Το κύριο άρθρο της Αυγής
πηγή: Αυγή
Η ατζέντα ενός κόμματος όπως ο ΣΥΡΙΖΑ περιλαμβάνει και την αναδιανομή του
πλούτου προς όφελος των εργαζόμενων τάξεων, αλλά αυτό ξεπερνάει τη στενή εντολή
της 25ης Ιανουαρίου και εγγράφεται στον αγώνα που πρέπει να δώσει η Αριστερά
για τις ιδέες της.
Με τις εκλογές του περασμένου Ιανουαρίου οι πολίτες αξίωσαν δύο πράγματα
και ανέθεσαν στον ΣΥΡΙΖΑ να τα κάνει: τον τερματισμό της λιτότητας και την
αποκατάσταση της κοινωνικής δικαιοσύνης. Πρόκειται για δύο δύσκολες αποστολές,
και ακόμη πιο δύσκολες σε συνδυασμό.
Ο τερματισμός της λιτότητας σε μια χώρα της Ευρωζώνης, όπου επικρατεί, με
σχεδόν θρησκευτικούς όρους, η ιδέα ότι η λιτότητα αποτελεί μονόδρομο, δεν είναι
καθόλου εύκολη υπόθεση. Η αμφισβήτηση, για πρώτη φορά ρητώς, από μια κυβέρνηση
του μοντέλου της λιτότητας, και ακόμη περισσότερο η αποδοχή εκ μέρους του
νεοφιλελεύθερου ιερατείου πως μια χώρα μπορεί να κινηθεί πέρα από την
πεπατημένη, αποτελεί από μόνη της εξέλιξη που υπερβαίνει τα ελληνικά σύνορα.
Για τη χώρα μας δε αποτελεί όρο επιβίωσης μετά την καταστροφική πενταετία.
Το δεύτερο σκέλος της πολιτικής εντολής προς τον ΣΥΡΙΖΑ: η καταπολέμηση της
κοινωνικής αδικίας μπορεί, υπό προϋποθέσεις, να αποδειχθεί δυσκολότερη και
κρισιμότερη μάχη, διότι αφορά το εσωτερικό μέτωπο. Είναι αυτό που λέμε θέμα
ταξικό. Η ανακατανομή των βαρών από τα χαμηλότερα και μεσαία προς τα υψηλότερα
εισοδήματα δεν είναι απλή υπόθεση σε μια χώρα όπου οι πλούσιοι έχουν μάθει να
μην πληρώνουν φόρους και το σύστημα έχει δαιμονοποιήσει την έννοια της
φορολογίας.
Είναι προφανές ότι η άρχουσα τάξη και τα άμεσα συνδεδεμένα μ' αυτή στρώματα
δεν θα πέσουν αμαχητί. Έχουν, άλλωστε, τα χρήματα, τα μίντια και την κακή
προϊστορία μη ανταποδοτικότητας των φόρων.
Από εκεί και πέρα η ατζέντα ενός κόμματος όπως ο ΣΥΡΙΖΑ περιλαμβάνει και
την αναδιανομή του πλούτου προς όφελος των εργαζόμενων τάξεων, αλλά αυτό
ξεπερνάει τη στενή εντολή της 25ης Ιανουαρίου και εγγράφεται στον αγώνα που
πρέπει να δώσει η Αριστερά για τις ιδέες της. Επιστρέφουμε, λοιπόν, στα βασικά.
Αυτά που δίνουν τον τόνο.
Η κυβέρνηση έχει εντολή η οποία αφορά τις στρατηγικές επιδιώξεις -λιτότητα,
κοινωνική δικαιοσύνη- και από εκεί και πέρα έχει τη δυνατότητα να επιλέξει, σε
συνάρτηση με τους περιορισμούς, την τακτική με την οποία θα τα προσεγγίσει.
Εκτός από τις συμφωνίες και το περιεχόμενό τους, μετράει και το ποιος
αναλαμβάνει να ερμηνεύσει και να εφαρμόσει, άρα και να προσημάνει τη γενική και
τις επιμέρους πολιτικές.
Η παρούσα κυβέρνηση, θεωρητικά τουλάχιστον, έχει στη διάθεσή της, για τη
δουλειά αυτή, μια σχεδόν πλήρη τετραετία. Μέσα στους τέσσερις πρώτους μήνες, με
το νομοθετικό της έργο και τις παρεμβάσεις της, έδειξε ότι ακόμη και στις πιο
αντίξοες συνθήκες, ακόμη και "μονομερώς", δεν κωλώνει να δώσει μάχες,
δεν διστάζει να συγκρουστεί, δεν πουλάει τις κοινωνικές αναφορές και
εκπροσωπήσεις της. Μακάρι το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης να είναι θετικό και
να διευκολύνει.
Μερικά βασικά πράγματα, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να τα κάνει βρέξει -
χιονίσει.
