ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΑΦΑΖΑΝΗ
Τα ψέματα τελείωσαν! Η χώρα, με βάση τους κανόνες της διεθνούς δικτατορίας των κεφαλαιαγορών, χρεωκόπησε! Το νεοφιλελεύθερο καπιταλιστικό μοντέλο τριών δεκαετιών μετατρέπεται σε σωρούς ερειπίων! Η κυβερνητική απόπειρα να κρατήσει όρθιο τον νεοφιλελευθερισμό και στην ουσία τον ίδιο τον ελληνικό καπιταλισμό, με ακόμα πιο ακραία νεοφιλελεύθερα μέτρα και μέτρα συνολικής κοινωνικής κατεδάφισης, όπως αυτά που ανακοίνωσε ο κ. Γ. Παπανδρέου, το μόνο που θα επιφέρει είναι να επισπεύσει την οικονομική και κοινωνική καταστροφή και την εθνική παρακμή.
Ο κυρίαρχος συναινετικός δικομματισμός έφερε τη χώρα στο χείλος της αβύσσου και τώρα πάει να της δώσει τη χαριστική βολή. Η Ελλάδα τελεί υπό οικονομική κατοχή και η κυβέρνηση έχει μετατραπεί σε εθελοντική επιτροπή διαχείρισης των προσανατολισμών και εντολών των διεθνών αγορών και των σκληρών διευθυντηρίων της Ε.Ε. Τα άθλια κυβερνητικά μέτρα, που βρήκαν την ουσιαστική συναίνεση Ν.Δ. και ΛΑΟΣ, φαίνεται ότι είναι μόνο η αρχή. Τα εισοδήματα από μισθωτή εργασία «πρέπει» να καταρρεύσουν πάνω από 30% τα επόμενα χρόνια! Η ανεργία να ξεπεράσει το 25%! Οι πολύ μικρές επιχειρήσεις να μπουν σε τροχιά εξαφάνισης και οι μικρομεσαίοι αγρότες να καταστούν μουσειακό είδος. Η Ελλάδα στις παρυφές της Ευρωζώνης ξεπέφτει σε «μισοαποικία».
Την ίδια ώρα κλονίζεται συθέμελα όλο το οικοδόμημα της Ε.Ε., έτοιμο να αποσαθρωθεί. Η Ε.Ε. δεν εμπόδισε την κρίση, αλλά την τροφοδότησε, ενώ σήμερα παράγει ύφεση, γιγάντιες αποκλίσεις, ανισότητες και διαλυτικά φαινόμενα. Ειδικότερα η Ευρωζώνη και το ενιαίο νόμισμα τελούν σε αποσύνθεση, με τον γερμανογαλλικό ιμπεριαλισμό να επιχειρεί, μέσα στην κρίση, να ξεζουμίσει ακόμα περισσότερο τις χώρες του Νότου αλλά και της Ανατολικής Ευρώπης. Η Ελλάδα γίνεται το «πειραματόζωο» και μαζί το «μαύρο πρόβατο».
Η δημοσιονομική τρομοϋστερία, η πρωτοφανής καλλιέργεια του φόβου και η μυθολογία του αναγκαστικού μονόδρομου γίνονται τα άθλια μέσα για να «περάσει» ο οικονομικός και κοινωνικός εφιάλτης. Κι όμως, ο εναλλακτικός δρόμος, για τον οποίο πολλοί αναρωτιούνται, υπάρχει! Αυτός όμως δεν συνιστά μια εύκολη συνταγή, όπως, ίσως, πολλοί θα προσδοκούσαν. Δεν μπορεί να μείνουν όλα τα ίδια, (σύστημα, δομές, θεσμοί, αντιλήψεις, πρακτικές) και την ίδια ώρα κάποια «μαγικά» μέτρα να διορθώσουν τα πράγματα. Τέτοια θαύματα δεν γίνονται!
Αντίθετα, ο εναλλακτικός δρόμος είναι δρόμος επαναστατικών αλλαγών και μεγάλης ανατροπής. Είναι δρόμος μεγάλων ενωτικών ταξικών αγώνων, συγκρούσεων και ρήξεων. Είναι δρόμος επαναθεμελίωσης μιας μεγάλης αριστεράς, με τη συμπαράταξη όλων των δυνάμεών της, ικανής να εκφράσει ένα μεγάλο κίνημα νέων προοδευτικών και σοσιαλιστικών προσανατολισμών, που θα προωθήσει άμεσους μεγάλους στόχους, στη βάση της συμμαχίας της σύγχρονης εργατικής τάξης με τα μικρομεσαία στρώματα στις πόλεις και την ύπαιθρο.
Επιγραμματικές, άκρως συνοπτικές και προς συζήτηση σκέψεις για αυτούς τους επίκαιρους στόχους:
Πρώτον: Ανατροπή της σημερινής νεοφιλελεύθερης μονεταριστικής, ιμπεριαλιστικής, υπό την αμερικάνικη ομπρέλα και τη γερμανογαλλική ηγεσία Ε.Ε., με άμεσο στόχο την κατάργηση των Συνθηκών που διαμόρφωσαν το εκτρωματικό οικοδόμημα της ενιαίας απελευθερωμένης αγοράς και του ευρώ. Επαναθεμελίωση μιας νέας ευρωπαϊκής προοπτικής σε εντελώς καινούργιες, προοδευτικές και σοσιαλιστικές βάσεις. Στο πλαίσιο αυτής της ανατροπής, προωθούνται αλληλένδετα οι δύο παρακάτω άμεσες επιδιώξεις.
Δεύτερον: Άμεση κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας, που στοχεύει σε ελλείμματα κάτω του 3% του ΑΕΠ, το οποίο, άλλωστε, μέσα στην κρίση, έχει ήδη χρεωκοπήσει, ενώ έχει μετατραπεί για τους Ευρωπαίους εργαζόμενους σε πραγματική λαιμητόμο τους. Μια Ένωση που απαιτεί ειδικά Σύμφωνα Σταθερότητας δεν έχει κανένα μέλλον.
Τρίτον: Άμεση ακύρωση του δήθεν «ανεξάρτητου» ρόλου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) και της μονεταριστικής νομισματικής πολιτικής της. Η ΕΚΤ και οι Κεντρικές Τράπεζες των χωρών - μελών θα τελούν υπό άμεσο πολιτικό έλεγχο και θα μπορούν να χρηματοδοτούν απευθείας με προνομιακούς όρους τα κράτη και να ασκούν ευλύγιστη νομισματική πολιτική με βάση αναπτυξιακούς, κοινωνικούς στόχους και εθνικές ιδιομορφίες.
Τέταρτον: Άμεση κατάργηση του Προγράμματος Σταθερότητας και Ανάπτυξης, το οποίο διαμόρφωσε η κυβέρνηση στη βάση των προδιαγραφών του Συμφώνου Σταθερότητας, καθώς και των αντικοινωνικών συμπληρωματικών προς αυτό μέτρων που πρόσφατα ανακοινώθηκαν. Διαμόρφωση, έξω από τις προδιαγραφές του Συμφώνου Σταθερότητας, ενός Έκτακτου Ανορθωτικού Προοδευτικού Προγράμματος ανασυγκρότησης της οικονομίας, ανασυγκρότησης της παραγωγής (μεταποίηση και γεωργία) και διεξόδου από την κρίση.
Πέμπτον: Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι δημοσιονομικό, αλλά κατεξοχήν αναπτυξιακό, παραγωγικό, κοινωνικό και περιβαλλοντικό. Τα ελλείμματα θα πέσουν μέσα από την αναπτυξιακή, παραγωγική, κοινωνική απογείωση της χώρας, την προστασία του περιβάλλοντος και την πλήρη απασχόληση και όχι αντιστρόφως. Ένα έκτακτο προοδευτικό πρόγραμμα σοσιαλιστικού προσανατολισμού προϋποθέτει τη διαμόρφωση ενός νέου δημοκρατικού, αποτελεσματικού κράτους και ενός προϋπολογισμού που θα επιφέρει πολλαπλασιαστικό αναπτυξιακό επενδυτικό κοινωνικό και περιβαλλοντικό αποτέλεσμα.
Έκτον: Ένα έκτακτο προοδευτικό πρόγραμμα, δίνοντας έμφαση στην καινοτομία, την έρευνα, την παιδεία και τις παραγωγικές επενδύσεις, οφείλει να συνδυαστεί με μια μεγάλη στροφή σε κλαδικές πολιτικές με συγκριτικά πλεονεκτήματα, εκτός των σημερινών πλαισίων της Ε.Ε.
Έβδομον: Θεμελιώδη πυρήνα του νέου προοδευτικού προγράμματος αποτελεί μια στρατηγική πλήρους δημοσίου ελέγχου του χρηματοπιστωτικού συστήματος, το οποίο προωθεί, μέσα από έναν πρώτο αρχικό δημόσιο πυλώνα, ένα νέο αναπτυξιακό και κοινωνικό ρόλο. Παράλληλα, ένας νέος ανασυγκροτημένος δημόσιος τομέας αναλαμβάνει τον έλεγχο σε κρίσιμες στρατηγικές επιχειρήσεις και δραστηριότητες.
Όγδοον: Άμεση εγκατάλειψη των πολιτικών λιτότητας και απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων. Στήριξη και αναβάθμιση μισθών και συντάξεων, διαμόρφωση όρων σταθερούς και πλήρους απασχόλησης, κανονικής και ασφαλισμένης εργασίας, κατευθύνσεις που, πέραν των άλλων, αποτελούν προϋποθέσεις για τη βιωσιμότητα και ενίσχυση του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος.
Τα οκτώ σημεία ασφαλώς είναι ενδεικτικά, υπό συζήτηση, προς επεξεργασία και διαμόρφωση και όχι ένα οριστικό, άμεσο πρόγραμμα. Δείχνουν, όμως, κάτι! Ότι υπάρχει ένας ριζικά διαφορετικός και προοδευτικός δρόμος! Και ότι ο δρόμος αυτός, με προοπτική έναν νέο σοσιαλισμό, είναι όχι μόνο ρεαλιστικός -ρεαλιστικός με όρους κοινωνικής σύγκρουσης και ταξικών αγώνων, για να εξηγούμεθα- αλλά και η μόνη εναλλακτική επιλογή για μια ανθρώπινη κοινωνία, απέναντι στη βέβαιη και επελαύνουσα παρακμή και καπιταλιστική βαρβαρότητα.
ΠΗΓΗ:ΕΦΗΜ.ΑΥΓΗ
