ΣΥΡΙΖΑ, AYTO ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΛΟΧ ΝΕΣ

        ΣΥΡΙΖΑ, AYTO ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΛΟΧ ΝΕΣ

Του Ν. Χατζηγιαννάκη

   

    Δεν υπήρξε προηγούμενο στην μεταπολεμική Ελλάδα να βάλλεται τόσο λυσσαλέα ένα κόμμα, δεχόμενο  μια ανελέητη επίθεση από το σύστημα.  Καθόλου τυχαία,  αν αναλογιστούμε ότι τα τελευταία  χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ, αν και μικρό κόμμα , ήταν μόνιμος στόχος της ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

    Όπλα των επιτιθέμενων είναι οι ψευδολογίες, η χάλκευση στοιχείων, η παραποίηση θέσεων, η διαστρέβλωση γεγονότων, η υποκρισία, το θράσος, η κατατρομοκράτηση και ο εκβιασμός του λαού.

 Έφτασαν οι ανεκδιήγητοι στο σημείο να φορτώνουν στο ΣΥΡΙΖΑ ακόμα και την έλλειψη  φαρμάκων.

 Ο Τσίπρας και οι σύντροφοι του έχουν μετατραπεί σε σάκο του μποξ όπου  εκτονώνονται απωθημένα και συμπλέγματα ενοχής ή εκτελούνται συμβόλαια πίστης στα μεγάλα αφεντικά. Είναι οι δαίμονες που έρχονται να αρπάξουν το ψωμί από το τραπέζι, να εγκαθιδρύσουν το βασίλειο της αναρχίας, να μας γυρίσουν στην εποχή των σπηλαίων.

    Αδυνατώντας  να καμουφλάρουν τον πανικό και την ανανδρία τους, γρονθοκοπούν όλοι στην παλαίστρα το ΣΥΡΙΖΑ, παραβαίνοντας και τους στοιχειώδεις κανόνες του ευ αγωνίζεσθαι.

    Μόνο που έτσι εξυψώνουν  τον αντίπαλο τους και αυτογελοιοποιούνται , τροφοδοτώντας με υλικό  γελοιογράφους και επιθεωρησιογράφους.

    Ο αριστεροί πολίτες, που έχουν ανεπτυγμένη αίσθηση ιστορικότητας, δεν αιφνιδιάστηκαν από την ολομέτωπη αυτή επίθεση. Γνωρίζουν ότι η ριζοσπαστική αριστερά είναι διαχρονικά ο  πιο επικίνδυνος αντίπαλος για τον καζινοκαπιταλισμό της καταστροφής και το καθεστώς διαπλοκής. Να γιατί  βυσσοδομούν και  βρυχώνται  οι Ευρωπαίοι τραπεζοκράτες  και εμπνευστές των μνημονίων μαζί με τα εγχώρια στηρίγματα τους.

    Προξενεί όμως θλίψη η ανιστόριτη στάση  ΚΚΕ και ΔΗΜΑΡ που ξεπερνώντας κάθε όριο θεμιτού  ανταγωνισμού,  ουσιαστικά αναπαράγουν τα επιχειρήματα των μνημονιακών δυνάμεων, προσφέροντας  υπηρεσίες στο σάπιο και καταρρέον σύστημα του τέως δικομματισμού. Η αντιαισθητική εικόνα των συνοφρυωμένων στελεχών των κομμάτων αυτών που επιτίθενται με άναρθρες κραυγές, ειρωνεία, μικροψυχία  και κακεντρέχεια στο ΣΥΡΙΖΑ υποδηλώνει ότι η  μεν ΔΗΜΑΡ έχει διαλέξει αντιαριστερό στρατόπεδο, το δε ΚΚΕ, κρυμμένο  στο παραβάν του δόγματος  δεν έχει στοιχειώδη συναίσθηση της κρισιμότητας των στιγμών.

 Μοιάζει άνιση η μάχη υπό τις συνθήκες αυτές; 

 Μπορεί ο Δαβίδ να κατατροπώσει το Γολιάθ; 

 Μπορεί ένα κόμμα με άφθαρτα στελέχη να αντιπαλέψει  τους Ευρωπαίους ράμπο του νεοφιλελευθερισμού;                                                                                                                                                          Μπορεί να κερδίσει τον πόλεμο των ιδεών και της προπαγάνδας έχοντας εχθρικό ή ουδέτερο όλο σχεδόν τον τύπο Αθηναϊκό και επαρχιακό;                                                                                                                                                     

Μπορεί να αντιμετωπίσει τους ταλιμπάν όλων των καναλιών που απροσχημάτιστα πασχίζουν να το εξοντώσουν;                                                                                                                                                              

Μπορεί να αντικρούσει  την ύπουλη σπερμολογία φόβου, ακροδεξιάς κοπής που διοχετεύεται στα σώματα ασφαλείς, στρατό, εκκλησία κλπ.;                                                                                                       

Μπορεί να διασκεδάσει την κινδυνολογία και τις έμμεσες απειλές που εκτοξεύουν κρατικοδίαιτοι  ή διαπλεκόμενοι επιχειρηματίες στο προσωπικό τους;                                                                             

Μπορεί τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ να αντέξει στο  κατηγορητήριο των πάντων;

    Η απάντηση είναι απερίφραστα καταφατική.

Γιατί τίποτα δεν μπορεί να αντισταθεί στη βούληση  του λαού να ξεφύγει από το εφιαλτικό παρόν, στέλνοντας στα αζήτητα τους υπαίτιους της καταστροφής.                                                                                                                                                       

 Γιατί η ακατανίκητη ελπίδα θα κατατροπώσει το φόβο.  

Γιατί έφτασε ή ώρα να γίνει η ανάγκη ιστορία.                                                                          

                                                                                                                                                

Γιατί στις 17 Ιουνίου οι Έλληνες κλείνουν ραντεβού με την Ευρωπαϊκή και παγκόσμια ιστορία.                                                                                                                                                              

Γιατί τέλος η Αριστερά, μια μεγάλη περιουσία σκέψης και ανθρωπιάς, μια δύναμη ψυχής, αγάπης και ονείρου μπορεί και πρέπει να ξαναγίνει η λεωφόρος του μέλλοντος.