Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

"ΤΟ ΠΟΤΗΡΙ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΓΕΜΑΤΟ - Ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ"

Η νεολαία του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ ΝΟΤΙΩΝ ΠΡΟΑΣΤΙΩΝ και η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΠΑΛΑΙΟΥ ΦΑΛΗΡΟΥ σας καλούν στην εκδήλωση με θέμα "ΤΟ ΠΟΤΗΡΙ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΓΕΜΑΤΟ - Ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ" που θα γίνει την Τρίτη 1 Δεκεμβρίου και ώρα 19.00 στο ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ - ΠΑΛΑΙΟΥ ΦΑΛΗΡΟΥ, Λεωφόρος Αγίας Βαρβάρας 24 στο ΠΑΛΑΙΟ ΦΑΛΗΡΟ.

ΟΜΙΛΗΤΕΣ :

ΓΕΩΡΓΙΑ ΠΕΤΡΑΚΗ - Καθηγήτρια κοινωνιολογίας - Πάντειο Πανεπιστήμιο.

ΠΕΤΡΟΣ ΚΑΛΚΑΝΔΗΣ - Φοιτητής Παντείου - Μέλος Κεντρικής Επιτροπής ΣΥΝ.

ΘΕΟΦΡΑΣΤΟΣ ΒΑΜΒΟΥΡΕΛΗΣ - Απόφοιτος Ε.Μ.Π.- Γραμματέας Νοτίων Προαστ

Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009

ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗς 3ης ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑΣ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Μπαίνουμε σε μια περίοδο κρίσιμη: Από τη δράση της αριστεράς ,από τη δράση μας, θα εξαρτηθούν πολλά. Τόσο το επίπεδο των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων ,όσο και ο συσχετισμός των πολιτικών δυνάμεων , η σταθερότητα – ακόμη και η επιβίωση του πολιτικού τοπίου που ονομάσαμε « δικομματισμό».

Σ’ αυτήν την περίοδο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπαίνει σαν άγραφο χαρτί: στις Διακηρύξεις του ‘03 και του ’07,στα εκλογικά προγράμματα μας, στους «15 άμεσους στόχους πάλης» δεσμευτήκαμε στην πάλη για την ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού, στην αντίθεση στον δικομματισμό και την κεντροαριστερά ,στην αναφορά στον στρατηγικό στόχο του σοσιαλισμού. Αυτά είναι κεκτημένα. Δεν μπορούν να τεθούν σε αναθεώρηση ή αμφισβήτηση. Είναι μια στέρεα βάση πάνω στην οποία έχουμε το καθήκον να χτίσουμε, να περιγράψουμε τη γραμμή μας για τη νέα κατάσταση που δημιουργήθηκε μετά τις εκλογές. Αντιμετωπίζουμε πλέον μια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση . Μια κυβέρνηση που σε ελάχιστο χρόνο βιάστηκε να αποδείξει ότι θα ακολουθήσει την πορεία όλων των ευρωπαϊκών σοσιαλδημοκρατικών.

Σύμφωνα με την συζήτηση και τον προβληματισμό που αναπτύχθηκε η παρούσα Πανελλαδική Σύσκεψη κατέληξε :

1. Άμεση υλοποίηση των αποφάσεων της 1ης Πανελλαδικής Σύσκεψης: Γραφείο Τύπου και εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ ,έκδοση περιοδικού και λειτουργία του site με συντακτική επιτροπή ΣΥΡΙΖΑ. Συγκρότηση της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ.
2. Βασικά «κύτταρα» της οργανωτικής συγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ είναι οι Τοπικές, Νομαρχιακές και κλαδικές Επιτροπές . Λειτουργούν με κέντρο την Συνέλευση των μελών που έχει το δικαίωμα να αποφασίσει – με συναίνεση ή ενισχυμένη πλειοψηφία- για τα τοπικά ή Νομαρχιακά ή Κλαδικά ,πολιτικά ζητήματα και για την ανάδειξη της Συντονιστικής Γραμματείας κάθε επιτροπής.
3. Θεσπίζεται η έννοια του «μέλους» του ΣΥΡΙΖΑ, σε άμεση σύνδεση με τις Τοπικές ή Νομαρχιακές (ή και «θεματικές» όπου έχει αναπτυχθεί ουσιαστική δράση και συμμετοχή) επιτροπές του. Σε κάθε Επιτροπή δημιουργείται Ενιαίο Μητρώο Μελών που περιλαμβάνει τα μέλη των συνιστωσών, αλλά και τους/τις ανένταχτους/ανένταχτες. Τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ εφοδιάζονται με «κάρτα μέλους» με ευθύνη της αντίστοιχης επιτροπής.
4. Κορυφαίο σώμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη. Συγκαλείται τακτικά μια φορά το χρόνο και έκτακτα –με ευθύνη της Γραμματείας-όταν προκύπτει σοβαρό θέμα. Οι αντιπρόσωποι ορίζονται με αποφάσεις των Τοπικών –Νομαρχιακών –Κλαδικών Επιτροπών με συναίνεση ή εκλογή ,με μέριμνα για πλουραλιστική εκπροσώπηση ,ώστε η σύνθεσή της να καθίσταται ισχυρή και αναμφισβήτητη.
5. Την ευθύνη ανάμεσα σε δύο Πανελλαδικές Συνδιασκέψεις έχει η Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ. Συγκροτείται με την μέθοδο της συναίνεσης. Συμμετέχει τουλάχιστον ένας ή μια εκπρόσωπος από κάθε συνιστώσα και ανένταχτοι-ες (σε αριθμό και σύνθεση που κάθε φορά συμφωνούνται στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη).
6. Ενισχύεται αποφασιστικά το Ταμείο ΣΥΡΙΖΑ ώστε να διασφαλίζεται η κεντρική και τοπική λειτουργία του.
7. Για όλα τα υπόλοιπα ζητήματα -όσα αναπτύχθηκαν στην παρούσα Πανελλαδική Συνδιάσκεψη αλλά και όποια μπορεί να προκύψουν κατά την εμβάθυνση των ζητημάτων- συγκροτείται ανοιχτή Επιτροπή που αναλαμβάνει σε συνεργασία με τη Γραμματεία να διερευνήσει και να προετοιμάσει τη συζήτηση για την επόμενη σαφώς συγκροτημένη 4η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη με τη συμμετοχή αντιπροσωπειών απ΄ όλες τις τοπικές, κλαδικές και θεματικές επιτροπές. Αυτή θα συγκληθεί μέσα στο 2010, με προσπάθεια να πραγματοποιηθεί στο πρώτο εξάμηνο του έτους

Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009

Παρέμβαση του Αλέκου Αλαβάνου στην 3η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Πρώτο : Το ενωτικό μας εγχείρημα, ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι σε δύσκολη κατάσταση. Μπορεί όμως να απογειωθεί.

Υπήρξε, σύμφωνα με διάφορες τοποθετήσεις, ένα εκλογικό αποτέλεσμα θετικό. Σε αυτό δεν είχα καμία προσωπική συμμετοχή.

Όμως :

Οι τρεις βασικοί μας στόχοι στη φάση διακυβέρνησης της ΝΔ δεν πραγματοποιήθηκαν τελικά : Η ακύρωση του δικομματισμού. Η αλλαγή συσχετισμών μέσα στη ιστορική αριστερά, μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ. Το πλατύ άνοιγμα στη νεολαία και τα πρωτοποριακά της στοιχεία.

Και οι τρεις αυτοί στόχοι, αδιανόητοι κάποτε, αποδείχθηκαν ρεαλιστικοί. Κατακτήθηκαν στη διάρκεια της κούρσας. Και χάθηκαν και οι τρεις πριν τον τερματισμό.

Για τελευταία φορά: Γνωρίζω ότι κανείς άλλος μέσα στην αίθουσα δεν έχει τόση ευθύνη όσο εγώ. Για πρωτοβουλίες μετά τις εκλογές του 2007. Για την υποτίμηση των μηχανισμών.

Η αποτυχία είχε συντελεστεί ήδη πριν τις εκλογές.

Κι όμως : Εκείνοι οι μήνες και τα χρόνια αναδεικνύουν την ασύλληπτη μετασχηματιστική δύναμη που διαθέτει η ριζοσπαστική αριστερά.

Μη ξεχνάμε.

Εδώ μέσα γεννήθηκε και άνθισε για δυο χρόνια μια αριστερά με αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση.

Από εδώ μέσα πυροδοτήθηκαν και εκφράσθηκαν κινήματα που μένουν πια στην ιστορία, όπως με το άρθρο 16.

Εδώ μέσα αναδείχθηκε η αντιπολίτευση.

Εδώ μέσα αποφασίσθηκαν οι πρωτοβουλίες που μας ανάδειξαν σε σημείο αναφοράς για όλο τον δημοκρατικό χώρο.

Εδώ μέσα ξεκίνησε κι έσπασε το φράγμα από το 1989 ανάμεσα στον λαϊκό κόσμο και την αριστερά.

Εδώ μέσα το όνειρο για «αλλαγή του τοπίου» άρχισε να ξεδιπλώνεται και να σχηματοποιεί την πολιτική πραγματικότητα.

Οι δυνατότητες μας, λοιπόν, ήταν και παραμένουν μεγάλες.

Ας χαρεί το οικονομικό και εκδοτικό κατεστημένο λίγο ακόμη. Ας έχει την ψευδαίσθηση ότι κατάφερε να έχει μια αριστερά με τις μικρές προγραμματικές της διορθώσεις, με«διαγωγή κοσμιωτάτη».

Για λίγο όμως. Ας χαρεί για λίγες βδομάδες, για λίγους μήνες.

Παρά τη σημερινή παρένθεση, έχουμε την τεχνογνωσία. Να σπέρνουμε τον φόβο στο σύστημα. Αυτό είναι το πιο αξιόπιστο κριτήριο της δύναμής μας

Φόβο που προκαλείται όχι από την βία, αλλά από την ακαταμάχητη δύναμη της μαζικής λαϊκής δράσης.

Φόβο που απορρέει από την ικανότητά μας να συγκρουστούμε και να ακυρώσουμε την πολιτική λειτουργία της εναλλαγής και να εγκαινιάσουμε μια νέα διαδρομή για όλη τη χώρα.

Οφείλουμε να ξαναβρούμε το νήμα που χάσαμε.

Δεύτερο : Η πρώτη ευκαιρία με την διακυβέρνηση της ΝΔ χάθηκε. Είμαστε σε πολύ πιο δύσκολη θέση. Όμως η δεύτερη ευκαιρία με το ΠΑΣΟΚ δεν πρέπει να χαθεί.

Δεν ταυτίζουμε το ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ. Δεν αγνοούμε τις διαφοροποιήσεις του σε οικολογικά ή θεσμικά θέματα. Δεν κρίνουμε προθέσεις.

Βλέπουμε όμως πολύ καλά ότι κινείται μέσα στα ασφυκτικά όρια που έχει θέσει το εγχώριο και ευρωπαϊκό κατεστημένο.

Η πραγματική κυβέρνηση δεν είναι στην Αθήνα. Είναι στις Βρυξέλλες.

Τον Έλληνα Πρωθυπουργό παριστάνουν ο Ισπανός Αλμούνια, ο γάλλος Τρισέ, ο πορτογάλος Μπαρόζο.

Καμιά αλλαγή δεν μπορεί να προωθηθεί στη χώρα μας με τον ευρωπαϊσμό που οδηγεί στην υποταγή στις Βρυξέλλες.

Εδώ βρίσκεται ο γόρδιος δεσμός στην πολιτική της χώρας.

Σύγκρουση με όλα τα κοινωνικά μέσα, με τη λογική των spread, της κερδοσκοπίας στα ομόλογα, της επιτήρησης.

Αν επιμένει η κυβέρνηση, την περιμένει ένας εργατικός «Δεκέμβρης».

Εδώ θα κριθεί η αξιοπιστία κάθε πολιτικής δύναμης – και η δική μας.

Κι ας μιλήσουμε με ειλικρίνεια.

Δεν είναι δυνατόν σήμερα, τις ώρες της «επιτήρησης», να μιλάμε σε εργάτες και αγρότες για ένα ΣΥΡΙΖΑ του «ευρωπαϊσμού».

Δεν είναι δυνατόν τα μέλη και οι φίλοι μας να είναι αιχμάλωτοι μια μικρής ομάδας επαγγελματικών στελεχών μιας συνιστώσας που ακόμη δεν έχουν συναισθανθεί την ευθύνη τους από την υπερψήφιση του Μάαστριχτ.

Όπως δεν είναι δυνατόν τη στιγμή που δίνουμε την πιο δύσκολη μάχη για τον Δεκέμβρη τα ίδια στελέχη να αναμασούν την επίθεση της Παπαρήγα και του Καρατζαφέρη ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ και τη νεολαία.

Όπως δεν είναι δυνατόν για τον ίδιο λόγο η δημοκρατία στον ΣΥΡΙΖΑ να είναι κλειδωμένη έξω από την εξώπορτα.

Αυτή η ομηρεία πρέπει να λήξει. Σήμερα κιόλας.

Τρίτο : Η δική μας πολιτική για την Ευρώπη δεν έχει καμία σχέση με τον ευρωπαϊσμό.

Το είπε προχθές ο Αλέν Μπαντιού στο Γαλλικό Ινστιτούτο στην Αθήνα.

«Εδώ είχατε την εξέγερση του Δεκέμβρη που αποτέλεσε ένα μήνυμα ελευθερίας προς την Ευρώπη. Τα Δεκεμβριανά ανάδειξαν τις δυνατότητες για τη νεολαία σε όλο τον κόσμο.»

Οι «10 μέρες που συγκλόνισαν την Ελλάδα» συγκλόνισαν όλη την Ευρώπη.

Η Ελλάδα είναι σήμερα η πιο προβληματική χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι ο αδύναμος κρίκος της.

Με τα κινήματα των δύο προηγούμενων χρόνων αναδεικνύονταν και ως ο αδύναμος πολιτικός κρίκος για τις κυρίαρχες δυνάμεις του ευρωπαϊκού χώρου.

Εδώ. Σε αυτή τη χώρα. Με την επιτήρηση να οδηγεί την οικονομία σε πάγωμα, την κοινωνία σε διάλυση, τον ρατσισμό σε άνθιση , τους εργαζόμενους σε ουρές ανέργων, τους νέους και τις νέες στη ματαίωση και τις ουσίες – μπορούμε να κάνουμε αυτό που τελικά δεν μπόρεσαν να πραγματοποιήσουν οι σύντροφοί μας στη Γαλλία ή στην Ιρλανδία ή στη Δανία.

Ο κλήρος έχει πέσει στη χώρα μας. Και στην Αριστερά της.

Διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις εδώ, στη χώρα μας, να συντρίψουμε τη συνθήκη του Μάαστριχτ.

Μπορούμε να δώσουμε άλλη τροπή στις ευρωπαϊκές εξελίξεις.

Μπορούμε να φέρουμε ένα μοναδικό απελευθερωτικό άνεμο σε ολόκληρη την Ευρώπη. Αυτή είναι η ευρωπαϊκή ταυτότητα της Ελλάδας.

Τέταρτο : Γι’ αυτό η αντιπολίτευση μας πρέπει να είναι δυναμική, προωθημένη, σκληρή.

Γι’ αυτό δεν μπορούμε να στοιχιζόμαστε πίσω από μια απλά «προγραμματική» αντιπολίτευση.

Η αντιπολίτευση πρέπει να είναι δομική, να αποδομεί τις κεντρικές επιλογές του κατεστημένου.

Πρέπει να είναι κινηματική, να ενεργοποιεί την κοινωνία.

Πρέπει να είναι συγκρουσιακή, να επιδιώκει να κερδίσει τη μάχη του δρόμου.

Πρέπει να είναι αντισυστημική, να οδηγεί σε ανατροπές.

Κυρίως πρέπει να ενσωματώνεται στους δύο θετικούς στόχους που είχαμε θέσει στις μεγάλες στιγμές του ΣΥΡΙΖΑ. :

- Αλλάζουμε το Τοπίο

- Νέα κοινωνική πλειοψηφία με επίκεντρο την αριστερά

Να μας αναδείξει πάλι στη θέση που είχαμε βάσιμα διεκδικήσει και δεν έχουμε σήμερα:

Τη θέση του πρωταγωνιστή των εξελίξεων.

Πέμπτο : Πολλοί θα πουν : Με τόσο μεγάλη κρίση ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κάνει τόσο μεγάλα πράγματα.

Ας σκεφθούν όμως :

Δεν μας πτόησε η ολοκληρωτική επίθεση του συστήματος.

Δεν μας πτόησε η συμμαχία από το ΛΑΟΣ μέχρι το ΚΚΕ.

Δεν μας πτόησαν τα Μέσα Ενημέρωσης που συνδέουν τον ΣΥΡΙΖΑ με εικόνες τρόμου και πυρκαγιές.

Δεν έχουμε ηττηθεί από τους αντιπάλους μας.

Αντίθετα από την επίθεση δυναμώνουμε. Αποκτούμε ταυτότητα. Γινόμαστε ο Άλλος απέναντι σε ένα σάπιο πολιτικό σύστημα.

Παγιδευόμαστε όμως εκ των έσω. Με την αφύπνιση των μηχανισμών, τις εξουσιαστικές λογικές, τις απολίτικες δράσεις.

Και η κύρια ζημιά τους, αυτό που δεν μπόρεσε να πετύχει η δεξιά: η αποδόμηση της ηθικής υπεροχής και του φορτίου αξιών που σε τόσο σύντομο διάστημα, σε ένα χώρο που παρήγαγε πριν υποψήφιους Προέδρους Δημοκρατίας, είχαμε κατακτήσει.

Με ρωτούν πολλοί: «Εξήγησέ μας».

Καμία άλλη εξήγηση. Για καμία σαπουνόπερα.

Θα είμαι όμως σαφής. Κανείς πια συμβιβασμός στο όνομα του κομματικού πατριωτισμού με τους μηχανισμούς. Ούτε σε προεκλογικές. Ούτε σε εκλογικές. Ούτε σε μετεκλογικές περιόδους.

Αλλιώς, στο όνομα της κομματικότητας, πολλοί θα ήμασταν ακόμα στον Περισσό.

Έκτο : η οργανωτική διάρθρωση του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσε να ακολουθήσει το αυτόνομο πολιτικό του πνεύμα.

Πολιτικά, όλοι μαζί βαδίζαμε προς το μέλλον. Οργανωτικά ξυπνούσε το παρελθόν της Αριστεράς.

Η πολιτική ηγεμονία εκτός των τειχών, προσκρούει πια σε διοικητισμό και υπαγορεύσεις εντός των τειχών.

Ο πολιτικός σκοπός για δημοκρατία άρχισε να υποκύπτει σε ένα οργανωτικό μέσο με έλλειμμα δημοκρατίας.

Κι όμως υπάρχει ελπίδα.

Ήδη έχει αναδυθεί με δυναμισμό ακόμα και μέσα από τις εργασίες μιάς Συνδιάσκεψης που δεν ψηφίζει και κάνει «Επιτροπές Ανασύνθεσης».

Χαιρετίζω τις συντρόφισσες και τους συντρόφους που με απλά λόγια λένε :

- Μέλος του ΣΥΡΙΖΑ . Χωρίς διακρίσεις. Με τη θέλησή του.

- Τοπικές οργανώσεις με εξουσία

- Υλοποίηση των αποφάσεων της Πρώτης Συνδιάσκεψης

- Συνέδριο σε τακτό χρόνο

Χαιρετίζω όσους και όσες έχουν κατανοήσει ότι σε όλους αυτούς που πίστεψαν και εμπνεύσθηκαν από το μοναδικό εγχείρημά μας οφείλουμε να απαντήσουμε με ειλικρίνεια και απλότητα. Κι όχι με σχέδια Ανάν, με προσχήματα και ιδιοτέλειες.

Χαιρετίζω το «Δώσε Πάσα», την «Ένωση Οπαδών ΣΥΡΙΖΑ», όλες τις διαδικτυακές προσπάθειες που έφεραν ήδη μια οριζόντια επαφή από τα κάτω.

Χαιρετίζω τις κινήσεις του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν ήδη ανοίξει Μητρώο Μελών.

Διαμορφώνεται πλέον ένα νέο πλαίσιο. Σε μια φάση διαιρέσεων, πολλαπλές δυνάμεις δεν διαιρούν. Ενώνονται και ενώνουν.

Δυνάμεις που δεν εμπνέονται με τις «έσωθεν» αναμετρήσεις, αλλά με τις «έξωθεν» μάχες.

Δυνάμεις που δεν εξαντλούνται σε ένα γραφειοκρατικό τέλμα, αλλά επιχειρούν να αποκαταστήσουν προς τα έξω πάλι ένα ΣΥΡΙΖΑ ως ένα χώρο αλληλεγγύης και αξιών.

Δυνάμεις που επιδιώκουν να διευρύνουν την κοινή δράση με τον χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και της αμφισβήτησης.

Δυνάμεις που γνωρίζουν ότι : Με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μας χωρίζουν κάθε μέρα περισσότερα. Με την λαϊκή βάση του ΠΑΣΟΚ μπορούν να μας ενώνουν κάθε μέρα περισσότερα.

Σε αυτό το πλαίσιο, σε αυτή τη σύγκλιση, σε αυτό το ρεύμα βρίσκεται η μεγάλη ελπίδα.

Έβδομο: Θα ήθελα κλείνοντας να απευθυνθώ στις δυνάμεις του συστήματος που επιχαίρουν για μας.

Κάνετε λάθος.

Κάνετε λάθος αν νομίζετε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ οριστικά «συνεμορφώθη με τας υποδείξεις» των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, εγχώριας ή γερμανικής ιδιοκτησίας, και των δημοσκόπων.

Κάνετε λάθος αν νομίζετε ότι στο μηνολόγιο της νεολαίας υπάρχει μόνο ένας Δεκέμβρης κι αυτός, ευτυχώς, πέρασε.

Κάνετε λάθος, αν νομίσατε ότι ξεμπερδέψατε με τη δική μου γενιά. Την τελευταία λέξη δεν την έχετε ακούσει ακόμη.

Μπορεί να πουν βέβαια ότι τόση σιγουριά σε μια εποχή κρίσης μόνο «ψυχοπαθείς» μπορεί να την έχουν. Και το έχετε ακούσει σίγουρα.

Ίσως έχουν δίκιο.

Αν δεν είμαστε τρελοί, ίσως να μην είμαστε στην αριστερά.

Τρελοί από πόνο σε ένα σύστημα όπου χιλιάδες νέοι και νέες χάνονται κάθε χρόνο από ναρκωτικά, αυτοκτονίες, εργατικά ατυχήματα, θάνατο στην άσφαλτο.

Τρελοί από παραισθήσεις , γιατί όταν βρίσκουμε φοιτητές και φοιτήτριες να διαδηλώνουν στους δρόμους βλέπουμε από πάνω τους να υπερίπτανται με φτερά οι παρέες των ΕΠΟΝιτών, των Λαμπράκηδων, των αντιδικτατορικών οργανώσεων.

Τρελοί από προσδοκία για μια νέα γενιά που σωστά γυρνά την πλάτη στον κομματισμό χωρίς ορίζοντες. Που πονάει, που κλαίει, που αποτυχαίνει, που αποκλείεται κι είναι έτοιμη για ένα ειρηνικό Αντάρτικο πόλεων, που θα αμφισβητήσει , θα αφυπνίσει, θα εμπνεύσει όλη την κοινωνία.

Τρελοί, για δέσιμο, από το όνειρο: Όπως μπόρεσε μια φούχτα αριστερών φοιτητών και φοιτητριών μέσα στη δικτατορία να εμπνεύσει όλη τη χώρα, μπορούμε και τώρα.

Όπως η ΕΔΑ, δύναμη συνεργασίας, μέσα στην αμερικανοκρατία, εξέφρασε όλο το δημοκρατικό ρεύμα, μπορούμε και τώρα.

Και κυρίως όπως το ΕΑΜ. Το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο έχει αφήσει μια αδυσώπητη και ανεξίτηλη ευχή και κατάρα στην ελληνική αριστερά. Να πετύχει αυτό που επέτυχε το ίδιο, να κερδίσει την ψυχή του ελληνικού λαού. Και να πετύχει εκεί που το ίδιο απέτυχε: τη νίκη μέχρι το τέρμα.

Ας ακούσουμε την ιστορία μας. Ας ανοίξουμε πάλι τους ορίζοντές μας.

Μπορούμε. Μέσα από δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, μέσα από σας, να αναδειχθεί αυτό το Μέτωπο Αλλαγής, για μια κοινωνία ισότητας, ελευθερίας και αδελφοσύνης, για τον σοσιαλισμό, που θα κερδίσει πάλι την ψυχή της πατρίδας μας.

Ευχαριστώ.

Ομιλία του Προέδρου της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα στην 3η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ

Συντρόφισσες και Σύντροφοι

Οι εκλογές της 4ης Οκτωβρίου, ανέδειξαν μια νέα κυβέρνηση. Είναι αμφίβολο, όμως, αν θα αναδείξουν και μια νέα πολιτική κατεύθυνση.

Κάθε μέρα που περνάει επιβεβαιώνεται η προεκλογική μας εκτίμηση ότι τα δυο κόμματα του δικομματισμού είχαν δυο απολύτως συμπληρωματικά προγράμματα.

Και πράγματι όσο περνάει ο καιρός τα πεπραγμένα της νέας κυβέρνησης θυμίζουν περισσότερο το προεκλογικό πρόγραμμα της ΝΔ, παρά τις προεκλογικές εξαγγελίες του ΠΑΣΟΚ.

Ταυτόχρονα, όμως, οι εκλογές παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε, ανέδειξαν στην Βουλή μια ισχυρή κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, με την εντολή να αποτελέσει εκ νέου την πραγματική αντιπολίτευση απέναντι στις κυρίαρχες πολιτικές επιλογές και να εκφράσει τις διεκδικήσεις της ξεχασμένης κοινωνίας.

Πριν καν κλείσουν οι πρώτες 100 ημέρες, τα πρώτα κοινωνικά μέτωπα έχουν ήδη ανοίξει, στο ζήτημα των συμβασιούχων, των ωρομίσθιων και των εργαζόμενων με stage.

Και η μάχη αυτή θα δοθεί σε κάθε επίπεδο.

Αλλά είναι μια μάχη που μπορεί να κερδηθεί στους δρόμους, με την δράση των νέων ανθρώπων και την δημιουργία ενός μεγάλου κινήματος γύρω από την εργασιακή επισφάλεια. Και εκεί πρέπει βρίσκεται ένας από τους πιο μεγάλους μας στόχους την επόμενη περίοδο.

Ταυτόχρονα, όμως, όλα δείχνουν ότι η μεγάλη σύγκρουση θα γίνει για το ασφαλιστικό.

Το πώς η κοινωνία μπορεί να αποτρέψει ένα τέτοιο σχέδιο, το ξέρουμε. Το είδαμε με την ήττα της κυβέρνησης Σημίτη και την αδυναμία της να προωθήσει το σχέδιο Γιαννίτση.

Εγκαλούμε, λοιπόν, ευθέως την κυβέρνηση για διγλωσσία και υποκρισία.

Διγλωσσία γιατί σήμερα επιλέγει την ασάφεια και σηκώνει δήθεν τα χέρια μπροστά στο τεράστιο δημοσιονομικό πρόβλημα, το οποίο χρησιμοποιεί ως πρόσχημα για να ανοίξει το ασφαλιστικό.

Αν έχουν τη βούληση να στηρίξουν το ασφαλιστικό σύστημα, οι προτάσεις είναι εδώ, τις ξέρουν, δεν έχουν παρά να τις υλοποιήσουν.

Χρειάζονται νέοι πόροι. Μαζί με την πάταξη της εισοφοροδιαφυγής και την κατάργηση της επισφαλούς εργασίας.

Νέοι πόροι λοιπόν. Αλλά το σχέδιό τους είναι σε άλλη κατεύθυνση.

Μιλούν για δομικές αλλαγές. Δικαιούμαστε να πιστεύουμε ότι έχουν στο μυαλό τους τη μετάβαση στο κεφαλαιοποιητικό σύστημα. Αν δεν είναι έτσι ας το διαψεύσουν.

Γι αυτό τους λέμε να μην ξεχνάνε το στραπάτσο της κυβέρνησης Σημίτη. Της οποίας τα σχέδια σαρώθηκαν από τους ενωτικούς αγώνες των εργαζομένων.

Στην κατεύθυνση αυτή, καλέσαμε τον πρωθυπουργό να σταματήσει να παίζει με κλειστά χαρτιά. Να βγει δημόσια και να ξεκαθαρίσει τις προθέσεις του.

Και δηλώσαμε ότι εμείς είμαστε κάθε στιγμή έτοιμοι να υπερασπιστούμε απέναντι στα όποια κυβερνητικά επιχειρήματα, το δικαίωμα όλων των εργαζόμενων στην κοινωνική ασφάλιση με σαφείς θέσεις και με τεκμηριωμένες προτάσεις αναδιανομής πόρων.

Μέχρι στιγμής κρύβονται. Θα πάρουν, όμως, την απάντηση στους δρόμους.

Συντρόφισσες και σύντροφοι

Πριν από μερικούς μήνες ζήσαμε μια τεράστιων διαστάσεων παγκόσμια οικονομική κρίση. Εχθές υπήρξε ακόμα ένας σοβαρός κλυδωνισμός και μεγάλη πτώση στις χρηματαγορές.

Η κυβέρνηση υιοθέτησε εντελώς ανεύθυνα τη σπέκουλα για χρεοκοπία με σκοπό να κατεβάσει απότομα τον πήχη των προσδοκιών του κόσμου.

Και τώρα το πληρώνει. Αυτή τη σπέκουλα τη λούζεται.

Αυτό που αποδεικνύεται είναι ότι το κυρίαρχο σχέδιο για μια άνεργη ανάκαμψη, δεν λειτουργεί.

Η έξοδος από την κρίση συνδέθηκε με περιοριστικές πολιτικές, με θυσίες για τους φτωχούς και τους αδύναμους, με προσπάθειες να στηριχτεί η αγορά και το κεφάλαιο. Αλλά και με την διακριτική υπόδειξη ότι η ανάκαμψη θα συνοδεύεται με ανεργία και φτώχεια.

Το μεγάλο στοίχημα λοιπόν τώρα είναι να προτάξουμε το δικό μας εναλλακτικό σχέδιο.

Δεν μπορεί τα φάρμακο για την κρίση να είναι χειρότερο από την ίδια την ασθένεια.

Δεν μπορεί η Ευρώπη και οι λαοί της να είναι δέσμιοι του Συμφώνου Σταθερότητας.

Δεν μπορεί η Ελλάδα να είναι το πειραματόζωο κάθε νεοφιλελεύθερου κομισάριου.

Είναι λοιπόν ώρα να βγούμε μπροστά με τις δικές μας θέσεις, και να τις κάνουμε αίτημα για ολόκληρη την κοινωνία.

Με την προγραμματική και αγωνιστική μας αντιπολίτευση.

Να οικοδομήσουμε ένα πλατύ αγωνιστικό μέτωπο αλληλεγγύης κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων. Για τη στήριξη του ασφαλιστικού συστήματος.

Για τη στήριξη των χαμηλών εισοδημάτων, για την αναδιανομή του πλούτου, για τη προστασία του κοινωνικού κράτους, των δημόσιων αγαθών και του περιβάλλοντος. Για τον έλεγχο του κερδοσκοπικού κεφαλαίου.

Οι αγώνες είναι μπροστά μας και είναι αγώνες στην Βουλή, είναι αγώνες στους δρόμους, είναι αγώνες σε όλα τα κοινωνικά μέτωπα.

Μόνο που τις τελευταίες μέρες ο κόσμος μας αντί να προετοιμάζεται για τις νέες μάχες, βρίσκεται σε μια μεγάλη αμηχανία.

Βλέπει γύρω του τα κοινωνικά μέτωπα να οξύνονται και όμως τα τύμπανα της μάχης για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν ηχούν στα κοινωνικά μέτωπα, αλλά για μια ακόμα φορά στις εσωτερικές μας διαδικασίες.

Ακούω και διαβάζω τις εφημερίδες και έχω την εντύπωση ότι η συζήτηση αυτή ξεπερνάει τον εύλογο προβληματισμό για την αντιμετώπιση οργανωτικών προβλημάτων ή την κάλυψη λειτουργικών ελλειμμάτων που παρατηρήθηκαν στην ως τώρα δράση μας και υπεισέρχεται σε πιο ουσιαστικά ελλείμματα και αδυναμίες.

Και αναφέρομαι σε πολιτικά ελλείμματα και αδυναμίες που συνήθως υποβαθμίζουμε, ίσως γιατί ξέρουμε πόσο δύσκολο και επίπονο είναι να αναμετρηθούμε με αυτές.

Όλοι όσοι βρεθήκαμε, χρόνια τώρα σε αυτή τη δύσκολη και πρωτόγνωρη προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ, βρεθήκαμε με στόχο να υπερβούμε τη παθογένεια της πολυδιάσπασης και του κατακερματισμού της αριστεράς

Ο κατακερματισμός της Αριστεράς, όμως, δεν είναι μόνο αιτία οργανωτικών αδυναμιών, είναι και αποτέλεσμα άλλων, "διαρθρωτικών", πολιτικών, στρατηγικών και προγραμματικών ελλειμμάτων της Αριστεράς.

Αυτό σημαίνει ότι δεν βρεθήκαμε μαζί στον ΣΥΡΙΖΑ για να κάνει ο ένας μαθήματα στον άλλο.

Βρεθήκαμε όλοι μαζί γιατί μας ένωσε η πεποίθηση ότι ο διπλανός μας δεν είναι εχθρός.

Βρεθήκαμε όλοι μαζί γιατί οραματιστήκαμε μια μεγάλη αριστερά, από τα αριστερά της αριστεράς ως τα αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας και αυτή η σπορά της ενότητας ήταν που μπόλιασε και ενέπνευσε χιλιάδες αριστερούς απογοητευμένους από τη περίοδο της ήττας, κουρασμένους από τις απανωτές διασπάσεις και ανένταχτους αλλά όχι ανενεργούς πολίτες.

Ενέπνευσε τους απογοητευμένους της γενιάς του πολυτεχνείου.

Ενέπνευσε τη γενιά της ήττας και της αποστράτευσης που βρέθηκε μετά το 92 ανέστια χωρίς να προλάβει καν τη κομματική της ενηλικίωση.

Ενέπνευσε όμως κυρίως και τη νεότερη γενιά αγωνιστών, δίνοντας της το όραμα μιας νέας αριστεράς που δε θα τρώει από τα έτοιμα των αγώνων του χθες, αλλά θα οργανώνει και θα πρωταγωνιστεί στους αγώνες του αύριο.

Και εμείς μάθαμε να συνυπάρχουμε και να πορευόμαστε μαζί με συντρόφους που μέχρι χθες ήμασταν απέναντι.

Και μάθαμε και να ακούμε την άλλη άποψη, να συνθέτουμε και να οικοδομούμε συναινέσεις.

Γιατί δεν φτιάξαμε τον ΣΥΡΙΖΑ μόνο για να γίνουμε πιο πολλοί αλλά και για να γίνουμε όλοι διαφορετικοί.

Γιατί πιστέψαμε στη προοπτική της όσμωσης και της ανασύνθεσης της αριστεράς.

Γιατί πιστέψαμε ότι το στοιχείο της διαφορετικότητας και του πλουραλισμού είναι πλούτος και όχι απειλή.

Γιατί πιστέψαμε ότι η ενότητα μέσα από τη διαφορετικότητα είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα της νέας ταυτότητας της αριστεράς του 21 αιώνα

Γιατί πιστέψαμε ότι οι παλιές αντιθέσεις που πηγάζουν από την ιδεολογική καταγωγή των ρευμάτων σκέψης της πολυσυλλεκτικής μας αριστεράς, θα δώσουν σιγά-σιγά τη θέση τους σε νέες που θα είναι πιο πραγματικές γιατί θα βασίζονται στις αντιθέσεις του σήμερα.

Γιατί πιστέψαμε ότι μέσα από την όσμωση και τη κοινή δράση θα έρθει κάποια στιγμή που θα μάθουμε να λειτουργούμε ως κοινές συνισταμένες μιας αριστεράς που διαλέγεται και αλληλεπιδρά και όχι ως συνιστώσες, μιας αριστεράς που διαρκώς θα τρώγεται με τον εαυτό της.

Και παρά τις δυσκολίες καταφέραμε να βρούμε κοινούς βηματισμούς, να περπατήσουμε μαζί και να ξεπεράσουμε τη παθογένεια του πολυκερματισμού και της εμφύλιας διχόνοιας της αριστεράς.

Και αγωνιστήκαμε μαζί απέναντι στο πραγματικό εχθρό που δεν είναι στις γραμμές μας, δεν είναι αυτός που έχει άλλη άποψη, αλλά βρίσκεται απέναντι στα πραγματικά πεδία της μάχης και όχι στους ανεμόμυλους της ενδοαριστερής εσωστρέφειας.

Δεν υπάρχουν, σύντροφοι, εσωτερικοί αντίπαλοι, ούτε μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να κερδίσει αν χάσει κάποιος από αυτούς που τον συναποτελούν.

Είναι εύκολο να βρει ο καθένας έναν αντίπαλο εδώ μέσα και να του ανοίξει μέτωπο. Υποθέτω ότι αυτό θα βρει και εύκολη απήχηση στα Μέσα Ενημέρωσης.

Αλλά ο εχθρός δεν είναι εδώ μέσα.

Εδώ μέσα βρίσκονται οργανώσεις και άνθρωποι, που χάρη στην πρωτοβουλία της δημιουργίας του ΣΥΡΙΖΑ σταμάτησαν να πορεύονται ξεχωριστά και ένωσαν τις δυνάμεις τους σε ένα κοινό εγχείρημα.

Εδώ μέσα βρίσκονται οι άνθρωποι που έδωσαν τη μάχη των εκλογών με πίστη με ελπίδα, χωρίς προσωπικές φιλοδοξίες, χωρίς να διεκδικούν κάτι για τον εαυτό τους.

Και όλοι και όλες όσοι έδωσαν αυτή τη μάχη δεν βλέπουν εσωτερικούς εχθρούς ανάμεσά μας. Βλέπουν συναγωνιστές και συντρόφους. Με τους οποίους μπορεί να διαφωνούν, αλλά έχουν αποφασίσει να βαδίζουν μαζί.

Βλέπουν συναγωνιστές και συντρόφους που θέλουν να ηττηθεί οριστικά στο μυαλό όλων των αριστερών η λογική του εσωτερικού εχθρού που πηγάζει από τις χειρότερες στιγμές της ιστορίας του κομουνιστικού κινήματος και την οποία, δυστυχώς, η ηγεσία του ΚΚΕ υπηρετεί τα τελευταία χρόνια με περισσότερο σθένος από ποτέ.

Ο εχθρός για όλους εμάς δεν βρίσκεται δίπλα μας, αλλά βρίσκεται απέναντι.

Βρίσκεται εκεί που οι εργοδότες δεν τηρούν τις συλλογικές συμβάσεις, εκεί που προχωράνε σε αναιτιολόγητες απολύσεις.

Εκεί που οι τράπεζες παίρνουν στο πλειστηριασμό τα σπίτια μεροκαματιάρηδων για χρέη μερικών χιλιάδων ευρώ.

Εκεί που οι νονοί της νύχτας βάζουν κάγκελα στις παραλίες.

Εκεί που οι μπουλντόζες βάζουν μπρος στις πέντε το πρωί για να ξεριζώσουν τα δέντρα στο παρκάκι της γειτονιάς για να χτίσει ο εργολάβος.

Εκεί που σκοτώνονται οι εργάτες επειδή σκάνε οι υψικάμινοι γιατί η συντήρηση τους κοστίσει.

Εκεί που τα κυκλώματα ρίχνουν βιτριόλι σε συνδικαλίστριες εργάτριες που τολμάν να σηκώσουν κεφάλι.

Εκεί που το κράτος δολοφονεί έναν 16χρονο, έτσι χωρίς λόγο.

Εκεί είναι οι εχθροί της αριστεράς. Εκεί είναι οι δικές μας θέσεις μάχης και όχι εδώ μέσα στις συσκέψεις και στους διαδρόμους των κομματικών μας γραφείων.

Εκεί έξω ζει και αναπνέει μια κοινωνική αριστερά που μας έχει ξεπεράσει.

Και αυτός ο κόσμος δε θα μας περιμένει για πάντα αν διαρκώς εκπέμπουμε μια εικόνα μίζερης εσωστρέφειας.

Είναι ο κόσμος που μας στήριξε με τη ψήφο του για άλλη μια φορά, όταν κάποιοι μας ετοιμάζανε κόλλυβα.

Κι όταν είδαν ότι αντί για κηδεία είχαμε μια μικρή ανάσταση, έβαλαν τα κόλλυβα στο ψυγείο για να μας τα ξαναζεστάνουν 50 μέρες μετά.

Δεν θα τους κάνουμε τη χάρη.

Έχουμε χορτάσει από διασπάσεις και από ρήξεις στην αριστερά, δεν χρειαζόμαστε άλλες.

Τώρα είναι η ώρα της ενότητας, τώρα ξεπροβάλει η ώρα της ανασύνθεσης και όχι των ρήξεων και των διασπάσεων.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Ο ΣΥΡΙΖΑ συγκροτήθηκε ως συμμαχία οργανωμένων αριστερών δυνάμεων. Όμως η δύναμή του και η επιτυχία του είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη δυνατότητα να εμπνέει και να κινητοποιεί ανθρώπους πέρα από την οργανωμένη του βάση.

Το πρώτο πρόβλημα που έχει λοιπόν να λύσει η συνδιάσκεψη, είναι το πώς αυτοί οι άνθρωποι θα συμμετέχουν με ισότιμο τρόπο στις διαδικασίες.

Και πως θα μπορούν να συμβάλλουν ουσιαστικά στη λήψη των πολιτικών αποφάσεων.

Από την μια λοιπόν το θέμα είναι η ισοτιμία των μελών του ΣΥΡΙΖΑ, ανεξαρτήτως από το αν είναι οργανωμένα ή όχι.

Από την άλλη, οφείλουμε να προχωρήσουμε σε όλα τα βήματα, σεβόμενοι την αυτονομία και την ανεξαρτησία όλων ανεξαιρέτως των συνιστωσών. Και αυτό διασφαλίζεται αν συνεννοηθούμε ότι οι αποφάσεις στα σημαντικά ζητήματα, θα λαμβάνονται με την ευρύτερη δυνατή συναίνεση.

Θεωρώ ότι προχωρώντας με αυτή την αρχή, που είναι αυτονόητη για μια πολιτική συμμαχία, μπορούμε να διερευνήσουμε τα οργανωτικά σχήματα που μας βοηθούν να προχωρήσουμε.

Και να βρούμε ικανοποιητικές λύσεις στα ζητήματα της αντιπροσώπευσης, της εκλογής οργάνων ή της συγκρότησης εκλεγμένων σωμάτων με αποφασιστικό χαρακτήρα. Χωρίς κανείς να κινδυνεύει να ακυρωθεί πολιτικά, είτε λόγω μεγεθών, είτε λόγω απουσίας πολιτικής ένταξης.

Και πιστεύω ότι αυτή η συζήτηση είναι τεράστιο λάθος να λέμε ότι είναι οργανωτική, είναι βαθύτατα πολιτική.

Όσο και αν έχει επικεντρωθεί σε συζητήσεις για το μητρώο μελών, για τις ποσοστώσεις και για την κατανομή της κρατικής επιχορήγησης, η αφετηρία των προβλημάτων είναι πολιτική.

Και σχετίζεται με την φυσιογνωμία και τα χαρακτηριστικά του εγχειρήματος. Τα ελλείμματα μας, δεν είναι οργανωτικού χαρακτήρα, αν και αδιαμφισβήτητα υπάρχουν και αυτά. Τα ελλείμματά μας είναι πολιτικά και πάνω σε αυτή τη βάση οφείλουμε να τα αντιμετωπίσουμε.

Πάνω σε αυτή τη βάση, θεωρώ ότι εκ των πραγμάτων ανοίγει ένα ζήτημα ευρύτερο από τα οργανωτικά. Και σε αυτό μπορούμε να δώσουμε μια λέξη που μπορεί να είναι πραγματικά μαγική αν της δώσουμε περιεχόμενο, και η λέξη αυτή ακούει στο όνομα ανασύνθεση.

Για να το θέσω απλά. Έχουμε αποδεχτεί όλοι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ότι ο ΣΥΡΖΙΑ είναι κάτι περισσότερο από πολιτική συμμαχία, αλλά κάτι λιγότερο από πολιτικό κόμμα.

Μια πολιτική συμμαχία περιορίζεται εκ των πραγμάτων στα όρια που θέτει η πολιτική αυτονομία των συνιστωσών της.

Ένας πολιτικός φορέας μπορεί να προχωρήσει πιο μακριά, αλλά χρειάζεται τα φυσιογνωμικά, πολιτικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά που θα το ενοποιούν.

Θεωρώ ότι αργά ή γρήγορα, ανεξάρτητα από τα όποια οργανωτικά μέτρα που θα αποφασίσουμε σε αυτή τη συνδιάσκεψη, θα αναγκαστούμε να προχωρήσουμε είτε προς τη μία είτε προς την άλλη κατεύθυνση.

Αλλιώς, όσο προωθημένες αποφάσεις και να πάρουμε, δεν θα έχουμε απαντήσει στα πραγματικά προβλήματα.

Γιατί για κάθε οργανωτικό πρόβλημα υπάρχει και μια πολιτική αιτία. Αλλά το αντίστροφο δεν ισχύει πάντα. Για κάθε πολιτικό πρόβλημα δεν υπάρχει και μια οργανωτική απάντηση.

Είναι προφανές ότι η υπόθεση της ανασύνθεσης δεν είναι απλή. Αλλά νομίζω ότι είναι μια συζήτηση που μπορεί και πρέπει να ξεκινήσει εντός του ΣΥΡΙΖΑ.

Με ανοιχτό ακόμα και το ζήτημα της συγκρότησης ενός ενιαίου πολυτασικού φορέα, οργανωμένου πάνω σε βαθιές δημοκρατικές αρχές, αντίστοιχες με τις δημοκρατικές αρχές με τις οποίες θέλουμε να μπολιάσουμε την κοινωνία.

Για εμάς η δημοκρατία είναι μια αξία αδιαπραγμάτευτη.

Θέλουμε να λειτουργούμε δημοκρατικά. Θέλουμε στις κορυφαίες μας επιλογές, ο λαός του ΣΥΡΙΖΑ, τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, να έχουν τον καθοριστικό λόγο.

Να χαράζουν πολιτικές και να δεσμεύουν τις ηγεσίες στη βάση όμως κοινά συμφωνημένων αρχών και αξιών.

Η συζήτηση, λοιπόν, αυτή, μπορεί να ξεκινήσει και να προχωρήσει σε βάθος παράλληλα με την κουβέντα για τα οργανωτικά.

Με μοναδική δέσμευση όλων εδώ μέσα, ότι όποια και αν είναι η εξέλιξη της, δεν θα σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε για τον αρχικό μας σκοπό. Την ευρύτερη δυνατή ενότητα της Αριστεράς.

Στην κατεύθυνση αυτή, οφείλω να υπογραμμίσω ότι θα μείνουμε προσηλωμένοι στην ιδέα της ενότητας και της κοινής δράσης της αριστεράς.

Για χάρη της ενότητας θα βάζουμε στην άκρη τις προσωπικές μας φιλοδοξίες όπως κάναμε προεκλογικά κερδίζοντας στην κοινωνία ένα μέρος του ηθικού πλεονεκτήματος που είχαμε απολέσει.

Θα συνεχίσουμε να λειτουργούμε καταλυτικά, στην κατεύθυνση της ανασύνθεσης, πάντα με σεβασμό στους συμμάχους και στους ανένταχτους συντρόφους.

Ας μην φοβηθούμε λοιπόν να ανοίξουμε τη συζήτηση για τα πολιτικά. Ας μη φοβηθούμε να ανοίξουμε μια συζήτηση που θα μας δώσει δύναμη για μια νέα έφοδο προς το μέλλον.

Αρκεί αυτή τη συζήτηση να τη κάνουμε συγκροτημένα, με ειλικρίνεια και με μάτια και το νου στραμμένα έξω.

Εκεί που η κοινωνία πιέζεται, δίνει μάχες και έχει ανάγκη από τη δική μας παρουσία στη πρώτη γραμμή των αγώνων.

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

3η Πανελλαδική Σύσκεψη ΣΥ.ΡΙΖ.Α

Την Παρασκευή 27 και το Σάββατο 28 Νοεμβρίου θα πραγματοποιηθεί η 3η Πανελλαδική Σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας (ΣΕΦ) - αίθουσα «Μελίνα Μερκούρη»
3η Πανελλαδική Σύσκεψη ΣΥ.ΡΙΖ.Α

Την Παρασκευή 27 και το Σάββατο 28 Νοεμβρίου θα πραγματοποιηθεί η 3η Πανελλαδική Σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας (ΣΕΦ) - αίθουσα «Μελίνα Μερκούρη».

Τα θέματα που θα απασχολήσουν τη σύσκεψη του Πανελλαδικού Σώματος είναι:
• Πολιτικές εξελίξεις και Οργανωτική ανασυγκρότηση του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς

Οι εργασίες θα ξεκινήσουν την Παρασκευή το απόγευμα και θα ολοκληρωθούν το Σάββατο το βράδυ με συνόψιση των συμπερασμάτων της διήμερης συνόδου.



Δείτε όλες τις ανακοινώσεις και τα κείμενα για την 3η Πανελλαδική Σύσκεψη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009

ΕΠΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΙΝΕΣΕΙΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ







Α. ΑΛΑΒΑΝΟΣ
Ο Καρλ Μαρξ έγραψε τρεις τόμους, πάνω από 1500 σελίδες για το «Κεφάλαιο». Άλλες τόσες για τις « Θεωρίες για την υπεραξία». Πάνω από 40 τόμους είναι τα Άπαντα του ιδίου και του Ενγκελς. Και δεν θα βρει κανείς στα Άπαντα ένα ολοκληρωμένο βιβλίο- ανάλυση για τον Σοσιαλισμό.

Αυτή η προσέγγιση – να μιλάς για το αύριο μέσα από το σήμερα κι όχι κατευθείαν για το ίδιο το αύριο - έχει σφραγίσει σε μεγάλο βαθμό την πρόδρομη αριστερή σκέψη. Η κριτική στο καπιταλιστικό σήμερα είναι το σπέρμα για ιδέες, προτάσεις, στοχασμούς για το σοσιαλιστικό αύριο. Έτσι αφήνεται ένα μεγάλο πεδίο ελευθερίας, ευθύνης, ευρηματικότητας, έμπνευσης για τον σύγχρονο ή τον μεταγενέστερο αναγνώστη. Όταν η σύλληψη του καινούριου γίνεται εκ των προτέρων, εγχειριδιακά, εγκεφαλικά, στις λεπτομέρειες – κι αυτό το είδαμε στη Ρωσία – τότε αντί να υπάρξει ένα συγκροτημένο πλαίσιο αναδεικνύεται ένα πνιγηρός θεωρητικός εναγκαλισμός που μπορεί να οδηγήσει στο θάνατο.

Αν αυτή την ανάδυση της θέσης μέσα από την αντίθεση, της πρότασης μέσα από την κριτική, τη συναντάμε συχνά σε οικονομικές αναλύσεις ή σε πολιτικά κείμενα, είναι σχεδόν ο κανόνας στο χώρο της λογοτεχνίας με εξαίρεση τον «σοσιαλιστικό ρεαλισμό».

Σε αυτό τον κανόνα υπόκειται και η ποιητική συλλογή της Νάντιας Βαλαβάνη «Μεγάλη Εποχή». Ελεγεία γραμμένη για το τέλος εποχής του παγκόσμιου σοσιαλιστικού εγχειρήματος του 20ου αιώνα , τότε που βρέθηκε :
«Μέσα από την πιο πικρή
από όλες τις ήττες
παραδομένο στη χλεύη
νικητών και νικημένων
το απελευθερωτικό όνειρο
της ανθρωπότητας»

Υπάρχει μια αίσθηση όπως με τα Εγκώμια της Μεγάλης Παρασκευής. Μέσα από το μοιρολόγι το γαμήλιο τραγούδι. Μέσα από τον χειμώνα να ξεμυτίζει ντροπαλά η άνοιξη. Μέσα από το αδιέξοδο του σήμερα, ο δρόμος για το αύριο.

Σε ελάχιστη κλίμακα συγκριτικά με το μεγαλοπρεπές θέαμα της πλανητικής σχεδόν σοσιαλιστικής κατάρρευσης, υπαινικτικές προτάσεις και στοχασμοί αυτής της ποιητικής συλλογής συνηχούν με καταστάσεις της αριστεράς του σήμερα στην πατρίδα μας. Γιατί όπως είναι γνωστό στην ποίηση κανείς, ούτε ο ίδιος ο δημιουργός, δεν μπορεί να θέτει περιορισμούς μεγέθους, τόπου ή χρόνου. Η ποίηση είναι πάντα ακραία και εκτός ορίων.

Με αυτή την έννοια ξαναδιαβάζοντας και παρουσιάζοντας για δεύτερη φορά μέσα σε λίγες μέρες τούτο το βιβλίο, εντόπισα επτά πολιτικές παραινέσεις προς την Αριστερά.
Πρώτο : Η αριστερά ως κομματικός σχηματισμός ή ακόμη κι ως πολιτική προσπάθεια δεν είναι παρά ένα μικρό κλάσμα ενός καθολικών διαστάσεων εγχειρήματος. Η πολιτική αριστερά δεν μπορεί να υπάρξει από μόνη της ως σχηματισμός ή είναι ένα κακέκτυπο, ένα φτερό στον άνεμο, μια άγονη, εφήμερη και ανάξια λόγου παρουσία εφόσον δεν συνδέεται οργανικά με την επιστήμη, τη λογοτεχνία, τις εικαστικές τέχνες, τη φιλοσοφία, τον κόσμο των ιδεών. Με λίγα λόγια αν δεν είναι οργανικό στοιχείο μιας πολιτιστικής επανάστασης. Με ακόμη λιγότερα λόγια, με μια λέξη, αν δεν είναι ποίηση. Είναι λάθος αν νομίζει κανείς ότι η μεγάλη προειδοποίηση για την κατακρήμνιση του σοσιαλιστικού εγχειρήματος ήρθε από τον Τρότσκι. Ήρθε από τον Μαγιακόφσκι, με το έργο και την αυτοκτονία του. Η ποίηση , πάντα σχεδόν απούσα, επιμένει να υπενθυμίζει ενοχλητικά στην αριστερά την παρουσία της.

Αφού παραθέτει ένα δίστιχο του Λόρκα : «Το τραγούδι που ποτέ δεν θα πω/ κοιμήθηκε πάνω στα χείλη μου», γράφει η Νάντια Βαλαβάνη, στη «Μεγάλη Εποχή»:
«Λοιπόν, τότε που ξεκινούσαμε εμείς
ωραίοι και αθώοι
διαβάζαμε Λένιν και Μαρξ
αλλά καθόλου W.B. Yeats
« οι αθώοι κι οι όμορφοι
άλλο εχθρό δεν έχουν από το χρόνο»

Δεύτερο : Ο κίνδυνος για την αριστερά είναι κυρίως εντός των τειχών. Ο ζωγραφικός πίνακας που έχουμε από τις πρώτες μεγάλες στιγμές του παγκόσμιου σοσιαλιστικού εγχειρήματος είναι η έφοδος στα Χειμερινά Ανάκτορα. Η αριστερά επιτίθεται να καταλάβει τα τείχη των ισχυρών της αντιπάλων. Αντίστοιχα μπορεί να φαντασθεί κανείς την αριστερά να υπερασπίζεται τα δικά της τείχη. Η μάχη δεν κρίνεται πάντα με το ποιος θα καταλάβει τα τείχη του άλλου , όπως στις ταινίες του Κουροσάβα. Και παγκόσμια και στην Ελλάδα, η αριστερά στάθηκε απέναντι σε πανίσχυρους αντιπάλους, έπεσε όμως γιατί απαξιώθηκε και αποδομήθηκε μέσα στο πύργο της. Εδώ κυριάρχησαν πολλές φορές ιδέες, αξίες, κώδικες του αντίπαλου κόσμου. Αυτό βιώθηκε άλλες φορές με επικό τρόπο, άλλες φορές με την ακύρωση αξιόλογων τοπικών πολιτικών εγχειρημάτων. Αυτό νομίζω ότι συνέβηκε και κατά τη φάση της τελευταίας διακυβέρνησης της δεξιάς στην Ελλάδα, όταν η ενωμένη ριζοσπαστική αριστερά δυνάμωνε αντί να τραυματίζεται από τον αμείλικτο ολοκληρωτικό πόλεμο του συστήματος, τελικά όμως για εσωτερικούς λόγους χάνει τους τρεις μεγάλους στόχους. Την ακύρωση του δικομματισμού. Την αλλαγή των συσχετισμών στην ιστορική αριστερά. Την προσέγγιση της νεανικής πρωτοπορίας που προσχωρεί στον αντιεξουσιαστικό χώρο

Γράφει :
« Χρόνια αργότερα μέσα από διαδικασίες πολυδαίδαλες
συνειδητοποιήσαμε ότι πλησιάζαμε σε κάτι
που θύμιζε επικίνδυνα στειρότητα
-γνωστή, ψεύτικη, καλλιεργημένη
από συνήθεια και στενούς ορίζοντες-
και προπαντός υπεκφυγή
οι καταπιεστές κυριαρχούσαν τελικά
και στο στρατόπεδο των καταπιεσμένων»

Τρίτο : Η αριστερά δεν υποτάσσεται στην επίκληση της καθημερινότητας όπως οι άλλες πολιτικές δυνάμεις. Αυτή η δύναμη των μεγάλων μετασχηματισμών δεν εκπίπτει σε εφήμερες συντεχνιακές δραστηριότητες. Δεν την εκφράζουν οι φευγαλέες ατάκες δευτερόλεπτων χωρίς ίχνη στα δελτία ειδήσεων των ιδιωτικών καναλιών. Αντίθετα μέσα από το μικρό βλέπει το μέγα. Στο καθημερινό φόντο του Πακιστανού που φορτικά πουλάει ένα μπουκέτο με τριαντάφυλλα στο φανάρι διακρίνει τις βρετανικές και αμερικάνικες στρατιές κατοχής, τα χωριά της Νότιας Ασίας που καίγονται , την ακραία φτώχεια του Ισλαμαμπάντ, τα χιλιάδες παιδιά που κατασκευάζουν χαλιά. Και πιο πέρα βλέπει ένα κήπο έξω από τον Άγιο Παντελεήμονα με πολύχρωμες τριανταφυλλιές όπου μεταναστόπουλα και ελληνόπουλα παίζουν κρυφτό και χορεύουν.

Γράφει :
« Εμείς νεαροί γευτήκαμε μια δόση νίκης
καθόλου πλέρια
και κάθε άλλο παρά τελειωτική
Αυτό μας έκανε γενναιόδωρους
και λίγο αφελείς
Η καθημερινότητα απειλεί
να μας συντρίψει»

Τέταρτο : Η αριστερά είναι απλή. Όσο πιο βαθιές οι επεξεργασίες της κι όσο πιο σύνθετη και δύσκολη η πραγματικότητα τόσο πιο απλή οφείλει να είναι. Γιατί αυτή είναι η φύση της. Γιατί η πλατιά επαφή της με την κοινωνία είναι το οξυγόνο της. Γιατί αν είναι αριστερά, δεν της χρειάζονται τα ψέματα, τα προσχήματα, τα επινοήματα, τα σοφίσματα. Ο Λένιν έλεγε απλά : «Σοβιέτ συν εξηλεκτρισμός». Οι Ισπανοί κομμουνιστές και αναρχικοί : “ No Passaran”. Οι αριστερές πρωτοπορίες στο Πολυτεχνείο : «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία». Σήμερα βλέπουμε αυτό το μοναδικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό το απλό αίτημα «μέλη» κι ότι αυτό συνεπάγεται, να εμπλέκεται σε βυζαντινολογίες, σε περιπτώσεις και υποπεριπτώσεις, σε σχέδιο Ανάν, σε μια αργκό ακατανόητη από την κοινωνία, σε κόλπα. Όταν μπορείς απλά να πεις «μέλη» και μαγικά να ανοίξουν διάπλατα τα παράθυρα στον ήλιο.

Γράφει :
«Οι κούφιοι άνθρωποι είναι εδώ…
αποκλεισμένοι σε συσκέψεις, σε συνεργασίες…
δουλεύουνε εντατικά με ντιρεκτίβες
με κανονισμούς, με πλαίσια
να εξασφαλίσουν πλειοψηφίες
μειοψηφίες, συμβιβασμούς
συσχετισμούς δυνάμεων ικανούς
για αποφάσεις που μετά ένα χρόνο
ίσως στερούνται σημασίας»


Πέμπτο : Για την αριστερά η αντίσταση και η ανατροπή, η ρήξη δεν είναι απλοί κανόνες σε ένα στρατηγικό της σχέδιο για μια λαϊκή εξουσία. Είναι κυρίως κώδικες αξιών, κριτηρίων και νοηματοδοτήσεων. Είναι η ικανότητα της αριστεράς να αντιπαραθέτει σε ένα σύστημα ιεραρχήσεων που στηρίζεται στη λογική του εύκολου κέρδους και του ατομισμού τις δικές της προτεραιότητες στη βάση της αλληλεγγύης και της ισότητας. Το σύστημα θέλει τους νέους επιτυχημένους, life style, γιάπι, άνετους, επικοινωνιακούς, survivors. Η αριστερά βυθίζεται μέσα στο βούρκο της κοινωνίας , συναντά αυτούς που φοβούνται, αυτούς που σπάσανε, αυτούς που κλαίνε, αυτούς που είναι μοναχικοί, αυτούς που κάνουν άρνηση, αυτούς που είναι αυτοί και το διαδίκτυο, φτάνει σε χώρους ακραίους σα να βρίσκεται σε ταινίες Αλμοδοβάρ. Έχει τη δική της κοινωνική «Επί του Όρους ομιλία».

Γράφει :
«Εμπρός οι ανεκπαίδευτοι
αστικοί νομάδες
παιδιά των Ρομ
διεθνική πανσπερμία…
Εμπρός του κόσμου οι διχασμένοι
ανάμεσα σ’ αυτά που λαχταρούν
κι αυτό που κάνουν…
Εμπρός της γης οι άσκημοι
οι όχι ιδιαίτερα έξυπνοι και νέοι
οι φτωχοί
οι μετανάστες
οι άρρωστοι
οι ξένοι»

Έκτο : Για την αυτοσυντήρησή μας πρέπει να ζούμε στη γη κι όχι να ονειροπολούμε. Για την αριστερά ισχύει κάτι πολύ διαφορετικό. Η αριστερά για να ζήσει πρέπει να ονειρεύεται. Να σαρώσει τις συνταγές για ρεαλισμό, εκσυγχρονισμό, ευρωπαϊσμό που της επιβάλλουν το σαβουάρ βιβρ του συστήματος. Να συμπυκνώσει στη δράση της και να εκφράσει τα μεγάλα οράματα και τις ουτοπίες από την αρχαιότητα και την Αναγέννηση μέχρι τον Μαρξ και την εποχή μας για ένα πλανήτη φιλίας και ειρήνης. Επειδή μπορούσαν να ονειρεύονται ένα κόσμο χωρίς πόλεμο, βγήκαν στον δρόμο δισεκατομμύρια ενάντια στην αμερικανική εισβολή στο Ιράκ. “Imagine all the people – Living life in peace”. Η ουτοπία δεν είναι φυγή από την πραγματικότητα αλλά όρκος ζωής για την αλλαγή της. Λέει ο Λιούις Μαμφορντ στην Ιστορία των Ουτοπιών : «Τα πράγματα που ονειρευόμαστε, τείνουν συνειδητά ή ασυνείδητα να εξελίσσονται στα πρότυπα της καθημερινής μας ζωής.»

Γράφει :
«Τις νύχτες βλέπω στα όνειρά μου
τους παλιούς συντρόφους μου
σαν τίποτα να μην έχει αλλάξει
ποτέ δεν μου ζητούν τον λόγο για τη ζωή μου
αντίθετα κάνουμε όλα όσα
δεν μπορέσαμε ποτέ
οργανώνουμε εξεγέρσεις και επαναστάσεις
μας κυνηγούν σ’ έρημους δρόμους
και κτίρια φλεγόμενα»

Έβδομο : Αριστερά είναι η ιστορία σε εξέλιξη.. Οι σημερινοί κυρίαρχοι όταν μίλησαν μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης για το «τέλος της ιστορίας» δεν αναφέρονταν μόνο στο μέλλον. Αυτό γρήγορα το εγκατέλειψαν με το Ιράκ, το Αφγανιστάν, την οικονομική κρίση. Αναφέρονται κύρια στο παρελθόν. Γι’ αυτούς κανείς , και ιδιαίτερα η αριστερά, δεν έχει δικαίωμα να έχει ιστορία. Οι σημερινοί ανηλεείς νόμοι τους έχουν τη σφραγίδα της αιωνιότητας και όλοι στο όνομα του ρεαλισμού πρέπει να κινηθούν στα πλαίσια τους. Η αριστερά όταν διαρρηγνύει με θράσος αυτό το ανιστορικό πλαίσιο, όταν ανοίγει τις πόρτες για να εισβάλει η ιστορία ανατρέποντας τις καπιταλιστικές βεβαιότητες ως χάρτινους πύργους, όταν έχει τη δύναμη να βιώνει το παρελθόν, από τον Σπάρτακο μέχρι τους Παλαιστίνιους, μπορεί να είναι υπερήφανη για την υπερηφάνια της και μπορεί να μη ντρέπεται για όσα πρέπει να την κάνουν να ντρέπεται. Σε κάθε εικόνα που βλέπουμε εμείς έχει θέση η ιστορία. Πάνω από τα αγόρια κορίτσια του Δεκέμβρη με φτερά στην πλάτη υπερίπτανται οι παρέες της ΕΠΟΝ, οι εκδρομείς των Λαμπράκηδων, οι φοιτητές στην πύλη του Πολυτεχνείου.

Γράφει :
«ο κήπος μικρός και χωριάτικος
καμμιά αίσθηση κηποτεχνικής
Τα δέντρα δεν είναι περήφανα
χαρακωμένα, χρήσιμα
φέρνουνε πάνω τα σημάδια
από την ιστορία του σπιτιού
Το σκίσιμο στον κορμό της μουριάς
είναι από το μουλάρι που τη δοκίμασε
ακόμα τότε νεαρή.
Οι χαρακιές στα πιο χοντρά κλαδιά
από το σύρμα
που χρόνια ολόκληρα κρατούσε
η μπουγάδα που έσταζε»

20-11-2009

Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009

Ανακύκλωση ηλεκτρικών συσκευών και Η/Υ


Με αφορμή μια απαράδεκτη κατάσταση ας αναδείξουμε την ανάγκη πρωτοβουλιών για την ανακύκλωση.

Θέλοντας να ανακυκλώσω μια παλιά τηλεόραση ρώτησα στο δήμο που υπάρχει σημείο περισυλλογής ηλεκτρικών συσκευών. Πληροφορήθηκα λοιπόν ότι πίσω από το γηπεδάκι του Άρη Γλυφάδας στο Γκόλφ υπάρχει κοντέινερ για την συλλογή τέτοιων συσκευών. Πήγα και εγώ την συσκευή και αντίκρισα έξω από το μισοάδειο κοντέινερ πεταμένους μες το χώμα διάφορους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Παραθέτω και δύο εύγλωττες φωτογραφίες που τράβηξα. (θα σας τις στείλω με το τηλ.)

Η εικόνα μου ενέτεινε την άποψη ότι η υπόθεση της ανακύκλωσης αποτελεί πάρεργο της δημοτικής αρχής. Όχι μόνο δεν παίρνει πρωτοβουλίες για την προστασία του περιβάλλοντος αλλά και με την αδιαφορία της καθίσταται επικίνδυνη.

Απαιτείται άμεσα να μαζευτούν οι πεταμένες συσκευές.

Να μεταφερθεί το κοντέινερ στο παρκινγκ μπροστά στο δημαρχείο ώστε να παρακινηθούν οι συμπολίτες μας να ανακυκλώνουν τις συσκευές τους.

Να ανοίξει μια συζήτηση για την προώθηση της ανακύκλωσης γενικότερα.

Ευχαριστώ για την φιλοξενία και ας αποτελέσει ο δικτυακός τόπος του ΣΥΡΙΖΑ Γλυφάδας βήμα προβληματισμού για το τι δήμο θέλουμε και κατάθεσης προτάσεων για την παρέμβασή μας και στα τοπικά ζητήματα.

Ν. Μαγκαφόσης

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΥΡΙΖΑ ΓΛΥΦΑΔΑΣ





Καλούνται οι φίλοι και σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ στην Γλυφάδα την Πέμπτη 19/11 στις 7:30 μμ στο ΚΑΠΗ της Ανω Γλυφάδας, στην οδό Σ.Βέμπου.
Πρόκειται να συζητήσουμε τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ και την προετοιμασία της Πανελλήνιας Συνδιάσκεψης στο τέλος του μήνα.

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009

«Η συζήτηση για το τι θα γίνει με το ΣΥΡΙΖΑ έχει ανοίξει»

Συγκρότηση επιτροπής διαλόγου που θα εξετάσει τις δυνατότητες μετεξέλιξης του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο αυτόνομο πολιτικό υποκείμενο πρότεινε ο πρόεδρος του ΣΥΝ Αλέξης Τσίπρας, μιλώντας στη συνεδρίαση της Κεντρικής Πολιτικής επιτροπής του Συνασπισμού.

Ο τρόπος συγκρότησης και λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ έχει φτάσει στα όρια του, καθώς «συζητά εδώ και καιρό περισσότερο τα εσωτερικά του παρά οργανώνει την εξωστρεφή του δράση», τόνισε.

«Τον ΣΥΡΙΖΑ δεν τον δημιουργήσαμε μόνο για να γίνουμε πιο πολλοί και πιο ισχυροί αλλά για να γίνουμε όλοι διαφορετικοί. Για να πάψουμε να λειτουργούμε ως συνιστώσες αλλά ως κοινές συνισταμένες μιας αριστεράς που διαλέγεται και αλληλεπιδρά και όχι μιας αριστεράς που διαρκώς θα τρώγεται με τον εαυτό της.

Θέλω να πω δηλαδή ότι μιλάμε εδώ και καιρό για μια συμμαχία συνιστωσών αλλά δεν μιλάμε για την ανασύνθεση τους, δεν μιλάμε για την αναγκαία όσμωση μεταξύ τους. Και το κυριότερο βάζουμε διαρκώς το κάρο μπροστά από το άλογο», επεσήμανε.

«Η συζήτηση για το τι θα γίνει με το ΣΥΡΙΖΑ έχει ανοίξει. Να είστε βέβαιοι. Είτε εμείς το θέλουμε είτε όχι», εν όψει και της 3ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του συμμαχικού σχήματος που θα πραγματοποιηθεί το τριήμερο 27- 29 Νοεμβρίου στην Αθήνα.

«Θεωρώ ότι σήμερα η μόνη διέξοδος και φυγή προς τα εμπρός, είναι η ανασύνθεση, η επανίδρυση της ριζοσπαστικής και ανανεωτικής αριστεράς, με πυρήνα τις δυνάμεις και την συμμαχία του ΣΥΡΙΖΑ, οργανωμένες ή ανένταχτες. Ακόμα και αν δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα στη λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ, θα έπρεπε εμείς στον ΣΥΝ, να είμαστε ανοιχτοί σε μια τέτοια ανασυνθετική προοπτική.

Δεν ισχυρίζομαι ότι αυτό μπορεί να γίνει αύριο το πρωί. Ούτε πιστεύω ότι ξαφνικά ο ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα με ανοιχτά τα δομικά του προβλήματα, μπορεί αυτομάτως να μετασχηματιστεί σε ενιαίο πολιτικό φορέα.

Αυτό που ισχυρίζομαι είναι ότι με δική μας πρωτοβουλία πρέπει να ανοίξει η συζήτηση για την αναγκαιότητα ενός φορέα που θα είναι ανοιχτός, πολυτασικός αλλά με ιδεολογική ταυτότητα και προγραμματική σαφήνεια.

Που θα υπερβαίνει τα φαινόμενα κρίσης του μεταπολιτευτικού αριστερού κόμματος και θα απαντάει στις ανάγκες μιας σύγχρονης αριστερής πολιτικής έκφρασης. Και που δεν θα είναι μαζικός χώρος για τις συνιστώσες του, όπως είναι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ενιαίο αυτόνομο πολιτικό υποκείμενο με συνθετικό πολιτικό λόγο. Που θα λειτουργεί με δημοκρατία σε όλα του τα επίπεδα και που θα είναι αντίστοιχος με τις απαιτήσεις και τις προσδοκίες της αριστερής βάσης» είπε ο κ. Τσίπρας.

Ο πρόεδρος του ΣΥΝ στη συνέχεια έκανε στην ΚΠΕ την παρακάτω συνθετική πρόταση, τριών σημείων:

«Σημείο πρώτο. Το κείμενο Φλαμπουράρη απαντάει στα άμεσα. Δηλαδή στην αποκατάσταση της πολιτικής εμπιστοσύνης ανάμεσα στις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και στην πολιτική ένταξη των ανένταχτων.

Προτείνω να το υιοθετήσουμε, με όποιες βελτιώσεις μπορεί να προστεθούν, ως βραχυπρόθεσμη πρόταση οργανωτικής βελτίωσης και ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ.

Σημείο Δεύτερο. Η πρόταση μας προς τον ΣΥΡΙΖΑ είναι τη συζήτηση που χει ήδη ξεκινήσει, για την ανασύνθεση του χώρου, να τη κάνουμε μαζί και οργανωμένα.

Να δούμε αν και που μπορούμε να καταλήξουμε, χωρίς άγχη και εκατέρωθεν εκβιαστικά διλήμματα.

Ας φτιάξουμε λοιπόν μια επιτροπή διαλόγου που θα εξετάσει σε βάθος τις προοπτικές και τις δυνατότητες για την ανασύνθεση της ριζοσπαστικής αριστεράς.

Απαλλαγμένη, όμως, από τις ευθύνες της καθημερινής πολιτικής δουλειάς και με άνεση χρόνου, προκειμένου να γίνουν οι απαραίτητες συνθέσεις και η αναγκαία πολιτική και οργανωτική προετοιμασία.

Η επιτροπή αυτή, πέραν των αντιπροσώπων των συνιστωσών οφείλει να είναι ανοιχτή στον ανένταχτο κόσμο και σε κάθε συμβολή που προέρχεται από εκεί.

Σημείο τρίτο: Το ζήτημα της επανίδρυσης ενός νέου πολιτικού φορέα της ριζοσπαστικής και ανανεωτικής αριστεράς, τίθεται ούτως ή άλλως.

Για την ανασύνταξη των δυνάμεων και για την υπέρβαση πολιτικών και οργανωτικών προβλημάτων, που αφορούν τόσο τον Συνασπισμό, όσο και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Και για την αντιστοίχηση της Αριστεράς με τις σημερινές κοινωνικές ανάγκες, μέσα από ένα σαφές πολιτικό και ιδεολογικό πλαίσιο.

Η συζήτηση, λοιπόν, αυτή πρέπει να γίνει εντός του πλαισίου του ΣΥΡΙΖΑ αλλά ταυτόχρονα πρέπει και να μην τον δεσμεύει.

Κάποιοι μπορεί να αποφασίσουν να προχωρήσουν, κάποιοι όχι. Παραμένουν, όμως, όλοι σύμμαχοι, στον βαθμό που διακηρυγμένος στόχος μας είναι η στρατηγική για την ενότητα της Αριστεράς.

Η συμμαχία όμως οφείλει να είναι ανοιχτή, ευρεία, και να αξιοποιεί τη διαφορετικότητα των απόψεων ως πλεονέκτημα και όχι ως περιορισμό.

Και επίσης να είναι συγκροτημένη με εξωστρεφή τρόπο, αντί να μετατρέπεται σε μαζικό χώρο, όπου ο καθένας διεκδικεί τα μέγιστα εις βάρος των υπόλοιπων συμμάχων».


Κριτική στο ΠΑΣΟΚ

Ο Αλέξης Τσίπρας άσκησε και έντονη κριτική στο ΠΑΣΟΚ τονίζοντας ότι «ήδη, μετά τις γνωστές διεργασίες στο Ευρωπαϊκό Επίπεδο, η πολιτική ατζέντα διαμορφώνεται εκ νέου. Και διαμορφώνεται σε κατεύθυνση εντελώς αντίθετη με τις προεκλογικές δεσμεύσεις, οι οποίες παρασχέθηκαν αφειδώς στον ελληνικό λαό μέχρι και πριν πέντε εβδομάδες».

Ιδιαίτερη αναφορά έκανε στις αλλαγές στο ασφαλιστικό, στον δημόσιο τομέα και στα εργασιακά, ενώ τόνισε ότι κατά την «Ώρα του πρωθυπουργού» ο ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε από το πρωθυπουργό να ανοίξει τα χαρτιά του σχετικά με τις πιέσεις που δέχεται από τις Βρυξέλες για διάλυση του ασφαλιστικού και «αντί να μιλήσει συγκεκριμένα και επί της ουσίας μας ζήτησε να μην ισοπεδώνουμε και να συμβάλουμε στο διάλογο».

«Η κυβέρνηση είναι αυτή που δεν έχει τοποθετηθεί. Ούτε τώρα, ούτε και προεκλογικά το ΠΑΣΟΚ. Εμείς τοποθετηθήκαμε και οι θέσεις μας είναι γνωστές», επεσήμανε ο κ. Τσίπρας.

«Και τις επόμενες μέρες θα μιλήσουμε με φορείς και οργανώσεις, με τον κόσμο της εργασίας και θα καταθέσουμε συγκροτημένα τις προτάσεις μας, θα ακούσουμε τον προβληματισμό τους, θα εμπλουτίσουμε και εμείς τις θέσεις μας», πρόσθεσε.

«Καλός είναι ο διάλογος και η διαβούλευση αλλά η διαβούλευση δεν είναι πολιτική. Η διαβούλευση είναι διαβούλευση.

Ας μας πει, λοιπόν, ο πρωθυπουργός τι σκοπεύει να κάνει. Και αν θέλει συζήτηση και διάλογο, ας τον οργανώσει και μάλιστα δημόσια.

Ας διοργανωθεί, λοιπόν, μια προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη βουλή ή ακόμα καλύτερα μια δημόσια τηλεοπτική συζήτηση, σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών, με θέμα το ασφαλιστικό για να καταθέσουν όλοι τις προτάσεις τους. Το επιθυμούμε διακαώς, το προτείνουμε και θα είμαστε οι πρώτοι που θα σπεύσουμε να συμμετέχουμε, πρόσθεσε.

Ο πρόεδρος του ΣΥΝ αναφέρθηκε και στην «περιβόητη και πολυαναμενόμενη αναδιανομή του πλούτου, που προεκλογικά είχε κάνει σημαία ο κος Παπανδρέου» και η οποία, όπως υπογράμμισε, εξαντλήθηκε σε μια εφ άπαξ εισφορά στις μεγάλες επιχειρήσεις. Τέλος, αναφορά έγινε και στα stage.

«Ο μόνος τρόπος να αντιμετωπιστεί η βαθειά οικονομική κρίση, είναι με μέτρα που θα ενισχύουν τα πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα και με στρατηγική που θα ενισχύει την απασχόληση. Αυτή την πολιτική, όμως, δεν θα την χαρίσει κανείς. Πρέπει να κατακτηθεί μέσα από κοινωνικούς αγώνες και παρέμβαση σε όλα τα πεδία. Και η οργάνωση αυτών των αγώνων είναι σήμερα το άμεσο καθήκον της Αριστεράς», τόνισε.
ΠΗΓΗ TVXS.gr

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

Αριστερά, η μισή πλευρά του φεγγαριού

Του Νίκου ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΑΚΗ*

To μεγάλο και άλυτο πρόβλημα της αριστεράς είναι ότι εκπληρώνει μόνο κατά το ήμισυ την πολιτική της αποστολή. Περιορίζεται απλώς στην άσκηση αριστερής προγραμματικής αντιπολίτευσης με περισσότερη ή λιγότερη επιτυχία και συμμετέχει ενεργά στην ανάπτυξη κοινωνικών αγώνων και κινημάτων.

Δεν πράττει όμως κάτι άλλο, σημαντικότερο ίσως.

Έχει απαρνηθεί το ρόλο της ως η συλλογική συνείδηση της κοινωνίας, ως η δύναμη που μάχεται να ηγεμονεύσει ιδεολογικά.

Διστάζει να καταθέσει την ψυχή της, να προβάλει δηλαδή το αξιακό της φορτίο, την ιστορική της παρακαταθήκη, την ηθική της υπεροπλία, να εκφράσει ποιοτικότερες και εσωτερικότερες ανάγκες του ανθρώπου, να εμπνεύσει το συλλογικό όνειρο.

Αδυνατεί να ενσωματώσει στη στρατηγική και θεματική της την πλούσια θεωρητική σκέψη παλιότερων και σύγχρονων διανοητών.

Εγκαταλείπει αμαχητί όλες τις μορφές του εποικοδομήματος στην ηγεμονία των αντιπάλων της.

Αγνοεί ή δεν μπορεί να κατανοήσει την καταλυτική σημασία του πολιτικού φαντασιακού.

Δείχνει κοντολογής να μην αποδέχεται το αυτονόητο. Ότι δεν μπορεί να γίνει ριζική κοινωνική αλλαγή, αν η διαδικασία μετασχηματισμού δεν αγγίζει και δεν αναμορφώνει συνειδήσεις, αξίες και ηθικές συμπεριφορές.

Κωφεύει η αριστερά στις παροτρύνσεις όλων των διανοουμένων να δώσει τη μητέρα των μαχών στο πεδίο των αξιών, των ιδεών και της ιδεολογίας. Εμφανίζεται αντιδογματική στα λόγια, αλλά δογματικά προσηλωμένη στον οικονομίστικο αυτοματισμό ή και στον φρενήρη βολονταρισμό. Εκλαμβάνει τον πούρο αυτό οικονομισμό σαν καταλύτη της λαϊκής αφύπνισης, σαν το μοναδικό εργαλείο ερμηνείας και θεραπείας της κοινωνικής παθογένειας. Ένα μέρος της πάλι υποκλίνεται άνευ όρων σ’ έναν διαχειριστικό και θεσμικό καθωσπρεπισμό χωρίς ιδεολογικές αναφορές και στίγματα. Είναι τελικά φανερό το αδιέξοδο όλων εκείνων που, παρά τις συνεχείς διαψεύσεις, εξακολουθούν πεισματικά να εμμένουν ότι αρκούν τα πολιτικά προγράμματα, οι ρεαλιστικές θέσεις, τα κοινωνικά μέτωπα, η αγωνιστική δράση, η επικοινωνιακή πολιτική για να αποσπά η αριστερά μεγάλα μερίδια επιρροής. Αν ήταν έτσι, θα είχε κερδηθεί προ πολλού η εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας του λαού.

Ο αυτοπεριορισμός αυτός της αριστεράς στον πολιτικό ακτιβισμό από τη μια εμποδίζει την εμβέλεια και τη διείσδυσή της σε ευρύτερα λαϊκά στρώματα και από την άλλη δημιουργεί παρενέργειες και αλλοιώσεις της φυσιογνωμίας της.

Κατ’ αρχήν υπονομεύει η ίδια τη συνοχή της, αφαιρώντας τη συγκολλητική ουσία όλων των τμημάτων της, που είναι το συναίσθημα, η ευαισθησία, ο πόθος και το όραμα για μια κοινωνία ισότητας και αλληλεγγύης με κέντρο τον άνθρωπο και όχι το κέρδος.

Ωθείται σε ανούσιους τακτικισμούς, πρακτικισμούς, οργανωτισμούς και επικοινωνιακά τεχνάσματα λόγω έλλειψης ενιαίου στρατηγικού σχεδίου και ενός διακυβεύματος μεγάλων ιδεών και αξιών.

Δεν διαθέτει το κύρος και την ηθική ακεραιότητα να δημιουργεί ταυτίσεις, να την αισθάνονται κάποιες κοινωνικές δυνάμεις σαν αναντικατάστατο φορέα κοινωνικής επιτάχυνσης και αναγέννησης.

Αδυνατεί να διατηρήσει συσπειρωμένη την κοινωνική και εκλογική της βάση, που λειτουργεί σε κάθε εκλογική αναμέτρηση ως κινούμενη άμμος.

Διολισθαίνει ενίοτε σε ακραίες ιδεοληψίες που τη διαιρούν, π.χ. στη φετιχοποίηση είτε των θεσμών είτε των κινημάτων.

Εμφανίζεται άλλοτε σαν δονκιχωτικός ανατροπέας και άλλοτε σαν ικέτης συμπονετικής ψήφου.

Εξαντλείται στον άχαρο ρόλο του διαχειριστή της μιζέριας και απογοήτευσης και όχι της ελπίδας και της ανάτασης.

Αποστερεί τον λόγο της από κάθε εγερτήρια και καθαρτήρια πνοή.

Μια τέτοια αριστερά δεν έχει μέλλον. Μοιάζει σαν το δρομέα που προσπαθεί να τρέξει στηριζόμενος στο ένα πόδι. Σαν τον διανοούμενο που προσπαθεί να σχεδιάσει την κοινωνία του μέλλοντος με νεκρό το ένα εγκεφαλικό ημισφαίριο.

Ποιο είναι λοιπόν το άλλο μισό της, η πιο λαμπερή πλευρά του προσώπου της, που περιέργως κρύβει από την κοινωνία; Ποια τέλος πάντων είναι τα χαρακτηριστικά της αριστεράς που αποτελούσαν διαχρονικά το βαρύ πυροβολικό της και σήμερα κατάντησαν άσφαιρες βολές; Θα αναφερθώ με αξιολογική σειρά σε πέντε από αυτά, χωρίς να εξαντλείται ο κατάλογος.

Το αξιακό της φορτίο

Η αριστερά, ιδιαίτερα στη σημερινή σύνθετη πλανητική πραγματικότητα, δεν προσεγγίζεται μόνο μέσα από ταξικές αναλύσεις ή την αναγκαιότητα βελτίωσης των υλικών όρων της ζωής. Μια τέτοια μονοσήμαντη διάσταση περιορίζει το εύρος και την ελκτική της δύναμη. Η αριστερά προβάλλει ένα διαφορετικό πολιτισμικό πρότυπο, μια άλλη στάση ζωής, μακριά από την αλλοτρίωση και την αποξένωση της σύγχρονης, μεταμοντέρνας καπιταλιστικής κοινωνίας. Προσπαθεί να απαντήσει στις υπαρξιακές αναζητήσεις των ανθρώπων, να επεξεργαστεί ένα νόημα για το ακροατήριο της, χωρίς να αποσπάται από τον ορθολογισμό. Ας μη λησμονείται ότι στο παρελθόν μεγαλούργησε όταν συνέδεσε την πάλη για κοινωνική αλλαγή με την πνευματική και πολιτιστική άνθιση, με τη δημιουργία ενός ανώτερου ανθρωπολογικού τύπου. Απεναντίας εκφυλίστηκε και χρεοκόπησε όπου περιορίστηκε σε μια εκχυδαϊσμένη ερμηνεία και εφαρμογή του μαρξισμού. Αυτό το μάθημα φαίνεται πως γρήγορα ξεχάστηκε.

Ας καταπιαστεί λοιπόν η αριστερά στον δημόσιο λόγο της εκ νέου με έννοιες και αξίες που είναι στο DNA της, όπως ουμανισμός, αλληλεγγύη, αλτρουϊσμός, συλλογικότητα, συντροφικότητα, χειραφέτηση, αυτοπραγμάτωση, απελευθέρωση, νοηματοδότηση, ήθος, όραμα, αισθητική κ.ά. Να ανοιχτεί στο αξιακό πεδίο όπου διατηρεί συντριπτικό πλεονέκτημα. Να αρχίσει να προβάλλει και ώριμα μεταϋλιστικά αιτήματα, αντίδοτα στον εξατομικευμένο ηδονιστικό καταναλωτισμό και στην πλαστότητα της ζωής μας. Να κάνει έντονα διακριτό το στίγμα της, προωθώντας αξίες και πρότυπα ζωής διαφορετικά από τα κυρίαρχα.

Μόνο έτσι θα αποκτήσει περισσότερα ακροατήρια. Μόνο έτσι θα αρχίσει να ξαναδημιουργεί λαϊκές συγκινήσεις, να προκαλεί ανατάσεις και δονήσεις. Μόνο έτσι θα εμπνεύσει τη νέα γενιά, θα απαντήσει στις αγωνίες και την απελπισία της. Μόνο έτσι θα δυσκολέψει τους αντιπάλους της, δίνοντας τη μάχη των ιδεών στο δικό της γήπεδο.

Το ηθικό της πλεονέκτημα

Η ηθική δύναμη της αριστεράς ήταν ανέκαθεν η περιουσία της, η ειδοποιός της διαφορά. Το συγκριτικό αυτό πλεονέκτημα διατηρείται εν μέρει και σήμερα, σημαντικά όμως εξασθενημένο, περισσότερο σαν απομεινάρι του παρελθόντος. Μόνο που τώρα η ηθική αυτή υπεροχή κάθε άλλο παρά ευδιάκριτη και δεδομένη είναι. Πρέπει να αναδεικνύεται και να αποδεικνύεται κάθε στιγμή και σε κάθε περίπτωση. Δυστυχώς φαίνεται ότι στο όνομα του ρεαλισμού και της προσαρμογής στην κατακερματισμένη κοινωνία της ιδιωτικότητας η αριστερά παραμέλησε και τελικά αχρήστευσε το ηθικοπολιτικό της οπλοστάσιο. Οι ηθικές παρεκτροπές και τα ολισθήματα στελεχών της ξεθώριασαν την εικόνα των ακέραιων και ανιδιοτελών αγωνιστών. Χώρια που κατά καιρούς επιδεικνύεται μια αδικαιολόγητη χαλαρότητα και αδιαφορία απέναντι σε συμπεριφορές που δεν συνάδουν με το ήθος της αριστεράς.

Συμπερασματικά, το αξιακό σύστημα της αριστεράς διαπερνάται οριζοντίως και καθέτως από την ηθική. Κι αυτό δεν υπονοείται, δεν υποσημειώνεται ούτε συνάγεται, αλλά διατυμπανίζεται, προτάσσεται, αναδεικνύεται και, πρωτίστως, βιώνεται. Οι ηθικοί κανόνες αποτελούν την πυξίδα πολιτικής δράσης και ατομικής συμπεριφοράς μελών και στελεχών.

Μόνο έτσι η αριστερά θα κατοχυρωθεί ξανά στη συνείδηση του λαού σαν η βασική δύναμη ηθικής αντίστασης ενάντια στο τέλμα και τον ηθικό ξεπεσμό.

Το οραματικό της πεδίο

Το οραματικό και αντισυστημικό στοιχείο της αριστεράς είναι βασικό συστατικό της, είναι η προωθητική της δύναμη, η καύσιμη ύλη της. Στις περιόδους που το στοιχείο αυτό εμφανίζεται λανθάνον, η αριστερά μαραζώνει και αργοπεθαίνει. Είναι αδύνατον να επιβιώσει και να μην αφομοιωθεί ένας ριζοσπαστικός φορέας όταν εξαντλείται σε μια διαχειριστική και καθεστωτική αντίληψη και πρακτική, όταν είναι λίγο απ’ όλα χωρίς ένα νοηματοδοτικό νήμα. Η οραματική φυσικά στόχευση σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να υποβαθμίζει την αναγκαιότητα της μεταρρυθμιστικής δράσης και της διαχείρισης της καθημερινότητας στο όνομα μιας μελλοντικής εφόδου, ούτε φυσικά σημαίνει διανομή έτοιμων συνταγών ευτυχίας, που παραπέμπουν στο απώτερο στάδιο του σοσιαλισμού. Δυστυχώς σήμερα λείπει κάποιο απελευθερωτικό πρόταγμα, λείπει η ισχυρή ταυτότητα που θα δώσει νόημα στις διάσπαρτες επιμέρους πολιτικές. Παραμερίζεται το ζήτημα του κοινωνικού μετασχηματισμού ή προβάλλεται με θολό, ασαφή και συνθηματολογικό τρόπο (σοσιαλισμός με ελευθερία και δημοκρατία - δημοκρατικός σοσιαλισμός κ.λπ.). Δικαιολογημένα ίσως, αφού οι θεωρητικές απόψεις για τη φύση και τον χαρακτήρα του σοσιαλισμού και τους τρόπους μετάβασης είναι και πολλές και αλληλοσυγκρουόμενες.

Έστω όμως κι έτσι, το μακρινό όραμα υπέρβασης του καπιταλισμού ατσαλώνει την αριστερά, τη βοηθά να προωθήσει με σθένος και αποφασιστικότητα μεταρρυθμιστικές τομές σε μια πορεία συνεχούς μετεξέλιξης της κοινωνίας.

Η ιστορική της παρακαταθήκη

Η σύγχρονη αριστερά προφανώς δεν προήλθε από παρθενογένεση. Γι' αυτό προκαλεί απορία η πλήρης αποκοπή από το παρελθόν της. Ένα παρελθόν με λαμπρές σελίδες αγώνων, θυσιών, ανιδιοτέλειας και τεράστιας συμβολής στις κοινωνικές κατακτήσεις του εικοστού αιώνα. Αυτή η ανεξήγητη σιωπή για το παρελθόν της δεν επιτρέπει στη νέα γενιά να κατανοήσει το ειδικό ιστορικό βάρος αυτής της παράταξης. Πολύ περισσότερο που η γενιά αυτή ενηλικιώθηκε σε συνθήκες ιστορικού κενού, χωρίς διαπάλη ιδεών, με παντοκρατορία των ιδεολογημάτων του νεοφιλελευθερισμού.

Ας μιλήσει λοιπόν η αριστερά για τη μεγαλειώδη πορεία της στον εικοστό αιώνα, με τα λάθη, τις παραμορφώσεις και τις ανακολουθίες της. Συνδέοντας το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον. Επιτέλους δεν βλάπτει και λίγος κομματικός πατριωτισμός.

Ο αναντικατάστατος ρόλος της

Η προσωρινή υποχώρηση της αριστεράς διεθνώς την τελευταία εικοσαετία επέτρεψε στον καπιταλισμό να αντεπιτεθεί ανενόχλητος, με οδυνηρές συνέπειες για τις κοινωνίες και τους λαούς. Αυτή η αυτονόητη πραγματικότητα, που ομολογείται ακόμα και από τους μεγαλύτερους πολέμιούς της, αποσιωπάται περιέργως ή συσκοτίζεται από την ίδια, αντί να αποτελεί το μεγαλύτερο όπλο στη φαρέτρα της.

Ας τονίσει λοιπόν η αριστερά αυτό που γνωρίζουν καλύτερα απ' την ίδια οι αντίπαλοί της.

Ότι είναι η μοναδική ελπίδα για να βγει ο κόσμος από το τούνελ της βαρβαρότητας. Ότι είναι το μοναδικό αντίβαρο, το μοναδικό αντίπαλο δέος στον νεοφιλελευθερισμό, στις δυνάμεις της απληστίας και του εγωισμού.

Ότι ο λαός δεν έχει να περιμένει τίποτα απολύτως αν δεν αλλάξουν ριζικά οι πολιτικοί συσχετισμοί υπέρ της αριστεράς.

Στο πλαίσιο του προβληματισμού που αναπτύσσεται παραπάνω, θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ, με τη σημερινή τους μορφή και διάταξη δυνάμεων, δεν μπορούν να ανταποκριθούν στον αυξημένο ρόλο να αποτελέσουν το όχημα εφόδου προς το μέλλον. Εκπέμπουν αρνητικό φορτίο, νοσηρότητα και κατήφεια που δεν μπορούν να κρύψουν ούτε με τεχνάσματα ούτε με ψεύτικα χαμόγελα ούτε με προσωρινές εκεχειρίες. Δεν διαθέτουν τις βασικές προϋποθέσεις για να ηγεμονεύσουν ιδεολογικά, να συνεγείρουν την πνευματική και ηθική ηγεσία, να επανακτήσουν την πολιτιστική ηγεμονία. Πώς άλλωστε κάποια στελέχη να γίνουν κήρυκες και διάκονοι μεγάλων ιδεών όταν δείχνουν να μην τις ενστερνίζονται με θέρμη και, το χειρότερο, όταν δεν μπορούν να τις υποστηρίξουν με τη στάση τους και τη συμπεριφορά τους;

Απαιτείται λοιπόν μια εκ βάθρων αναμόρφωση, μια επανίδρυση της ανανεωτικής ριζοσπαστικής αριστεράς. Μιας αριστεράς που με ορμή και αυτοπεποίθηση θα αφήσει οριστικά πίσω της τη μιζέρια, την γκρίνια, την ηττοπάθεια, τις δογματικές αγκυλώσεις, τη διαπάλη μηχανισμών, τους παραγοντισμούς και τις προσωπικές διαμάχες.

Μιας αριστεράς που η εσωτερική της ζωή θα κοσμείται από τις αρετές που ανέκαθεν διέκριναν τους αριστερούς. ΄Ηθος, ανιδιοτέλεια, κομματικότητα, συντροφικότητα, συλλογικότητα.

Ας βιαστούν οι ποικιλώνυμες ηγεσίες της. Όσες τουλάχιστον δείχνουν μεταμελημένες από την αποκρουστική εικόνα που, με ευθύνη τους, εμφάνισε ο πολιτικός μας χώρος τον τελευταίο καιρό. Η ιστορία δεν θα τους συγχωρήσει άλλη μια χαμένη ευκαιρία, ίσως την τελευταία.

* Ο Νίκος Χατζηγιαννάκης είναι μέλος της Π.Κ. Γλυφάδας του ΣΥΝ

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009

ΥΜΗΤΤΟΣ ΚΑΙ ΝΕΟΙ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΔΡΟΜΟΙ




ΔΙΑΔΗΜΟΤΙΚΗ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ
ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΟΥ ΥΜΗΤΤΟΥ

ΥΜΗΤΤΟΣ ΚΑΙ ΝΕΟΙ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΔΡΟΜΟΙ
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…
NA ANAΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΑ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΑ ΣΧΕΔΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΥΜΗΤΤΟ!
ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
ΚΥΡΙΑΚΗ 15 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2009, 10.30π.μ.
ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗΣ (Βρυούλων και Κλαζομενών)

Η τεράστια οικολογική κρίση που βιώνουμε έχει σαν συνέπεια τη βαθμιαία υποβάθμιση της ποιότητας της ζωής μας. Μετά τις πυρκαγιές στην Πάρνηθα (2007), τις πρόσφατες στη Β.Α. Αττική, αλλά και τις παλιότερες στην Πεντέλη και στον Υμηττό, το αστικό και περιαστικό περιβάλλον συνεχώς χειροτερεύει.
Οι ορεινοί όγκοι που περιβάλλουν το λεκανοπέδιο, ο ένας μετά τον άλλο δέχονται σοβαρά πλήγματα, όσον αφορά το δασικό τους χαρακτήρα. Δεν είναι τυχαίο ότι μέσα σε είκοσι χρόνια (1987-2007) έχουν καεί περίπου 185.000 στρ. δάσους στην Αττική. Δεν είναι τυχαίο ότι τουλάχιστον 5000 στρ. δάσους έχουν οικοδομηθεί, ενώ η επέκταση των οικισμών σε φυσικές περιοχές χαμηλής βλάστησης ξεπερνά τα 70.000 στρ. (Δελτίο Τύπου της WWF, 1-9-2009).
O Υμηττός αποδεικνύεται λοιπόν, ακόμη εντονότερα, ο τελευταίος μεγάλος πνεύμονας πρασίνου, μια ανάσα ζωής για το λεκανοπέδιο στην εποχή της κλιματικής αλλαγής που διανύουμε. Ενα σπάνιο μεσογειακό δασικό οικοσύστημα, προστατευόμενη περιοχή, ενταγμένη στο δίκτυο NΑΤURA 2000, ένα μνημείο βιοποικιλότητας που δυστυχώς βρίσκεται μόνιμα στο στόχαστρο πολλών και ποικίλων συμφερόντων (οικονομικών-εργολαβικών, πολιτικών, εκκλησιαστικών, ακόμη και δημοτικών).
Σήμερα όμως απειλείται και από τα σχέδια και τα έργα που δρομολόγησε η προηγούμενη κυβέρνηση, πιο συγκεκριμένα:
• To Προεδρικό.Διάταγμα «Προστασίας» που ενέκρινε ο ΟΡΣΑ τον Αύγουστο του 2009-σε αντικατάσταση του ισχύοντος (της 31.8.78), το οποίο απέχει πολύ από την κήρυξη του ορεινού όγκου σε Περιοχή Απόλυτης Προστασίας.
• Την Κοινή Υπουργική Απόφαση (ΚΥΑ) που υπογράφτηκε στις 24-8-09 (ελάχιστα πριν την προκήρυξη των εκλογών!) και αφορά την έγκριση της μελέτης περιβαλλοντικών επιπτώσεων των «Νέων Αυτοκινητοδρόμων Αττικής».
• Τη διαδικασία δημοπράτησης, μέσω διεθνούς διαγωνισμού, των «Νέων Αυτοκινητοδρόμων Αττικής», η οποία ολοκληρώνεται στις 22 Δεκεμβρίου 2009.
Όλα τα παραπάνω, επιπλέον, πρέπει να εξεταστούν στη σκιά ενός νέου «Ρυθμιστικού Σχεδίου Αττικής», το οποίο δόθηκε σε δημόσια διαβούλευση και το οποίο δεν προσφέρει καμία ουσιαστική θεσμική προστασία και θωράκιση των ορεινών όγκων ούτε προτάσσει τη διατήρηση των φυσικών πράσινων πνευμόνων της πόλης.
Οι πρόσφατες εκλογές ανέδειξαν μια νέα κυβέρνηση που έχει σαν σημαία της τη λεγόμενη «Πράσινη Ανάπτυξη». Είναι όμως συμβατή αυτή η «Πράσινη Ανάπτυξη» με την καταστροφή οικοσυστημάτων από φαραωνικά οδικά έργα και κόμβους μέσα σε προστατευόμενες περιοχές ΝATURA; Είναι συμβατή η «Πράσινη Ανάπτυξη» με αυτοκινητόδρομους που θα «γαζώνουν» και θα κακοποιούν το σώμα του Υμηττού,αναπαράγοντας συγχρόνως το αδιέξοδο μοντέλο χρήσης του Ι.Χ., αντί της ενίσχυσης των ΜέσωνΜαζικής Μεταφοράς;
Οι ενεργοί πολίτες και οι συλλογικότητες που αγωνιζόμαστε χρόνια για την προστασία του Υμηττού, ζητάμε από τη νέα κυβέρνηση :
• Nα ακυρώσει την ΚΥΑ της 24-8-2009 περί έγκρισης περιβαλλοντικών όρων των «Νέων Αυτοκινητοδρόμων Αττικής»
• Να ακυρώσει τη διαδικασία δημοπράτησης των «Νέων Αυτοκινητοδρόμων Αττικής» που ολοκληρώνεται την 22 Δεκεμβρίου 2009
• Να κηρυχθεί ο Υμηττός σε Περιοχή Απόλυτης Προστασίας
• Να ενισχυθούν τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και ειδικότερα τα μέσα σταθερής τροχιάς
• Να αναδειχθούν οι αρχαιολογικοί χώροι του Υμηττού
• Να αποσυρθεί το σχέδιο νέου Ρυθμιστικού της Αττικής του κ. Σουφλιά.
Με σκοπό να οργανώσουμε τη δράση και τις ενέργειές μας, είτε κινηματικές είτε ακόμη και νομικές, σας καλούμε την Κυριακή 15.11.2009 και ώρα 10.30 π.μ. στο Δημαρχείο Καισαριανής.(Βρυούλων και Κλαζομενών).
Σας περιμένουμε όλους εκεί!

ΔΙΑΔΗΜΟΤΙΚΗ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ
ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΟΥ ΥΜΗΤΤΟΥ
Ηλεκτρονική διεύθυνση: diadimotikh.ymhttou@gmail.com
Ιστολόγιο: http://diadimotikigiaymitto.wordpress.com/
Τηλέφωνα επικοινωνίας: 210-9954363, 6972 414920