Μαρία, Γιάννη, Πέτρο, Ελένη, Ανίσα, Βλαντισλάβ…
Αγαπητή μας μαθήτρια, αγαπητέ μας μαθητή
Πάει καιρός από τότε που οι πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη ήταν για όλους μας μια γλυκιά επιστροφή στο σχολείο, γεμάτη από τις ανταλλαγές των καλοκαιρινών εμπειριών, από το σχεδιασμό και τις αποφάσεις για την καινούργια σχολική χρονιά και την ανανέωση της υπόσχεσης πως θα κάνουμε ό,τι μπορούμε, για να ζήσουμε καλύτερα. Έχει περάσει ήδη αρκετός καιρός, από τότε που οι κυβερνήσεις των μνημονίων και όλοι όσοι τις υπηρετούν, αποφάσισαν να διαλύσουν το Δημόσιο Σχολείο, να το μετατρέψουν σε μια άχρωμη και σκληρή επιχείρηση, που θα χωράει όλο και λιγότερα παιδιά. Κάποιοι προσπαθούν επίμονα να μας πείσουν πως αυτό είναι κάτι φυσικό και λογικό. Περιμένουν από μας να «συνηθίσουμε» την καταστροφή. Όμως ξέρουμε, ότι αυτό δεν θα συμβεί! Γιατί δεν μπορούμε να ζήσουμε έτσι. Αλλά και γιατί ακόμη δεν θα παραιτηθούμε -ούτε εμείς ούτε εσύ- από το να είμαστε άνθρωποι, από το να θέλουμε έναν καλύτερο κόσμο, από τη δύναμη της νεανικής ορμής και δημιουργικότητας, από την έντονη επιθυμία ν΄ αλλάζουν τα πράγματα γύρω μας κόντρα στις συνήθειες και τον εφησυχασμό.
Μετά από τούτο το Σεπτέμβρη λοιπόν, τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο. Γι αυτό, εμείς, οι καθηγητές και οι καθηγήτριές σου, αποφασίσαμε να ξεσηκωθούμε σε έναν απεργιακό αγώνα για την υπεράσπιση του Δημόσιου Σχολείου, της ζωής μας και της δικιάς σου ζωής. Απέναντί μας έχουμε τα στελέχη των υπουργείων, τους καλοπληρωμένους μάνατζερ, τα δελτία ειδήσεων, που δεν έχουν σταματήσει να επαναλαμβάνουν μονότονα ότι ο δικός μας αγώνας θα βλάψει το Σχολείο και όχι η δική τους βάρβαρη πολιτική. Αυτοί οι άνθρωποι, ζώντας χρόνια τώρα στα σαλόνια της εξουσίας, δεν είναι σε θέση να καταλάβουν τις ανάγκες σου, τις αγωνίες σου, τα όνειρά σου. Αυτοί οι άνθρωποι, γρανάζια του συστήματος ξέρουν μόνο να κάνουν λογιστικούς λογαριασμούς, και σ’ αυτούς τους λογαριασμούς βρήκαν ότι το Δημόσιο Σχολείο περισσεύει.
Μέσα στο καλοκαίρι, συνέχισαν το καταστροφικό έργο της συγχώνευσης/κατάργησης σχολείων. Έκλεισαν αιφνιδιαστικά και μέσα σε μια νύχτα σχολεία καταργώντας ειδικότητες της τεχνικής εκπαίδευσης σπρώχνοντας εσένα και χιλιάδες συμμαθητές σου στην «αγκαλιά» των σχολαρχών. Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση προσπαθεί να ολοκληρώσει τη μετατροπή του σχολείου σε ένα εξεταστικό κάτεργο, ένα εξαντλητικό κέντρο εξετάσεων. Αντί να επεξεργαστεί ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα που θα στοχεύει στην ουσιαστική και πολύπλευρη γνώση, που θα μειώνει την αφόρητη πίεση που ζεις, δημιουργεί έναν απάνθρωπο μηχανισμό, ένα Μινώταυρο, που βασίζεται στις συνεχείς εξετάσεις από το Γυμνάσιο μέχρι και την τελευταία μέρα σου στο Λύκειο. Θέλουν έτσι να τσακίσουν τη Νιότη σου, να συνηθίσεις τον έλεγχό τους, ώστε αύριο να είσαι ένας υπάκουος υπάλληλος. θέλουν να σε διώξουν πρόωρα από το Σχολείο, ώστε να γίνεις ένας «φθηνός» ανειδίκευτος εργαζόμενος, αν καταφέρεις να βρεις δουλειά. Σχεδιάζουν μια σχολική ζωή άχαρη και δυσάρεστη, με πιο πολλά παιδιά στα τμήματα και τα εργαστήρια και πολύ λιγότερους καθηγητές περιπλανώμενους –σε πολλά σχολεία ο καθένας-. Με την ίδια περιφρόνηση που φέρονται σε καθετί ζωντανό και όμορφο, μας επιβάλλουν να «αξιολογηθούμε», να μετατρέψουμε δηλαδή ό,τι αγαπάμε περισσότερο –τις σπουδές μας και την καλλιέργειά μας, τα προγράμματα και τις εργασίες που κάνουμε μαζί με σένα, τις εκδρομές, τα θεατρικά, τις συζητήσεις, τις πρόβες και τις συναυλίες- σε «χαρτιά» που θα γεμίσουν το φάκελό μας, μήπως και γλιτώσουμε για λίγο την απόλυση. Μαζί μ’ αυτό έχτισαν έναν ασφυκτικό πειθαρχικό κώδικα που μας θέλει άβουλα ανθρωπάκια που θα κάνουν απλά μάθημα και δεν θα νοιάζονται για τίποτε περισσότερο.
Ξεκινάμε αυτή τη χρονιά σημαντικά λιγότεροι: με κλεισμένα πολλά σχολεία στην τεχνική και τη γενική εκπαίδευση, με πάνω από δέκα χιλιάδες συναδέλφους μας που τους έκοψαν το δρόμο για το σχολείο. Είναι μια κατάσταση που τη γνωρίζεις και εσύ από πρώτο χέρι: Και οι δικοί σου γονείς υφίστανται την ίδια βίαιη επίθεση με τις περικοπές των μισθών τους, τις απολύσεις , τα λουκέτα των καταστημάτων και το απελπιστικό τέρας της ανεργίας να τους απειλεί. Γιατί κι εσύ κάθε μέρα μετράς τα λιγοστά ψιλά μπροστά στο κυλικείο, δηλητηριάζεις τη χαρά της επιτυχίας σου στις Πανελλαδικές με την αγωνία αν θα τα βγάλει η οικογένειά σου πέρα οικονομικά, ρωτάς αν έχει πια νόημα να σπουδάσεις αυτό που θέλησες ή αν υπάρχει κάποια άλλη σχολή που να σε οδηγεί σε «πιο σίγουρο μισθό» μήπως και ξεφύγεις έτσι απ’ τη μιζέρια και τη φτώχεια. Γιατί είναι οι χθεσινοί μας μαθητές, δηλαδή τ’ αδέρφια και οι φίλοι σου, που μας λένε ότι πια δεν αντέχουν εδώ και κυνηγούν την τύχη τους στο εξωτερικό, στο δρόμο της μετανάστευσης, που τον είχαν πάρει κάποτε οι παππούδες μας κι ελπίζαμε πως δεν θα τον ξαναπερπατήσουμε από την ανάγκη.
Είναι κοινά τα προβλήματά μας. Ζούμε, δημιουργούμε, αγωνιούμε και ονειρευόμαστε στον ίδιο χώρο αλλά για ολόκληρη την κοινωνία. Μια κοινωνία που δεν έχει την πολυτέλεια να παρακολουθεί μουδιασμένη το ένα χτύπημα να ακολουθεί το άλλο. Γι’ αυτό εμείς, οι καθηγητές και οι καθηγήτριές σου, αποφασίσαμε να ξεσηκωθούμε σ’ αυτόν τον αποφασιστικό αγώνα, που θα σπάσει την αδράνεια του «δε γίνεται τίποτα». Σ’ αυτόν τον αγώνα θέλουμε δίπλα μας όλους τους εργαζόμενους. Θέλουμε τους γονείς σου, μα χρειαζόμαστε κι εσένα. Όχι για να αναλάβεις καθήκοντά που είναι δικά μας. Το κόστος του αγώνα θα το σηκώσουμε εμείς στο ακέραιο. Σε θέλουμε δίπλα μας γιατί, όπως και μέσα στην τάξη, είναι η δικιά σου συμμετοχή που δίνει νόημα στη δουλειά μας και στον αγώνα μας. Μόνο μαζί μπορούμε να σπάσουμε την κυριαρχία της μοιρολατρίας και της μιζέριας, μόνο μαζί μπορούμε να σταθούμε όρθιοι και να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε απλώς «άλλο ένα τούβλο στον τοίχο» τους, άλλο ένα γρανάζι στη μηχανή τους.
Μετά από τούτο τον Σεπτέμβρη λοιπόν τίποτε δεν θα είναι πια το ίδιο. Αυτήν την κρίσιμη μάχη ή θα την κερδίσουν οι πολιτικές της Τρόικα και της κυβέρνησης που την υπηρετεί επιβάλλοντας την ερήμωση και τη δυστυχία ή θα την κερδίσουμε εμείς, ανοίγοντας το δρόμο για το σχολείο του μέλλοντος, για μια δημιουργική και ελεύθερη ζωή για όλους. Εμείς, οι καθηγητές και οι καθηγήτριές σου, σου ζητάμε να σταθείς στο πλάι μας, να προσθέσεις την αποφασιστικότητά σου στη δική μας και να γίνεις μέρος του τεράστιου λαϊκού ποταμιού που θα γεμίσει τους δρόμους της χώρας και θα νικήσει!
Με αγάπη,
Οι αγωνιζόμενοι καθηγητές και καθηγήτριες σου! Αθήνα, 9/9/2013
