούληση να εργαστούν προς την κατεύθυνση εκείνη που γκρεμίζει τα ψηλά τείχη του κοινωνικού αποκλεισμού, που βγάζει τους πολίτες με αναπηρία και τις οικογένειες τους από τους καθημερινούς μικρούς Καιάδες…

Σε μια πόλη εχθρικά δομημένη, οι πολίτες με αναπηρία, βιώνουν την αδιαφορία, την άγνοια, τον καιροσκοπισμό και την καταστρατήγηση των δικαιωμάτων τους, από αυτούς που διαχειρίζονται το Δήμο…

Ποτέ δεν υπήρξε μια ρεαλιστική αντιμετώπιση των προβλημάτων. Κι αυτό γιατί πιο εύκολα μπορούν να σπεκουλάρουν πάνω στον πόνο και την αγωνία τους τις μικρό διαπλοκές τους και τα … οράματά τους με τις επιλεκτικές μορφές φιλανθρωπίας σε προεκλογικούς ιδιαίτερα καιρούς…

Κάποιοι πρέπει ν’ απολογηθούν κάποτε γιατί η Γλυφάδα είναι μια πόλη φοβική σε πολίτες με ιδιαιτερότητες. Μια πόλη απροσπέλαστη για τα ΑΜΕΑ στις πιο πολλές δημόσιες υπηρεσίες. Για τις καταστρατηγήσεις των νόμων από τις ιδιωτικές επιχειρήσεις , (υγείας, πολιτιστικές, κοινωνικές) αφού ο Δήμος δίνει άδεια λειτουργίας παραβλέποντας την μη εφαρμογή του ΓΟΚ για πρόσβαση των ΑΜΕΑ, {σκάλες, ασανσέρ, ράμπα, κ.λ.π.}

Για ανύπαρκτη παροχή από το Δήμο κοινωνικής υποστήριξης και μέριμνας, στους ανήμπορους πολίτες. Στην στήριξη και με κάθε τρόπο συμμετοχή τους σε όλες τις πολιτιστικές δραστηριότητες…

Η Γλυφάδα δεν μπορεί να είναι μόνο τα μεγάλα ιδιωτικά θεραπευτήρια και τα πολυτελή γηροκομεία, εκεί που έχουν πρόσβαση τα υψηλά βαλάντια. Ούτε και οι μικρές ιδιωτικές επιχειρήσεις, οι λεγόμενες «χωματερές ανθρώπων». Ζούμε εδώ και γνωρίζουμε καλά, όλη την διαπλοκή που αμαυρώνει την εικόνα της πόλης…

Διεκδικούμε και απαιτούμε ένα Δήμο αλληλέγγυο για τους δημότες του με αναπηρίες.

Ένα Δήμο με Μέριμνα και κοινωνική ευαισθησία χωρίς διαχωρισμούς για όσους έχουν ανάγκη.

Ένα Δήμο που θα έχει πρωτοποριακές μορφές στην πρόσβαση και προσπέλαση σε όλες τις λειτουργίες του.

Αξίζει ν’ αγωνιστούμε ώστε ο πολίτης με αναπηρία στο Δήμο Γλυφάδας να βγει από την περιθωριοποίηση και τα ψηλά τείχη του κοινωνικού αποκλεισμού, που επέβαλαν και εχθρικές πολιτικές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Φτάνουν πια τα εύκολα αναμασήματα και τα δακρύβρεχτα λόγια της αγάπης, της συμπόνιας, του υποκριτικού ενδιαφέροντος για τους πολίτες με την στάμπα της αναπηρίας, τους αδύναμους, της τρίτης ηλικίας.

Αν γι’ αυτούς κοινωνική πολιτική και παρέμβαση είναι κάποια «γλέντια» φτωχών και ηλικιωμένων στα πνευματικά μέγαρα της παραλίας, εκδρομές και ολιγοήμερες διακοπές, πληρωμένα από τον δημοτικό κορβανά, τους αφήνουμε στον μικρόκοσμο της διαπλοκής τους…

Οραματιζόμαστε μια Γλυφάδα που όλοι οι πολίτες της θα έχουν το δικαίωμα στη Μέριμνα, την αλληλεγγύη, στο ενδιαφέρον από τον Δήμο. Μόνο έτσι θα πάψει η αναπηρία να σημαίνει φτώχεια, αποκλεισμός, καταπάτηση δικαιωμάτων…

Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2007

Εφιάλτης η αμερικανική έπαρση!

Του Άρη Ταστάνη
Ζούμε το συλλογικό εφιάλτη της αμερικανικής έπαρσης!
Ο μαγνητοσκοπημένος λόγος του Νομπελίστα Λογοτεχνίας Χάρολντ Πίντερ κατά την τελετή απονομής του βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας στη Στοκχόλμη στις 7.12.05. Είναι νομίζω η πιο καθαρή φωνή που ακούστηκε τον τελευταίο καιρό για τα όσα αμήχανοι παρακολουθούμε να συμβαίνουν στις μέρες μας.
Ο Πίντερ μίλησε σαν ελεύθερος άνθρωπος σώζοντας(;) έτσι την τιμή των ανθρώπων του Πνεύματος.
Να κάνουμε μια πρόβλεψη; Στα χρόνια που θα περάσουν το δικό του όνομα θα είναι που θα θυμόμαστε ζωντανό κι από τα πρώτα αν όχι πρώτο, κάθε φορά που θα αναφερόμαστε στον θεσμό των βραβείων. Γιατί ο Χάρολντ Πίντερ ξανάδωσε νόημα στον ίδιο τον θεσμό.

Από την Καθημερινή της 8/12/05 το κείμενο που ακολουθεί:

Αλήθεια «Το 1958 έγραψα ότι δεν υπάρχει απόλυτος διαχωρισμός ανάμεσα στο πραγματικό και στο κίβδηλο, ούτε ανάμεσα στην αλήθεια και στο ψέμα. Πιστεύω ότι αυτές οι εκτιμήσεις αντέχουν ακόμη στο χρόνο όταν η τέχνη διερευνά την αλήθεια. Ετσι λοιπόν ως συγγραφέας στέκομαι στο πλευρό τους, αλλά ως πολίτης αδυνατώ. Ως πολίτης οφείλω να ερωτήσω: Ποια είναι η αλήθεια; ποιο είναι το ψέμα;».
Πολιτική γλώσσα «Για να διατηρηθεί η πολιτική εξουσία είναι καίριο οι πολίτες να παραμείνουν στην αμάθεια, αγνοώντας την αλήθεια, ακόμη και την αλήθεια για την ίδια τους τη ζωή. Αυτό που μας περιβάλλει λοιπόν είναι ένα ευρύ μωσαϊκό από ψεύδη τα οποία βυζαίνουμε».
Ιράκ «Μας είπαν ότι το Ιράκ απειλούσε την ασφάλεια του κόσμου. Μας διαβεβαίωσαν ότι ήταν αλήθεια. Δεν ήταν αλήθεια».
Ρόλος ΗΠΑ «Η αλήθεια έχει να κάνει με το πώς οι ΗΠΑ αντιλαμβάνονται τον παγκόσμιο ρόλο τους και πώς επιλέγουν να τον ενσαρκώσουν».
Ψυχρός Πόλεμος «Η θέση μου είναι πως τα εγκλήματα των ΗΠΑ την ίδια περίοδο (σ.σ. των εγκλημάτων της ΕΣΣΔ) έχουν μόνο επιδερμικά καταγραφεί, πόσω μάλλον τεκμηριωθεί, πόσω μάλλον κατανοηθεί, πόσω μάλλον αναγνωρισθεί ως εγκλήματα».
Μέθοδος ΗΠΑ «Η ευθεία παρέμβαση σε ένα κυρίαρχο κράτος ποτέ δεν ήταν η προσφιλής μέθοδος της Αμερικής. Προτιμητέα μέθοδος ήταν η “χαμηλής έντασης σύγκρουση”. Οπου “χαμηλής έντασης σύγκρουση” σημαίνει ότι χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν αλλά με βραδύτερο ρυθμό απ’ ό,τι να τους έριχνες μια βόμβα στα κεφάλια τους».
«Δημοκρατία» «Οταν ο πληθυσμός λυγίσει, ή πεθάνει από τις κακουχίες -ένα και το αυτό- και οι δικοί σου φίλοι, ο στρατός και οι ισχυροί όμιλοι, καθήσουν αναπαυτικά στην εξουσία, τότε στέκεσαι στις κάμερες και λες ότι θριάμβευσε η δημοκρατία».
Νικαράγουα «Οι ΗΠΑ υποστήριξαν τη βάρβαρη δικτατορία του Σομόζα στη Νικαράγουα για πάνω από 40 χρόνια. Ο λαός της Νικαράγουας, οδηγημένος από τους Σαντινίστας, ανέτρεψε το καθεστώς το 1979, μία συναρπαστική λαϊκή επανάσταση. Οι Σαντινίστας δεν ήταν αλάνθαστοι. (...) αλλά ήταν έξυπνοι, λογικοί, πολιτισμένοι. Ξεκίνησαν να στεριώσουν μία σταθερή, αξιοπρεπή και πλουραλιστική κοινωνία (...) Οι ΗΠΑ αποκήρυξαν αυτά τα επιτεύγματα ως μαρξιστική/λενινιστική απόκλιση».
Κεντρική Αμερική «Τα μπουντρούμια του ολοκληρωτισμού βρίσκονταν στην πραγματικότητα δίπλα, στο Ελ Σαλβαδόρ και στη Γουατεμάλα. Οι ΗΠΑ είχαν ανατρέψει τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της Γουατεμάλας το 1954 και υπολογίζεται ότι πάνω από 200.000 άνθρωποι έπεσαν θύματα διαδοχικών στρατιωτικών δικτατοριών».
Σαντινίστας «Οι ΗΠΑ ανέτρεψαν τελικά την κυβέρνηση των Σαντινίστας (...) Τα καζίνο επέστρεψαν στη χώρα. Η δωρεάν υγεία και εκπαίδευση καταργήθηκαν. Το μεγάλο κεφάλαιο επέστρεψε δριμύτερο. Η “δημοκρατία” είχε θριαμβεύσει».
Ανά τον κόσμο «Οι ΗΠΑ υποστήριξαν και σε πολλές περιπτώσεις στελέχωσαν κάθε δεξιά στρατιωτική δικτατορία στον κόσμο μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αναφέρομαι στην Ινδονησία, στην Ελλάδα, στην Ουρουγουάη, στη Βραζιλία, στην Παραγουάη, στην Αϊτή, στην Τουρκία, στις Φιλιππίνες, στη Γουατεμάλα, στο Ελ Σαλβαδόρ και, φυσικά, στη Χιλή».
Υπνωση «Δεν συνέβησαν. Τίποτε δεν συνέβη. Τα εγκλήματα των ΗΠΑ υπήρξαν συστηματικά, επίμονα, διαστροφικά, αδίστακτα, αλλά πολλοί λίγοι άνθρωποι έχουν μιλήσει γι’ αυτά. Η Αμερική φρόντισε. Μεθόδευσε μία κλινική χειραγώγηση της εξουσίας (...) Είναι μία λαμπρή, σχεδόν ευφυής, ιδιαίτερα επιτυχημένη πράξη ύπνωσης».
Βρετανία «Οι ΗΠΑ δεν δίνουν δεκάρα για τον ΟΗΕ, το διεθνές δίκαιο ή τους αντιφρονούντες, που θεωρούν ανίσχυρους και άσχετους. Εχουν το δικό τους μικρό αρνάκι να χοροπηδάει ξοπίσω τους δεμένο σε ένα λουρί, την παθητική και υποτελή Μεγάλη Βρετανία».
Γκουαντανάμο «Πού έχει πάει η ηθική μας ευαισθησία; Είχαμε ποτέ λίγη; (...) Κοιτάξτε τι γίνεται στο Γκουαντανάμο (...) Οχι μόνο είναι ανεκτό αλλά σπανίως αναφέρεται από από που αποκαλούμε “διεθνή κοινότητα”».
Μπους - Μπλερ «Πόσους ανθρώπους πρέπει να σκοτώσεις πριν αποκληθείς μαζικός φονιάς και εγκληματίας πολέμου; Ο Μπους ήταν έξυπνος. Δεν επικύρωσε το Διεθνές Δικαστήριο για Εγκληματίες Πολέμου. Αλλά ο Μπλερ το έχει επικυρώσει οπότε είναι διαθέσιμος για σύλληψη».
Νέα πολιτική ΗΠΑ «Κυριαρχία με κάθε μέσο»: έλεγχος γης, θάλασσας, αέρα και διαστήματος. Οι ΗΠΑ διατηρούν 702 βάσεις σε 132 χώρες (...) Διαθέτουν 8.000 ενεργείς πυρηνικές κεφαλές.
Αντι-Μπους «Χιλιάδες, αν όχι εκατομμύρια Αμερικανοί ντρέπονται και οργίζονται για την κυβέρνησή τους, αλλά έτσι όπως έχουν τα πράγματα δεν συγκροτούν συμπαγή πολιτική δύναμη - ακόμα».
Μέλλον «Αν μια τέτοια πεποίθηση (σ.σ. αναζήτηση αλήθειας) δεν ενσωματωθεί στην πολιτική ματιά μας, δεν έχουμε καμία ελπίδα να αποκαταστήσουμε αυτό που κινδυνεύουμε να χάσουμε - την αξιοπρέπεια του ανθρώπου».



Καιρό πριν είχε -μιλώντας, σε εκδήλωση του Πανεπιστημίου του Τορίνο της Ιταλίας- ο Χάρολντ Πίντερ, με αφορμή τη βράβευσή του, επιτέθηκε στη μεγάλη δύναμη που κυριαρχεί στην παγκόσμια σκηνή και την κατηγόρησε για αλαζονεία, ηλιθιότητα και υστερία, ενώ δεν απάλλαξε από τις ευθύνες του τον Βρετανό πρωθυπουργό, τον οποίο κατηγορεί για υποταγή στις ΗΠΑ.

"Πριν από μερικούς μήνες υποβλήθηκα σε εγχείρηση καρκίνου. Η εγχείρηση και οι συνέπειές της έμοιαζαν με εφιάλτη. Αισθανόμουν σαν κάποιον που είναι ανίκανος να κολυμπήσει και ανεβοκατέβαινα κάτω από το νερό σε έναν βαθύ σκοτεινό και απύθμενο ωκεανό. Ωστόσο δεν πνίγηκα και είμαι ευτυχής που είμαι ζωντανός.
Ωστόσο, παρόλο που κατάφερα να ξεφύγω από τον προσωπικό μου εφιάλτη, μπήκα σε έναν πολύ πιο διαβρωτικό συλλογικό εφιάλτη, τον εφιάλτη της αμερικανικής υστερίας, άγνοιας, έπαρσης, ηλιθιότητας και πολεμοχαρούς διάθεσης. Η ισχυρότερη χώρα που γνώρισε ποτέ ο κόσμος ξεκινάει πόλεμο κατά του υπόλοιπου κόσμου.
"Αν δεν είστε μαζί μας είστε εναντίον μας", έχει πει ο πρόεδρος Τζορτζ Μπους και έχει προσθέσει: "Δεν θα επιτρέψουμε τα χειρότερα όπλα του κόσμου να παραμείνουν στους χειρότερους ηγέτες του κόσμου". Σωστά. Γιατί δεν κοιτάς στον καθρέφτη σου, φιλαράκο; Ευχαριστώ.
Η Αμερική αναπτύσσει αυτή την περίοδο προηγμένα συστήματα "όπλων μαζικής καταστροφής" και ετοιμάζεται να τα χρησιμοποιήσει όπου της αρέσει. Εχει περισσότερα τέτοια όπλα απ' όσα έχει όλος ο υπόλοιπος κόσμος μαζί. Αδιαφορεί για τις διεθνείς συμφωνίες πάνω στα βιολογικά και χημικά όπλα, αρνείται να επιτρέψει επιθεωρήσεις στις βιομηχανίες της. Η υποκρισία πίσω από τις δημόσιες δηλώσεις και τις δικές του ενέργειες είναι σχεδόν αστεία.
Η Αμερική πιστεύει ότι οι 3.000 νεκροί της Νέας Υόρκης είναι οι μόνοι νεκροί που υπολογίζονται, οι μόνοι θάνατοι που έχουν αξία. Είναι νεκροί Αμερικανοί. Οι άλλοι θάνατοι δεν είναι πραγματικοί, είναι μια αφηρημένη έννοια χωρίς επιπτώσεις.
Οι 3.000 θάνατοι στο Αφγανιστάν δεν αναφέρονται ποτέ. Ούτε οι εκατοντάδες χιλιάδες Ιρακινών παιδιών που έχασαν τη ζωή τους λόγω του αμερικανικού και βρετανικού εμπάργκο, που δεν επέτρεψε τη φαρμακευτική τους περίθαλψη.
Οι επιπτώσεις από τη χρήση ουρανίου των Αμερικανών στον πόλεμο στον Κόλπο δεν αναφέρονται. Το επίπεδο ακτινοβολίας στο Ιράκ είναι τρομακτικά υψηλό. Μωρά γεννήθηκαν χωρίς εγκέφαλο, χωρίς μάτια, χωρίς γεννητικά όργανα.
Δεν αναφέρονται οι 200.000 θάνατοι στο Ανατολικό Τιμόρ, το 1975, που προκάλεσε η ινδονησιακή κυβέρνηση, που όμως εμπνεύστηκε και υποστηρίχθηκε από την Αμερική. Δεν αναφέρονται οι 500.000 θάνατοι στη Γουατεμάλα, τη Χιλή, το Ελ Σαλβαδόρ, τη Νικαράγουα, την Ουρουγουάη, την Αργεντινή και την Αϊτή που στην πράξη υποστηρίχθηκαν και ενισχύθηκαν οικονομικά από την Αμερική.
Ούτε τα εκατομμύρια θανάτων στο Βιετνάμ, το Λάος, την Καμπότζη, και μόλις που αναφέρεται η απελπιστική κατάσταση του παλαιστινιακού λαού, ο κεντρικός παράγοντας της παγκόσμιας αναταραχής.
Αλλά πόση κακή εκτίμηση του παρόντος και πόση άγνοια της Ιστορίας δεν δηλώνουν αυτά; Ο λαός δεν ξεχνά. Δεν ξεχνά το θάνατο των δικών τους, δεν ξεχνούν τα βασανιστήρια και τους ακρωτηριασμούς, δεν ξεχνούν την αδικία, δεν ξεχνούν την καταπίεση, δεν ξεχνούν την τρομοκρατία των ισχυρών κρατών. Δεν είναι μόνο ότι δεν ξεχνούν, αλλά ανταποδίδουν πάντα το χτύπημα.
Η φρικτή επίθεση στη Νέα Υόρκη ήταν προβλέψιμη και αναπόφευκτη. Ηταν μια πράξη ανταπόδοσης των συνεχών και συστηματικών ενεργειών της κρατικής τρομοκρατίας της Αμερικής σε πολλά μέρη του κόσμου.
Στη Βρετανία τώρα, οι άνθρωποι καλούνται να είναι "σε ετοιμότητα" για να αντιμετωπίσουν ενδεχόμενες τρομοκρατικές πράξεις. Η έκφραση είναι παράλογη. Πώς μπορούν να τις αντιμετωπίσουν; Να τυλίξουν ένα μαντίλι γύρω από το στόμα και τη μύτη τους για να μην αναπνέουν τα δηλητηριώδη αέρια;
Οι τρομοκρατικές επιθέσεις είναι πιθανώς το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της ποταπής και επαίσχυντης υποταγής του πρωθυπουργού μας προς την Αμερική.
Μια τρομοκρατική επίθεση με δηλητηριώδη αέρια στον υπόγειο σιδηρόδρομο του Λονδίνου αντιμετωπίστηκε πρόσφατα. Αλλά μια τέτοια ενέργεια μπορεί να ξανασυμβεί. Χιλιάδες μαθητές χρησιμοποιούν το μετρό κάθε ημέρα. Αν συμβεί κάτι τέτοιο και πεθάνει κάποιο παιδί, όλη την ευθύνη θα φέρει ο πρωθυπουργός μας. Δεν χρειάζεται βέβαια να πω πως ο πρωθυπουργός μας δεν μετακινείται με το μετρό.
Ο σχεδιαζόμενος πόλεμος κατά του Ιράκ είναι στην πραγματικότητα ένας οργανωμένο σχέδιο δολοφονίας χιλιάδων αμάχων με σκοπό να τους απαλλάξουμε από το δικτάτορά τους.
Η Αμερική και η Βρετανία συνεχίζουν μια πορεία που οδηγεί στην κλιμάκωση της βίας σε ολόκληρο τον κόσμο, και τελικά στην καταστροφή του. Είναι, ωστόσο, περίεργο που η Αμερική βιάζεται τόσο να επιτεθεί στο Ιράκ.
Πιστεύω πως επιθυμεί αυτή την επίθεση όχι μόνο για να έχει τον έλεγχο στα πετρέλαια του Ιράκ αλλά και γιατί η αμερικανική κυβέρνηση έχει γίνει ένα αιμοδιψές άγριο ζώο. Οι βόμβες είναι η μοναδική γλώσσα που γνωρίζει. Πολλοί Αμερικανοί που γνωρίζω είναι τρομοκρατημένοι από τις θέσεις της κυβέρνησής τους αλλά φαίνονται αβοήθητοι.
Αν δεν βρει η Ευρώπη την αλληλεγγύη, την ευφυΐα, το θάρρος και τη θέληση που χρειάζονται ώστε να αντισταθεί και να προκαλέσει την αμερικανική δύναμη, τότε θα της ταιριάζει το ρητό του Alexander Herzen πως "Δεν είμαστε οι γιατροί. Είμαστε η ασθένεια"»

Ο Μίκης Θεοδωράκης στους Δελφούς


ΟΜΙΛΙΑ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ ΣΤΟΥΣ ΔΕΛΦΟΥΣ ( 1.7.2006 )


Πολλά τα δεινά
κουδέν ανθρώπου δεινότερον πέλει
(Σοφοκλέους «Αντιγόνη»)

Οφείλω να ομολογήσω ότι δέχθηκα με μεγάλη δυσκολία να μιλήσω σ’ αυτή την τόσο σημαντική σύνοδο και μπροστά σε τόσο επίσημα πρόσωπα, γιατί αντίθετα απ’ ό,τι συνηθίζεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις, δεν θα μπορέσω να πω λόγια αισιόδοξα ούτε να διατυπώσω σκέψεις και προτάσεις θετικές. Κι αυτό γιατί κατέχομαι από βαθειά απαισιοδοξία για το μέλλον. Έπαψα πια να πιστεύω. Όμως επειδή σκέφτομαι ότι αυτό μπορεί να σας φανεί ωφέλιμο, αποφάσισα να προσθέσω μια φάλτσα νότα σ’ αυτή την ομόθυμη και μεγαλοπρεπή συμφωνία που είμαι βέβαιος ότι θα χαρακτηρίζει τις ομιλίες που θα ακουστούν.
Έως χθες ακόμα ακολουθώντας το γενικό ρεύμα πίστευα κι εγώ ότι η Βία και ο Πόλεμος έχουν ως βασικές αιτίες οικονομικά συμφέροντα, θρησκευτικούς και εθνικούς φανατισμούς και άλλα παρόμοια.
Σήμερα πια είμαι βέβαιος ότι όλα αυτά στο βάθος δεν είναι παρά προσχήματα και ότι η βασική αιτία απ’ όπου ξεκινά η δίψα για κατάκτηση και αίμα, βρίσκεται μέσα στον άνθρωπο. Με μια συμπληρωματική παρατήρηση: Ότι δηλαδή η αγριότητα αυξάνει όσο ο άνθρωπος γίνεται περισσότερο πολιτισμένος. Που σημαίνει ότι ο λεγόμενος πολιτισμός είναι ένα απλό ένδυμα για να σκεπάζει και να κρύβει τον αληθινό εαυτό μας, που παραμένει μέσα απ’ τους αιώνες το ίδιο άγριος και τερατώδης.
Και για να γίνω περισσότερο κατανοητός, σας καλώ να συγκρίνουμε τις αγριότητες των άλλοτε αγρίων μ’ αυτές των προχθεσινών, των χθεσινών και των σημερινών δήθεν πολιτισμένων. Υπάρχει άραγε μέσα σε όλη την ανθρώπινη ιστορία, αγριότητα που να ξεπερνά τις θηριωδίες του Ναζισμού; Και όμως την εποχή εκείνη η Γερμανία συγκαταλεγόταν ανάμεσα στα πλέον πολιτισμένα έθνη της εποχής. Με υψηλό επίπεδο μόρφωσης, πολιτισμού, κοινωνικής οργάνωσης, με χιλιάδες επιστήμονες, καλλιτέχνες, διανοούμενους, υπήρξε πρότυπο ανεπτυγμένης ανθρώπινης κοινωνίας. Και όμως απ’ τη μια μέρα στην άλλη είδαμε τα εκατομμύρια αυτών των πολιτισμένων να ξεπερνούν σε βία και σε αγριότητα όλους τους άγριους όλων των εποχών, από την εποχή του Νεάντερνταλ, του Αττίλα, των Σταυροφόρων, των Κονκεστατόρ μέχρι των αγίων της Ιερής Εξέτασης.
Η εξήγηση-δικαιολογία υπήρξε ότι έπεσαν θύματα ενός παρανοϊκού. Όμως κι αυτός καυχιόταν ότι κάθε πρωί βουρτσίζει τα νύχια του, ότι είναι χορτοφάγος κι ότι λατρεύει τον Βάγκνερ. Δεν έχανε ούτε ένα Φεστιβάλ στο Μπαϋρόϊτ, όπου μάλιστα εφιλοξενείτο στο σπίτι του Βάγκνερ. Μήπως όμως και οι συμπατριώτες του δεν ήσαν ένθερμοι οπαδοί της κλασσικής μουσικής, σε σημείο που να σχηματίζουν στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως μικρές συμφωνικές ορχήστρες από κρατούμενους, για να συνοδεύουν τους μελλοθάνατους στους τόπους θανατώσεων, όπως στην κρεμάλα, στον αποκεφαλισμό με τσεκούρι και -το πιο συνηθισμένο- στους θαλάμους αερίων;
Κι ας μη βαυκαλιζόμαστε ότι όλα αυτά τα έκαναν δήθεν μόνο τα Ες-Ες και η Γκεστάπο. Έζησα τη φρίκη εκείνης της εποχής και γνώρισα τα υπόγεια της Γκεστάπο, όπου ήσαν τακτοποιημένα τα όργανα των βασανισμών με γερμανική ακρίβεια και μπορώ να πω με λύπη -γιατί δεν θα ήθελα να στενοχωρήσω τους σύγχρονους Γερμανούς που ειλικρινά τους εκτιμώ- ότι για να γίνουν όλα αυτά, ήταν αναγκαία η συμμετοχή πολλών εκατομμυρίων πρώην πολιτισμένων και νυν αγρίων ανθρώπων, που αντλούσαν ηδονή από τον πόνο των άλλων και διψούσαν για αίμα πολύ περισσότερο και από τα άγρια θηρία της ζούγκλας.
Κι όμως σήμερα είμαι βέβαιος ότι δεν φταίνε αυτοί. Ή μάλλον φταίνε, όπως όλοι μας, γιατί γεννήθηκαν άνθρωποι και ως άνθρωποι κληρονόμησαν αυτή τη σχιζοφρένεια που φαίνεται ότι μας χαρακτηρίζει, δηλαδή από τη μια ο χαρακτήρας μας να μας οδηγεί προς τις κορυφές του πνεύματος και την αναζήτηση της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας και της Ειρήνης κι από την άλλη αυτός ο ίδιος χαρακτήρας να μας μεταβάλλει από τη μια στιγμή στην άλλη σε άγρια θηρία.
Αυτό το φαινόμενο της πολιτισμένης Γερμανίας το έχουμε φυσικά δει και σε μια σειρά εξ ίσου πολιτισμένες χώρες όπως η Αρχαία Αθήνα, η Ρώμη, η Αγγλία, η Ισπανία, η Γαλλία και τόσες άλλες, όπου -για να μείνω στη χώρα μου- οι Αθηναίοι απ’ τη μια μεριά έχτιζαν τους Παρθενώνες και την ίδια στιγμή έσφαζαν σαν άγρια ζώα όλους τους άρρενες κατοίκους της Μήλου για παραδειγματισμό.
Και φτάνουμε στο σήμερα. Και σας ρωτώ: Υπάρχει άραγε λαός με υψηλότερο επίπεδο ζωής από τις ΗΠΑ, με τα εκατομμύρια επιστήμονες, διανοούμενους, τεχνοκράτες, βιομηχάνους, τραπεζίτες κλπ. που όλοι μαζί να συνιστούν μια κοινωνία-πρότυπο ανάπτυξης και πολιτισμού; Με δυο λόγια ένας λαός που να τα έχει όλα και που συγχρόνως να διαθέτει τόση δύναμη και τόσο πλούτο, ώστε με μια και μόνη απόφαση να μπορεί να μεταβάλλει την ανθρωπότητα σε παράδεισο ή σε κόλαση; Τι θα στοίχιζε άραγε στην Αμερική να πλημμυρίσει με αγαθά την πεινασμένη Αφρική κατά κύριο λόγο και στη συνέχεια τους λαούς που υποφέρουν στη Λατινική Αμερική και στην Ασία; Και πρώτα και κύρια τα παιδιά που πεθαίνουν σαν μύγες από τις αρρώστιες και την πείνα; Και δεν μιλάω για φιλανθρωπία, που κι αυτό θα μπορούσε να γίνει, αλλά για μπίζνες, για επενδύσεις κεφαλαίων και για μια καλώς εννοούμενη οικονομική εκμετάλλευση. Αναφέρομαι σε μια εντελώς λογική και συμφέρουσα επιλογή. Σε μια βιομηχανία και σε ένα εμπόριο Ειρήνης, που είναι βέβαιο ότι θα έχει κέρδη σημαντικά, ενώ παράλληλα θα σκορπίζει στον κόσμο την ευτυχία.
Το ίδιο φυσικά ισχύει για τα πλούσια κράτη της Ευρώπης και ειδικά γι’ αυτά που στηρίζουν ένα μεγάλο μέρος της οικονομικής τους ανάπτυξης και ευεξίας στην πολεμική βιομηχανία.
Μας λένε ότι από την πώληση των όπλων τα κέρδη είναι πιο άμεσα και πιο σημαντικά. Ας το δεχτώ. Σκέφτηκαν όμως ποτέ όλα αυτά τα Κράτη – Έμποροί όπλων την περίπτωση μετατροπής της βιομηχανίας του Πολέμου σε βιομηχανία της Ειρήνης; Μπορεί τα κέρδη να μην είναι τόσο άμεσα και τόσο μεγάλα, όμως δεν σκέφτονται ότι με τον τρόπο αυτόν θα σώσουν εκατοντάδες εκατομμύρια συνανθρώπους μας από την υπανάπτυξη, την πείνα και τον θάνατο;
Και γιατί τάχα όλοι αυτοί οι σημερινοί πλούσιοι και πολιτισμένοι λαοί με επί κεφαλής τις ΗΠΑ δεν έκαναν τον κόπο ούτε καν να σκεφτούν το ενδεχόμενο μιας βιομηχανίας και ενός εμπορίου Ειρήνης; Είναι απλώς ένας οικονομικός υπολογισμός ή κάτι βαθύτερο; Μήπως δηλαδή το να έχεις πολεμική βιομηχανία, σημαίνει πέραν του οικονομικού κέρδους, ότι είσαι σε θέση να παράγεις βία και κυρίως να συντηρείς κολοσσιαίες δυνάμεις πολεμικής καταστροφής; Άρα μ’ αυτόν τον τρόπο να ανήκεις στο κλαμπ των σαρκοφάγων, των δυνατών και των αγρίων; Να είσαι δηλαδή πιο κοντά στα άγρια ένστικτα, αυτά που χαρίζουν πιο μεγάλη, ως φαίνεται, ηδονή σ’ αυτούς που μπορούν να τα κατέχουν, απ’ ό,τι η πνευματική ακτινοβολία και η ανθρώπινη πλευρά μας που θεωρεί τον άνθρωπο δημιουργό ζωής και όχι όργανο θανάτου;
Την ώρα που σε απ’ ευθείας μετάδοση η ανθρωπότητα κρατώντας την αναπνοή της έβλεπε τους βιβλικούς βομβαρδισμούς της Βαγδάτης από την αμερικανική αεροπορία, ο κ. Ράμσφελντ, υπουργός αμύνης, αναφώνησε ευτυχής: «Να ένα υπέροχο θέαμα!», ως άλλος Νέρων. Κι εγώ, μια ασήμαντη κουκίδα μέσα στην άμμο των ασήμαντων ανθρώπων, χαρακτήρισα δημοσίως τον κ. Μπους ως ένα νέο Χίτλερ. Βέβαια η σύγκριση δεν ήταν επιτυχής, από την άποψη ότι ο Πρόεδρος Μπους συμβολίζει απλώς την κορυφή μιας τερατώδους βιομηχανίας θανάτου, που μέσα σε δυο χρόνια μετέβαλε μια χώρα σε σωρούς ερειπίων.
Να λοιπόν που εξήντα χρόνια μετά τον Δαίμονα Χίτλερ που μέσα σε τέσσερα χρόνια είχε την ευχαρίστηση να εξοντώσει 80 εκατομμύρια ανθρώπους, από τα οποία τα τριάντα και πλέον με βασανιστικό τρόπο, ξαναέρχεται στο προσκήνιο της ανθρωπότητας ένας νέος Δαίμονας του Πολέμου, απ’ τη μια μεριά σκορπίζοντας τον θάνατο κι από την άλλη προσφέροντας σε εκατομμύρια ένστολους συμπατριώτες του την γνωστή μας πρωτόγονη ηδονή και βοηθώντας τους να βγάλουν στην επιφάνεια την θηριώδη πλευρά του εαυτού τους. Όλους αυτούς που αντλούν κτηνώδη ευχαρίστηση βλέποντας να σωριάζονται σε ερείπια πόλεις ολόκληρες και να φαντάζονται τα γυναικόπαιδα να βρίσκουν φριχτό θάνατο μέσα στις φλόγες και τα ερείπια. Είτε βλέποντας τις βιντεοκασέτες με τους βασανιστές γυμνών ανθρώπων που τους σέρνουν με λουράκια σαν σκυλιά πολιτισμένες κοπελίτσες, που όπως μαθαίνω, υπήρξαν ακόμα και Καθηγήτριες Πανεπιστημίων.
Να λοιπόν που μια ακόμα πολιτισμένη χώρα και ένας πολιτισμένος λαός μεταβάλλεται σε αγρίους που αντλούν ηδονή από τον πόνο των άλλων, διψούν για αίμα και χαίρονται για την κτηνωδία τους. Και μη μου πείτε ότι κι αυτοί είναι θύματα προπαγάνδας. Είναι απλώς άνθρωποι, όπως εγώ κι εσείς, μόνο που τους δόθηκε η ευκαιρία να βγάλουν στην επιφάνεια τον αιώνιο, όπως φαίνεται, εαυτό μας, που παραμένει το αγριότερο θηρίο απ’ όσα ο καλός Θεός έπλασε στη φύση.
Ίσως μια ελπίδα για το μέλλον του ανθρώπου να είναι ακριβώς αυτή η διαπίστωση που έκανα πιο πριν. Δηλαδή να αποφευχθεί να δίνονται τέτοιες ευκαιρίες στον άνθρωπο, ώστε τα άγρια ένστικτα να μην μπορούν να θριαμβεύσουν επάνω στο Καλό.
Από την μελέτη της ιστορίας έχει αποδειχθεί ότι βασική αιτία του Κακού είναι η υπερσυγκέντρωση δύναμης. Και θα ΄λεγα ότι βρίσκω φυσικό να βλέπουμε σήμερα αυτά τα φαινόμενα βίας, αν σκεφτούμε την τεράστια δύναμη καταστροφής που έχουν συσσωρεύσει σήμερα οι ΗΠΑ. Έτσι θα έλεγα ότι είναι αιχμάλωτοι της ίδιας τους της δύναμης.
Θα πρέπει να γίνει αντιληπτό και να καταγγελθεί ότι κάθε Κράτος που διατηρεί πολεμικές βιομηχανίες και ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις είναι δυνάμει υποψήφιο για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, όπως έγινε στο παρελθόν και όπως γίνεται και σήμερα, ανεξάρτητα από τις δικαιολογίες που θα προβληθούν για να στηριχτούν οι απεχθείς του πράξεις.
Και ίσως το πιο εγκληματικό απ’ όλα να είναι το γεγονός ότι με την προβολή της κτηνώδους δυνάμεως στο εσωτερικό της χώρας συμβάλλει ώστε οι απλοί άνθρωποι να μεταβάλλονται σε ανθρώπινα κτήνη, μιας και όπως είδαμε, η ανθρώπινη σχιζοφρένεια χωρίζει μέσα μας το Κακό από το Καλό μόνο με μια λεπτή κλωστή. Πράγματι όπως έχει αποδειχθεί, είναι εκπληκτικό το πόσο γρήγορα ο άνθρωπος μεταβάλλεται σε κτήνος εάν αλλάξουν οι συνθήκες μέσα στις οποίες ζει.
Είναι επομένως ανώφελο και αντιρεαλιστικό να μιλάμε για διεθνή Ειρήνη και ίσα δικαιώματα μεταξύ των λαών, όταν υπάρχουν Έθνη που εξακολουθούν να παράγουν μαζικά μέσα καταστροφής.
Το γεγονός αυτό σε σχέση με τον πραγματικό χαρακτήρα του ανθρώπου και το κύριο χαρακτηριστικό του, δηλαδή τον γενετικό χαρακτήρα της σχιζοφρένειας που τον ξεχωρίζει από όλα τα υπόλοιπα ζώα της γης, συντείνει ώστε μέσα στο εσωτερικό των χωρών που διαθέτουν πολεμική υπεροχή να καλλιεργούνται συστηματικά τα ένστικτα της υπεροχής και της αλαζονείας, που γρήγορα μπορούν να εξελιχθούν σε ομαδική δίψα για βία και για αίμα.
Κι αυτός ο κίνδυνος σήμερα όπως και χτες προέρχεται αποκλειστικά από τις θεωρούμενες πολιτισμένες χώρες με επί κεφαλής την μοναδική υπερδύναμη που δίνει και το παράδειγμα.
Τελειώνοντας θα ήθελα να πω ότι θεωρώ ότι έχει προ πολλού αλλάξει το νόημα του Πολιτισμού. Ειδικά μετά τους Ναζί και τους αμέτρητους πολέμους που ακολούθησαν πάντοτε από τους λεγόμενους «πολιτισμένους» εναντίον των «υπανάπτυκτων», των φτωχών και των «απολίτιστων», είναι φανερό πια ότι ο αληθινός ανθρώπινος πολιτισμός θα πρέπει να προσμετράται μόνο με τα μέτρα της Ειρήνης, της Ανοχής και της Αλληλεγγύης μέσα σε κάθε κοινωνία και σε κάθε λαό. Εκεί που μπορεί να ανθίσει η ευγένεια, η καλωσύνη και κυρίως η αγάπη ανάμεσα στους ανθρώπους.
Ξέρω ότι αναφέρομαι πια σε μια Ουτοπία από την οποία συνεχώς απομακρυνόμαστε. Αντιθέτως βλέπω τις δυνάμεις του Κακού, που για μένα ανήκουν στο αντίθετο στρατόπεδο από κείνους που μνημονεύει ο κύριος Μπους, δηλαδή στο δικό του και των συμμάχων του, καθώς θα διψούν όλο και για μεγαλύτερες καταστροφές, όλο και για περισσότερο πόνο και αίμα, θα οδηγηθούν μια μέρα αναπόφευκτα στη χρήση της απόλυτης καταστροφής και του απόλυτου πόνου που είναι η Ατομική Βόμβα.
Αυτό είναι κάτι που κατά την γνώμη μου αποζητεί ο Άνθρωπος - Κτήνος που έχουμε μέσα μας, μιας και δεν υπάρχει ανώτατη ηδονή για το Κακό από την αυτοκαταστροφή του.
Ήδη από τον λεγόμενο «Δυτικό πολιτισμό» έχει ξεκινήσει και γιγαντώνεται καθημερινά ένα αληθινό τσουνάμι υποκουλτούρας που αποκτηνώνει μεθοδικά τον άνθρωπο.
Εάν δεν καταφέρετε να χτυπήσετε το Κακό στην ρίζα του, εάν δεν μεταβάλετε τις βιομηχανίες Πολέμου σε βιομηχανίες Ειρήνης, εάν δεν καταργηθούν όλοι οι επιθετικοί στρατοί, τότε η υπόθεση για την άλλη πλευρά του ανθρώπου, την ανθρώπινη, την πραγματικά πολιτισμένη, αυτή που διψά για Αγάπη και για Ειρήνη, είναι για πάντα χαμένη.
Σήμερα οι λέξεις «Ελευθερία», «Δημοκρατία», «Ανθρώπινα Δικαιώματα», «Αλληλεγγύη» έχουν προ πολλού χάσει τη σημασία τους. Σήμερα η συνύπαρξη των Λαών-προβάτων με τα Κράτη-θηρία κάτω από την ίδια στέγη όπως είναι ο ΟΗΕ έχει καταντήσει τραγική φάρσα για τους αδύνατους της γης. Μπροστά σ’ αυτό το αδιέξοδο βλέπω μόνο δυο λύσεις: Είτε να πάμε στο βάθος της αιτίας του Κακού και να το χτυπήσουμε με τη θέληση και τη συνεργασία των δυνατών είτε οι αδύνατοι να ψάξουν να βρουν άλλους τρόπους άμυνας στηριζόμενοι αποκλειστικά στις δικές τους δυνάμεις και βασικά στα εκατοντάδες εκατομμύρια των αδυνάτων και μελλοντικών θυμάτων, που όμως συντονισμένα έχουν κάποιες πιθανότητες να αντισταθούν νικηφόρα.
Η συνύπαρξη αυτών των δύο αντίθετων κόσμων είμαι βέβαιος ότι μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια προς το Χάος με τον θρίαμβο του Απάνθρωπου πάνω στον Άνθρωπο.
Αυτή δυστυχώς είναι η πεποίθησή μου.
Σας ευχαριστώ.

Μ.Πλωρίτης προς Χ. Πίντερ -1997

Η μισερή αλήθεια

Ανοιχτό γράμμα στον άγγλο δραματουργό Χάρολντ Πίντερ για τα «απίστευτα» του πλανήτη μας

ΜΑΡΙΟΣ ΠΛΩΡΙΤΗΣ


Αγαπητέ κύριε,
Διάβασα σ' ένα ελληνικό περιοδικό ένα οργισμένο άρθρο σας με τον τίτλο:
«Αποκλείεται να έχει συμβεί»1.
Αυτό που θεωρείτε πως «αποκλείεται» είναι οι πολλαπλές φρικαλεότητες σ' όλα τα πλάτη της Γης. Δεν πιστεύετε τα μάτια και τ' αφτιά σας πως «έγιναν πραγματικά όλα αυτά» ­ από τον σφαγιασμό μισού εκατομμυρίου «κομμουνιστών» στην Ινδονησία το 1965 ως τον «διωγμό των Κούρδων της Τουρκίας (που) έφτασε σε επίπεδο γενοκτονίας», απ' τα εγκληματικά πραξικοπήματα στη Νότια Αμερική ως την «τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974 (που) «ήταν μια βάναυση και κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου ­ που εξακολουθεί να ισχύει» και ως την καταστροφή της Αϊτής απ' τον Ντυβαλιέ και τους διαδόχους του.
Και αναρωτιέστε:
«Πράγματι οι ΗΠΑ, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ενέπνευσαν, επιδότησαν, υποστήριξαν και ενίσχυσαν όλα αυτά;».
Η απάντησή σας ­ και όλου του κόσμου και της Ιστορίας πια ­ είναι, φυσικά, καταφατική. Και σαρκαζετε την «εγωλατρεία» της Αμερικής, που «κατάφερε να είναι ερωτευμένη με τον εαυτό της»... που «στηρίζεται απόλυτα στην οικονομική και στρατιωτική υπεροχή της και δεν τη νοιάζει να το δηλώνει ξεκάθαρα»... και που έχει «διαπράξει στον κόσμο εγκλήματα συστηματικά, διαρκή, αμετανόητα και πλήρως αποδεδειγμένα, αλλά κανείς δεν μιλά γι' αυτά», ακριβώς επειδή οι ΗΠΑ έχουν τη δύναμη και, με τη δύναμή τους, επιβάλλουν σιωπή στους άλλους.

Το άρθρο σας είναι πολιτικά και ανθρώπινα ευαίσθητο όσο και γλαφυρό (πώς μπορούσε να 'ταν αλλιώς;). Αλλά επιτρέψτε σε κάποιον ­ που η χώρα του γνώρισε αυτές τις πρακτικές ­ να σας θυμίσει μια κοινοτοπία: Η μισή αλήθεια αποτελεί ένα άλλο ψέμα.
Δεν ισχυρίζομαι πως εσείς λέτε σκόπιμα ψέματα ­ αν και θα είχατε τη δικαιολογία πως οι ίδιες οι Μούσες, που σας προστατεύουν ως δραματουργό διαπρεπή, δεν είχαν διστάσει να δηλώσουν στον
Ησίοδο:
«Ξέρουμε ψέματα πολλά να λέμε όμοια μ' αλήθειες» («Ιδμεν ψεύδεα πολλά λέγειν ετύμοισιν όμοια»2).
Ισα - ίσα, όσα γράφετε είναι αληθέστατα και πασίγνωστα. Αλλά η δίκαιη αγανάκτησή σας για την πολιτεία των ΗΠΑ, μοιάζει να έσβησε απ' τη μνήμη σας την πλήρη αλήθεια για τον εξολοθρεμό λαών και ατόμων.
Ποια είναι αυτή η «πλήρης αλήθεια», το ξέρετε, αλλά το ξαστοχάτε: η Αμερική δεν έχει εφεύρει την εγωλατρεία και την αλαζονεία, που επιτρέπουν κάθε είδους εγκλήματα. Ολα τα μεγάλα, πολυδύναμα κράτη της Ιστορίας έχουν υποπέσει σ' αυτό το αμάρτημα της Υβρης. Και βέβαια, η δική σας χώρα έχει βαρύτατο ποινικό μητρώο στον τομέα αυτόν.
Αλλά για να μη με νομίσετε μισαλλόδοξο, σπεύδω να πω ότι και οι δικοί μας «ένδοξοι πρόγονοι» είχαν μπολιαστεί από τον αλαζονικό ιό ­ και το πλήρωσαν πανάκριβα.
Το πάθημα των Περσών που «εξαργύρωσαν» την ύβρη τους με τη συντριβή τους στον Μαραθώνα και τη Σαλαμίνα, δίδαξε τίποτα στους Ελληνες; Και οι Αθηναίοι, ­ μεγάλη δύναμη πια, πολιτική, στρατιωτική, πολιτιστική ­ δεν δείχθηκαν αλαζονικοί και πλεονέκτες απέναντι στους συμμάχους τους, για να καταλήξουν στον Πελοποννησιακό πόλεμο και στην κατάρρευση του κλέους και του μεγαλείου τους; Το ίδιο δεν έπαθε και η Σπάρτη, που τους διαδέχθηκε στον θρόνο της μεγαλοδυναμίας; Και οι Ρωμαίοι κοσμοκράτορες δεν είδαν το imperium τους να γκρεμίζεται, εξαιτίας της δικής τους αλαζονείας και αρπακτικότητας;
Ή μήπως υστέρησαν σ' αυτά τα θανατερά «λάθη» οι μεγάλες δυνάμεις των μεταγενέστερων χρόνων; Η κατάκτηση νέων χωρών και η αποικιοκρατία, που «αναβάθμισαν» σε «αυτοκρατορίες» την Ισπανία και την Πορτογαλία, την Αγγλία και τη Γαλλία, την Ιταλία και τη Γερμανία αργότερα, δεν στοίχισαν όχι εκατοντάδες χιλιάδες αλλά εκατομμύρια ζωές, δεν έστησαν το αποτρόπαιο δουλεμπόριο, δεν μετατρέψανε τόσες και τόσες χώρες ελεύθερων ανθρώπων σε προτεκτοράτα και σε σκλαβοπάζαρα των «μεγάλων» κάθε εποχής;
Πριν 480 χρόνια κιόλας, ο μεγάλος φιλόσοφος και πολιτικός σας
Thomas Moore στηλίτευε στην «Ουτοπία» του την «απληστία, την κενοδοξία, τη συμφεροντολογία που βασιλεύουν στα ανακτοβούλια», τότε όπως και τώρα. Κι όταν μιλούσε για «συνωμοσία των πλουσίων που κάνουν μια χαρά τις δουλειές τους, πίσω απ'λαμπερό όνομα της δημοκρατίας», δεν προφήτευε τη συνωμοσία των πλουσίων χωρών, που θύουν και απολύουν στο όνομα του διεθνούς δικαίου και της παγκόσμιας τάξης, παλιάς και νέας;
Οι σημερινές φρικαλέες γενοκτονίες έχουν τίποτα να ζηλέψουν απ' τις γενοκτονίες αιώνων στην Αφρική, στην Αμερική, στην Ασία... απ' τις γενοκτονίες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και της «δημοκρατικής» Τουρκίας, της Σοβιετικής Ρωσίας, της φασιστικής Ιταλίας, της χιτλερικής Γερμανίας;
Γράφετε σ' ένα σημείο του άρθρου σας:
«Και πρέπει να πούμε πως, επειδή πίσω απ' όλα αυτά κρύβεται η ανάγκη της απόλυτης οικονομικής κυριαρχίας, αν κάποιος αγαθός άνθρωπος τύχει να σηκώσει κεφάλι, θα πρέπει να φάει μια κλωτσιά στα δόντια. Είναι απόλυτα λογικό. Η αγορά πρέπει να υπερισχύσει και θα υπερισχύσει».
Ούτε λόγος! Κι έτσι ήταν πάντα ­ η αγορά uber alles! Ενας ινδός ηγέτης του αντιαποικιακού αγώνα τον 19ο αιώνα, ο
Αχμέντ Μαουλέβι, έγραφε:
«Για να πλουτίσει ένας βιομήχανος του Λάνκαστερ (της Αγγλίας), πρέπει στην Ινδία να πεθάνουν μισό εκατομμύριο άνθρωποι από την πείνα».
Σήμερα άλλαξαν απλώς οι τόποι και οι αριθμοί...
Αγαπητέ κύριε,
Ελπίζω πως δεν θα θεωρήσετε ότι ανατρέχοντας στα τερατουργήματα του παρελθόντος και των παρελθόντων κοσμοκρατόρων, θέλω να δικαιολογήσω ή να ελαφρύνω τα κακουργήματα των παρόντων «πλανηταρχών». Κάθε άλλο, βέβαια ­ το δικό μου παρελθόν (που το αγνοείτε, φυσικά) μαρτυρεί για το αντίθετο. Θέλω μόνο να θυμίσω πως οι ΗΠΑ είχαν μεγάλους δασκάλους κι έμαθαν άριστα το μάθημά τους και το εφαρμόζουν κατά γράμμα στη ράχη των άλλων.
Ο μέγιστος συνάδελφός σας και συμπατριώτης σας, ο
Σαίξπηρ, έχει πει:

«Είναι υπέροχο να 'χεις δύναμη γίγαντα, μα είναι τυραννία να τη μεταχειρίζεσαι σαν γίγαντας»3.

Ομως ­ το ξέρετε ­ αποτελεί αναπότρεπτη νομοτέλεια, η δύναμη (και οι μεγάλες δυνάμεις) να φτάνει σε κατάχρηση της δύναμης, σε τυραννία ­, και η κατάχρηση της δύναμης να οδηγεί, αργά ή γρήγορα, στης δύναμης την κατάρρευση.
Αιώνες κι αιώνες, ακούμε τον
Αισχύλο να προειδοποιεί με το στόμα του φαντάσματος του Δαρείου:
«Η αλαζονεία ανθίζοντας
μεστώνει της καταστροφής το στάχυ, και κατόπι
θερίζει τρύγο θλιβερό, με πόνο και με δάκρυ»
4
Αλλά και η αλαζονεία πάσχει από αμνησία (κακοήθη, μάλιστα) για τα παθήματα των ομολόγων της. Και στο μεταξύ, ο πόνος και τα δάκρυα είναι η κοινή μοίρα των «μικρών» λαών, που δοκιμάζουν τα- και δοκιμάζονται από τα έργα της και την εγωλατρεία της.
Τελειώνετε το άρθρο σας με δυο πολύ «ρεαλιστικές» παραγράφους:

«Σήμερα, όλοι έχουν την τάση να λένε: "Ελα τώρα, όλα αυτά είναι περασμένα ξεχασμένα. Κανείς δεν ενδιαφέρεται πια. Απλώς, το πράγμα δεν λειτούργησε, αυτό είναι όλο. Ολοι ξέρουμε τι είναι οι Αμερικανοί, αλλά σταμάτα πια να είσαι αφελής. Ετσι είναι ο κόσμος, τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε και, στο κάτω κάτω, γαμώ το, ποιος σκοτίζεται;"

Βέβαια, βέβαια. Αλλά, ας το δούμε κι έτσι ­ οι νεκροί εξακολουθούν να μας κοιτούν, περιμένοντας ν' αναγνωρίσουμε το μερτικό της ευθύνης μας για τη δολοφονία τους».
Θαυμάσια! Μόνο που υπάρχει κάποια διαφορά, ποσοτική και ποιοτική, ανάμεσα στο μερτικό ευθύνης εκείνων που είναι αμέτοχοι στις δολοφονίες και σωπαίνουν από δειλία ή από αδιαφορία, και στο μερτικό εκείνων που τις έχουν διαπράξει και σωπαίνουν για να σκεπάσει η λήθη στα ανομήματά τους.
Αυτούς τους τελευταίους κοιτάνε προπάντων οι νεκροί, κι απ' αυτούς πρώτα περιμένουν την αναγνώριση...
Με κάθε τιμή
Μ.ΠΛ.

1. «Σαμιζντάτ», αριθ. ΧΙΙΙ/12.2.1997.
2. Θεογονία, Ι,27. Μετάφρ. Παν. Λεκατσά, Ζαχαρόπουλος 1939.
3. Με το ίδιο μέτρο, Β' Πράξη, σκ. 2. Μετάφρ. Β. Ρώτα, Ικαρος.
4. Πέρσαι, στ. 820. Μετάφρ. Παν. Μουλλά, Θέατρο 1965.

Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2007

Προκόπης Πανταζής Ένας αντάρτης και λογοτέχνης της Λέσβου


Του Άρη Ταστάνη

Περιγραφή
Ένα βιβλίο για την διαδρομή του αντιστασιακού, αγωνιστή και λογοτέχνη Προκόπη Πανταζή.
Μια αλλιώτικη βιογραφία, μέσα από τα γραπτά του ίδιου αλλά και πολλών σημαντικών ανθρώπων του αγώνα, των τεχνών και των γραμμάτων. Ένας φόρος τιμής στον επαναστάτη Προκόπη Πανταζή και τη γενιά του, στους αγώνες της Λέσβου.

Το βιβλίο για τον Προκόπη Πανταζή, δεν είναι μια ακόμα τυπική βιογραφία ενός αγωνιστή της αντίστασης. Δεν είναι «βίος αγίων» μετά θάνατον. Προβάλλει ένα συνολικό στίγμα, μια ολοκληρωμένη παρουσίαση μιας προσωπικότητας, ενός επαναστάτη ανθρώπου με όλη τη σημασία της λέξης. Εκτός από την βιογραφική αναφορά στους αγώνες, το βιβλίο μέσα από τα ίδια τα γραπτά του Πανταζή, τα γράμματα από τη φυλακή, την εξορία, τα νοσοκομεία, την ξενιτιά, μέσα από την αλληλογραφία του, παρουσιάζει ανάγλυφα την πολιτική και κοινωνική εποχή της γενιάς του. Αναδεικνύει την σκληρότητα της αντιπαράθεσης, τη στάση της αριστεράς, την ποιότητα των ανθρώπων.

Ταυτόχρονα, μέσα από την παράθεση των διηγημάτων του Πανταζή στο βιβλίο, ο αναγνώστης απολαμβάνει έναν εξαιρετικό λογοτέχνη. Μια ιδιότητα που αναγνωρίζεται από σημαντικούς ανθρώπους των γραμμάτων. Γιατί η λογοτεχνική αξία και ικανότητα του Πανταζή είναι μεγάλη. Τα διηγήματά του, όπως και τα ποιήματά του έχουν μια λαϊκότητα που λείπει σήμερα. Έχουν μια βαθύτητα και μια αμεσότητα ανάλογη με τα όσα έζησε και όσα πίστευε. Δείχνουν την ομορφιά και το ταλέντο ενός λαϊκού ανθρώπου που γράφει, που αναζητά, που δημιουργεί.

Πολύ αξιόλογα είναι και τα κείμενα των άλλων ανθρώπων που γράφουν για τον Πανταζή, τα οποία αποτελούν σημαντικό τμήμα του βιβλίου. Άρθρα, κριτικές, γράμματα, ομιλίες σημαντικών ανθρώπων των γραμμάτων και τεχνών, συναγωνιστών και φίλων του Προκόπη, συνθέτουν το προφίλ του ίδιου αλλά και μιας εποχής. Και μέσα από αυτά, καταλαβαίνει κανείς την μεγαλοσύνη του αγωνιστή Πανταζή.
Το βιβλίο κυκλοφορεί απο τις εκδόσεις ΚΨΜ

Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2007

Το βιβλίο του Χάρι Πότερ και η επόμενη μέρα..

Το βιβλίο του Χάρι Πότερ μπορεί να αγοραστεί την επόμενη μέρα!

Στις 2 Νοεμβρίου παρουσιάζεται σε παγκόσμια πρώτη το καινούριο βιβλίο του Χάρι Πότερ.

Τρία βιβλιοπωλεία στο κέντρο της Αθήνας (ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗΣ στην Πανεπιστημίου, ΙΑΝΟΣ, ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ στην Πανεπιστημίου), καθώς και 2 βιβλιοπωλεία στο Βύρωνα, 2 στο Χαλάνδρι, 1 στη Ανω Γλυφάδα, 1 στη Μεταμόρφωση, 1 στη Θεσ/κη, 1 στην Πάτρα, 1 στη Λαμία έχουν εξαγγείλει παρουσίαση του συγκεκριμένου βιβλίου. Δε θα είχαμε κανένα πρόβλημα, αν αυτή η πρεμιέρα-παρουσίαση, δεν γίνονταν στις &10 ή στις 11 το βράδυ (!!!) όπως έχουν εξαγγείλει τα παραπάνω βιβλιοπωλεία.

Η υστερία για γρήγορο κέρδος δεν έχει όρια

Η επιλογή των συγκεκριμένων βιβλιοπωλείων να μείνουν ανοιχτά ως τα μεσάνυχτα είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ. Προκειμένου να μαντρώσουν τους πιτσιρικάδες και τις οικογένειές τους που θα τρέξουν να αγοράσουν το βιβλίο, έστω και στις 10 - 11 το βράδυ, οι συγκεκριμένοι έμποροι βιβλίου δεν διστάζουν να τσαλαπατήσουν το στοιχειώδες δικαίωμα του εργαζόμενου να σχολάσει στην ώρα του.

Το δικαίωμα στην ξεκούραση πάει περίπατο και οι συνάδελφοι θα εξαναγκαστούν να χτυπήσουν υπερωρίες& Μιλάμε για τις περιβόητες, κακοπληρωμένες ή απλήρωτες, παραπάνω ώρες δουλειάς.

Που βρίσκουν το θράσος οι συγκεκριμένοι εργοδότες και παραβιάζουν το ήδη ξεχειλωμένο ωράριο λειτουργίας των καταστημάτων; Τι θα κάνουν το Υπουργείο Εμπορίου και η Επιθεώρηση Εργασίας για αυτή την παραβίαση - παράταση του ωραρίου μετά τις 9 μ.μ. και την επιπλέον απασχόληση των εργαζομένων;

Το αναγνωστικό - καταναλωτικό κοινό να μην τους κάνει τη χάρη

Φίλοι εργαζόμενοι - καταναλωτές& Το βιβλίο του Χάρι Πότερ μπορείτε να το αγοράσετε στα παιδιά την επόμενη μέρα. Ο καταναλωτισμός είναι μια διαβολεμένη αρρώστια που μας κάνει να ξεχνάμε πολλές φορές ότι είμαστε πριν από όλα ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ. Και σαν τέτοιοι έχουμε δικαίωμα στον αξιοπρεπή μισθό, στην ποιότητα ζωής, στον ελεύθερο χρόνο. Τα δικαιώματα αυτά ΔΕΝ είναι συντεχνιακά. Αφορούν όλους μας. Ο εαυτός μας δε χωρίζεται σε εργαζόμενο και σε καταναλωτή. Ως εργαζόμενοι ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ και ως καταναλωτές ΣΕΒΟΜΑΣΤΕ τα δικαιώματά των άλλων εργαζομένων και τους ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ.

Καλούμε το αναγνωστικό κοινό να μην πάει στις παρουσιάσεις, να μην αγοράσει το βιβλίο από βιβλιοπωλείο που θα ανοίξει βράδυ. Υπάρχει η επόμενη μέρα! Η παρουσίαση του βιβλίου μπορεί να γίνει εντός του νόμιμου ωραρίου λειτουργίας των βιβλιοπωλείων.

Όποια βιβλιοπωλεία ανοίξουν, θα βρουν το σωματείο μπροστά τους! Δεν δεχόμαστε καμία παραβίαση για κανέναν λόγο. Η υστερία του γρήγορου κέρδους και του καταναλωτισμού είναι καταστροφική για τον άνθρωπο και πρέπει να πάψει να υπάρχει!

Καλούμε τους συναδέλφους βιβλιοϋπάλληλους, όλους τους εργαζόμενους, τη νεολαία...

ΟΛΟΙ την ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 2/11 στις 9.00 μ.μ. έξω από τον ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗ (Πανεπιστημίου 17). Να εμποδίσουμε κάθε παραβίαση του ωραρίου. Να κλείσουμε όσα βιβλιοπωλεία επιχειρήσουν να εφαρμόσουν την παράταση. Εμείς με τα δικαιώματά μας δεν παίζουμε και δε θα αφήσουμε κανέναν να παίξει με αυτά.

ΠΗΓΗ:
http://aristeroparathiro.pblogs.gr/2007/11/to-biblio-toy-hari-poter-kai-h-epomenh-mera.html