Όχι, δεν είναι κάποια παλιά φωτογραφία από τα μαρτυρικά παλαιστινιακά στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα της Βηρυτού, το 1982, τις μέρες που τα εγκατέλειπαν έντρομοι οι κάτοικοί τους καθώς πλησίαζαν τα ισραηλινά άρματα μάχης σκορπώντας παντού θάνατο. Ούτε του 1995 είναι η φωτογραφία, με μουσουλμάνους πρόσφυγες του βοσνιακού εμφυλίου που φεύγουν απ' τη Σρεμπρένιτσα για να σωθούν.
Το παιχνίδι του φακού με το λερωμένο τζάμι του βαγονιού σ' ένα κατάμεστο από πρόσφυγες τρένο στην Κροατία και το χλωμό φως που πέφτει στα πρόσωπα ξεγελούν το μάτι και δυσκολεύουν τον χρονικό προσδιορισμό. Είναι φωτογραφία της περασμένης εβδομάδας. Μια οικογένεια προσφύγων από τη Συρία κοιτάζει με αμηχανία τον φακό πίσω από το χνωτισμένο τζάμι και με αμυδρή ελπίδα το μέλλον. Δεν ξέρουν πού πηγαίνουν και τι θα βρουν, αν θα τους δεχθούν ή αν θα τους απορρίψουν, αν θα βρουν στέγη και για πόσο.
Στους διαδρόμους της ευρωσυνόδου έγινε το σκληρό παζάρι που θα ορίσει την τύχη τους, τη δική τους και χιλιάδων άλλων. Η Ευρώπη θέλει να διασώσει τη φήμη της, δεν θα τους εγκαταλείψει. Ακόμα κι έτσι, η φυγή είναι προτιμότερη από το μαρτύριο του φόβου στις ισοπεδωμένες γειτονιές του Χαλεπιού.
Διαβάστε ακόμη:
