Yes
Margaret Thatcher is dead.
This lady's not returning.
Της Αναστασίας Γιάμαλη
Όταν
κάποιος κλείνει τα μάτια του, πάντα στη νεκρολογία του ψάχνουμε έναν
καλό λόγο για να τον αποχαιρετήσουμε. Χθες πέθανε στα 87 της η -βαρώνη-
Μάργκαρετ Θάτσερ, η εμβληματική φυσιογνωμία αυτού που έχουμε μάθει να
αποκαλούμε "νεοφιλελευθερισμό". Ομόσταυλη του Ρόναλντ Ρήγκαν, εφάρμοσε
μαζί του τις συνταγές καταστροφής του Μίλτον Φρίντμαν, οι οποίες,
σημειωτέον, είχαν εμπνεύσει και τον φίλο της Πινοτσέτ. Ίσως το δάκρυ της
μητέρας όταν ο γιος της πιάστηκε για πολλοστή φορά να οργανώνει, ως
"επιχειρηματίας", πραξικοπήματα σε αφρικανικές χώρες, ίσως το ειλικρινές
ενδιαφέρον της, η τελευταία πολιτική μάχη της, για να γλυτώσει από τη
Δικαιοσύνη ο ομοϊδεάτης της δικτάτορας της Χιλής Πινοτσέτ, ο δολοφόνος
δεκάδων χιλιάδων αγωνιστών της Δημοκρατίας, ίσως την εφευρετικότητά της,
που κήρυξε έναν πόλεμο στην άλλη άκρη του κόσμου για τις
Μαλβίνες/Φόκλαντ για να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη από τα
προβλήματα στο εσωτερικό, ίσως τη στοχοπροσήλωση με την οποία έφερε εις
πέρας την καταστροφή της πιο περήφανης εργατικής τάξης και την κατάντησε
να ταΐζει τα μωρά Burger King στο μπλέντερ... Για όλα αυτά, και για
τόσα ακόμη, η Μάργκαρετ Θάτσερ θα μας μείνει αξέχαστη.
Η Θάτσερ ήταν αυτή που όταν ανέλαβε υπουργός Παιδείας καταργήθηκε η δωρεάν παροχή γάλακτος στα σχολεία της Βρετανίας στα παιδιά 7 έως 11 ετών. Όταν το '79 εξελέγη πρωθυπουργός και διατηρήθηκε στη θέση αυτή για τρεις θητείες, η βρετανική βιομηχανία οδηγήθηκε σε μαρασμό. Το 1982, οι άνεργοι είχαν ξεπεράσει τα 3,6 εκατομμύρια, με τον Βορρά της χώρας να είναι πλήρως εξαθλιωμένος. Η αποβιομηχάνιση της Βρετανίας ήταν πλέον πλήρης. Στο νησί δεν κατασκευάζεται ούτε πατίνι, η Θάτσερ ιδιωτικοποίησε δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμούς, με πρώτη και καλύτερη την British Telecom, περιέκοψε δαπάνες, συρρίκνωσε το κράτος πρόνοιας, δεν την "ευαισθητοποίησε" η διάρκειας ενός χρόνου ηρωική απεργία των ανθρακωρύχων και ποδοπάτησε το συνδικαλιστικό κίνημα. Μέχρι κεφαλικό φόρο -χωρίς εισοδηματικά κριτήρια- εισήγαγε... Αυτός ήταν και η καταστροφή της.
Όλα αυτά, δεν τα έδειξε η βρετανική υπερπαραγωγή The Iron Lady, άλλωστε, αν τα έδειχνε, δεν θα πετύχαινε τον στόχο, που δεν ήταν άλλος από το να "ξεπλύνει" τη "συμπαθητική γριούλα που τα έχει πια λίγο χαμένα".
Η Θάτσερ δεν θα μας λείψει. Τον θάνατό της πολλοί επιθύμησαν, όπως για παράδειγμα η ιστοσελίδα www.isthatcherdeadyet.co.uk, που χθες, στο ερώτημα "Πέθανε πια η Θάτσερ;", άλλαξε το μεγάλο "όχι” σε ένα πανηγυρικό "ναι"... Άρθρο στην Guardian ενημερώνει και -κλείνει το μάτι- σε διαδικτυακό αίτημα που καλεί η κηδεία της Σιδηράς Κυρίας να γίνει όχι δημοσία, αλλά ιδιωτική δαπάνη, για να τιμηθεί η μνήμη της... όπως εκείνη θα επιθυμούσε.
"Δεν υπάρχει κοινωνία", είχε δηλώσει κάποτε. Κοινωνία υπάρχει όμως. "Θάτσερ δεν υπάρχει", πιο σωστά σήμερα. Το πρόβλημα, βέβαια, όσο κλισέ κι αν ακούγεται, είναι ότι ναι μεν η Θάτσερ πέθανε, αλλά οι πολιτικές της είναι εδώ και είναι ολοζώντανες.
Η Θάτσερ ήταν αυτή που όταν ανέλαβε υπουργός Παιδείας καταργήθηκε η δωρεάν παροχή γάλακτος στα σχολεία της Βρετανίας στα παιδιά 7 έως 11 ετών. Όταν το '79 εξελέγη πρωθυπουργός και διατηρήθηκε στη θέση αυτή για τρεις θητείες, η βρετανική βιομηχανία οδηγήθηκε σε μαρασμό. Το 1982, οι άνεργοι είχαν ξεπεράσει τα 3,6 εκατομμύρια, με τον Βορρά της χώρας να είναι πλήρως εξαθλιωμένος. Η αποβιομηχάνιση της Βρετανίας ήταν πλέον πλήρης. Στο νησί δεν κατασκευάζεται ούτε πατίνι, η Θάτσερ ιδιωτικοποίησε δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμούς, με πρώτη και καλύτερη την British Telecom, περιέκοψε δαπάνες, συρρίκνωσε το κράτος πρόνοιας, δεν την "ευαισθητοποίησε" η διάρκειας ενός χρόνου ηρωική απεργία των ανθρακωρύχων και ποδοπάτησε το συνδικαλιστικό κίνημα. Μέχρι κεφαλικό φόρο -χωρίς εισοδηματικά κριτήρια- εισήγαγε... Αυτός ήταν και η καταστροφή της.
Όλα αυτά, δεν τα έδειξε η βρετανική υπερπαραγωγή The Iron Lady, άλλωστε, αν τα έδειχνε, δεν θα πετύχαινε τον στόχο, που δεν ήταν άλλος από το να "ξεπλύνει" τη "συμπαθητική γριούλα που τα έχει πια λίγο χαμένα".
Η Θάτσερ δεν θα μας λείψει. Τον θάνατό της πολλοί επιθύμησαν, όπως για παράδειγμα η ιστοσελίδα www.isthatcherdeadyet.co.uk, που χθες, στο ερώτημα "Πέθανε πια η Θάτσερ;", άλλαξε το μεγάλο "όχι” σε ένα πανηγυρικό "ναι"... Άρθρο στην Guardian ενημερώνει και -κλείνει το μάτι- σε διαδικτυακό αίτημα που καλεί η κηδεία της Σιδηράς Κυρίας να γίνει όχι δημοσία, αλλά ιδιωτική δαπάνη, για να τιμηθεί η μνήμη της... όπως εκείνη θα επιθυμούσε.
"Δεν υπάρχει κοινωνία", είχε δηλώσει κάποτε. Κοινωνία υπάρχει όμως. "Θάτσερ δεν υπάρχει", πιο σωστά σήμερα. Το πρόβλημα, βέβαια, όσο κλισέ κι αν ακούγεται, είναι ότι ναι μεν η Θάτσερ πέθανε, αλλά οι πολιτικές της είναι εδώ και είναι ολοζώντανες.
