άρθρο του Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη
Μίσος και εχθροπάθεια
Αν
ένας άνθρωπος ή μία ομάδα ανθρώπων αμφισβητήσουν το Ολοκαύτωμα των
Εβραίων από τους Ναζί, αν ισχυριστούν ότι δεν έγινε ποτέ ή ότι δεν έχει
την έκταση που του αποδίδεται, πρέπει να διωχθούν ποινικά; Η απάντηση
είναι όχι, κατηγορηματικά όχι, και τούτο παρόλο που η αμφισβήτηση του
Ολοκαυτώματος υποκρύπτει σχεδόν πάντα μίσος προς τους Εβραίους και
συμπάθεια προς τους Ναζί. Ακόμη κι έτσι όμως, συνιστά άποψη, άποψη
εξοργιστική, που μπορείς να την απορρίψεις, να την κοροϊδέψεις, να
την μπινελικώσεις, όχι όμως να τη σύρεις στα δικαστήρια.
Από την ποινικοποίηση της αμφισβήτησης του Ολοκαυτώματος, μπορεί να φτάσεις στην ποινικοποίηση της αμφισβήτησης οποιουδήποτε ιστορικού γεγονότος θεωρείται ιερό. Άλλο το ιστορικό βάρος των γεγονότων και άλλο η ιεροποίηση των γεγονότων, η μετάθεσή τους από την περιοχή της Ιστορίας στην περιοχή της μυθολογίας. Το ιερό ίσταται πέραν της αμφισβήτησης και της κριτικής και τούτο είναι εντελώς απαράδεκτο, ιδίως όταν για την ιερότητα αποφασίζει αυτός που έχει την ισχύ σε κάθε δεδομένη στιγμή.
Στην Ελλάδα η εξουσία ασκείται και μέσω των ιερών γεγονότων, μια ατέλειωτη σειρά από ζωτικά ψεύδη που χρησιμοποιούν οι εκάστοτε νικητές για να καταστείλουν τους νικημένους. Μέχρι και τη Μακρόνησο ονόμασαν Παρθενώνα οι νικητές του εμφυλίου και μάλιστα ο πιο μορφωμένος εξ αυτών. Αν υπάρξει οποιουδήποτε είδους ποινικοποίηση της γνώμης, ακόμη και της πιο εξτρεμιστικής, για τα όσα συνέβησαν στο παρελθόν, η Ελλάδα θα γίνει ένα απέραντο δικαστήριο και κάτι μου λέει ότι στο σκαμνί δεν θα κάθονται οι χρυσαυγίτες.
Αν ένας άνθρωπος ή μια ομάδα ανθρώπων βγει και πει δημοσίως «κάψτε του Εβραίους, οι Εβραίοι πρέπει να καίγονται, γιατί σταύρωσαν τον Χριστό και γιατί κυβερνούν υπογείως την ανθρωπότητα», αυτό είναι ποινικώς κολάσιμο; Είναι ποινικώς κολάσιμο οπωσδήποτε και πέραν πάσης αμφιβολίας. Διότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με άποψη, την άποψη του ιστορικού ή την άποψη του μαλάκα, αλλά με ξεκάθαρη προτροπή σε βία. Προτροπή σε βία κατά συγκεκριμένων προσώπων, των Εβραίων, των μεταναστών, των ομοφυλοφίλων και όποιου άλλου βάλουνε στο μάτι τα τέρατα.
Δεν πρόκειται καν για ηθική αυτουργία. Η ίδια η προτροπή σε βία είναι από μόνη της βία, προκαλεί τρόμο σε αυτούς που στοχοποιεί, μπορεί να τους εξοντώσει ψυχικά και σωματικά, να τους κάνει να εγκαταλείψουν τον τόπο στον οποίο ζουν. Το έχει πει και ο Βιτγκενστάιν: «Οι λέξεις είναι πράξεις».
Ναι, αλλά και αυτός που αμφισβητεί το Ολοκαύτωμα είναι σαν να ζητάει να καούν οι Εβραίοι, άρα πρέπει και αυτός να διωχθεί. Είναι σαν να το ζητάει, αλλά δεν το ζητάει, τουλάχιστον όχι ακόμη. Στο «σαν» και το «ακόμη» βρίσκεται η διαφορά της δημοκρατίας από τον φασισμό.
Από την ποινικοποίηση της αμφισβήτησης του Ολοκαυτώματος, μπορεί να φτάσεις στην ποινικοποίηση της αμφισβήτησης οποιουδήποτε ιστορικού γεγονότος θεωρείται ιερό. Άλλο το ιστορικό βάρος των γεγονότων και άλλο η ιεροποίηση των γεγονότων, η μετάθεσή τους από την περιοχή της Ιστορίας στην περιοχή της μυθολογίας. Το ιερό ίσταται πέραν της αμφισβήτησης και της κριτικής και τούτο είναι εντελώς απαράδεκτο, ιδίως όταν για την ιερότητα αποφασίζει αυτός που έχει την ισχύ σε κάθε δεδομένη στιγμή.
Στην Ελλάδα η εξουσία ασκείται και μέσω των ιερών γεγονότων, μια ατέλειωτη σειρά από ζωτικά ψεύδη που χρησιμοποιούν οι εκάστοτε νικητές για να καταστείλουν τους νικημένους. Μέχρι και τη Μακρόνησο ονόμασαν Παρθενώνα οι νικητές του εμφυλίου και μάλιστα ο πιο μορφωμένος εξ αυτών. Αν υπάρξει οποιουδήποτε είδους ποινικοποίηση της γνώμης, ακόμη και της πιο εξτρεμιστικής, για τα όσα συνέβησαν στο παρελθόν, η Ελλάδα θα γίνει ένα απέραντο δικαστήριο και κάτι μου λέει ότι στο σκαμνί δεν θα κάθονται οι χρυσαυγίτες.
Αν ένας άνθρωπος ή μια ομάδα ανθρώπων βγει και πει δημοσίως «κάψτε του Εβραίους, οι Εβραίοι πρέπει να καίγονται, γιατί σταύρωσαν τον Χριστό και γιατί κυβερνούν υπογείως την ανθρωπότητα», αυτό είναι ποινικώς κολάσιμο; Είναι ποινικώς κολάσιμο οπωσδήποτε και πέραν πάσης αμφιβολίας. Διότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με άποψη, την άποψη του ιστορικού ή την άποψη του μαλάκα, αλλά με ξεκάθαρη προτροπή σε βία. Προτροπή σε βία κατά συγκεκριμένων προσώπων, των Εβραίων, των μεταναστών, των ομοφυλοφίλων και όποιου άλλου βάλουνε στο μάτι τα τέρατα.
Δεν πρόκειται καν για ηθική αυτουργία. Η ίδια η προτροπή σε βία είναι από μόνη της βία, προκαλεί τρόμο σε αυτούς που στοχοποιεί, μπορεί να τους εξοντώσει ψυχικά και σωματικά, να τους κάνει να εγκαταλείψουν τον τόπο στον οποίο ζουν. Το έχει πει και ο Βιτγκενστάιν: «Οι λέξεις είναι πράξεις».
Ναι, αλλά και αυτός που αμφισβητεί το Ολοκαύτωμα είναι σαν να ζητάει να καούν οι Εβραίοι, άρα πρέπει και αυτός να διωχθεί. Είναι σαν να το ζητάει, αλλά δεν το ζητάει, τουλάχιστον όχι ακόμη. Στο «σαν» και το «ακόμη» βρίσκεται η διαφορά της δημοκρατίας από τον φασισμό.
