Πέμπτη 29 Απριλίου 2010

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΣΥΡΙΖΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ





1η ΜΑΗ 2010: Εμπρός για Εργατική - Λαϊκή Εξέγερση ενάντια στο σφαγείο του ΔΝΤ, το Πρόγραμμα και το Σύμφωνο Σταθερότητας Κυβέρνησης-ΕΕ.

Εμπρός για απεργίες-καταλήψεις-διαδηλώσεις.

Μαζικοί-Ενωτικοί αγώνες μέχρι την νίκη

Να δημιουργήσουμε επιτροπές αγώνα παντού

Εργαζόμενοι, εργαζόμενες, νέοι, νέες, άνεργοι, μετανάστες

Η Εργατική Πρωτομαγιά είναι μια μέρα που κατακτήθηκε με αγώνες, που πολλές φορές βάφτηκαν στο αίμα. Αγώνες που ξεκίνησαν από το Σικάγο το 1886 για τη διεκδίκηση του 8ωρου, αλλά συνεχίζονται μέχρι σήμερα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης ενάντια στην εκμετάλλευση, στις διακρίσεις και την κάθε είδους καταπίεση, ενάντια στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό.

Η φετινή Πρωτομαγιά πρέπει φέτος να είναι μια μέρα - σταθμός των αγώνων του εργατικού κινήματος για την ανατροπή των αντεργατικών μέτρων της κυβέρνησης που είναι στην ουσία η εφαρμογή των μέτρων του ΔΝΤ και του Συμφώνου Σταθερότητας της ΕΕ στην χώρα μας.

Η κυβέρνηση Παπανδρέου, πλήρως ευθυγραμμισμένη με το ΔΝΤ, την ΕΕ και με το ντόπιο κεφάλαιο, επιχειρεί στο όνομα της κρίσης να μεταφέρει όλα τα βάρη στους εργαζόμενους και στα λαϊκά στρώματα.

Η προσφυγή στο «μηχανισμό στήριξης» ΔΝΤ-ΕΕ σημαίνει ότι η κυβέρνηση εκχωρεί βασικά κυριαρχικά δικαιώματα στο ΔΝΤ. Μιλάμε δηλαδή για οικονομική κατοχή και ότι η χώρα μας μετατρέπεται σε μισοαποικία. Οι λαοί των χωρών στις οποίες παρενέβη το ΔΝΤ υπέφεραν για δεκαετίες ή συνεχίζουν να υποφέρουν ακόμη.

Η κυβέρνηση, όμως, δεν έχει καμία δημοκρατική νομιμοποίηση να σύρει τη χώρα στο ΔΝΤ. Δεν εκλέχτηκε με βάση τέτοια προγραμματική δέσμευση και δεν της έδωσε τέτοια εξουσιοδότηση ο Ελληνικός Λαός.

Ορισμένα από τα μέτρα που θα ακολουθήσουν και συζητούνται με τα κλιμάκια του ΔΝΤ- ΕΕ, που ήδη είναι στη χώρα μας, είναι:

  • Απολύσεις σε όλο το φάσμα του Δημόσιου, ευρύτερου Δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.
  • Διάλυση των εργασιακών σχέσεων.
  • Ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, συρρίκνωση και εν συνεχεία ακόμα μεγαλύτερη εμπορευματοποίηση της δημόσιας υγείας και παιδείας.
  • Κατεδάφιση του υπάρχοντος ασφαλιστικού συστήματος με τη μείωση των συντάξεων σε δραματικά ποσοστά και την αύξηση των ορίων ηλικίας.
  • Μείωση των μισθών και στο Δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα.

Τα μέτρα αυτά θα οδηγήσουν σε οπισθοδρόμηση την οικονομία, σε απελπισία την κοινωνία. Η ανεργία θα σπάσει το όριο του 1.000.000 ανέργων, η φτώχεια θα εξαπλωθεί και τα κοινωνικά δικαιώματα θα εξαερωθούν.

Εργαζόμενοι, εργαζόμενες, άνεργοι και συνταξιούχοι,

Η Πρωτομαγιά του 2010 είναι μια μέρα για την οποία πρέπει να δράσουμε (Αριστερά, συνδικάτα, νεολαία, μετανάστες/τριες, άνεργοι και επισφαλώς εργαζόμενοι) για να δώσουμε ένα μήνυμα αντίστασης στα αντεργατικά μέτρα, να διεκδικήσουμε «να τα πάρουν πίσω όλα» και να μην φέρουν καινούργια.

Για να δείξουμε στο σημερινό αντίπαλο, δηλαδή στην κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και τους συμμάχους της (ΝΔ-ΛΑΟΣ), ότι δεν είμαστε διατεθειμένοι να τους χαρίσουμε τα κατακτημένα με αίμα και θυσίες δικαιώματά μας και τις ζωές μας, για να μας γυρίσουν σ’ ένα καθεστώς δουλείας και ανασφάλειας.

Μια μαζική και μαχητική Πρωτομαγιά μπορεί να σηματοδοτήσει μια πιο οργανωμένη –και άρα αποτελεσματική– αντίσταση στις επιθέσεις που δεχόμαστε και αυτές που σχεδιάζουν εναντίον μας στο άμεσο μέλλον.

Απέναντι στην διεθνή και εθνική συναίνεση των δυνάμεων του κεφαλαίου πρέπει να απαντήσουμε με την κοινή δράση όλης της Αριστεράς, την πιο πλατιά ενότητα αντίστασης και ανατροπής, με λαϊκή - εργατική εξέγερση για να τα πάρουν όλα πίσω, για να ανοίξουμε τον δρόμο για νέες κατακτήσεις, για την διέξοδο από την κρίση και τη σοσιαλιστική προοπτική.

Να απαντήσουμε πιάνοντας το νήμα των γενικών απεργιών, των κλαδικών αγώνων, των καταλήψεων…Να ξεπεράσουμε την συμβιβαστική στάση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ) και την πολιτική περιχαράκωσης του ΠΑΜΕ με την προσπάθεια οργάνωσης και κινητοποίησης της εργατικής βάσης μέσα από το συντονισμό των πρωτοβαθμίων σωματείων του ιδιωτικού και του δημοσίου τομέα και με την συγκρότηση ανοικτών Επιτροπών Αγώνα σε κάθε χώρο εργασίας, κατοικίας και σπουδών.

Οι εργαζόμενοι δεν είναι υπεύθυνοι για το δημόσιο χρέος και δεν χρωστούν τίποτε απολύτως σε όλους ατούς που λήστεψαν και λεηλάτησαν τη χώρα μας.

Φορολογήστε τους πλούσιους και τις επιχειρήσεις

Μειώστε τώρα τους εξοπλισμούς

Εθνικοποίηση των τραπεζών

Απαγόρευση των απολύσεων

Κατάργηση της ελαστικής και ανασφάλιστης εργασίας

Μαζικές προσλήψεις σε υγεία, παιδεία, σε όλες τις κοινωνικές υπηρεσίες

Καμιά περικοπή σε μισθούς και συντάξεις

Νομιμοποίηση των μεταναστών –Ιθαγένεια σε όλα τα παιδιά

Όλοι στις Πρωτομαγιάτικες Συγκεντρώσεις των Συνδικάτων

Αθήνα: Προσυγκέντρωση Δικτύου Συνδικαλιστών Ριζοσπαστικής Αριστεράς 10 πμ Μουσείο - Πολυτεχνείο, συγκέντρωση συνδικάτων 11 πμ στην Πλατεία Κλαυθμώνος.

Κυριακή 25 Απριλίου 2010

Π. Λαφαζάνης: Όχι στο σφαγείο Ε.Ε-ΔΝΤ. Υπάρχει εναλλακτική επιλογή




ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΑΦΑΖΑΝΗ*

Ο κύβος ερρίφθη! Η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, παράρτημα και εξάρτημα του ευρωατλαντισμού, προχώρησε σε ένα μείζον, ιστορικού χαρακτήρα, εθνικό, οικονομικό και κοινωνικό έγκλημα. Ο Γ. Παπανδρέου, αφού καλλιέργησε τη βρώμικη τριγωνική συνεταιριστική σχέση κυβέρνησης - Ε.Ε. - ΔΝΤ, παρέδωσε τη χώρα στο έλεος του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, του οποίου αιχμή του δόρατος είναι το ΔΝΤ. Η Ε.Ε., μετά και από αυτή την εξέλιξη, επιβεβαίωσε τη χρεωκοπία της. Οι κυρίαρχοι της ΕΕ, έβαλαν μπροστά το ΔΝΤ για να κάνει τη βρόμικη δουλειά σε σειρά από χώρες-μέλη της, όπως η Ρουμανία, η Ουγγαρία και η Λετονία. Τις κατέστρεψαν όλες! Τώρα, βάζουν μπροστά το ΔΝΤ για την οικονομική καταστροφή και την κοινωνική διάλυση της Ελλάδας, χώρας-μέλους της Ευρωζώνης. Η Ε.Ε. οδηγείται στον κοινωνικό και εργασιακό καιάδα και σε αποσυνθετικές εξελίξεις.

Η επιλογή του σφαγείου Ε.Ε. - ΔΝΤ δεν είναι μονόδρομος. Μονόδρομος υπήρξε για την υπαλληλική κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου και την «αγία κατεστημένη οικογένεια» των ηγεσιών ΠΑΣΟΚ - ΛΑΟΣ - Ν.Δ. Όλη η ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη από ανατιναγμένους μονόδρομους.

Η Ελλάδα είχε και έχει εναλλακτική προοδευτική επιλογή. Να διεκδικήσει, έστω και τώρα, την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, χωρίς όρους και με στόχο μια νέα ρύθμιση που θα συμπεριλαμβάνει διαγραφή σημαντικού μέρους του χρέους, τη μείωση των επιτοκίων του υπολοίπου, μια ικανή περίοδο χάριτος και τη διεύρυνση του χρόνου αποπληρωμής του. Ο ελληνικός λαός δεν είναι υπεύθυνος ούτε υπόλογος για το χρέος, από το οποίο επωφελήθηκε και συνεχίζει να επωφελείται το κεφάλαιο και ειδικότερα μια χρηματιστική ολιγαρχία. Η επαναδιαπραγμάτευση - ρύθμιση είναι επομένως το ελάχιστο που μπορεί να επισυμβεί για να αποδοθεί στοιχειώδης δικαιοσύνη, αλλά και μια πράξη ρεαλισμού, αφού η αποπληρωμή του σημερινού χρέους προϋποθέτει την εξόντωση του ελληνικού λαού.

Το αίτημα διαπραγμάτευση-ρύθμιση του χρέους δεν αφορά μόνο στην Ελλάδα, που σήμερα είναι ακραία περίπτωση. Αφορά, σχεδόν, όλο τον πλανήτη και ειδικότερα στην Ευρώπη, που αντιμετωπίζει μια μείζονα κρίση χρέους. Επομένως, γύρω από το αίτημα διαπραγμάτευση-ρύθμιση του χρέους σε παγκόσμια και ευρωπαϊκή βάση, θα μπορούσαν να διαμορφωθούν ισχυρότατες συμμαχίες της χώρας μας. Η Ελλάδα θα μπορούσε αυτή την ώρα, από μισο-αποικία, μπανανία και προτεκτοράτο, να πρωταγωνιστήσει σε ένα παγκόσμιο και ευρωπαϊκό ελπιδοφόρο κίνημα ενάντια στην καταλήστευση των λαών από το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο.

Η διεκδίκηση μιας επαναδιαπραγμάτευσης-ρύθμισης του ελληνικού χρέους με τα χαρακτηριστικά που προαναφέραμε συνδέεται με μια συνολικότερη προοδευτική αλλαγή και δεν είναι μια ανθόσπαρτη επιλογή. Είναι μια επιλογή σύγκρουσης με ισχυρότατες παγκόσμιες κατεστημένες δυνάμεις. Βρίσκεται σε ευθεία αντιπαράθεση με τους μηχανισμούς της ΟΝΕ και της Ε.Ε. και μπορεί αν δεν ευοδωθεί να οδηγήσει σε δύσκολες ατραπούς. Αυτός ο δύσκολος, όμως, δρόμος δεν είναι καθόλου δυσκολότερος από την επιλογή του ΔΝΤ και σε κάθε περίπτωση είναι ένας δρόμος με ελπιδοφόρο προοδευτικό ορίζοντα.

Αυτή την ώρα, η αριστερά οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες της με την αναγέννηση, ανασυγκρότηση και συμπαράταξή της και ο ελληνικός λαός τις δικές του. Σε τελευταία ανάλυση, η λύση του δράματος μπορεί να δοθεί σήμερα μόνο από μια ανασυγκροτημένη συμπαραταγμένη αριστερά, με πολύ μεγάλες ενωτικές λαϊκές, ταξικές κινητοποιήσεις και την καθολική εξέγερση του ελληνικού λαού. Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα!

* Ο Π. Λαφαζάνης είναι κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, μέλος της Π.Γ. και υπεύθυνος Οικονομικής και Κοινωνικής Πολιτικής του ΣΥΝ.

Σάββατο 24 Απριλίου 2010

Το πρώτο "Όχι"


Περισσότεροι από 2.000 πολίτες πραγματοποίησαν χθες την πρώτη συγκέντρωση και πορεία κατά της υπαγωγής της χώρας στο ΔΝΤ. Η συγκέντρωση κανονίστηκε με τηλέφωνα, SMS και email, απο στόμα σε στόμα, λίγες ώρες μετά τις δηλώσεις του πρωθυπουργού και στο κάλεσμα της ΑΔΕΔΥ, των πρωτοβάθμιων σωματείων, του δικτύου συνδικαλιστών ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ανταποκρίθηκαν ήδη από τις εξήμιση το απόγευμα πολλές εκατοντάδες πολίτες

Πού θα κρυφτείτε;

Τώρα να δούμε πού θα κρυφτείτε, ολετήρες. Τώρα που θα ξεσπάσει η οργή του λαού και θα σας κυνηγάει ακόμη και στον ύπνο σας..

Τώρα να δούμε ανίκανοι τι θα πείτε σ' αυτούς που υποφέρουν χωρίς να φταίνε· σ' αυτούς που μένουν άποροι και άνεργοι· σ' αυτούς που θα χάσουν σπίτια και δουλειές, αξιοπρέπεια και κάθε ελπίδα... Τώρα να δούμε, λογάδες της «Αλλαγής», που γεμίσατε τον κόσμο προσμονή, αλλά το μόνο που είδε, είναι να γίνεται η χώρα του ερειπιώνας και οι δικοί σας νερόλακκοι να γίνονται πισίνες και αρχοντικά... Τώρα να δούμε, ψευταράδες του «εκσυγχρονισμού», της αλχημείας και της «δημιουργικής λογιστικής», παραμυθάδες της συμφοράς, που δήθεν παραδώσατε μιαν «ισχυρή Ελλάδα» -ένα μπαλόνι ήταν, με αποκριάτικη χρυσόσκονη για περίβλημα... Τώρα να δούμε, νεκροθάφτες της «μεταρρύθμισης» και της «επανίδρυσης του κράτους», τι θα πείτε για τα τερατώδη ψεύδη, το ανύπαρκτο έργο, τους κουμπάρους, τις «μίζες» και τις μύγες, με τις οποίες βρωμίσατε το παρμπρίζ της πατρίδας... Τώρα να δούμε πώς θα απολογηθείτε στον κόσμο που σας πίστεψε, θλιβεροί ερασιτέχνες του νέου Παπανδρεϊσμού, ανίκανοι, θολωμένοι και απαράσκευοι, φλύαροι προπαγανδιστές και ασύστολοι εκτελεστές δεδομένων εντολών... Τώρα να δούμε, κανάγιες, «θλιβερές πορδές» του συστήματος, εσείς οι δύο «μεγάλοι», που κατέχετε μονίμως τα κλειδιά του σπιτιού και το καταντήσατε μπορντέλο, έχοντας ξεπουλήσει το κτίριο και τα ασημικά του... Εσείς, φαφλατάδες, που δεν μπορείτε να μοιράσετε δυο γαϊδουριών άχυρο. Εσείς, που κάνατε θρεφτάρι τη διαφθορά και οδηγήσατε έναν λαό να σέρνεται στους δρόμους της μίζας και της λαμογιάς, της ξεφτίλας και της εξαθλίωσης. Εσείς, που κάνετε τις δουλειές με τη διαπλοκή και τα τσιράκια σας στα μήντια, παρουσιάζοντας το μαύρο άσπρο. Εσείς, που γεμίσατε φολίδες και γκρίζες ζώνες το δέρμα της πατρίδος... Τώρα να δούμε πού θα κρυφτείτε. Τώρα που θα σας πάρει με τις πέτρες ο θυμωμένος κόσμος, ξεκρέμαστος μες στην απελπισία του. Τώρα που έρχεται καταπάνω σας ένα ωκεάνιο κύμα οργής. Τώρα που θα τριγυρνάτε αιωνίως στιγματισμένοι. Εσείς όλοι, που παραδώσατε τη χώρα χρεωκοπημένη και ταπεινωμένη στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο...

www.enet.gr

Παρασκευή 23 Απριλίου 2010

Δηλώσεις του Προέδρου της Κ.Ο. Αλ. Τσίπρα για την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης

H κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός, αφού έξι μήνες τώρα έκαναν ακριβώς ό,τι δεν έπρεπε να κάνουν και μας έφεραν στο χείλος του γκρεμού, με τη σημερινή τους απόφαση μας σπρώχνουν στην άβυσσο του ΔΝΤ.

Πρόκειται για ένα εκ προμελέτης έγκλημα εις βάρος της ελληνικής κοινωνίας. Παρά τα φτηνά επικοινωνιακά κόλπα σε απάνεμα λιμάνια, η αλήθεια δεν κρύβεται. Και η αλήθεια είναι ότι η πλειοψηφία του ελληνικού λαού ρίχνεται αβοήθητη στη φουρτούνα της ανασφάλειας, της ανεργίας και της φτώχειας.

Ο κ. Παπανδρέου και η κυβέρνησή του δεν έχουν απολύτως καμία δημοκρατική νομιμοποίηση να προχωρήσουν σε τέτοιες επιλογές. Άλλα είπαν στον ελληνικό λαό για να εκλεγούν και άλλα κάνουν. Και τώρα ούτε καν τολμούν για μια τόσο κρίσιμη απόφαση να πάρουν την έγκριση του Κοινοβουλίου, την έγκριση της δικής τους κοινοβουλευτικής ομάδας.

Όσο μακριά όμως και να πάει ο Πρωθυπουργός δεν πρόκειται να αποφύγει τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας είναι αντίθετη μ΄ αυτές τις επιλογές. Και με το λαό απέναντι κανείς δεν μπορεί να πάει μακριά.

Και ο λαός πρέπει να ερωτηθεί για το αν επικυρώνει αυτή τη βίαιη μεταπολίτευση, για το αν αποδέχεται τη διάλυση της κοινωνικής συνοχής και την εκχώρηση μέρους της κυριαρχίας του σε υπερεθνικούς οργανισμούς.

Η διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την άμεση έξοδο από τον μηχανισμό του ΔΝΤ αποτελεί τη μοναδική δημοκρατική διέξοδο για τον τόπο.

Εμείς επιμένουμε ότι η επιλογή της κοινωνικής χρεοκοπίας δεν είναι μονόδρομος. Υπάρχει άλλος δρόμος. Τον προτείνουμε στην κοινωνία και την καλούμε να αγωνιστεί για να τον επιβάλλει.

To Γραφείο Τύπου

Δευτέρα 19 Απριλίου 2010

«Οικονομική Κρίση - Ευρωπαϊκή Ένωση - Αριστερή προοπτική»

Ομιλία Παν. Λαφαζάνη, Κοινοβ. Εκπροσώπου ΣΥΡΙΖΑ, σε ανοιχτή εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη με θέμα «Οικονομική Κρίση - Ευρωπαϊκή Ένωση - Αριστερή προοπτική»

  • ΤΡΙΓΩΝΙΚΗ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΤΙΚΗ ΣΧΕΣΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ-Ε.Ε.-ΔΝΤ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΣΤΕΥΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ
  • ΑΜΕΣΗ ΕΠΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΚΑΙ ΡΥΘΜΙΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ
  • ΑΜΕΣΗ ΕΥΝΟΪΚΗ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΤ ΜΕ ΕΠΙΤΟΚΙΑ ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΑΝΕΙΖΕΙ (1%) ΤΙΣ ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ
  • Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΟΥΤΕ ΥΠΟΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΕΟΣ
  • ΑΝΑΓΚΗ ΑΜΕΣΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος ΣΥΡΙΖΑ, μίλησε απόψε σε ανοιχτή εκδήλωση-συζήτηση στη Θεσσαλονίκη με θέμα «Οικονομική Κρίση - Ευρωπαϊκή Ένωση - Αριστερή προοπτική», που διοργανώθηκε στα πλαίσια του προσυνεδριακού διαλόγου του ΣΥΝ και των προτάσεων-εκδοχών που έχουν καταθέσει τριάντα μέλη της ΚΠΕ του Αριστερού Ρεύματος.

Κατά την ομιλία του αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων, στα εξής:

 ΤΡΙΓΩΝΙΚΗ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΤΙΚΗ ΣΧΕΣΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ-Ε.Ε.-ΔΝΤ

Η Ελλάδα έχει ήδη αρχίσει να ενεργοποιεί τον άθλιο μηχανισμό που έστησαν από κοινού Ε.Ε. και ΔΝΤ. Η χώρα ήδη βρίσκεται με το ένα πόδι μέσα στο σφαγείο και κάτω από τη σιδερένια «φτέρνα» του ΔΝΤ. Η Ε.Ε. επιβεβαιώνεται στην εξέλιξή της ότι δεν είναι παρά η άλλη όψη του ΔΝΤ, στο οποίο, όχι μόνο εκτός ευρωζώνης αλλά τώρα και εντός αυτής, αναθέτει συστηματικά τη «βρώμικη» δουλειά της οικονομικής, κοινωνικής και εργασιακής κατεδάφισης κρατών-μελών.

Στο τρίγωνο κυβέρνηση-Ε.Ε.-ΔΝΤ δεν υπάρχει «καλός, κακός και άσχημος». Η τριγωνική συνεταιρική σχέση κυβέρνησης-Ε.Ε.-ΔΝΤ είναι εταιρική σχέση λεηλασίας, καταλήστευσης, κοινωνικής κατεδάφισης, ασφαλιστικής και εργασιακής διάλυσης της χώρας.

Η κυβέρνηση του κ. Γ. Παπανδρέου πάει να εξελιχθεί σε μοιραία κυβέρνηση και ο κ. Γ. Παπανδρέου σε μοιραίο πρόσωπο για τη χώρα.

Η κυβέρνηση αντί να αντισταθεί στις κεφαλαιαγορές και τα διευθυντήρια της Ε.Ε. και της «παγκοσμιοποίησης» και να αναζητήσει σειρά εναλλακτικών επιλογών, ενδίδει συνεχώς και παραδίδει τη χώρα στο μηχανισμό Ε.Ε.-ΔΝΤ, βάζοντας τον τόπο στο «χειρουργείο» της «χούντας» του ΔΝΤ. Στην ουσία η κυβέρνηση για να διασώσει τα συμφέροντα του εγχώριου κεφαλαίου πάει να θέσει τη χώρα υπό ιδιόμορφη οικονομική κατοχή και να την μετατρέψει σε «μπανανία» και προτεκτοράτο, πρότυπο των πιο ακραία αντεργατικών εξελίξεων για όλη την ευρωζώνη και την Ε.Ε.

 ΟΧΙ ΣΤΟ «ΜΟΝΟΔΡΟΜΟ» ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ «ΚΑΤΟΧΗΣ» ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ
 ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
 ΑΝΑΓΚΗ ΜΙΑ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ

Αυτές οι επιλογές δεν είναι μονόδρομος. Αντίθετα, συνιστούν δρόμο αυτοκαταστροφής για τη χώρα, μιας και το ΔΝΤ αποτελεί τον υπ’ αριθμό ένα τρομοκρατικό οργανισμό στον κόσμο, αφού κατόρθωσε να διαλύσει όχι μόνο χώρες και να εξανδραποδίσει λαούς αλλά και ολόκληρες περιοχές και ζώνες του πλανήτη.

Αυτές τις επιλογές Ε.Ε. και ΔΝΤ μπορούμε να τις ακυρώσουμε, να τις ματαιώσουμε και να τις αποτρέψουμε, ανοίγοντας νέους ελπιδοφόρους προοδευτικούς ορίζοντες για τη χώρα.

Και αυτό μπορεί να το κάνει μόνο η Αριστερά εφόσον σταθεί στο ύψος των ευθυνών της και πρώτα απ’ όλα ο ελληνικός λαός, ,ιδιαίτερα η εργατική τάξη και οι εργαζόμενοι της χώρας, εφόσον σταματήσουν να βλέπουν με φόβο, μοιρολατρία και παθητικότητα τη λαιμητόμο που στήνουν σε βάρος τους.

Έρχονται ώρες που οι ίδιοι οι λαοί αναλαμβάνουν άμεσα την ευθύνη για το μέλλον τους. Αυτή είναι ξανά μια τέτοια ιστορική ώρα για τον ελληνικό λαό. Οι μεγάλες ενωτικές κινητοποιήσεις του ελληνικού λαού και η καθολική λαϊκή εξέγερσή του είναι τα μόνα που μπορούν σήμερα να αλλάξουν το κλίμα στην Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη. Να διαμορφώσουν νέα δεδομένα, να αναδείξουν το «ντόμινο» των λαϊκών εξεγέρσεων και τελικά να αποτρέψουν τους δήθεν μονόδρομους. Η λαϊκή εξέγερση στις σημερινές στιγμές αποτελεί μαζί το μήνυμα, το μέσο και το περιεχόμενο μιας διαφορετικής ανατρεπτικής επιλογής.

Η Αριστερά οφείλει αυτή την ώρα να δώσει όλες τις δυνάμεις της για αυτές τις ανατρεπτικές εξεγερτικές εξελίξεις. Αυτή την ώρα μπορεί και πρέπει να αναληφθεί άμεσα μια μεγάλη και καρποφόρα πρωτοβουλία συνάντησης και διαλόγου όλων των αριστερών δυνάμεων για μια αναγεννημένη, συμπαραταγμένη Αριστερά, ικανή ξανά να πρωτοπορήσει σε τόλμη, ριζοσπαστικότητα και αξιοπιστία για μια καινούργια μεγάλη και σωτήρια κοινωνική ταξική συμμαχία, που θα φέρει το λαό στο προσκήνιο και θα υπηρετήσει, ταυτόχρονα με τα πιο ζωτικά συμφέροντα των εργαζομένων, την ίδια την υπόσταση και τα γενικά εθνικά συμφέροντα της χώρας.

 ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΛΟΓΟΣ ΟΥΤΕ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ

 Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΟΦΕΙΛΕΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΛΗΣΤΕΨΑΝ ΚΑΙ ΛΕΗΛΑΤΗΣΑΝ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΟΠΟ

Το υψηλό χρέος της Ελλάδας δεν συνεισέφερε στην ανάπτυξη και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, ούτε συνέβαλε στην άμβλυνση των μεγάλων κοινωνικών ανισοτήτων. Αντίθετα, η χώρα συγκέντρωνε δεκαετίες βουνά από χρέη πάνω σε μια αναπτυξιακή «φούσκα», μέσα από την παραγωγική διάλυσή της και τη συνεχή διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων.

Από το σημερινό υψηλό χρέος, το οποίο, εν πολλοίς, αντιπροσωπεύει επιδότηση κερδών του κεφαλαίου, ωφελήθηκε κατά κύριο λόγο μια εγχώρια και ξένη ολιγαρχία και οι κάτοχοι μεγάλων εισοδημάτων και περιουσιών.

Το σημερινό χρέος της Ελλάδας είναι απόρροια των κυβερνητικών επιλογών ενός παρακμασμένου, πελατειακού και νεοφιλελεύθερου δικομματικού συστήματος και αποτέλεσμα της λεηλασίας και ληστείας της χώρας από τις μεγάλες εγχώριες και πολυεθνικές εταιρείες, πρώτα από όλα το εγχώριο και διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, στο οποίο κεντρικό ρόλο διαδραμάτισε και διαδραματίζει η εγχώρια και διεθνής τοκογλυφία και κερδοσκοπία.

Για όλους αυτούς τους λόγους, ο ελληνικός λαός και ιδιαίτερα η εργατική τάξη της χώρας, η μικρομεσαία αγροτιά, οι μικροί και πολύ μικροί επαγγελματοβιοτέχνες, δεν είναι υπόλογοι ούτε υπεύθυνοι για το δημόσιο χρέος της χώρας.

Ο ελληνικός λαός δεν οφείλει απολύτως τίποτα σε όλους αυτούς που λήστεψαν και λεηλάτησαν τον ίδιο και τον τόπο. Ο ελληνικός λαός δεν μπορεί να ανταποκρίνεται σε ένα δημόσιο χρέος, που για να αποπληρωθεί και μάλιστα με τους ληστρικούς όρους που τίθενται από τις κεφαλαιαγορές, προϋποθέτει να εξοντωθεί ο ίδιος και να υποθηκευτεί επ’ αόριστον το μέλλον της χώρας και των επόμενων γενιών.

Μια κυβέρνηση της Αριστεράς στην πατρίδα μας, που θα αναδεικνυόταν με τους αγώνες και τη θέληση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού και θα εφάρμοζε ένα προοδευτικό πρόγραμμα σοσιαλιστικής προοπτικής, θα αντιμετώπιζε ριζοσπαστικά και με βάση τις παραπάνω αλήθειες, διαπιστώσεις και παραδοχές, το ζήτημα του δημοσίου χρέους, ιδιαίτερα του εξωτερικού χρέους.

Και σήμερα, όμως, μια κυβέρνηση που θα ήθελε να προασπίσει στοιχειωδώς τα συμφέροντα της χώρας, αντί να την παραδίδει στο έλεος των κεφαλαιαγορών, όπως πράττει η κυβέρνηση του κ. Γ. Παπανδρέου, θα μπορούσε και θα έπρεπε, τουλάχιστον, να προωθήσει και να διεκδικήσει ΑΜΕΣΑ ΕΚΤΑΚΤΑ ΜΕΤΡΑ, όπως αυτά που ενδεικτικά παραθέτουμε:

ΠΡΩΤΟΝ: Διεκδίκηση άμεσης χρηματοδότησης του ελληνικού δημοσίου από το ευρωσύστημα (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα – ΕΚΤ) με επιτόκια ανάλογα με εκείνα που το τελευταίο δανείζει τις εμπορικές τράπεζες (1%). Είναι αδιανόητο η ΕΚΤ να παρέχει προνομιακή και χαριστική ρευστότητα στις εμπορικές τράπεζες, με ενέχυρο τα δήθεν αφερέγγυα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, ενώ το τελευταίο αφήνεται να καταληστεύεται με πανύψηλα spreads από τις αγορές.

Δεν έχουμε αυταπάτες και καταλαβαίνουμε ότι αν το εμπόδιο των Συνθηκών της Ε.Ε. για την ευνοϊκή χρηματοδότηση, μέσα στην κρίση, ενός ή περισσότερων κρατών-μελών, θα μπορούσε προσωρινά, έως ότου τροποποιηθούν, να παρακαμφθεί με μια σειρά τρόπους, θα ήταν πολύ πιο δύσκολο να ξεπεραστεί η νεοφιλελεύθερη μονεταριστική «ορθοδοξία» που διακατέχει τους κυρίαρχους της Ε.Ε.

Ωστόσο, η πρόταση για ευνοϊκή άμεση χρηματοδότηση του ελληνικού δημοσίου από την ΕΚΤ, μπορεί να μην ανταποκρίνεται στις λογικές που δεσπόζουν στην Ε.Ε., αποτελεί, όμως, μια απόλυτα δίκαιη διεκδίκηση και ρεαλιστική θέση για το μέλλον μιας Ευρώπης που δεν θέλει να είναι κάτω από τη γερμανική επικυριαρχία και την «μπότα» των Τραπεζιτών.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Παράλληλα και πολύ περισσότερο αν δεν καρποφορήσει η προσπάθεια για ευνοϊκή ευρωπαϊκή χρηματοδότηση, θα έπρεπε, τουλάχιστον, να επιδιωχθεί η ΑΜΕΣΗ ΕΠΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ με στόχο μια ΝΕΑ ΡΥΘΜΙΣΗ του με εύλογα και μειωμένα επιτόκια και ευρύτερους χρονικούς ορίζοντες αποπληρωμής του.

Μια τέτοια επαναδιαπραγμάτευση και ρύθμιση του δημόσιου χρέους, όσες αντιδράσεις κι αν προκαλέσει, είναι απόλυτα αναγκαία και άκρως επείγουσα για να ανασάνει η ελληνική οικονομία και να επιβιώσει η χώρα το επόμενο διάστημα.

ΤΡΙΤΟΝ: Στο πλαίσιο της προσπάθειας για κατάργηση των Συνθηκών που διέπουν την Ε.Ε. θα έπρεπε ως άμεση προτεραιότητα να επιδιωχθεί η κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας της Ε.Ε. ή τουλάχιστον η επ’ αόριστον αναστολή της εφαρμογής του στη χώρα μας. Σε κάθε περίπτωση, χρειάζεται η άμεση απόσυρση του Προγράμματος Σταθερότητας και Ανάπτυξης που προβλέπει τη μείωση του ελλείμματος σε τρία χρόνια κάτω από 3% .

Αυτή την ώρα πρέπει να δοθεί αποκλειστικά προτεραιότητα στην ανάπτυξη και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας με τη στήριξη των εργαζομένων και της απασχόλησης και όχι στην απόλυτη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος. Αντίθετα, το έλλειμμα και συνολικά ο προϋπολογισμός οφείλουν να επαναπροσανατολιστούν σε αναπτυξιακή, παραγωγική κατεύθυνση ώστε να αποφευχθεί ο φαύλος κύκλος της ύφεσης και το δημοσιονομικό πρόβλημα να αντιμετωπιστεί μέσω της αναπτυξιακής διαδικασίας.

To Γραφείο Τύπου

Κυριακή 18 Απριλίου 2010

ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΔΝΤ ΔΕΥΤΕΡΑ 19/4, 6 ΜΜ, ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ, ΣΥΝΤΑΓΜΑ

Καλούμε τους εργαζόμενους/ες σε μαζική και μαχητική συμμετοχή στη συγκέντρωση – αποκλεισμό του Υπουργείου Οικονομικών, που διοργανώνει τη Δευτέρα, 19/4, στις 6 μμ, στο Σύνταγμα ο συντονισμός πρωτοβάθμιων σωματείων ιδιωτικού και δημοσίου τομέα για να διαμαρτυρηθούμε για την παρουσία του κλιμακίου ΔΝΤ - ΕΕ στη χώρα μας.

Θεωρούμε τους εκπροσώπους του σφαγείου του ΔΝΤ ανεπιθύμητους στη χώρα μας, γιατί με τις συνταγές τους οδηγούν το λαό και τη νεολαία στην ανεργία και στην φτώχεια, την κοινωνική ασφάλιση και τις εργασιακές σχέσεις σε διάλυση και το δημόσιο πλούτο σε γενική εκποίηση.

Η εξέγερση του λαού και της νεολαίας και η κοινή δράση της Αριστεράς είναι ο μόνος τρόπος να τους σταματήσουμε.

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ.

ΔΙΚΤΥΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΩΝ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Ενωτικές κινητοποιήσεις, καθολική λαϊκή εξέγερση

Ημερομηνία δημοσίευσης: 18/04/2010

ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΑΦΑΖΑΝΗ *

Η Ελλάδα, με ευθύνη της αγίας ομονοούσας τριαδικής οικογένειας (ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ, Ν.Δ.), αλλά και υπό την «πρέσα» της γερμανικής ΟΝΕ, κατρακυλάει ταχύτατα σε μια οικονομική και κοινωνική άβυσσο η οποία κινδυνεύει να συνδυαστεί και με εθνικές περιπέτειες! Μετά την επιστολή του κ. Γ. Παπακωνσταντίνου η χώρα, πέρα από τους τύπους, έχει, περίπου, ενταχθεί -και με τους χειρότερους δυνατούς όρους- στον ελεεινό μηχανισμό δανειοδότησης που έστησαν Ε.Ε. και ΔΝΤ. Η Ε.Ε. επιβεβαιώνεται ως «δορυφορικό» παράρτημα της πλέον άγριας εκδοχής της αμερικάνικης καπιταλιστικής «παγκοσμιοποίησης».

Στην ουσία η Ελλάδα τίθεται κάτω από τη σιδερένια «μπότα» του ΔΝΤ, το οποίο στην πραγματικότητα θα κυβερνά, ήδη περίπου το πράττει, απευθείας τη νεοαποκτηθείσα ελληνική «Μπανανία» και το «προτεκτοράτο», νέο προς μίμηση αντεργατικό πρότυπο της αυριανής Ευρώπης. Η κυβέρνηση του κ. Γ. Παπανδρέου εξελίσσεται σε μοιραία κυβέρνηση και ο ίδιος σε μοιραίο πρωθυπουργό για τη χώρα.

Δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με ένα σοσιαλφιλελεύθερο ηγετικό ΠΑΣΟΚ ή με μια ακόμα δεξιά σοσιαλδημοκρατία. Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ εξελίσσεται ως αιχμή του δόρατος του εγχώριου, και όχι μόνο, κεφαλαίου, που επιχειρεί να αντιπροσωπεύσει ακόμα και τις πιο μύχιες και ανομολόγητες επιδιώξεις του.

Μια κυβέρνηση που θα ένιωθε την ανάγκη να υπερασπιστεί στοιχειωδώς τα συμφέροντα της χώρας και του ελληνικού λαού είχε τη δυνατότητα, έστω και αυτή την ύστερη ώρα, πολύ διαφορετικών επιλογών. Είχε τη δυνατότητα, ακόμα και στο και πέντε, να αντισταθεί στις κεφαλαιαγορές, να αντισταθεί στην ένταξη στο ΔΝΤ και στα άθλια ιμπεριαλιστικά διευθυντήρια της Ε.Ε. και της «παγκοσμιοποίησης».

Είχε την ευκαιρία να προβάλει και να διεκδικήσει σθεναρά ευρωπαϊκές ανάσες δανειοδότησης της χώρας, ανάλογες με αυτές που χαριστικά και προνομιακά παρέχει η ΕΚΤ στις ελληνικές εμπορικές Τράπεζες. Είχε την ευκαιρία να προωθήσει ανακατατάξεις και νέες συμμαχίες που θα προωθούσαν νέα αιτήματα και ανατροπές στην Ε.Ε. Είχε, ακόμα, την ευκαιρία να αναζητήσει εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης, αλλά και να προσανατολιστεί για νέους δρόμους, σε αντιπαράθεση με την ΟΝΕ και την Ε.Ε., ως αφετηρία μεγάλων προοδευτικών αλλαγών στη χώρα.

Ασφαλώς οι επιλογές αυτές δεν θα ήταν ούτε εύκολες ούτε ανθόσπαρτες. Θα άνοιγαν, όμως, νέους πειραματισμούς και, πάντως, παράθυρα στην ελπίδα, στην ανόρθωση και την αναγέννηση της χώρας, αλλά, ίσως, και της Ευρώπης. Η κυβέρνηση, όμως, του κ. Γ. Παπανδρέου επέλεξε την παράδοση της χώρας στο χρηματιστικό κεφάλαιο και τους διεθνείς και ευρωπαϊκούς μηχανισμούς του με τη μετατροπή της Ελλάδας σε ένα είδος μισο-αποικίας.

Αυτή την ώρα (για να ακριβολογούμε: αυτή την περίοδο), μόνο δύο παράγοντες μπορούν να αποτρέψουν την επερχόμενη καταστροφή. Η αριστερά, εφόσον μπορέσει να σταθεί στο ύψος των απαιτήσεων, και πρώτα απ’ όλα ο ελληνικός λαός, ιδιαίτερα η εργατική τάξη και οι εργαζόμενοι της χώρας, εφόσον σταματήσουν να βλέπουν με φόβο, μοιρολατρία και παθητικότητα τη λαιμητόμο που στήνουν εις βάρος τους.

Έρχονται ώρες που οι ίδιοι οι λαοί αναλαμβάνουν άμεσα την ευθύνη για το μέλλον τους. Αυτή είναι ξανά μια τέτοια ιστορική ώρα για τον ελληνικό λαό. Οι μεγάλες ενωτικές κινητοποιήσεις του ελληνικού λαού και η καθολική λαϊκή εξέγερσή του είναι τα μόνα που μπορούν σήμερα να αλλάξουν το κλίμα στην Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη. Να διαμορφώσουν νέα δεδομένα, να αναδείξουν το «ντόμινο» των λαϊκών εξεγέρσεων και τελικά να αποτρέψουν τους δήθεν μονόδρομους. Η λαϊκή εξέγερση στις σημερινές στιγμές αποτελεί μαζί το μήνυμα, το μέσο και το περιεχόμενο μιας διαφορετικής ανατρεπτικής επιλογής.

Η αριστερά οφείλει αυτή την ώρα να δώσει όλες τις δυνάμεις της για αυτές τις ανατρεπτικές εξεγερτικές εξελίξεις. Αυτή την ώρα μπορεί και πρέπει να αναληφθεί άμεσα μια μεγάλη και καρποφόρα πρωτοβουλία συνάντησης και διαλόγου όλων των αριστερών δυνάμεων για μια αναγεννημένη, συμπαραταγμένη αριστερά, ικανή ξανά να πρωτοπορήσει σε τόλμη, ριζοσπαστικότητα και αξιοπιστία για μια καινούργια μεγάλη και σωτήρια κοινωνική ταξική συμμαχία, που θα φέρει τον λαό στο προσκήνιο και θα υπηρετήσει, ταυτόχρονα με τα πιο ζωτικά συμφέροντα των εργαζομένων, την ίδια την υπόσταση και τα γενικά εθνικά συμφέροντα της χώρας.

*Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης είναι κοινοβουλευτικίος εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, υπεύθυνου Οικονομικής και Κοινωνικής Πολιτικής του ΣΥΝ

Τετάρτη 14 Απριλίου 2010

Κάλεσμα στο συλλαλητήριο για την αποφυλάκιση του Μάριου Ζέρβα Πέμπτη 15/04 και ώρα 19:00 Προπύλαια

Ανακοίνωση της Επιτροπής Δικαιωμάτων ΣΥΡΙΖΑ

Η Επιτροπή Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ καλεί στο συλλαλητήριο που διοργανώνεται για την αποφυλάκιση του Μάριου Ζέρβα, την Πέμπτη15/04 στις 7 μμ στα Προπύλαια.

To Γραφείο Τύπου

Τρίτη 13 Απριλίου 2010

Εκδήλωση που οργάνωσε η Ομάδα πρωτοβουλίας για το «Μέτωπο Αλληλεγγύης»

ΟΜΙΛΙΑ ΑΛΕΚΟΥ ΑΛΑΒΑΝΟΥ ΣΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΟΥ «ΜΕΤΩΠΟΥ»
ΣΤΑ ΠΑΤΗΣΙΑ
10 ΛΟΓΟΙ ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΑΥΤΗ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Ο Αλέκος Αλαβάνος στην ομιλία του μεταξύ άλλων υπογράμμισε :

«Πρώτο : Η κυβέρνηση Παπανδρέου πρέπει να φύγει γιατί δεν είναι μια εκλεγμένη κυβέρνηση. Στις εκλογές οι πολίτες εμπιστεύονται πρώτα και κύρια πολιτικές και δευτερευόντως πρόσωπα και κομματικούς μηχανισμούς. Ο κοινοβουλευτισμός δεν είναι καλλιστεία. Απαιτεί συμβόλαιο με τον λαό. Το προεκλογικό συμβόλαιο της κυβέρνησης Παπανδρέου έχει παραβιασθεί απολύτως. Στη σημερινή της πολιτική δεν διαθέτει καμιά δημοκρατική νομιμοποίηση. Είναι μια παράνομη κυβέρνηση. Πολύ περισσότερο που δεν τολμά να θέσει σε δημοψήφισμα την εφαρμογή του Συμφώνου Σταθερότητας, το οποίο εφαρμόζει κατά γράμμα, για να ζητήσει έστω εκ των υστέρων έγκριση για την πολιτική της.

Δεύτερο : Η κυβέρνηση Παπανδρέου πρέπει να φύγει, γιατί ούτως ή άλλως δεν είναι πραγματική κυβέρνηση της χώρας. Οικειοθελώς παραιτήθηκε από τον ρόλο της. Είναι σκιώδης. Την Ελλάδα την κυβερνά ο Μπαρόζο, ο Τρισέ, ο Όλι Ρεν, η Μέρκελ, ο Σαρκοζί. Το Υπουργικό Συμβούλιο λειτουργεί υπό τις εντολές τους. Με βάση το Σύμφωνο Σταθερότητας, τα άρθρα 121 παρ. 9 και 124 παρ. 6 της Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το Συμβούλιο των Υπουργών Οικονομικών, χωρίς καν την ψήφο της Ελλάδας, αποφασίζει για τα μέτρα που θα πάρει. Μια κυβέρνηση που έχει παραχωρήσει σε άλλους την εξουσία, που έχει αναβιώσει τις χειρότερες ιστορικές στιγμές της ξενοκρατίας, δεν χρειάζεται να παριστάνει ότι κυβερνά.

Τρίτο : Η κυβέρνηση Παπανδρέου πρέπει να φύγει γιατί έχει ταπεινώσει σε απίστευτο βαθμό την Ελλάδα. Η λέξη «Έλληνας» και «Ελληνίδα» γίνεται σε παγκόσμιο επίπεδο συνώνυμο του διεφθαρμένου, του καθυστερημένου, του παράσιτου, του τεμπέλη. Από τη μια πολιτικοί και μέσα ενημέρωσης του ευρωπαϊκού κατεστημένου μας κατηγορούν ασύστολα, δεν παίρνουν απάντηση και ο Πρωθυπουργός συζητάει δημόσια μαζί τους γιατί δεν πρέπει να πουλήσουμε ακόμη τα νησιά. Από την άλλη μοντέλα, ηθοποιοί, αστέρες της ενημέρωσης κάνουν δηλώσεις συμπάθειας και ελεημοσύνης. Ποτέ, τις τελευταίες δεκαετίες, δεν είχε φθάσει σε τέτοιο σημείο εξευτελισμού η πατρίδα μας.

Τέταρτο : Η κυβέρνηση Παπανδρέου πρέπει να φύγει, γιατί ο Γ. Παπανδρέου διατελεί, σε πλήρη σύγχυση ανάμεσα στις πολιτικές του υποχρεώσεις και τα προσωπικά του ενδιαφέροντα. Ποτέ, από την εποχή του Ελευθέριου Βενιζέλου, έλληνας ηγέτης δεν είχε τόσο σημαντικές συναντήσεις, από τον Πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου μέχρι τον Πρόεδρο των ΗΠΑ και των Ινδιών. Ποτέ όμως η προβολή και οι επαφές κορυφής δεν ήταν τόσο αυτοκαταστροφικές και γελοίες. Με τον πρωθυπουργικό «πολιτικό τουρισμό» έβαλε τη χώρα ακόμα πιο βαθιά μέσα στη φάκα του «αδύναμου κρίκου» της Ευρώπης. Ο πρωθυπουργός, ασφαλώς, χωρίς πρόθεση, κατάφερε να συμβάλει στη δυσφήμιση της Ελλάδας σε τέτοιο βαθμό που δεν θα το έκαναν ούτε οι αντίπαλοι της.

Πέμπτο : Η κυβέρνηση Παπανδρέου πρέπει να φύγει γιατί δεν υπερασπίστηκε τη χώρα. Δεν έθεσε το θέμα της μη εφαρμογής του Συμφώνου Σταθερότητας, που ήδη έχει παραβιασθεί από όλα σχεδόν τα κράτη , συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας. Δεν έθεσε το θέμα των ευθυνών της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την βαριά χρηματοπιστωτική κρίση στην Ευρώπη και τους αρνητικούς ρυθμούς ανάπτυξης που προκάλεσε. Δεν έθεσε το θέμα των ευθυνών της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας που αρνήθηκε για την Ελλάδα τις ευνοϊκές ρυθμίσεις που είχε καθιερώσει για τις ιδιωτικές τράπεζες και έριξε την Ελλάδα στην περιπέτεια των spread. Έφερε την Ελλάδα στην κατάσταση όπου οι αντιφάσεις, οι συγκρούσεις, οι ασυναρτησίες, τα αδιέξοδα της ευρωζώνης να λύνονται στις πλάτες της.

Έκτο : Η κυβέρνηση Παπανδρέου πρέπει να φύγει γιατί παρέδωσε τη χώρα μας στα χέρια των πιο ακόρεστων, και αναίσχυντων τοκογλύφων. Τεράστιος πλούτος, σε βάρος της ελληνικής οικονομίας, δημιουργήθηκε από την κερδοσκοπία τραπεζών, hedge funds, ασφαλιστικών εταιρειών πάνω στα ελληνικά ομόλογα. Λάτρης των Ολυμπιακών Αγώνων ο Πρωθυπουργός κατέκτησε το χρυσό ρεκόρ των υψηλότερων επιτοκίων για ομόλογα αναπτυγμένης υποτίθεται χώρας, της υψηλότερης ανόδου 2% του επιτοκίου μέσα σε μια μέρα, της χειρότερης πιστοληπτικής ικανότητας της Ελλάδας, που έφτασε μέχρι την κατηγορία του Ιράκ. Και στο τέλος, ο ίδιος, προκάλεσε την παρέμβαση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Έβδομο : Η κυβέρνηση Παπανδρέου πρέπει να φύγει γιατί η πολιτική της είναι όχι ο μόνος δρόμος που υπάρχει, αλλά και ο μόνος δρόμος που οδηγεί την οικονομία και την κοινωνία σε αδιέξοδο, που μπορεί να τις σφραγίσει για όλον τον 21ο αιώνα. Η δημοσιονομική θεραπεία με απότομη μείωση των δαπανών οδηγεί σε μείωση της ζήτησης , αρνητική ανάπτυξη, μείωση της φορολογικής βάσης, επανεμφάνιση του οξυμένου δημοσιονομικού προβλήματος πάνω μάλιστα σε μια πολύ πιο σαθρή οικονομική βάση. Η νέα γενιά καταδικάζεται για χρόνια να ζήσει σε καθεστώς ανεργίας και ματαίωσης, οι οικογένειες των ώριμων εργαζόμενων σε ανασφάλεια, η Τρίτη ηλικία σε αγωνία και πίκρα.

Όγδοο : Πρέπει να φύγει η κυβέρνηση Παπανδρέου γιατί είναι προϋπόθεση να αρθούν όλα τα επώδυνα για δημόσιους και ιδιωτικούς εργαζόμενους μέτρα. Οι ισχυροί συνδικαλιστικοί αγώνες μπορούν να επιφέρουν την ανάκληση ή τροποποίηση κάποιων ακραίων ρυθμίσεων - και δεν είναι αυτό χωρίς σημασία. Η υποταγή όμως στο Σύμφωνο Σταθερότητας και η βίαιη δημοσιονομική προσαρμογή διαπερνά την εισοδηματική, την ασφαλιστική, την αγροτική, την αναπτυξιακή, την εκπαιδευτική, την πολιτική για την υγεία, για την τεχνολογία. Διαπερνά τα πάντα. Πολιτική λύση στην υπόθεση της κατάργησης των Μέτρων ως πρώτη προϋπόθεση έχει την αποχώρηση της σημερινής κυβέρνησης.

Ένατο : Η κυβέρνηση Παπανδρέου οφείλει να φύγει ακριβώς γιατί υπάρχει σαφής, συγκεκριμένη, ρεαλιστική εναλλακτική πολιτική που θα συνεγείρει την κοινωνία, θα την ενεργοποιήσει, θα πυροδοτήσει ένα κίνημα αλληλεγγύης και δράσης. Θα αντιμετωπίσει τη δημοσιονομική κρίση με ένα μελετημένο χρονοδιάγραμμα που θα μειώνει τις αντιπαραγωγικές δαπάνες, όπως οι εξοπλισμοί, και τις δαπάνες για εισαγωγές. Θα επιδιώξει τον έλεγχο της κατασπατάλησης των δημόσιων πόρων και της διαφθοράς. Θα ενισχύσει την ενεργό ζήτηση. Θα απαιτήσει την άμεση λήξη της καταλήστευσης της Ελλάδας μέσω του δανεισμού, μη διστάζοντας μπροστά σε μονομερείς αποφάσεις, με τη στήριξη του λαού – όπως έγινε στην Ισλανδία με το δημοψήφισμα. Θα κάνει σαφές προς πάντες ότι η παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη δεν είναι δεδομένη με οιοδήποτε τίμημα. Θα θέσει σε κίνηση τους πλουτοπαραγωγικούς τομείς της οικονομίας : από τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις μέχρι την αγροτική οικονομία και τον τουρισμό. Θα θέσει τις βάσεις για μια μακρόχρονη τομή στο παραγωγικό μοντέλο με έμφαση στην Παιδεία και Τεχνολογία. Θα χρησιμοποιήσει ως κεντρικό μοχλό ένα ριζικά νέο δημοκρατικό δημόσιο τομέα, ξεκινώντας από τη δημιουργία ενός ισχυρού δημόσιου τραπεζικού πόλου.

Δέκατο : Τέλος, η κυβέρνηση Παπανδρέου πρέπει να φύγει το γρηγορότερο δυνατό γιατί δεν έχει καμία απολύτως βάση η άποψη ότι δεν υπάρχει άλλη κυβερνητική εκδοχή. Ασφαλώς και δεν υπάρχει άλλη για όσους βλέπουν τις εξελίξεις εγκλωβισμένοι μέσα στο πλαίσιο και στην αριθμητική του παρακμασμένου σημερινού πολιτικού συστήματος. Η Ελλάδα όμως βρίσκεται μπροστά σε μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις στην ιστορία της. Σε τέτοιες συνθήκες πάντα γινόταν μια πλήρης ανασυγκρότηση του πολιτικού συστήματος, είτε μετά από τη χρεοκοπία και την ήττα στις αρχές του 20ου αιώνα, είτε μετά τον εμφύλιο πόλεμο, είτε μετά την πτώση της δικτατορίας. Η αλλαγή είναι αναγκαία και δυνατή μέσα από την Ανατροπή του πολιτικού συστήματος με ένα Μέτωπο ποταμό, που θα ενώνει τον αριστερό με τον σοσιαλιστικό χώρο, με τη νεολαία, με κάθε πολίτη, ανεξάρτητα από την προηγούμενη κομματική του ένταξη, που πιστεύει στην Αλληλεγγύη, στη Λαϊκή Κυριαρχία, στην Ανεξαρτησία, στην Προκοπή για την πατρίδα μας.»
Αθήνα,12/4/2010

Τρίτη 6 Απριλίου 2010

Η Αριστερά και η κρίση: Προλεγόμενα σε μια συζήτηση για την οικονομική κρίση

Του Χρήστου Μήλιου*

Η ερμηνεία της κρίσης για την Αριστερά είχε πάντα μεγάλη σημασία, καθώς καθόριζε για μεγάλες περιόδους τις πολιτικές της και μιαν αντίληψη για την ιστορική εξέλιξη. Οι εκδοχές που υποστηρίχθηκαν κατά καιρούς μπορούν να καταταχθούν, εν τέλει, σε δύο γενικές θέσεις: αυτήν που υποστήριζε την «κατάρρευση του συστήματος» (Τρίτη Διεθνής) και εκείνη που πρέσβευε τον «διαρκή εξελικτισμό του» (Δεύτερη Διεθνής). Η πρώτη έθετε συνεχώς το ζήτημα της επικαιρότητας της επανάστασης, ενώ η δεύτερη αναζητούσε τρόπους «προοδευτικής διαχείρισης» του συστήματος (και των κρίσεών του). Και οι δύο ιστορικά δοκιμάστηκαν και οδήγησαν την Αριστερά, η καθεμιά με τον τρόπο της, σε ανάλογα αδιέξοδα.

Από τον τριτοδιεθνισμό στον κεϋνσιανισμό και στον προστατευτισμό

Στην πρώτη περίπτωση, κάθε οικονομική κρίση εκλαμβάνονταν ως η ικανή και αναγκαία συνθήκη που, από μόνη της, έθετε το ζήτημα της επανάστασης στην ημερήσια διάταξη. Αυτό οδηγούσε αυτομάτως σε έναν οικονομίστικο τρόπο κατανόησης των εξελίξεων, σε μια παράβλεψη των πολιτικών και κοινωνικών όρων οποιασδήποτε αλλαγής. Η δυνατότητα μετατροπής μιας οικονομικής κρίσης σε πολιτική κρίση και η διαμόρφωση επαναστατικών συνθηκών συνιστά μια πιθανή εκδοχή που αφορά, πολύ συγκεκριμένα μάλιστα, μια σειρά παραμέτρους: ιδιαιτερότητα της κρίσης, υποκειμενικούς παράγοντες, διεθνείς συγκυρίες κ.ά.

Η μετατροπή μιας οικονομικής κρίσης σε πολιτική (οι όροι μιας τέτοιας μετατροπής) παραμένουν ιστορικά ένα κρίσιμο θέμα προς διερεύνηση για την Αριστερά. Καμιά κρίση δεν μετατρέπεται, αυτομάτως και αναγκαία, σε πολιτική κρίση. Το πολιτικό δεν απορρέει απευθείας και με γραμμικό τρόπο από το οικονομικό. Το πολιτικό αποτελεί ένα ιδιαίτερο πεδίο, με «δική του δομή κι οργάνωση». Και, βέβαια, κάθε πολιτική κρίση δεν ταυτίζεται με μιαν επαναστατική κατάσταση. Μπορεί να υπάρξουν πολιτικές κρίσεις (απόρροια αντίστοιχων οικονομικών) με πολύ διαφορετικό χαρακτήρα -- και, εν τέλει, πολιτικές κρίσεις που να μη σχετίζονται με κρίσεις του κράτους και ανατροπές των δεδομένων κοινωνικών συσχετισμών. Η σχέση οικονομικής και πολιτικής κρίσης, έτσι, παίρνει διάφορες μορφές που πρέπει να εξετάζονται συγκεκριμένα κάθε φορά. Το βέβαιο είναι ότι καμιά οικονομική κρίση, από μόνη της, δεν πρόκειται να γκρεμίσει το σύστημα, ενώ οι οποιεσδήποτε αλλαγές θα κριθούν στο επίπεδο των κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών κι αναμετρήσεων.

Το ότι οι κρίσεις από μόνες τους δεν οδηγούν στην κατάρρευση του συστήματος μπορεί σήμερα να συνιστά μια ευνόητη παραδοχή. Ωστόσο, το νόημα μιας τέτοιας παραδοχής πρέπει να ελέγχεται.

Μπορεί να αναφέρεται στη σημασία του υποκειμενικού, πολιτικού και κοινωνικού παράγοντα στις εξελίξεις, όπως επισημάναμε παραπάνω. Μπορεί να συνιστά απλώς έναν διαχωρισμό από μοιρολατρικές ιδέες για την κοινωνική αλλαγή. Μπορεί ακόμα να υποδηλώνει την πίστη στις δυνατότητες του συστήματος, στην ευχέρεια να αντιμετωπίζει και να ξεπερνά τις κρίσεις και να το «πάει το θέμα αλλού… στην «αιώνια και φυσική δήθεν υπόσταση του κεφαλαιοκρατικού συστήματος». Όλες οι εξελικτικές θεωρίες στηρίχθηκαν σε μια τέτοιας μορφής παραδοχή. Όλος ο ιστορικός ρεφορμισμός πάτησε πάνω στο αδύνατο της αυτοαναίρεσης του συστήματος, και από αυτή την άποψη συνιστά μια συντηρητική αντίληψη όλης της ιστορικής διαδικασίας. Το ζήτημα δεν είναι ότι εργάσθηκε για τη μεταρρύθμιση του συστήματος, για την ορθολογικοποίηση των λειτουργιών του, αλλά ότι το έκανε πιστεύοντας στο αναπόδραστο μιας ομαλής εξέλιξης χωρίς ανατροπές και απρόβλεπτους μετασχηματισμούς, «πιστεύοντας ότι μπορεί το σύστημα να ξεπερνά πάντα τις κρίσεις του, όχι όμως και ότι είναι δυνατόν και να μην μπορεί κάποτε».

Στην τριτοδιεθνιστική συλλογιστική καθιερώθηκε και ο όρος της «γενικής κρίσης του καπιταλισμού». Ο όρος αυτός εξάλειφε το στοιχείο της ιδιαιτερότητας της κάθε κρίσης, θεωρώντας ότι το σύστημα διέτρεχε την τελευταία του περίοδο, άρα βρισκόταν σε διαρκή κρίση. Το στοιχείο της ιδιαιτερότητας της κάθε κρίσης το παρέβλεπε και η θεωρία για τον ιμπεριαλισμό (σαν ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού) και του μονοπωλιακού καπιταλισμού, που πρέσβευε ότι η κρίση καλύπτει ένα ολόκληρο στάδιο ανάπτυξης του συστήματος.

Κάθε κρίση όμως έχει την ιδιαιτερότητά της. «Τα στοιχεία της κρίσης, αν και μόνιμα στην αναπαραγωγή του συστήματος, συνιστούν μια ιδιαίτερη συμπύκνωση, κάθε φορά, των αντιθέσεών του». Η «συγκεκριμένη ανάλυση της κάθε συγκεκριμένης κρίσης» θα εμπλούτιζε την μαρξιστική θεωρία των κρίσεων, θα προσκόμιζε νέα στοιχεία, θα συνέβαλε στην παρακολούθηση και μελέτη των αλλαγών που σημειώνονται ιστορικά στην εξέλιξη του συστήματος και θα βελτίωνε τα ερμηνευτικά εργαλεία. Η καθιερωμένη γενικόλογη συζήτηση για τις κρίσεις, που είναι απαραίτητη, θα ήταν πολύ χρήσιμο, κάθε φορά, να περιελάμβανε και στοιχεία που θα τεκμηρίωναν και θα φώτιζαν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα κάθε κρίσης.

Ο κεϋνσιανισμός κυρίαρχο ρεύμα οικονομικής σκέψης της Αριστεράς

Οι «καταστροφικές θεωρίες των κρίσεων» μπορεί σήμερα να μην υποστηρίζονται ανοιχτά στον χώρο της Αριστεράς, αλλά, εν τω μεταξύ, έχουν υποκατασταθεί από μια άλλη θεώρηση των κρίσεων. Ο κεϋνσιανισμός έχει γίνει, εδώ και πολλά χρόνια, το κυρίαρχο ρεύμα οικονομικής σκέψης στην Αριστερά: έχει υποκαταστήσει σταδιακά όλο το παλιό τριτοδιεθνιστικό πλαίσιο αναφοράς για τις κρίσεις και έχει εμπλουτίσει σημαντικά τον κλασικό ρεφορμισμό της Δεύτερης Διεθνούς. Η συγχώνευση της θεωρίας του Κέυνς με την Αριστερά συνέβη σταδιακά στη διάρκεια όλης της μεταπολεμικής περιόδου και αποτέλεσε αποφασιστικό στοιχείο στην ιδεολογική-πολιτική της συγκρότηση. Η ιστορική επιρροή του κεϋνσιανισμού στη διαμόρφωση της φυσιογνωμίας της μεταπολεμικής Αριστεράς είναι καθοριστική από κάθε άποψη, γεγονός που ελάχιστα έχει αναγνωριστεί και αποτιμηθεί. Τόσο ο προγραμματικός λόγος της Αριστεράς όσο και οι τρέχουσες διεκδικήσεις αλλά και το όποιο κυβερνητικό της έργο συνιστούν τις συνεπέστερες εξαγγελίες και εφαρμογές της κεϋνσιανής οικονομικής πολιτικής. Η Αριστερά, εδώ και χρόνια, ορίζεται αυστηρά μέσα στο πλαίσιο της κεϋνσιανής θεωρίας και πολιτικής, παρόλο που δεν το αποδέχεται και, ακόμα, έχει μιαν απαξιωτική γενικά στάση απέναντι στον Κέυνς και τη θεωρία του.

Η αριστερή τάση των κεϋνσιανών (R. Crossman, Joan Robinson κ.ά.), διαπιστώνοντας την επιρροή του Κέυνς στην Αριστερά, προσπάθησε για πολλά χρόνια να στοιχειοθετήσει τη σχέση μαρξιστικής και κεϋνσιανής θεωρίας, να συνδέσει τις δύο θεωρίες συσχετίζοντας έννοιες και όρους της μιας με την άλλη. Ωστόσο, το όλο ζήτημα της σχέσης της Αριστεράς με τον κεϋνσιανισμό παρέμεινε σε ένα πρακτικό-πολιτικό επίπεδο.

Οι απόψεις της Αριστεράς για τον οικονομικό ρόλο του κράτους (τον οικονομικό-επιχειρηματικό, αλλά και τον παρεμβατικό-ρυθμιστικό του ρόλο), την αύξηση των κρατικών επενδύσεων, των κρατικών κοινωνικών δαπανών, τον κρατικό δανεισμό, την αύξηση των ελλειμμάτων (τη σύνταξη ελλειμματικών προϋπολογισμών), την αύξηση της νομισματικής κυκλοφορίας (στις φάσεις της κρίσης και της ύφεσης) και της επέκτασης των πιστώσεων, την επιβολή νομισματικών ελέγχων (εθνικών και διεθνών), όλα αυτά είναι αποτέλεσμα της επιρροής που άσκησαν οι θεωρίες του Κέυνς στην πολιτική της.

Η θεωρία του Κέυνς είναι συγγενής με τις γνωστές θεωρίες υποκατανάλωσης (διατυπωμένη με τον δικό της ιδιαίτερο τρόπο, όπως άλλωστε κάθε θεωρία υποκατανάλωσης). Η ενεργός ζήτηση, ο πολλαπλασιαστής (η πολλαπλασιαστική σχέση επένδυσης-εισοδήματος), η αρχή της επιταχύνσεως (η επιταχυνόμενη επίδραση της κατανάλωσης στην επένδυση) αποτελούν τον πυρήνα της κεϋνσιανής σκέψης.

Ο ρόλος του κράτους στον κεϋνσιανισμό

Το χαρακτηριστικότερο στοιχείο στη θεωρία του Κέυνς είναι εκείνο που αναφέρεται (σε συνθήκες κρίσης) στην αύξηση της ενεργού ζήτησης (της επένδυσης και της κατανάλωσης, και άρα των εισοδημάτων και της απασχόλησης) μέσω της αύξησης των κρατικών δαπανών (δημοσίων επενδύσεων). Όμως δεν είναι μόνο αυτό. Είναι όλη η πολιτικοοικονομική του φιλοσοφία για τον ρόλο του κράτους, την ανάγκη ρύθμισης της αγοράς, τη θέσπιση κανόνων, την ελεγχόμενη λειτουργία του συστήματος. Η θεωρία του Κέυνς είναι η μόνη αντιφιλελεύθερη φωνή μέσα στη μακρά ιστορία της επίσημης οικονομολογίας. Αυτό (το αντιφιλελεύθερο στοιχείο) την κάνει να ξεχωρίζει από όλες τις άλλες σχολές, τους κλασσικούς, τους νεοκλασικούς και τους σύγχρονους νεοφιλελεύθερους.

Ο οικονομικός ρόλος του κράτους, θεωρητικά και πρακτικά, προβλήθηκε πρώτα από τον Κέυνς. Είναι ο θεωρητικός της διεύρυνσης του οικονομικού ρόλου του κράτους, αυτός που συνέδεσε την εύρυθμη λειτουργία του συστήματος με τον μεσολαβητικό ρόλο του κράτους. Είναι η μόνη οικονομική θεωρία στον ακαδημαϊκό χώρο που τεκμηρίωσε μιαν ορισμένη απάντηση στην οικονομική κρίση -- άσχετα με το αν αυτή είναι εφαρμόσιμη και αποτελεσματική ή όχι. Όλες οι άλλες υποστηρίζουν την αυτορύθμιση του συστήματος. Το στοιχείο της κρατικής παρέμβασης στις κρίσεις είναι αποκλειστικό γνώρισμα της κεϋνσιανής θεωρίας. Ο προσδιορισμός του συνολικού όγκου των επενδύσεων για τον Κέυνς, δεν είναι υπόθεση των ιδιωτών επιχειρηματιών αλλά κυρίως του κράτους. Η ευθύνη των επενδύσεων μεταφέρεται από τη σφαίρα του ιδιωτικού στη σφαίρα του δημοσίου. Η κοινωνικοποίηση των επενδύσεων μαζί με την προώθηση της κατανάλωσης συνιστούν τις δύο όψεις της κεϋνσιανής έννοιας της ενεργού ζήτησης (κοινωνική επένδυση + κατανάλωση). Η κεϋνσιανή σχολή δεν αγνοεί την κρίση των οικονομικών τού κράτους, όπως υποστηρίζει ο Γ. Σταμάτης (η υποστήριξη του δημόσιου δανεισμού, των ελλειμματικών προϋπολογισμών κλπ. αποδεικνύει το αντίθετο), απλώς προκρίνει τον παρεμβατικό ρόλο του κράτους (με ό,τι κόστος συνεπάγεται αυτό) σαν τη μόνη δυνατή διέξοδο από τις κρίσεις. Τώρα, το πόσο αποτελεσματική είναι μια τέτοια πολιτική (και μ’ αυτήν την έννοια πόσο ρεαλιστική), είναι συζητήσιμο, και μάλιστα πολύ. Αλλά ας μην επεκταθούμε επ’ αυτού επί του παρόντος.

Όλα τα παραπάνω δεν προκύπτουν βέβαια απευθείας από τη γενική θεωρία του Κέυνς. Ο κεϋνσιανισμός, πέρα από οικονομική θεωρία, υπήρξε και οικονομική πολιτική, στη μακρόχρονη εφαρμογή της οποίας οφείλει τη σημερινή του μορφή. «Αριστεροί» και «δεξιοί» οπαδοί της κεϋνσιανής θεωρίας της προσέδωσαν κάθε δυνατή ερμηνεία και εφαρμογή, καθιστώντας την ένα ευρύ ρεύμα οικονομικής σκέψης και πολιτικής, που στο σύνολό του ορίζεται στον αντίποδα της φιλελεύθερης τάσης. Ο κεϋνσιανισμός συνδέεται οργανικά και συντάσσεται με το γενικότερο ρεύμα του προστατευτισμού στην οικονομία. Φιλελευθερισμός και προστατευτισμός αποτελούν σήμερα, σχηματικά, τις δύο αντίπαλες οικονομικές σχολές που ανταγωνίζονται σε διεθνές επίπεδο, με τους κεϋνσιανούς και την Αριστερά να συμπίπτουν στην υποστήριξη προστατευτικών μέτρων. Μ’ αυτή την έννοια, η σημερινή Αριστερά, στις κύριες εκπροσωπήσεις της, και στο επίπεδο της οικονομίας, θα μπορούσε να ορισθεί (θετικά) ως κεϋνσιανή Αριστερά, παρόλο που η ίδια προτιμά να αυτοχαρακτηρίζεται (αρνητικά) αντιφιλελεύθερη. (Προσχηματική, κατά τη γνώμη μας, η διαφορά).

Αν όμως, σύμφωνα με τα παραπάνω, η Αριστερά (πέρα από οποιουσδήποτε χαρακτηρισμούς) στο επίπεδο των οικονομικών της απόψεων κινείται γενικά αντιφιλελεύθερα, προστατευτικά, το ερώτημα που γεννάται είναι: Ποια η σχέση της με τη μαρξιστική οικονομική θεωρία και πολιτική;

Ο Μαρξ και οι «μαρξιστικές» θεωρίες για τις κρίσεις

Στα οικονομικά έργα του Μαρξ δεν υπάρχει κεφάλαιο αφιερωμένο ειδικά στις οικονομικές κρίσεις. Υπάρχουν διάσπαρτες διατυπώσεις (στο Κεφάλαιο και στις Θεωρίες της υπεραξίας) που αφήνουν περιθώρια για διάφορες προσεγγίσεις. Πολλοί επέλεξαν κάποιες από αυτές και τις ανήγαγαν σε γενικές θεωρίες. Έτσι προέκυψαν οι μαρξιστικές θεωρίες για τις κρίσεις. Οι πιο διαδεδομένες είναι: οι θεωρίες της υπερπαραγωγής, της υποκατανάλωσης, της οργανικής σύνθεσης του κεφαλαίου, της πτωτικής τάσης του ποσοστού του κέρδους, οι θεωρίες της δυσανάλογης ανάπτυξης της παραγωγής από κλάδο σε κλάδο, η κρατικομονοπωλιακή θεωρία και η θεωρία των επιστημονικοτεχνικών επαναστάσεων (μεταπολεμικά αυτές) και η πρόσφατη θεωρία της παγκοσμιοποίησης και του νεοφιλελευθερισμού.

Όλες τους, με τον τρόπο τους, παραβιάζουν τη συνθετότητα της μαρξιστικής ανάλυσης των κρίσεων, τη διασπούν και την επιμερίζουν, επιτείνοντας την κρίση του ερμηνευτικού πλαισίου που ούτως ή άλλως υπάρχει. Ο Μαρξ, με τα δεδομένα που διέθετε, προσπάθησε να συλλάβει τα γενικά συστατικά στοιχεία των οικονομικών κρίσεων, αυτά που προκύπτουν σαν αντιφάσεις του ίδιου του ιστορικού τρόπου λειτουργίας του συστήματος και ενυπάρχουν σε κάθε κρίση. Έτσι, οι αναφορές στη διαρκή τάση υπερπαραγωγής, την αναντίστοιχη κατανάλωση, την αύξηση της οργανικής σύνθεσης του κεφαλαίου, την πτωτική τάση του ποσοστού του κέρδους, τη δυσανάλογη ανάπτυξη των διάφορων κλάδων, τον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και την ιδιοποίηση του πλεονάσματος από μία τάξη, συνιστούν, όλες μαζί, ένα «σύνολο δυνητικών διεργασιών και φαινομένων» που έπρεπε να ληφθούν από κοινού υπ’ όψιν προκειμένου να κατανοηθούν οι οικονομικές κρίσεις -- και όχι να ληφθούν η καθεμιά χωριστά και να συντεθούν ιδιαίτερες θεωρίες.

Πέραν αυτών, υπάρχει ανοιχτό το ειδικό ζήτημα της κάθε ξεχωριστής κρίσης, που απαιτεί ειδική έρευνα και μελέτη, καθώς καμιά κρίση δεν είναι πανομοιότυπη με κάποια άλλη. Για την κατανόηση της θεωρίας του Μαρξ χρειάζονται επικεντρώσεις και συσχετίσεις λειτουργιών και μεγεθών, και είναι πολύ εύκολο κανείς να παρεκκλίνει από τον πυρήνα της θεωρητικής του σύλληψης.

Για πολλά χρόνια, στους κόλπους των μαρξιστών δέσποζε η αντίθεση ανάμεσα στους υποστηριχτές της θεωρίας της υπερπαραγωγής από τη μια και της υποκατανάλωσης από την άλλη, με την πρώτη να διεκδικεί την «αριστερή», ορθόδοξη ερμηνεία των κρίσεων, και τη δεύτερη να αποτελεί τη «ρεφορμιστική» της παρέκκλιση. Σήμερα γίνεται φανερό ότι η εμμονή σε μια τέτοια αντιπαράθεση δεν βοηθά καθόλου στην κατανόηση της μαρξιστικής θεωρίας των κρίσεων.

Το μαρξιστικό ερμηνευτικό πλαίσιο για τις κρίσεις αποτελεί, μέχρι σήμερα, την πιο σύνθετη και πολυσήμαντη προσέγγιση του όλου θέματος. Θα πρέπει, ως εκ τούτου, να αποκατασταθεί στην πολυσυνθετότητά του. Να απαλλαγεί από τις μονομερείς προσεγγίσεις, τις πολιτικές διαστρεβλώσεις, τη δογματική αποδοχή της μιας ή της άλλης ιδιαίτερης ερμηνείας, τη διαρκή αναπαραγωγή (αυτούσιων) όλων των μερικότερων θεωρητικών του διατυπώσεων. Μόνο έτσι θα μπορέσει να αποτελέσει βάση για νέες θεωρητικές αναζητήσεις.

Η σημερινή κρίση του ερμηνευτικού πλαισίου αφορά δύο πράγματα. Πρώτον, την διάσπαση, τον επιμερισμό, τη δογματοποίηση της μαρξιστικής θεωρίας για τις κρίσεις και, δεύτερον, τα ίδια τα όρια της μαρξιστικής ανάλυσης. Η απαλλαγή από το πρώτο αποτελεί τη μόνη διαδικασία για την εισαγωγή στο δεύτερο. Η απόσταση που πρέπει να διανυθεί, σε αυτή την κατεύθυνση, είναι πολύ μεγάλη. Και άλλος δρόμος αναζήτησης (που να θέλει να παρακάμψει την μαρξιστική θεωρία) δεν υπάρχει.

Η κατάσταση στην Αριστερά σήμερα παρουσιάζεται ιδιαίτερα αντιφατική. Η όποια θεωρητική αναφορά στον μαρξισμό γίνεται μέσα από έναν καταχτημένο μονοσήμαντο, γενικό και δογματικό τρόπο, όπως αναφέραμε παραπάνω, που δεν επηρεάζει την πολιτική και προγραμματική της δράση. Από την άλλη, στο καθημερινό πρακτικό-πολιτικό επίπεδο ορίζεται πλήρως μέσα από τις αρχές του προστατευτισμού και της κεϋνσιανής θεωρίας. Η Αριστερά σήμερα, στο οικονομικό επίπεδο, είναι αυτό που απλοϊκά μπορούμε να πούμε «μαρξιστική στα λόγια, κεϋνσιανή στη πράξη». Για την ερμηνεία των κρίσεων προστρέχει στις διάφορες μαρξιστογενείς θεωρίες και για την αντιμετώπισή τους αντιγράφει τα κεϋνσιανά μέτρα.

Η όλη κατάσταση, όπως γίνεται φανερό, απαιτεί μιαν υπέρβαση και πρώτα από όλα έναν θεωρητικό επαναπροσδιορισμό και στη συνέχεια μιαν άλλη πολιτική κατεύθυνση δράσης. Έως τότε τα πράγματα θα κινούνται περίπου στο επίπεδο που περιγράψαμε παραπάνω.

* Ο Χρήστος Μήλιος είναι μέλος του Πολιτικού Κέντρου Θεσσαλονίκης

Ανρί Ματίς, «Ο παράξενος χορός της φαραντόλας», 1938

Φερνάν Λεζέ, «Σπουδή για τη μεγάλη παρέλαση», 1952

Διαδήλωση για το φορολογικό νομοσχέδιο

ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΔΙΚΤΥΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΩΝ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Διαδήλωση για το φορολογικό νομοσχέδιο

Πέμπτη 8/04 και ώρα 6μμ στα Προπύλαια

Το Δίκτυο Συνδικαλιστών Ριζοσπαστικής Αριστεράς καλεί τους εργαζόμενους, άνεργους και συνταξιούχους, τους νέους και τις νέες σε μαζική συμμετοχή στην κινητοποίηση που οργανώνουν τα πρωτοβάθμια σωματεία ενάντια στο κυβερνητικό φορολογικό νομοσχέδιο την Πέμπτη 8/04 στις 6μμ στα Προπύλαια.

Το κυβερνητικό φορολογικό νομοσχέδιο οδηγεί σε μεγαλύτερη καταλήστευση των εισοδημάτων των λαϊκών στρωμάτων, ενώ αφήνει άθικτη την φοροδιαφυγή και τα μεγάλα κέρδη.

  • Όχι στη νέα λεηλασία των εργαζομένων.
  • Να αυξηθεί το αφορολόγητο όριο για τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους.
  • Να καταργηθούν οι έμμεσοι φόροι στα είδη λαϊκής κατανάλωσης.
  • Να φορολογηθεί η εκκλησιαστική περιουσία και να μειωθούν δραστικά οι στρατιωτικές δαπάνες.
  • Να αυξηθεί η φορολογία των τραπεζών και του μεγάλου κεφαλαίου.

ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ 06/04/2010

Δευτέρα 5 Απριλίου 2010

Η αράχνη και η μύγα


του Βίλχελμ Λίμπκνεχτ

Η αράχνη και η μύγα

Όλοι την γνωρίζετε, αυτό το κοιλαράδικο έντομο με το τριχωτό γλοιώδες σώμα, που καραδοκεί σε σκοτεινά μέρη, όσο το δυνατό μακριά από το φως της ημέρας, και υφαίνει το θανατηφόρο ιστό της, στον οποίο η απρόσεκτη ή επιπόλαια Μύγα πιάνεται και σκοτώνεται. Αυτό το άσχημο τέρας με τα στρογγυλά άψυχα γυάλινα μάτια και γαμψά αδύναμα και μακριά μπροστινά πόδια τόσο βολικά για να πιάνει και να πνίγει το θύμα του είναι η Αράχνη.

Να’ την, ψυχρή και ακίνητη, κάθεται στη γωνία της, περιμένοντας την λεία της να πέσει στα νύχια της’ ή, δαιμονικά υφαίνει το θανατηφόρο νήμα της για να παγιδέψει και να πιάσει την αδύνατη Μύγα χωρίς τύψεις. Το αποκρουστικό πλάσμα πασχίζει, συχνά με απεριόριστους κόπους, για να τελειοποιήσει τον ιστό της μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, ώστε η λεία της να μην μπορεί ποτέ να δραπετεύσει. Αρχικά γνέθει ένα νήμα, στη συνέχεια δυο και τρία – και ακόμα περισσότερα και ακόμα περισσότερα. Σταυρώνει και ξανασταυρώνει τα νήματα έτσι ώστε στον επιθανάτιο ρόγχο τους τα θύματα δεν θα σκίσουν τον ιστό ή σπάνια τον ταρακουνήσουν. Επιτέλους, ο ιστός είναι έτοιμος, η παγίδα έχει μπει, δεν υπάρχει διέξοδος – η Αράχνη αποσύρεται στο κρησφύγετο της και περιμένει μια αγαθιάρικη Μύγα, παρακινούμενη από την πείνα, να πλησιάσει προς αναζήτηση τροφής.

Η Αράχνη δεν περιμένει πολύ και η Μύγα έρχεται. Το κακόμοιρο πράγμα κοιτάζει εδώ και εκεί και πέφτει κατευθείαν στα απλωτά νήματα, τρομοκρατείται, μπερδεύεται και μπλέκεται, προσπαθεί να κρατηθεί και αυτό είναι το τέλος. Μόλις η Αράχνη δει ότι έπιασε το θύμα της, αφήνει την κρυψώνα της και κατευθύνεται αργά προς τη λεία της με πεινασμένα μάτια και τις άπληστες κεραίες της. Δεν υπάρχει λόγος να βιαστεί. Το απαίσιο πλάσμα γνωρίζει πολύ καλά ότι μόλις πιαστεί, το άτυχο έντομο δεν μπορεί να ξεφύγει. Πλησιάζει ολοένα και πιο κοντά, μελετά το θύμα της με τα χωρίς λάμψη μάτια της και το αποτρελαίνει. Η Μύγα τρέμει από το φόβο της καθώς βλέπει τον κίνδυνο που πλησιάζει, προσπαθεί να ξεφύγει από τα γλοιώδη νήματα, προσπαθεί με κόπο να δραπετεύσει και εξαντλείται από τις απελπισμένες προσπάθειες.

Οι προσπάθειες της όμως δεν έχουν αποτέλεσμα, ο κόπος της είναι άσκοπος. Μπλέκεται ακόμα πιο πολύ μέσα στον ιστό και η Αράχνη πλησιάζει ολοένα και πιο πολύ. Ολοένα και περισσότερα νήματα τυλίγονται γύρω της. Μπερδεύεται σε ολοένα και περισσότερα δίχτυα με κάθε κίνηση που κάνει για να ξεφύγει από το δίχτυ της αράχνης, του οποίου το λεπτοκαμωμένο και όμως τόσο αποτελεσματικό πλέγμα την έχουν παγιδέψει. Τελικά, με κομμένη την ανάσα και εξαντλημένη, όλη η αντίσταση της έχει χαθεί. Είναι στο έλεος του εχθρού της, του κατακτητή της, της τρομερής Αράχνης! Στη συνέχεια το σιχαμερό πλάσμα βγάζει τις τριχωτές κεραίες της, πιάνει και φυλακίζει την Μύγα στο θανατηφόρο εναγκαλισμό της. Έπειτα, αρχίζει να δαγκώνει το τρεμάμενο σώμα της εξασθενημένης λείας της, μια, δυο τρεις, αμέτρητες φορές ανάλογα τη δίψα και την όρεξή της. Αφού σβήσει προσωρινά τη δίψα της για αίμα, την αφήνει μισοπεθαμένη.

Έπειτα ξαναγυρίζει και την ρουφά για ακόμη μια φορά. Κάνει το ίδιο πράγμα έως ότου καταβροχθίσει τελείως την άτυχη Μύγα, έως ότου αποστραγγίξει όλο το αίμα και τους θρεπτικούς χυμούς από το σώμα της. Και διαρκεί πολύ, συχνά πάρα πολύ καιρό πριν το κακόμοιρο έντομο είναι τελείως νεκρό. Ο αιμοσταγής βρικόλακας δεν θα σταματήσει όσο ανιχνεύει ένα τρεμόσβηνα ζωής στο σώμα του θύματος της. Εισπνέει τη ζωή της, ρουφά τη δύναμη της, πίνει το αίμα της και την αφήνει μονάχα όταν τίποτα, τελείως τίποτα δεν μένει για να πάρει. Η κακόμοιρη νεκρή Μύγα, ξεζουμισμένη και ελαφρότερη από φτερό στη συνέχεια πέφτει από τον ιστό της. Η πρώτη ριπή ανέμου την μεταφέρει και όλα έχουν τελειώσει. Η Αράχνη, παρόλα αυτά, επιστρέφει στο κρησφύγετο της, χορτάτη και ευχαριστημένη. Είναι ευτυχισμένη με τον εαυτό της και τον κόσμο, χαρούμενη με την γνώση ότι οι έντιμοι άνθρωποι είναι ικανοί να προχωρούν στον κόσμο.

Εσείς οι εργάτες της πόλης και της υπαίθρου είστε η Μύγα που είναι ξεζουμισμένη και νεκρή, η Μύγα που έχει καταβροχθιστεί και με το αίμα της οποίας άλλοι ζουν!

Εσείς οι καταπιεσμένοι, εσείς οι διανοούμενοι, οι βιομηχανικοί εργάτες, εσείς οι τρομαγμένες νεαρές παρθένες και οι τσαλαπατημένες γυναίκες που δεν τολμάτε να υπερασπίσετε τα δικαιώματά σας, εσείς τα άτυχα θύματα των πολέμαρχων, με μια λέξη, όλοι εσείς που είστε φτωχοί και εκμεταλλευόμενοι, που σας πετάνε όταν δεν έχει μείνει τίποτα να ρουφήξουν από τις φλέβες σας, εσείς που είστε οι παραγωγοί όλου του πλούτου, η ψυχή, το μυαλό, η ζωτική δύναμη της χώρας και που δεν σας αναγνωρίζουν κανένα δικαίωμα πέρα από το να έχετε ένα άθλιο θάνατο σε κάποια γωνιά υπάκουα και ήρεμα, ενώ το αίμα σας, ο ιδρώτας σας, ο μόχθος σας, οι σκέψεις σας χρησιμοποιούνται να κάνουν μεγάλους και ισχυρούς αυτούς που είναι τα αφεντικά και οι καταπιεστές σας: οι απεχθείς Αράχνες.

Η Αράχνη είναι τα αφεντικά, οι κεφαλαιούχοι, οι εκμεταλλευτές, οι κερδοσκόποι, οι καπιταλιστές, οι εκμαυλιστές, το ανώτατο ιερατείο, το παράσιτο κάθε είδους, ο δυνάστης κάτω από τον οποίο υποφέρουμε, ο δημιουργός του κακού, των καταπιεστικών νόμων, ο τύραννος που μας σκλαβώνει.

Η Αράχνη είναι όλοι όσοι ζουν σε βάρος των άλλων, που μας ποδοπατεί, που χλευάζει τα βάσανά μας και τις μάταιες προσπάθειες μας.

Η Μύγα είναι ο φτωχός εργάτης που πρέπει να υποκύψει σε όλους τους δρακόντειους νόμους που ο εργοδότης μπορεί να επιθυμήσει να περάσει επειδή ο άτυχος άνθρωπος δεν έχει τα μέσα για να συντηρήσει τον εαυτό του και την οικογένεια του.

Η Αράχνη είναι ο ιδιοκτήτης των μεγάλων εργοστασίων που κερδίζει 6 με 8 μάρκα την ημέρα από τον κάθε εργάτη του και όμως έχει το θράσος, όχι να παραχωρεί, αλλά να τους δίνει φιλεύσπλαχνα ένα μισθό πείνας 2 με 3 μάρκα για 12 με 14 ώρες εργασίας.

Η Μύγα είναι ο ανθρακωρύχος που θυσιάζει τη ζωή του στον βρώμικο αέρα του ορυχείου για να αποσπάσει από τη γη θησαυρούς που δεν πρόκειται ποτέ να απολαύσει.

Η Αράχνη είναι ο κύριος Μέτοχος, του οποίου οι μετοχές διπλασιάζονται και τριπλασιάζονται σε αξία και όμως ποτέ δεν είναι ικανοποιημένος, που επιθυμεί ακόμα πιο υψηλά μερίσματα, που ληστεύει από τους εργάτες τους καρπούς της εργασίας τους και που ο οποίος αν τολμήσουν οι εργάτες να ζητήσουν έστω και την ελαχιστότατη αύξηση καλεί τον στρατό ώστε οι “στασιαστές” να “γευτούν” τις σφαίρες τους.

Η Μύγα είναι το παιδί που στην πιο τρυφερή ηλικία πρέπει να σκλαβωθεί στο εργοστάσιο και στο εργαστήριο και στο σπίτι να βοηθά να τα βγάλουν πέρα.

Η Αράχνη δεν είναι οι γονείς που οι ανάγκες τους εξαναγκάζουν να θυσιάζουν τα παιδιά τους. Είναι οι σημερινές άθλιες συνθήκες που μετατρέπουν σε σιδερένιο κανόνα αυτές τις διαστροφές των φυσικών αισθημάτων, αυτή την καταστροφή των οικογενειών μας.

Η Μύγα είναι η έντιμη κόρη του λαού, που προσπαθεί να κερδίσει τίμια το ψωμί της αλλά δεν μπορεί να βρει δουλειά αν δεν υποκύψει στις λάγνες επιθυμίες του εργοστασιάρχη ή του διευθυντή, που την κακοποιεί και έπειτα – συχνά με ένα παιδί να έρχεται – άσπλαχνα και αναίσθητα την πετά στο δρόμο για να αποφύγει το “σκάνδαλο”.

Η Αράχνη είναι ο νεαρός λιμοκοντόρος, το άεργο κοπρόσκυλο της “καλής” οικογένειας που επιδεικτικά αποπλανά αθώες παρθένες και τις σέρνει στο βούρκο, που θεωρεί τιμή να έχει ατιμάσει όσο το δυνατό περισσότερες νεαρές κοπέλες.

Η Μύγα είστε εσείς, οι σκληρά εργαζόμενοι καλλιεργητές, εσείς που καλλιεργείτε τη γη για τους πλούσιους φεουδάρχες, εσείς που σπέρνετε τα σιτηρά που δεν δρέπετε, εσείς που καλλιεργείτε τους καρπούς που δεν γεύεστε.

Η Αράχνη είναι ο Βαρόνος που αναγκάζει τους φτωχούς κολίγους, τους δουλοπάροικους και τους μεροκαματιάρηδες εργάτες να δουλεύουν χωρίς μια στιγμή ξεκούραση έτσι ώστε αυτός να κάνει μια ζωή οκνηρίας, άνεσης και μεγαλοσύνης, ο Βαρόνος που αυξάνει τα νοίκια και εξαφανίζει την αξία της έντιμης εργασίας.

Η μύγα είμαστε όλοι εμείς οι φτωχοί και απλοί άνθρωποι που για αιώνες τρέμαμε μπροστά στα σκαλοπάτια της Αγίας Τράπεζας, που προσκυνούσαμε μπροστά στην κληρική κατάρα, που πολεμούσαμε και σκλαβώσαμε ο ένας τον άλλο για την μεγαλύτερη δόξα και ευχαρίστηση της Εκκλησίας, που έχουμε γονατίσει, που έχουμε αφήσει τους καταπιεστές μας να απολαμβάνουν τους καρπούς της αδικίας τους επειδή ήμασταν πνευματικά ανάπηροι από την αποχαυνωμένη επιρροή της θρησκευτικής διδασκαλίας τους.

Η Αράχνη είναι ο ρασοφόρος παπάς με το υποκριτικό και λάγνο βλέμμα του, που συγχύζει τα απλά μυαλά του ποιμνίου του με την άθλια διδασκαλία του και καλλιεργεί το πνεύμα της υποτακτικότητας και της δουλείας, που δηλητηριάζει τις ψυχές και καταστρέφει έθνη ολόκληρα, όπως στην περίπτωση της Πολωνίας.

Με μια λέξη, η Μύγα είναι ο καταπιεσμένος, ο σκλαβωμένος, ο εκμεταλλευόμενος ενώ η Αράχνη είναι ο αισχρός κερδοσκόπος, ο άνομος δυνάστης όποιο όνομα και αν φέρει.

Η Αράχνη κάποτε συνήθιζε να υφαίνει τον ιστό της από τα μεγάλα κάστρα και τα αρχοντικά. Σήμερα προτιμά να βρίσκεται στα μεγάλα βιομηχανικά κέντρα, στα πλούσια καταλύματα των ευλογημένων της εποχής μας. Την βρίσκεις κυρίως στις πόλεις των εργοστασίων, αν και στήνει τη φωλιά της και στην ύπαιθρο και τις μικρές πόλεις. Βρίσκεται όπου ανθεί η εκμετάλλευση, όπου ο εργάτης, ο χωρίς ιδιοκτησία προλετάριος, όπου ο μικροτεχνίτης, ο εργάτης του μεροκάματου και ο μικρός αγρότης που βαρύνεται από τα χρέη άσπλαχνα εκτίθενται στην ανεξέλεγκτη απληστία των κερδοσκόπων. Όπου και αν βρίσκεται, στην πόλη ή στην ύπαιθρο, θα δείτε τα κακόμοιρα έντομα μάταια να παλεύουν στους ιστούς των εχθρών τους. Θα τα δείτε να εξαντλούνται, να στερεύουν και να πεθαίνουν.

Τι φοβερές τραγωδίες έχουν συμβεί στους αιώνες σε αυτή την μάχη ανάμεσα στην αδύναμη και συνεσταλμένη Μύγα και την άσπλαχνη Αράχνη! Είναι μια τερατώδης ιστορία βασάνων. Τότε γιατί να την ξαναπούμε, Ότι πέρασε-πέρασε, ας μιλήσουμε για το παρόν και το μέλλον.

Ας δούμε από πιο κοντά την σημερινή πάλη μεταξύ της Αράχνης και της Μύγας, ας γνωρίσουμε την κατάσταση όπως είναι, ας συνειδητοποιήσουμε Μύγες ακριβώς τις παγίδες μας βάζουν οι εχθροί μας, ας δούμε μέσα από τα κόλπα τους και πάνω από όλα, ας ενωθούμε εμείς, που μεμονωμένοι είμαστε πολύ αδύνατοι για να καταστρέψουμε τον ιστό που μας έχει πιάσει.

Ας σπάσουμε τις αλυσίδες που μας περιορίζουν, ας βγάλουμε τους εχθρούς μας από τους κρυψώνες τους, ας ρίξουμε το ακτινοβόλο φως της λογικής παντού, έτσι ώστε ποτέ πάλι το αηδιαστικό πλάσμα να μην μπορεί να φτιάχνει τη δολοφονική χειροτεχνία του στο σκοτάδι!

Ω, Μύγες αν το θέλατε, αν πραγματικά το θέλατε, θα μπορούσατε να είσαστε ανίκητες! Πράγματι, οι Αράχνες είναι ακόμα ισχυρές σήμερα, αλλά είναι λίγες. Ακόμα και αν εσείς οι Μύγες είστε αρκετά ασήμαντες και χωρίς επιρροή, αριθμητικά φτιάχνετε στρατό, είστε η ίδια η ζωή, είστε ο κόσμος – αν πραγματικά το θέλατε.

Αν μόνο ενωνόσασταν, αν όλες μαζί επιτίθεστε θα καταστρέφατε όλα τα νήματα, θα σαρώνατε όλους τους ιστούς της αράχνης που σας παγιδεύουν σήμερα, που σας κάνουν να υποφέρετε και να πεθαίνετε από την πείνα. Θα μπορούσατε να εξαφανίσετε την φτώχεια και την δουλεία, αν πραγματικά το θέλατε.

Γι΄ αυτό μάθετε να θέλετε.

W. L.

Σημείωση

Το κείμενο αυτό του Βίλχελμ Λίμπκνεχτ, γράφτηκε το 1881 σαν προπαγανδιστική μπροσούρα που καλούσε τους γερμανούς εργαζομένους να παλέψουν για την σοσιαλιστική ανατροπή του καπιταλισμού.

Στηρίχτηκε στην αλληγορία γνωστού γερμανικού παραμυθιού για μικρά παιδιά με ομώνυμο τίτλο.

Ο Βίλχελμ Λίμπκνεχτ γεννήθηκε το 1800. Συμμετείχε στην επανάσταση του 1848 και μετά την ήττα της εξορίστηκε πρώτα στην Ελβετία και κατόπιν στην Αγγλία όπου και ήταν συνεργάτης των Μαρξ και Ένγκελς.

Σάββατο 3 Απριλίου 2010

Φουντώνει η ανεργία, "τρίζουν" οι συμβάσεις

Πετρόπουλος Α.

Ημερομηνία δημοσίευσης: 04/04/2010

Το φράγμα του 1.000.00 αναμένεται να υπερβούν οι άνεργοι στη χώρα μας τους επόμενους μήνες, ενώ η κυβέρνηση που πιέζεται για τη δρομολόγηση αλλαγών "σοκ" στα εργασιακά από διεθνείς οργανισμούς και Ευρωπαϊκή Ένωση αναζητεί εναγωνίως τη στατιστική μείωση της ανεργίας, επιβαρύνοντας όμως ταυτόχρονα τα ασφαλιστικά ταμεία και ιδιαίτερα το ΙΚΑ που καλείται να πορευτεί χωρίς ασφαλιστικές εισφορές (για τουλάχιστον 119.00 επιδοτούμενους) και ζημιωμένο από την πρόσφατη χαριστική ρύθμιση χρεών (ύψους 10 δισ. ευρώ) υπέρ των επιχειρήσεων.

"Σπάει" το φράγμα του 1.000.000 ανέργων, πιέσεις για ευέλικτους μισθούς και ατομικές συμβάσεις στον ιδιωτικό τομέα. Κατά 16.200 αυξήθηκαν οι μερικώς απασχολούμενοι

Είναι χαρακτηριστικό ότι οι εγγεγραμμένοι άνεργοι στον ΟΑΕΔ άνεργοι έφτασαν τους 766.159 τον περασμένο Φλεβάρη του 2010 (14,6% του εργατικού δυναμικού), ενώ ο πραγματικός αριθμός τους είναι αρκετά μεγαλύτερος αφού πολλοί άνεργοι (περίπου το 30% του στατιστικού ποσοστού) δεν καταγράφονται, καθώς είτε έχουν περάσει σε κατάσταση αεργίας, είτε εργάζονται περιστασιακά, έστω και μία ώρα τη βδομάδα. Σε καθαρούς αριθμούς και σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία οι εγγεγραμμένοι - κατά δήλωσή τους - άνεργοι στον ΟΑΕΔ, μεταξύ Δεκεμβρίου 2008 και Δεκεμβρίου 2009 αυξήθηκε κατά 200.000 φθάνοντας τους 762.000 από 562.000!

Ακόμα πιο σοκαριστικά είναι τα ποιοτικά στοιχεία της ανεργίας. Η ανεργία στους νέους έχει εκτιναχθεί στο 28%, ενώ στις γυναίκες που υπερβαίνουν το 60% του συνόλου των ανέργων σχεδόν 1 στις 3 παραμένει άνεργη.

Στο στόχαστρο συμβάσεις, εργασιακές σχέσεις

Το επόμενο διάστημα θα συνεχιστούν οι διαπραγματεύσεις της ΓΣΕΕ με τους εργοδοτικούς φορείς για την υπογραφή Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Οι εργοδότες, μετά και τις περικοπές των μισθών στο δημόσιο, θα προσέλθουν με προτάσεις για "πάγωμα" των μισθών, ενώ φλερτάρουν με προτάσεις για "ευελιξία" στους μισθούς που έχει ήδη εισηγηθεί στην κυβέρνηση ο ΟΟΣΑ και ταυτόχρονα "πριμοδοτούν" τα 4ήμερα εργασίας σε μια σειρά επιχειρήσεις, περικόπτοντας έτσι κατά τουλάχιστον 20% το κόστος εργασίας.

Η πρόταση για "ευελιξία στους μισθούς" αφορά τους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας οι οποίοι θα αμείβονται με χαμηλότερους μισθούς από αυτούς που προσδιορίζονται από τους εισαγωγικούς μισθούς των εκάστοτε εθνικών συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Με άλλα λόγια οι νέοι θα αμείβονται με μικρότερους μισθούς από τα 740 ευρώ που ορίζει σήμερα η σύμβαση.

Άλλωστε "η εισαγωγή ενός "υπο-κατώτατου" μισθού για τους νέους και η μείωση του κόστους εργασίας για τους χαμηλά αμειβόμενους εργαζόμενους" αποτελεί μία από τις βασικότερες συστάσεις που καταγράφονται στην έκθεση του ΟΟΣΑ με θέμα τις εξελίξεις γύρω από την ανεργία των νέων στην Ελλάδα.

Ο ΟΟΣΑ προειδοποιεί για εκρηκτική άνοδο της ανεργίας των νέων, προβλέποντας ότι μέχρι το τέλος του 2010, το ποσοστό της ανεργίας σε αυτήν την ηλικιακή κατηγορία θα εκτιναχθεί στο 28% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, έναντι ποσοστού 25% τον Σεπτέμβριο του 2009. Επίσης, προτείνει βαθιές τομές στο σύστημα των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, με «τη μετάβαση προς τις ατομικές συμβάσεις εργασίας και την άρση των εμποδίων για τις απολύσεις». Στον ίδιο καμβά εντάσσονται και οι προτάσεις - συστάσεις του Κοινοτικού Επιτρόπου Όλι Ρεν προς τον υπουργό Απασχόλησης, καθώς στην τελευταία συνάντηση είχε ζητήσει "απελευθέρωση της εργασίας".

Να σημειωθεί ότι οι συντάκτες της έκθεσης υποστηρίζουν ότι οι νέοι άνθρωποι στην Ελλάδα έχουν διπλάσια πιθανότητα να υποφέρουν από τη μακροχρόνια ανεργία σε σύγκριση με τους συνομηλίκους τους στις άλλες χώρες του ΟΟΣΑ. Από τους νέους ανέργους μόνο το 6% λαμβάνει επίδομα ανεργίας την ώρα που το μέσο ευρωπαϊκό ποσοστό είναι 17%. «Οι νέοι άνθρωποι υποφέρουν ιδιαίτερα από την κρίση της απασχόλησης», δήλωσε ο γενικός γραμματέας του ΟΟΣΑ, Αν. Γκουρία, που πρόσφατα επισκέφθηκε την Αθήνα και είχε σειρά συναντήσεων με κυβερνητικά στελέχη. «Πρέπει να γίνει κάθε δυνατή προσπάθεια για να διατηρήσουν οι νέοι Ελληνες την επαφή τους με την αγορά εργασίας" πρόσθεσε ο κ. Γκουρία.

ΑΥΓΗ[φυλλο 4/4/2010]

Παρασκευή 2 Απριλίου 2010

O "Δρόμος" της Μεγάλης Παρασκευής...

Ο «Δρόμος», λόγω Πάσχα, κυκλοφορεί μία μέρα πριν, δηλαδή την Μεγάλη Παρασκευή 2 Απριλίου με ενδιαφέρουσα ύλη. Στη παρουσίαση της ύλης των εφημερίδων της Αριστεράς συνηθίζεται να προβάλλονται τα κείμενα που αναφέρονται στα μεγάλα και σοβαρά πολιτικά θέματα. Εδώ όμως δεν θα ακολουθήσουμε αυτόν τον «δρόμο» και θα σταθούμε στα άλλα:

Σας προτείνουμε λοιπόν να διαβάσατε τρία κείμενα από τις σελίδες του Πολιτισμού.
- Ο Νάνος Βαλαωρίτης μιλά για τον Ανδρέα Παγουλάτο.
- Η ακραία πολιτική υγεία του Δημήτρη Λιοσάτου, του Δημήτρη Α. Σεβαστάκη.
- Το ζεϊμπέκικο των Βαρεμένων, του Μάνου Στεφανίδη.

Στο δισέλιδο «Περίπτερο Ιδεών» δημοσιεύεται το κείμενο του
Έιμι Γκούντμαν: «Χρειαζόμαστε ανθρώπους που σκέφτονται έξω από το κουτί»

Επίσης, στην στήλη για την «Επιστήμη» θα βρείτε το κείμενο «Εικονικά και πραγματικά κοινωνικά δίκτυα» της Αλίκης Βεγίρη.

Τέλος, θα μπούμε στο πειρασμό και θα σας προτείνουμε να διαβάσετε και ένα πολιτικό κείμενο επειδή έχει σχέση με ορισμένες πλευρές των θεμάτων που έχουν θιχθεί πρόσφατα και από την ιστοσελίδα μας. Είναι το κείμενο «Βόμβα στα Πατήσια: Στόχος η διαλυμένη και φοβισμένη κοινωνία» του Ρούντι Ρινάλντι.