ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΑΦΑΖΑΝΗ *
Η Ελλάδα, με ευθύνη της αγίας ομονοούσας τριαδικής οικογένειας (ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ, Ν.Δ.), αλλά και υπό την «πρέσα» της γερμανικής ΟΝΕ, κατρακυλάει ταχύτατα σε μια οικονομική και κοινωνική άβυσσο η οποία κινδυνεύει να συνδυαστεί και με εθνικές περιπέτειες! Μετά την επιστολή του κ. Γ. Παπακωνσταντίνου η χώρα, πέρα από τους τύπους, έχει, περίπου, ενταχθεί -και με τους χειρότερους δυνατούς όρους- στον ελεεινό μηχανισμό δανειοδότησης που έστησαν Ε.Ε. και ΔΝΤ. Η Ε.Ε. επιβεβαιώνεται ως «δορυφορικό» παράρτημα της πλέον άγριας εκδοχής της αμερικάνικης καπιταλιστικής «παγκοσμιοποίησης».
Στην ουσία η Ελλάδα τίθεται κάτω από τη σιδερένια «μπότα» του ΔΝΤ, το οποίο στην πραγματικότητα θα κυβερνά, ήδη περίπου το πράττει, απευθείας τη νεοαποκτηθείσα ελληνική «Μπανανία» και το «προτεκτοράτο», νέο προς μίμηση αντεργατικό πρότυπο της αυριανής Ευρώπης. Η κυβέρνηση του κ. Γ. Παπανδρέου εξελίσσεται σε μοιραία κυβέρνηση και ο ίδιος σε μοιραίο πρωθυπουργό για τη χώρα.
Δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με ένα σοσιαλφιλελεύθερο ηγετικό ΠΑΣΟΚ ή με μια ακόμα δεξιά σοσιαλδημοκρατία. Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ εξελίσσεται ως αιχμή του δόρατος του εγχώριου, και όχι μόνο, κεφαλαίου, που επιχειρεί να αντιπροσωπεύσει ακόμα και τις πιο μύχιες και ανομολόγητες επιδιώξεις του.
Μια κυβέρνηση που θα ένιωθε την ανάγκη να υπερασπιστεί στοιχειωδώς τα συμφέροντα της χώρας και του ελληνικού λαού είχε τη δυνατότητα, έστω και αυτή την ύστερη ώρα, πολύ διαφορετικών επιλογών. Είχε τη δυνατότητα, ακόμα και στο και πέντε, να αντισταθεί στις κεφαλαιαγορές, να αντισταθεί στην ένταξη στο ΔΝΤ και στα άθλια ιμπεριαλιστικά διευθυντήρια της Ε.Ε. και της «παγκοσμιοποίησης».
Είχε την ευκαιρία να προβάλει και να διεκδικήσει σθεναρά ευρωπαϊκές ανάσες δανειοδότησης της χώρας, ανάλογες με αυτές που χαριστικά και προνομιακά παρέχει η ΕΚΤ στις ελληνικές εμπορικές Τράπεζες. Είχε την ευκαιρία να προωθήσει ανακατατάξεις και νέες συμμαχίες που θα προωθούσαν νέα αιτήματα και ανατροπές στην Ε.Ε. Είχε, ακόμα, την ευκαιρία να αναζητήσει εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης, αλλά και να προσανατολιστεί για νέους δρόμους, σε αντιπαράθεση με την ΟΝΕ και την Ε.Ε., ως αφετηρία μεγάλων προοδευτικών αλλαγών στη χώρα.
Ασφαλώς οι επιλογές αυτές δεν θα ήταν ούτε εύκολες ούτε ανθόσπαρτες. Θα άνοιγαν, όμως, νέους πειραματισμούς και, πάντως, παράθυρα στην ελπίδα, στην ανόρθωση και την αναγέννηση της χώρας, αλλά, ίσως, και της Ευρώπης. Η κυβέρνηση, όμως, του κ. Γ. Παπανδρέου επέλεξε την παράδοση της χώρας στο χρηματιστικό κεφάλαιο και τους διεθνείς και ευρωπαϊκούς μηχανισμούς του με τη μετατροπή της Ελλάδας σε ένα είδος μισο-αποικίας.
Αυτή την ώρα (για να ακριβολογούμε: αυτή την περίοδο), μόνο δύο παράγοντες μπορούν να αποτρέψουν την επερχόμενη καταστροφή. Η αριστερά, εφόσον μπορέσει να σταθεί στο ύψος των απαιτήσεων, και πρώτα απ’ όλα ο ελληνικός λαός, ιδιαίτερα η εργατική τάξη και οι εργαζόμενοι της χώρας, εφόσον σταματήσουν να βλέπουν με φόβο, μοιρολατρία και παθητικότητα τη λαιμητόμο που στήνουν εις βάρος τους.
Έρχονται ώρες που οι ίδιοι οι λαοί αναλαμβάνουν άμεσα την ευθύνη για το μέλλον τους. Αυτή είναι ξανά μια τέτοια ιστορική ώρα για τον ελληνικό λαό. Οι μεγάλες ενωτικές κινητοποιήσεις του ελληνικού λαού και η καθολική λαϊκή εξέγερσή του είναι τα μόνα που μπορούν σήμερα να αλλάξουν το κλίμα στην Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη. Να διαμορφώσουν νέα δεδομένα, να αναδείξουν το «ντόμινο» των λαϊκών εξεγέρσεων και τελικά να αποτρέψουν τους δήθεν μονόδρομους. Η λαϊκή εξέγερση στις σημερινές στιγμές αποτελεί μαζί το μήνυμα, το μέσο και το περιεχόμενο μιας διαφορετικής ανατρεπτικής επιλογής.
Η αριστερά οφείλει αυτή την ώρα να δώσει όλες τις δυνάμεις της για αυτές τις ανατρεπτικές εξεγερτικές εξελίξεις. Αυτή την ώρα μπορεί και πρέπει να αναληφθεί άμεσα μια μεγάλη και καρποφόρα πρωτοβουλία συνάντησης και διαλόγου όλων των αριστερών δυνάμεων για μια αναγεννημένη, συμπαραταγμένη αριστερά, ικανή ξανά να πρωτοπορήσει σε τόλμη, ριζοσπαστικότητα και αξιοπιστία για μια καινούργια μεγάλη και σωτήρια κοινωνική ταξική συμμαχία, που θα φέρει τον λαό στο προσκήνιο και θα υπηρετήσει, ταυτόχρονα με τα πιο ζωτικά συμφέροντα των εργαζομένων, την ίδια την υπόσταση και τα γενικά εθνικά συμφέροντα της χώρας.
*Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης είναι κοινοβουλευτικίος εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, υπεύθυνου Οικονομικής και Κοινωνικής Πολιτικής του ΣΥΝ
