Στο πλαίσιο της συνεχιζόμενης πολιτικής κρίσης
Η δοτή κυβέρνηση φθείρεται ταχύτατα – προσπάθειες για ένα αρραγές “μαύρο μέτωπο”-- η μαχόμενη αριστερά και τα διλήμματά της
της Αριάδνης Αλαβάνου
Τις παραμονές της Πρωτοχρονιάς, ο βουλευτής της Ν.Δ. Γ. Γιακουμάτος ευχήθηκε στους Έλληνες “υγεία και κυρίως καλή τύχη, γιατί οι επιβάτες του Τιτανικού ήταν υγιείς, αλλά άτυχοι”. Τόση εντύπωση προκάλεσε αυτή η βουλευτική σοφία που αναφέρθηκε από το Der Spiegel σε άρθρο του (28/12/2011). Ό,τι υποβαθμίζει τη νοημοσύνη του ελληνικού λαού θεωρείται ευπρόσδεκτο από τον κατεστημένο γερμανικό Τύπο.
Επειδή όμως η “ευχή” του Γ. Γιακουμάτου είναι αρκούντως προκλητική, μια μικρή έρευνα στο τι απέγιναν οι επιβάτες του “Τιτανικού” έχει το νόημά της, μιας και ως γνωστόν ήταν επιβάτες των άνω καταστρωμάτων και επιβάτες των αμπαριών. Έτσι διαβάζουμε ότι από τους τελευταίους, που αριθμούσαν 706 φτωχούς Ευρωπαίους μετανάστες, σώθηκαν μόνο 178 (το ένα τέταρτο ), ενώ από τους πρώτους, αριστοκράτες και αστούς της πρώτης θέσης,που αριθμούσαν 325, σώθηκαν οι 202 (πάνω από τα δύο τρίτα). Αυτοί προηγήθηκαν στις σωτήριες λέμβους και στην “καλή τύχη”.
Ο Γ. Γιακουμάτος ήθελε να ειρωνευτεί ίσως τη γνωστή παρομοίωση του Γ. Παπανδρέου που συνέκρινε την Ελλάδα με τον “Τιτανικό”. Αυτά τα “αστειάκια” έχουν πέραση σε μια πολιτική τάξη που έχει κάνει επάγγελμα την κοροϊδία και το θράσος. Και βεβαίως δεν εννοούμε μόνο τον Γ. Γιακουμάτο, αλλά όλο το πολιτικό προσωπικό που έχει κυβερνήσει τα τελευταία σαράντα χρόνια και το οποίο με απύθμενη αναίδεια απαιτεί τα εξακολουθήσει να κυβερνά. Μας το θύμισε αυτό και η κ. Δαμανάκη, η οποία , ύστερα από συνάντηση με τον πρωθυπουργό, δήλωσε μεταξύ άλλων : “Η παραμονή στο ευρώ είναι μείζων προτεραιότητα ... απαιτεί θυσίες, αλλά δίνει και ευκαιρίες, γι' αυτό είμαι εγώ εδώ”. Ας κοιμόμαστε ήσυχοι, δουλεύει για εμάς η κ. Δαμανάκη ...
Πόθεν αντλούν αυτοί οι πολιτικοί, που ο κόσμος τους περιφρονεί και τους προπηλακίζει με κάθε ευκαιρία, τούτο το θράσος;
Οι πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ, της Ν.Δ. και του ΛΑΟΣ που κυβερνούν ελέω Μέρκελ και Σαρκοζί θεωρούν ότι δεν έχουν υπολογίσιμο αντίπαλο. Και πιθανώς δεν έχουν άδικο, γιατί, αν και ο εργαζόμενος κόσμος δίνει εδώ και δυο χρόνια μεγάλες μάχες και έχει οδηγήσει σε πλήρη απαξίωση τα κατεστημένα κόμματα, ο κατακερματισμός των μαχόμενων αριστερών δυνάμεων και η απουσία ενός αριστερού μετώπου που να μπορεί να εκφράσει πολιτικά τα εργαζόμενα στρώματα τα οποία αγωνίζονται και αυτά που ακόμη στέκονται στο περιθώριο σοκαρισμένα και να προτείνει μια πειστική εναλλακτική λύση σήμερα τούς επιτρέπει να παίζουν ακόμη μόνοι σχεδόν στο πολιτικό γήπεδο.
Παρ' όλα αυτά, για πολλούς πλησιάζει το τέλος εποχής. Η πολιτική κρίση των κυρίαρχων δυνάμεων δεν φαίνεται να έχει ορατή έκβαση. Οι συνήθεις κομματικές αντιπαραθέσεις με αντικείμενο την εκλογική λεία ενοχλούν τους εσωτερικούς και εξωτερικούς παράγοντες που απαιτούν να μην εμποδίζεται ούτε στο ελάχιστο από μικροδιαφωνίες και βαρύ πολιτικό κλίμα η κατά γράμμα εκτέλεση των όρων της Ε.Ε. και των τραπεζών.
Είναι χαρακτηριστικό ότι το Spiegel, στο παραπάνω άρθρο, επικαλούμενο δηλώσεις του προέδρου του ΣΕΒ Κ. Δασκαλόπουλου, επικρίνει δριμύτατα την ανικανότητα των τριών κομμάτων που απαρτίζουν τη δοτή κυβέρνηση Παπαδήμου να εφαρμόσουν τις δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει λόγω των διαιρέσεών τους, προκαλώντας φθορά στον τραπεζίτη-πρωθυπουργό και όσα επενδύονται σε παρόμοιου τύπου κυβερνήσεις. Και απαριθμεί καταλεπτώς τις “μεταρρυθμίσεις” που υποτίθεται πως δεν προχωρούν. Το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων. Την πλήρη ελαστικοποίηση και απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων. Τις απολύσεις στο δημόσιο. Τη συγχώνευση δημοσίων υπηρεσιών, τον τρίτο γύρο περικοπών μισθών και συντάξεων από 15-40% κοκ. “Κρίσιμες επαφές για τη συνοχή της κυβέρνησης” αναγγέλλουν τα ΜΜΕ, εν όψει της επίσκεψης της τρόικας , με απαίτηση της οποίας θα ληφθούν “δύσκολες αποφάσεις” (in.gr).
Όπως όλοι γνωρίζουν ουσιαστικές διαφωνίες περί αυτά δεν υπάρχουν μεταξύ των κυβερνητικών κομμάτων, αλλά η πολιτική επιβίωση του κάθε κομματικού σχηματισμού και των ομάδων μέσα σ' αυτούς, οι ηγετικές διεκδικήσεις ή αμφισβητήσεις οδηγούν στο να υπερτονίζονται δευτερεύουσες διαφωνίες, προκειμένου να απευθυνθούν και να συγκρατήσουν την κομματική βάση, να αλιεύσουν ψήφους , σε μια περίοδο που εκλαμβάνεται ως προεκλογική. Χωρίς τον ξενοδόχο, όμως. Γιατί, οι εκπρόσωποι των δανειστών και οι Ευρωπαίοι ιθύνοντες πρώτον απαιτούν πλήρη συμμόρφωση και υπακοή --και εν ανάγκη θα “ροκανίσουν” μερικούς πολιτικούς-- δεύτερον δεν βλέπουν εκλογές σύντομα, και έχουν τον τρόπο να το επιβάλουν.
Πιθανότατα, αν κρίνουμε και από την αντιπαράθεση του ομίλου Λαμπράκη με τον Παπανδρέου, η “εσωτερική τρόικα”, σε συνεργασία με την καθαυτό τρόικα, θα απαξιώσει μέρη του πολιτικού προσωπικού των κυβερνώντων κομμάτων, και ως προς αυτό θα αξιοποιηθεί και η αηδία του εργαζόμενου κόσμου και της νεολαίας για τους πολιτικούς του κατεστημένου, ενδεχομένως με αποκαλύψεις για διαφθορά. Όσο δε παρατείνεται η απουσία σαφούς αριστερής εναλλακτικής λύσης η οποία θα μπορούσε να δώσει ελπίδα στον κόσμο και να ξεκαθαρίσει το τοπίο των θολών αντιμνημονιακών επικλήσεων, τόσο θα λύνονται τα χέρια για ανασυντάξεις προς το αντιδραστικότερο. Ιδίως μπροστά στην πιθανολογούμενη από πολλές πλευρές χρεοκοπία της Ελλάδας με τους όρους των δανειστών και τις κοινωνικές συνέπειες που θα προκληθούν.
Ένα αρραγές “μαύρο κυβερνητικό μέτωπο”, μια “κεντροαριστερή” αντιπολίτευση που αποδέχεται τους βασικούς προσανατολισμούς που έχουν επιβάλει οι ηγεμονικές αστικές δυνάμεις στη χώρα, όπως η ένταξη στην Ε.Ε. και στην Ευρωζώνη και οι πολιτικο-οικονομικές συνέπειές της, μια πολυδιασπασμένη συνδικαλιστική και πολιτική αριστερά αποτελούν το πιο ευνοϊκό περιβάλλον για τη σαρωτική πολιτική της Ε.Ε. στο πλαίσιο της καπιταλιστικής κρίσης.
Εν όψει αυτών των εξελίξεων, οι συνεπείς αριστερές δυνάμεις, και μ' αυτές εννοούμε όσες είναι διατεθειμένες να συγκρουστούν με την Ε.Ε. και με τα μεγάλα εγχώρια οικονομικά συμφέροντα, να θέσουν το ζήτημα της στάσης πληρωμών/διαγραφής του δημόσιου χρέους, της εξόδου από την Ευρωζώνη, της δημοκρατίας, της βελτίωσης της ζωής των εργαζομένων και της εθνικής κυριαρχίας, οφείλουν να συσπειρωθούν και να επεξεργαστούν ένα κοινό πρόγραμμα. Και με βάση αυτό να διεκδικήσουν τη δραστική μεταβολή του πολιτικού συσχετισμού δύναμης. Ο παράγοντας “αριστερή ενότητα”, όχι όπως συνηθίζεται να αναφέρεται γενικώς, αλλά βάσει ενός προγράμματος που διατυπώνει σαφώς ποια λαϊκά/κοινωνικά συμφέροντα υπερασπίζεται και πού στηρίζεται, με ποιους στόχους, με τι τρόπο και μέσα, πώς θα αντιμετωπίσει εσωτερικές και εξωτερικές αντιξοότητες, με ποια προοπτική, θα αλλάξει άρδην την πολιτική κατάσταση.
Και οι συνεπείς δυνάμεις της αριστεράς έχουν τις προϋποθέσεις να αλλάξουν τα πράγματα, να μη δώσουν το χρόνο να αναδιοργανωθούν οι αντίπαλοι της εργαζόμενης πλειοψηφίας.
