Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

Η Naomi Klein για την κυβέρνηση Παπαδήμου: "Είναι από τις στιγμές που η μάσκα πέφτει τελείως"


Υπάρχουν πολλοί τρόποι να ειπωθεί η ιστορία του http://topontiki.gr/article/29180, μια από αυτές είναι και η ιστορία του πώς να δεθούν τα χέρια της δημοκρατίας…». Με τον τρόπο αυτό, η γνωστή δημοσιογράφος και συγγραφέας, Naomi Klein, επιχειρεί μια περιγραφή της απόπειρας αλλαγής των «κανόνων» της πολιτικής σκακιέρας, τόσο στην Ελλάδα, όσο και παγκοσμίως.

Η συγγραφέας του εξαιρετικού βιβλίου «το Δόγμα του Σοκ» σχολιάζει τις επιταγές της τρόικας, προχωρά σε συγκρίσεις και παρουσιάζει μια διαφορετική ερμηνεία των όσων συμβαίνουν σήμερα στη χώρα μας, βασισμένη σε ιστορικά αντίστοιχα παραδείγματα.

Παρακολουθείστε ένα μικρό απόσπασμα της συνέντευξης που παραχώρησε η Naomi Klein, στους Άρη Χατζηστεφάνου και Κατερίνα Κιτίδη για το νέο ντοκιμαντέρ που προετοιμάζουν, με τον τίτλο «Catastroika».

http://topontiki.gr/article/29180

28/01/2012

ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ Κ.Ο. ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΑΛ. ΤΣΙΠΡΑ: NA ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΑΠΑΔΗΜΟΥ

Οι απαιτήσεις της Τρόικας για την ολοκλήρωση της συμφωνίας του PSI, που έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να καταστήσει βιώσιμο το χρέος, ξεπερνούν κάθε όριο λογικής.
Δεν πρόκειται για νέα μέτρα, αλλά για σχέδιο λεηλασίας της χώρας και εκχώρησης της κυριαρχίας της στην ευρωπαϊκή τραπεζοκρατία και στη διεθνή τοκογλυφία.
Οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί και ο πρωθυπουργός περιορισμένης θητείας που επέλεξαν προ διμήνου να παρακάμψουν τη λαϊκή κατακραυγή, δεν έχουν καμιά νομιμοποίηση να υπογράψουν στο όνομα όλων των Ελλήνων, την καταδίκη της χώρας.
Η μόνη επιλογή εθνικής ευθύνης που τους έχει απομείνει είναι, σήμερα κιόλας, να αποφασίσουν την παραίτηση της κυβέρνησης και την προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία, μέσα στο Φλεβάρη.
Οποιαδήποτε άλλη επιλογή θα είναι εγκληματική για το λαό και επιζήμια για τη χώρα.
To Γραφείο Τύπου

Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012


Αποχαιρετούμε τον δικό μας Θόδωρο.Παρασκευή 27/1 4μμ στο Α Νεκροταφείο



ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ

ΔΙΚΤΥΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΩΝ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ: ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ

ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΧΑΡΑΤΣΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 27 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ, 6.00 Μ.Μ. ΠΕΖΟΔΡΟΜΟΣ ΚΟΡΑΗ -ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ

Το χαράτσι στα ακίνητα αποτελεί ένα από τα πιο άδικα και αντικοινωνικά μέτρα των μνημονιακών κυβερνήσεων Παπανδρέου και Παπαδήμου, που απειλεί χιλιάδες νοικοκυριά με την αδυναμία πρόσβασης στο βασικό, κοινωνικό και δημόσιο αγαθό της ενέργειας.
Το πρωτοφανές λαϊκό κίνημα ανυπακοής στο χαράτσι είναι ένα κίνημα κατά της μνημονιακής πολιτικής της εξόντωσης των εισοδημάτων, κατά των φορολογικών επιδρομών της κυβέρνησης, ένα κίνημα αλληλεγγύης αλλά και υπεράσπισης των δημόσιων αγαθών και διεκδίκησης της πρόσβασης όλων των πολιτών σε αυτό.
Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα πρέπει να συντονίσουν τον αγώνα τους και να αποτρέψουν τα κυβερνητικά σχέδια, ακυρώνοντας κάθε προσπάθεια διακοπής του ρεύματος. Η κυβέρνηση πρέπει άμεσα να αποσύρει το χαράτσι στα ακίνητα κάτω από την πίεση της λαϊκής οργής και των κινητοποιήσεων.
Καλούμε σε μαζική συμμετοχή στην κινητοποίηση που διοργανώνει ενάντια στα χαράτσια της ντροπής η Επιτροπή σωματείων, κινήσεων και συνελεύσεων «Δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε», την Παρασκευή 27 Ιανουαρίου, στις 6.00 μ.μ. στον πεζόδρομο της Κοραή και στη συνέχεια στην πορεία στο Σύνταγμα
• ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ, ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ, ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΤΑ ΧΑΡΑΤΣΙΑ ΣΑΣ, ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΣΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΣΑΣ
• ΔΕΝ ΘΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΜΑΣ ΚΟΨΕΤΕ ΤΟ ΡΕΥΜΑ
• ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΟΙ ΠΛΟΥΣΙΟΙ, ΟΙ ΕΦΟΠΛΙΣΤΕΣ, ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ, ΟΙ ΦΟΡΟΦΥΓΑΔΕΣ.
To Γραφείο Τύπου

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012

Κυβερνητισμός και Αριστερά


Γρηγόρης Δεμέστιχας

Το ζήτημα της κυβερνητικής εξουσίας έχει τεθεί από τις πολιτικές εξελίξεις, και η Αριστερά οφείλει να αντιμετωπίσει την πρόκληση, οικοδομώντας τη συµπαράταξη της Αριστεράς (ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ), διεκδικώντας την κυβέρνηση της Αριστεράς, που στηριγµένη στους ακόµα πιο αναγκαίους µαζικούς αγώνες, µπορεί να ανοίξει το δρόµο για την ανατροπή της καπιταλιστικής επίθεσης. Ασφαλώς η πρόταση αυτή έχει κινδύνους για µεγάλα σφάλµατα όπως έδειξαν οι εμπειρίες της Χιλής του Αλιέντε, ή της Κύπρου σήμερα. Μπορεί να τεθεί προς συζήτηση µόνο ως τακτικός στόχος, στη βάση µιας συγκεκριµένης ανάλυσης των συγκεκριµένων συνθηκών και όχι ως στρατηγικός στόχος της Αριστεράς, η οποία οφείλει να παραµένει προσηλωµένη στη διεκδίκηση του σοσιαλισµού, της εργατικής δηµοκρατίας.

«Η δική μας πρόταση εξουσίας δεν είναι μια θνησιγενής “αριστερή κυβέρνηση”, αλλά η εργατική δημοκρατία» (Εφημερίδα «Πριν», 7/1/2012).
Η
ανάγκη να απαντήσουμε στο ζήτημα της κυβερνητικής εξουσίας έχει τεθεί από τις πολιτικές εξελίξεις. Όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς –αλλά και το ευρύτερο κίνημα αντίστασης– συμμετείχαν με πάθος στην πάλη για την ανατροπή της κυβέρνησης του ΓΑΠ. Όλοι σήμερα δεσμευόμαστε στο κάλεσμα για άμεση ανατροπή της κυβέρνησης Παπαδήμου.
Όμως πώς μπορεί να γίνει αυτό; Ποια κυβέρνηση μπορεί να αντικαταστήσει την «τρικομματική» μέσα στις σημερινές συγκεκριμένες πολιτικές συνθήκες και από τη σκοπιά της υπεράσπισης των συμφερόντων των εργαζομένων; Η απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ και το κάλεσμα του Αλ. Τσίπρα για μια «κυβέρνηση της Αριστεράς» που θα στηρίζεται σε μια προωθημένη «συμπαράταξη» των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ φαίνεται να συγκινεί πολύ κόσμο. Η δημοσκοπική εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ στηρίζεται αρκετά στην πολιτική διεισδυτικότητα της πρότασης αυτής.

Ιδεολογική ζύμωση

Οι σύντροφοι του ΝΑΡ –μέσω του «Πριν»– βιάστηκαν να την απορρίψουν. Και το έκαναν με χοντροκομμένο τρόπο.
Η θέση του «Πριν», που προαναφέραμε, είναι ιδεολογική και όχι πολιτική. Το ΝΑΡ, σωστά, κριτικάρει το ΚΚΕ ότι «αποσυνδέει πλήρως την τακτική από τη στρατηγική». Όμως εξίσου λάθος είναι και το αντίστροφο: η υποκατάσταση της τακτικής από τη στρατηγική, που οδηγεί στην ιδεολογική ζύμωση αντί της πολιτικής πάλης. Όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς οφείλουν να υποστηρίζουν τη στρατηγική της «εργατικής δημοκρατίας», όμως η κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη μπορεί να τεθεί ως πολιτικός στόχος μόνο σε συγκεκριμένες συνθήκες. Στοιχειώδης επίγνωση των κοινωνικοπολιτικών συσχετισμών δύναμης οδηγεί στην εκτίμηση ότι η σοσιαλιστική επανάσταση δεν είναι στην «ατζέντα» των επόμενων εβδομάδων ή μηνών.
Το ίδιο το «Πριν» έχει γνώση του προβλήματος. Περιγράφοντας τι μπορεί να συμβεί στις άμεσα ερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, υπογραμμίζει: «Ο λαός θα ενισχύει την Αριστερά, στο τέλος όμως θα προκύπτουν παραλλαγές της σημερινής συγκυβέρνησης Παπαδήμου από τα φθαρμένα αστικά πολιτικά κόμματα. Η Αριστερά θα δεχθεί ισχυρότατη πίεση. Αν μάλιστα αυτό επαναληφθεί, τότε αυτή θα κινδυνεύει να συνθλιβεί ως περιττή και ο λαός για απροσδιόριστο διάστημα να γονατίσει». Η περιγραφή είναι ακριβής και συμφωνούμε απολύτως. Μόνο που θα πρέπει να βρούμε –όλοι μαζί– τον τρόπο που θα διακόπτει και θα ανατρέπει αυτό το εκκρεμές της διατήρησης της πολιτικής ηγεμονίας των «φθαρμένων αστικών κομμάτων».

Κυβερνητική απάντηση

Στην πραγματικότητα το «Πριν» αναγνωρίζει και στο προγραμματικό πεδίο την ανάγκη κυβερνητικής απάντησης της Αριστεράς. Στο ίδιο αφιέρωμα (για τον «αδύναμο αριστερό κυβερνητισμό») προτείνει το εξής πρόγραμμα: «Παύση πληρωμών του χρέους, άρση των ιδιωτικοποιήσεων, δημόσια και δωρεάν υγεία και παιδεία, άμεση έξοδο από το ευρώ, έξοδο από την ΕΕ, εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, ενίσχυση του εργατικού εισοδήματος». Είναι μια θετική πρόταση προς συζήτηση. Όμως δεν είναι ένα πρόγραμμα «εργατικής δημοκρατίας», αφού δεν θίγει το ζήτημα της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, ούτε ριζικά το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας, με πρόταση για κάποια μορφή εργατικών συμβουλίων (σοβιέτ).
Στην πραγματικότητα το «Πριν» προτείνει ένα πρόγραμμα κυβέρνησης της Αριστεράς, με στόχο την ανατροπή της σημερινής επίθεσης του κεφαλαίου, που θα μπορούσε –υπό προϋποθέσεις– να ανοίξει το δύσκολο δρόμο για το σοσιαλισμό και τη διεκδίκηση –τελικά– της εργατικής δημοκρατίας.
Το βασικό πρόβλημα αυτής της διγλωσσίας είναι ότι συσκοτίζει ένα ήδη δύσκολο ζήτημα τακτικής και κάνει ακόμα πιο δύσκολες τις επιλογές στις αναγκαίες πολιτικές πρωτοβουλίες και συμμαχίες.
Μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης και της νεολαίας έχουν πάρει το δρόμο της ανατροπής του μνημονίου, της βάρβαρης καπιταλιστικής επιθετικότητας και των αντίστοιχων κυβερνήσεων. Για να συνεχίσουν τον αγώνα τους, έχουν ανάγκη από πολιτική πρόταση, από πολιτική προοπτική, που να εμπεριέχει το ζήτημα της κυβέρνησης που θα τεθεί (εκλογικά) στον άμεσο πολιτικό χρόνο.

Συμπαράταξη

Γνώμη μας είναι ότι οι δυνάμεις της Αριστεράς οφείλουν να αντιμετωπίσουν την πρόκληση: Να οικοδομήσουν τη συμπαράταξη της Αριστεράς (ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ), να διεκδικήσουν την κυβέρνηση της Αριστεράς, που στηριγμένη στους ακόμα πιο αναγκαίους μαζικούς αγώνες, μπορεί να ανοίξει το δρόμο για την ανατροπή της καπιταλιστικής επίθεσης. Αλλιώς η Αριστερά κινδυνεύει «να συνθλιβεί ως περιττή» και ο λαός «να γονατίσει για απροσδιόριστο διάστημα».
Ασφαλώς η πρόταση αυτή έχει κινδύνους για μεγάλα σφάλματα. Το 1973 στη Χιλή, η κυβέρνηση της Αριστεράς του Σ. Αλιέντε οδήγησε ένα τεράστιο λαϊκό κίνημα στη σφαγή. Στην Κύπρο σήμερα, η κυβέρνηση της Αριστεράς του Χριστόφια κάνει πολιτικά εγκλήματα, τόσο στο κοινωνικό-οικονομικό πεδίο, όσο και στο γεωπολιτικό, με τη συμμαχία με το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ.
Σε αυτά τα κρίσιμα ζητήματα αναδεικνύονται οι αρετές των απόψεων των σ. του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Γιατί, όπως σωστά υπογραμμίζει το «Πριν», «η κυβέρνηση κατάληξε τελικός και όχι ενδιάμεσος στόχος της Αριστεράς».

Κεντροαριστερά;

Η στρατηγική του κυβερνητισμού έχει πληρωθεί πολύ ακριβά από την Αριστερά. Στη Γαλλία και την Ιταλία οδήγησε στη διάλυση τα κάποτε πανίσχυρα ΚΚ, με τα εκατομμύρια μελών μέσα στο εργατικό κίνημα.
Αυτό σημαίνει ότι η κυβέρνηση της Αριστεράς μπορεί να τεθεί προς συζήτηση μόνο ως τακτικός («ενδιάμεσος») στόχος, στη βάση μιας συγκεκριμένης ανάλυσης των συγκεκριμένων συνθηκών και όχι ως στρατηγικός («τελικός») στόχος της Αριστεράς, που οφείλει να παραμένει προσηλωμένη στη διεκδίκηση του σοσιαλισμού, της εργατικής δημοκρατίας.
Οι θέσεις αυτές δεν είναι αφηρημένες, έχουν άμεση πολιτική αξία. Αυτό φαίνεται στην κίνηση και στα λάθη της ηγεσίας του ΣΥΝ.
Είναι άλλο πράγμα η διεκδίκηση της ανακοπής και τελικά της ανατροπής της επίθεσης του κεφαλαίου και άλλο η ουτοπία μιας θετικής εναλλακτικής διαχείρισης της κρίσης του συστήματος, με «ανθρώπινο πρόσωπο». Τέτοιος δρόμος δεν υπάρχει και όσοι τον υποστηρίζουν καταλήγουν να επαναφέρουν από την πίσω πόρτα προτάσεις σοσιαλδημοκρατικοποίησης της Αριστεράς.
Το πρόγραμμα μιας κυβέρνησης της Αριστεράς (ακόμα και αυτό που προτείνει το «Πριν») αποτελεί μια ασταθή και προσωρινή ισορροπία. Μια ισορροπία καταδικασμένη να ανατραπεί: Είτε από τα αριστερά, με την κίνηση του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς προς τη σοσιαλιστική αλλαγή. Είτε από δεξιά, με τη φθορά της κυβέρνησης και την ανάκτηση της πρωτοβουλίας από τα «φθαρμένα αστικά κόμματα». Οι πιέσεις αυτές, που εκδηλώθηκαν στη Χιλή παλιότερα, στην «πληθυντική Αριστερά» στη Γαλλία, ή στην Κύπρο σήμερα («υπαγορεύοντας» τις προδοσίες στο ΑΚΕΛ…) δεν μπορεί και δεν πρέπει να υποτιμηθούν.

Συμμαχίες

Η έλλειψη καθαρότητας σε αυτά τα ζητήματα στρατηγικής εκδηλώνονται συνήθως με παλινωδίες στα ζητήματα των συμμαχιών. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποδεχθεί την πρόταση για «κυβέρνηση της Αριστεράς» στη βάση των συμμαχιών που περιγράφει ο όρος «συμπαράταξη της Αριστεράς». Που σημαίνει ότι αυτός ο (έτσι κι αλλιώς δύσκολος) στόχος μπορεί να επιχειρηθεί μόνο στη βάση μιας συμμαχίας μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Μιας συμμαχίας που σήμερα φαίνεται ανέφικτη, αλλά που θα συζητηθεί με διαφορετικούς όρους την επομένη των επερχόμενων εκλογών, που πιθανότατα θα αποτελούν την πρώτη από μια σειρά διαδοχικών εκλογικών αναμετρήσεων.
Όμως η ηγεσία του ΣΥΝ έχει ανοιχθεί στις συμμαχίες με τους «πασοκογενείς». Η Ενωτική Κίνηση, του Ν. Κοτζιά, ανακοίνωσε «πρωτοβουλία» για συμμαχία μεταξύ «πασοκογενών»-ΣΥΡΙΖΑ-ΔΗΜΑΡ και Οικολόγων. Αν η ηγεσία του ΣΥΝ προχωρήσει στην κατεύθυνση αυτή, θα κάνει καθαρό ότι μετατοπίζεται πολιτικά προς τον κεντροαριστερό κυβερνητισμό.
Θα είναι ένα σημαντικό πολιτικό λάθος, συντηρητικού χαρακτήρα, στο οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί και δεν πρέπει να ακολουθήσει, τουλάχιστον ως ενιαίος σχηματισμός.

Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ για τα νέα μέτρα, την κυβέρνηση και την τρόικα

Τα κόμματα της συγκυβέρνησης κρύβονται πίσω από την καρικατούρα κοινωνικού διαλόγου

Η κυβέρνηση Παπαδήμου, αλλά και το κάθε μνημονιακό κόμμα χωριστά, δεν μπορούν να κρύβονται πίσω από την καρικατούρα κοινωνικού διαλόγου και από τις επιταγές της τρόικας για τα εργασιακά. Τα κοινά σχέδια τρόικας και μνημονιακής συγκυβέρνησης για κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, μειώσεις ή πάγωμα των μισθών, περικοπές στις επικουρικές συντάξεις, ισοπεδώνουν πλήρως τις εργασιακές σχέσεις στη χώρα, βαθαίνουν την ύφεση, οδηγούν σε νέα λουκέτα χιλιάδες μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις. Δείχνουν ότι, παρά τις επικοινωνιακές κορόνες, το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και το ΛΑΟΣ συμφωνούν στο βασικό πυρήνα της μνημονιακής πολιτικής που είναι συνώνυμος με τη φτώχεια, την ανεργία και τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Ο μόνος δρόμος για τους εργαζόμενους και τη νεολαία είναι αυτός της ενωτικής συμπόρευσης, της δημιουργίας ενός πλειοψηφικού κοινωνικού και πολιτικού μετώπου αντινεοφιλελεύθερων και αντιμνημονιακών δυνάμεων.
To Γραφείο Τύπου
ethnos_2_(15-11-2011).jpg

Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2012

Χαλυβουργία: μια απεργία για το μέλλον της οικονομίας

του Πέτρου Λινάρδου-Ρυλμόν

Χαρακτικό του Κλίφροντ Χάρπερ

Η διαχείριση της οικονομίας από την κυβέρνηση Παπαδήμου έχει εγκαταλείψει το στόχο τής προοδευτικής μείωσης του δημόσιου χρέους, όπως έχει εγκαταλείψει την επιδίωξη του συντονισμού των διαφόρων πολιτικών για τη σταθεροποίηση της οικονομίας. Ακόμα κι αν ολοκληρωθεί η διαδικασία της εθελοντικής ανταλλαγής ομολόγων (PSI) και υπάρξει μια νέα δανειακή σύμβαση που θα αυξήσει φυσικά το χρέος, το αδιέξοδο της υπερχρέωσης θα εκδηλωθεί αργά ή γρήγορα. Σε αυτές τις συνθήκες, τόσο οι πολιτικές που αφορούν τη λειτουργία της κρατικής μηχανής όσο και η πολιτική της μείωσης των αμοιβών της εργασίας, που θεωρητικά αποτελούν μέρος της κυρίαρχης στρατηγικής, δεν έχουν τα αποτελέσματα τα οποία επιδιώκουν, γιατί τόσο ο δημόσιος όσο και ο ιδιωτικός τομέας αποδιοργανώνονται με ρυθμούς τέτοιους, ώστε κλείνουν αντί να ανοίγουν οι δρόμοι για μια συντεταγμένη ανασυγκρότηση της οικονομίας. Σημαντικός παράγοντας αυτής της αποδιοργάνωσης είναι η απόσυρση του κεφαλαίου από την παραγωγή, σε συνδυασμό με τη φυγή του στο εξωτερικό.

Μέρος αυτού του φαινομένου, της φυγής του κεφαλαίου μπροστά στο αδιέξοδο των εφαρμοζόμενων πολιτικών, είναι η προσπάθεια αξιοποίησης της στρατηγικής της «εσωτερικής υποτίμησης» για την πραγματοποίηση γρήγορων κερδών και όχι φυσικά για την πραγματοποίηση επενδύσεων και την αύξηση της παραγωγής. Η πλέον χαρακτηριστική και γνωστή περίπτωση, λόγω της ηρωικής απεργίας των εργαζομένων, είναι η Χαλυβουργική στον Ασπρόπυργο, όπου οι απολύσεις και οι αλλαγές στα ωράρια λειτουργίας της μονάδας δεν προκύπτουν από την ανάγκη αντιμετώπισης της μείωσης της παραγωγής, αλλά από την προσπάθεια του εργοδότη να επαναφέρει την υψηλή κερδοφορία σε συνθήκες που κανονικά δεν το επιτρέπουν — την ίδια στιγμή που αυτή η μονάδα παραγωγής χρειάζεται επειγόντως επενδύσεις για τον εκσυγχρονισμό της και τη δημιουργία ασφαλών συνθηκών λειτουργίας για τους εργαζόμενους.

Οι πρωτοετείς φοιτητές που στέλνει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για να επιβάλουν τις απλοϊκές και αποτυχημένες συνταγές του κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν πως αντί να φέρνουν κεφάλαια οι μειώσεις μισθών, διώχνουν τα κεφάλαια οι μειώσεις της παραγωγής. Επίσης δεν εξετάζουν την πορεία της ελληνικής βιομηχανίας την τελευταία εικοσαετία, που δείχνει καθαρά ότι το αθάνατο ελληνικό επιχειρηματικό πνεύμα δεν βρήκε παρά τρόπους να διαχειριστεί την απώλεια ανταγωνιστικότητας και παραγωγικού ιστού, υποστηριζόμενο από την ανοχή της αδήλωτης εργασίας, την «εκσυγχρονιστική» απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, καθώς και την ανοχή απέναντι στις αυξήσεις τιμών (με διαφόρων ειδών καρτέλ) που έκαναν την Ελλάδα πρωταθλήτρια του πληθωρισμού στην Ευρώπη. Γι’ αυτούς τους λόγους δεν μπορούν ή δεν θέλουν να κατανοήσουν ότι ένα κραχ μισθών δεν θα αντιμετωπιστεί από τον επιχειρηματικό κόσμο παρά σαν μια νέα, και για πολλούς τελική, ευκαιρία να κάνουν μια αρπαχτή.

Το θέμα της περαιτέρω συρρίκνωσης του βιομηχανικού τομέα στην Ελλάδα έχει τεθεί στην ευρωπαϊκή συζήτηση.1 Πρόκειται για μια συζήτηση που αφορά όλες τις ελλειμματικές χώρες του ευρωπαϊκού Νότου. Η περίπτωση της Ελλάδας είναι περισσότερο σοβαρή και περισσότερο καθαρή, και γι’ αυτό ό,τι συμβεί εδώ θα αποτελέσει έτσι κι αλλιώς μάθημα για τις υπόλοιπες χώρες. Η σοβαρότητα της υπόθεσης αυτής οφείλεται στο ότι η ελληνική βιομηχανική τάξη αναπτύχθηκε στο προστατευμένο περιβάλλον της δικτατορίας και από τότε, στο όνομα του ελεύθερου ανταγωνισμού, επιβίωσε με κρατικές επιδοτήσεις, κρατικές παρεμβάσεις ή παραβιάσεις της νομιμότητας με την ανοχή του κράτους: δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι πρόεδροι του ΣΕΒ από τη μεταπολίτευση πέρασαν στον εμπορικό ή χρηματοπιστωτικό τομέα, συρρίκνωσαν την παραγωγική τους δραστηριότητα ή την μετέφεραν στο εξωτερικό. Κατά την τελευταία εικοσαετία, οι εκθέσεις και οι μελέτες του Ινστιτούτου Εργασίας έχουν επαναλάβει σε όλα τα επίπεδα ανάλυσης ότι η επεξεργασία και η υλοποίηση δημόσιων πολιτικών σε ό,τι αφορά τον παραγωγικό τομέα της οικονομίας αποτελεί τη μόνη οδό για την εξισορρόπηση των εξωτερικών οικονομικών σχέσεων και για την αξιοποίηση και αναβάθμιση του εργατικού δυναμικού. Αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να υπάρξει εναλλακτική στρατηγική χωρίς την επικαιροποίηση και την ένταξη αυτής της επιλογής στους κοινωνικούς και εργατικούς αγώνες.

1. Patrick Artus, «Que faire si l’industrie disparait complètement en Grèce?», Natixis 13.10.2011.

Ο Πέτρος Λινάρδος-Ρυλμόν είναι οικονομολόγος, επιστημονικός σύμβουλος στο ΙΝΕ-ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ

Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2012


Συνέλευση του ΣΥΡΙΖΑ ΓΛΥΦΔΑΣ την ΤΕΤΑΡΤΗ 18 /1 στις 6:30 μμ στο ΚΑΠΗ Αγ. Τρύφωνα

Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012

Αγωνιστική αλληλεγγύη καλλιτεχνών στους απεργούς της Ναυτικοεπισκευαστικής ζώνης στο Πέραμα.

NEZ Perama 01Μια πρωτοβουλία της Κίνησης «Μαζί ενάντια στην βαρβαρότητα».

Ηθοποιοί και τραγουδιστές/ μουσικοί θα παρουσιάσουν ένα μουσικό και ποιητικό πρόγραμμα την Δευτέρα 16 Ιανουαρίου και ώρα 18.30 μ.μ. στην Αποθήκη Ρουσάκη, Πύλη Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης Περάματος σε συνεργασία με τα σωματεία της Ζώνης. Η εκδήλωση γίνεται για να εκφράσει την αγωνιστική αλληλεγγύη των καλλιτεχνών στον αγώνα που δίνουν οι εργαζόμενοι και όλος ο κόσμος της Ναυπηγοεπισκευαστικής και να στηρίξει την απεργία που ξεκινά την επομένη, στις 17.1.2012. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει ποίηση του Μπρεχτ σε μουσική Χανς ‘Αισλερ και Τάσου Γκρους, ποιήματα του Παλαμά, του Γκάτσου και τραγούδια Θεοδωράκη, Χατζηδάκι, δημοτικά κ.α. Μετέχουν με σειρά εμφάνισης οι καλλιτέχνες Νίκος Τουλιάτος, Ανίτα Δεκαβάλλα, Μάνια Παδημητρίου, Μαρίνα Χρονοπούλου, Τζένη Σκαρλάτου, Κίμων Ρηγόπουλος, Τάσος Γκρούς, Καλλιόπη Βέττα, Νάντια Βαλαβάνη, Κάτια Γέρου, Λουκία Πιστιόλα, Γρηγόρης Ψαλτάκος.

Τηλέφωνα επικοινωνίας: 6977291373, 6973303748, 6944425139.

Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2012

ΚΑΛΕΣΜΑ

«Οι εργάτες φωνάζουν για ψωμί
Οι έμποροι φωνάζουν για αγορές
Οι άνεργοι πεινούσαν
Τώρα πεινάνε κι όσοι εργάζονται
Αυτοί που αρπάζουν το φαΐ απ’ το τραπέζι, κηρύσσουν τη λιτότητα
Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα ζητάνε θυσίες
»

Μπέρτολντ Μπρεχτ

ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΚΑΤΟΙΚΩΝ

ΠΡΟΣ ΑΝΕΡΓΟΥΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΦΑΛΩΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ

Είναι πράγματι προκλητικό. Όσοι χρόνια τώρα (τραπεζίτες, βιομήχανοι, εφοπλιστές, κατασκευαστές, ξενοδόχοι) πλούτιζαν και θησαύριζαν την περίοδο της ανάπτυξης, την περίοδο της κρίσης ένα μόνο τους ενδιαφέρει. Πως θα διασώσουν την κερδοφορία τους.

Στο 1.000.000 οι πραγματικά άνεργοι, στο 25% μείωση του πραγματικού εισοδήματος. στο 7% προβλέπεται η ύφεση. Πολλές δεκάδες χιλιάδες χαμένες θέσεις εργασίας κάθε χρόνο, μείωση των συμβάσεων πλήρους απασχόλησης, αύξηση της μερικής απασχόλησης κατά 67,5% και αύξηση της εκ περιτροπής εργασίας. Και όλα αυτά με βάση τα επίσημα στοιχεία.

Είναι σαφές πως επιδιώκουν να διαλύσουν κάθε έννοια αξιοπρεπούς εργασίας κι αμοιβών, αξιοποιώντας και τους ανέργους που αυτοί και οι πολιτικές τους δημιούργησαν. Οι μονομερείς μειώσεις μισθών και καταστρατηγήσεις ωραρίων σε μια σειρά εταιριών, η τρομοκράτηση των εργαζόμενων με την απειλή της απόλυσης πηγαίνουν χέρι χέρι με την ανεργία την ελαστική εργασία, την κατάργηση του βασικού μισθού την υποαπασχόληση, τις μαζικές απολύσεις, τα χιλιάδες λουκέτα.

Οι «αναγκαίες θυσίες» όμως που μας ζητάνε, τα νέα μέτρα τα χαράτσια και η φορομπιξία που έρχονται απ’ το ΔΝΤ και την ΕΕ και που υλοποιεί με περίσσιο ζήλο η κυβέρνηση του μαύρου μετώπου δεν χωράνε σε νούμερα και στατιστικές. Είναι θυσίες απ’ την υγεία μας, απ’ την εκπαίδευση των παιδιών μας, απ’ τις κοινωνικές υπηρεσίες που δεν έχουμε, απ’ την θέρμανση μας, απ’ το φαγητό μας. Δεν μιλάμε μόνο για την ποιότητα ζωής αλλά και για την αξιοπρέπεια και την ίδια τη ζωή μας.

Το μέλλον που μας ετοιμάζουν είναι εφιαλτικό. Θα δεχτούμε τον εκβιασμό της πείνας της εξαθλίωσης, του φόβου, του επιβιωτισμού και του ατομικού δρόμου; Θα δεχτούμε να είμαστε ψηφία σε στατιστικές αναλύσεις; Απέναντι σε όλα αυτά πρέπει να οικοδομήσουμε τις συλλογικές μας αντιστάσεις.

Στις 17 Ιανουαρίου θα είναι η πρώτη γενικευμένη κινητοποίηση των εργαζομένων στο νέο έτος απέναντι στην ολομέτωπη επίθεση εργοδοσίας-κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ, με την κήρυξη της Παναττικής 24-ωρης Απεργίας από τα Εργατικά Κέντρα Αθήνας, Πειραιά και Λαυρίου. Η ηρωική απεργία των χαλυβουργών, το μεγάλο κύμα αλληλεγγύης σε αγώνες που ξεσπούν, οι συνεχώς αυξανόμενες εργατικές κινητοποιήσεις αλλά και η συλλογική και οργανωμένη αντίσταση και άρνηση πληρωμής απέναντι στην φορομπιξία και τα χαράτσια, μας δείχνουν τον δρόμο. Να αποκτήσουμε φωνή και πρόσωπο τώρα! Να συναντηθούμε μεταξύ μας, να σπάσουμε την απομόνωση και τον ατομισμό, να στήσουμε δομές λαϊκής αλληλεγγύης και αλληλοϋποστήριξης, να συναντηθούμε με όλους τους εργαζόμενους του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα που αγωνίζονται. Με το αγώνα μας πρέπει να στείλουμε την κυβέρνηση, την τρόικα και όλες τις αντιλαϊκές πολιτικές μια για πάντα στην ανεργία.

ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΜΑΖΙΚΑ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΙΚΑ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΤΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 17 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΕΣ ΑΠΕΡΓΙΑΚΕΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΕΣ

ΚΑΛΟΥΜΕ ΣΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ - ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΓΛΥΦΑΔΑΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΕΡΓΕΙΑ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ 16 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 18:30 ΣΤΟ ΚΑΠΗ ΑΝΩ ΓΛΥΦΑΔΑΣ (ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΥΦΩΝΑ)

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΓΛΥΦΑΔΑΣ

ενάντια στο μνημόνιο και τις αντιλαϊκές πολιτικές

epitropi@gmail.com - epitropiglyfadas.blogspot.com

Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2012

Λουκάς Παπαδήμος: Αυγείας Και Όχι Ηρακλής

του οικονομολόγου Λεωνίδα Βατικιώτη.

Ο Λουκάς Παπαδήμος αν πιστέψουμε τις αγιογραφίες που συνόδευσαν την προσγείωσή του στο Μαξίμου αποτελεί την δημιουργική υπέρβαση, την θετική απάντηση σε τρία τουλάχιστον διλήμματα, υπαρξιακής φύσης για το πολιτικό σύστημα, που με βιαιότητα τέθηκαν το τελευταίο διάστημα: Ανάμεσα στη συνέχεια και την τομή στην πορεία της πολιτικής ζωής, ανάμεσα στην «εθνική προσπάθεια» αναβάθμισης της θέσης της Ελλάδας και τη διεθνή καταξίωση με την σταδιοδρομία του να αποτελεί εγγύηση και ανάμεσα στην οικονομία και την πολιτική, αποτελώντας ο ίδιος πάλι το σημείο τομής τους όπου η μια δίνει τη θέση της στην άλλη. Αρκεί όμως μια πιο προσεκτική ματιά στα επιτεύγματά του για να καταλάβουμε ότι ο από «μηχανής θεός» Λουκάς Παπαδήμος, ο άνθρωπος που ήρθε με την ελπίδα να σώσει την παρτίδα διαχειριζόμενος την τελευταία προσπάθεια να μείνει η Ελλάδα στην ΟΝΕ δεν είναι παρά η συμπύκνωση και όχι η αναίρεση του παρελθόντος, το σημείο συνάντησης του εθνικού επαρχιωτισμού με τον πιο σκοτεινό κοσμοπολιτισμό, που θα ζήλευε και η Ιερή Συμμαχία και η σύμφυση της πολιτικής και της οικονομίας στην πιο οπισθοδρομική της εκδοχή.

Αντιμετωπίζοντας με λίγο χιούμορ τον διορισμό του θα μπορούσε να είναι η ποινή που του επιβλήθηκε: «Έτσι όπως τα έκανες, έλα να τα καθαρίσεις». Τα πράγματα όμως είναι πολύ χειρότερα γιατί ο διορισμός του Λουκά Παπαδήμου στο Μέγαρο Μαξίμου αν κάτι σηματοδοτεί είναι την πιστή και απαρέγκλιτη εφαρμογή (χωρίς αναισθητικό για τους κάτω και χωρίς αστερίσκους για τους πάνω) της πιο βάρβαρης και αποτυχημένης, τουλάχιστον στους ονομαστικούς της στόχους, πολιτικής λιτότητας.

Αξίζει όμως να δούμε γιατί ο Λουκάς Παπαδήμος δεν έρχεται από το μέλλον αλλά από το παρελθόν, γιατί δηλαδή η κόπρος που κλήθηκε να καθαρίσει είναι δική του, μέχρι πάνω! Ο Παπαδήμος είναι Αυγείας επομένως και όχι Ηρακλής.

Ο Λουκάς Παπαδήμος αποτέλεσε συνειδητή και επίμονη επιλογή όλων των πολιτικών ηγετών που σφράγισαν την ελληνική μεταπολιτευτική ζωή. Σε κάθε εκδοχή της μάλιστα: από την πιο φιλολαϊκή του Ανδρέα Παπανδρέου μέχρι την πιο φιλοεργοδοτική, του Κώστα Μητσοτάκη. Ο Λουκάς Παπαδήμος διορίστηκε στην θέση του αντιπροέδρου της Τράπεζας της Ελλάδας το 1993 και ένα χρόνο αργότερα στη θέση του προέδρου, επί πρωθυπουργίας του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, με τις φήμες να επιμένουν από τότε ότι η τοποθέτησή του ήταν απαίτηση του σημερινού επίτιμου της ΝΔ. Το άστρο του μεσουρανεί επί πρωθυπουργίας Κ. Σημίτη, ενώ η επιλογή του Γ. Παπανδρέου, την εποχή μάλιστα που κορόιδευε τους ψηφοφόρους του αλλά και την μωρόπιστη εγχώρια διανόηση ότι είναι αντι-εξουσιαστής, να τον διορίσει σύμβουλό του (προφανώς για να εξισορροπεί και να διορθώνει τα …αριστερίστικα λάθη του) του χαρίζει ένα εκπληκτικό ρεκόρ: Να είναι ο πιο πολύτιμος παίκτης του ελληνικού πολιτικού συστήματος καθώς στο πρόσωπό του ξεπεράστηκαν οι διαχωριστικές πολιτικές γραμμές, την εποχή μάλιστα που η επίκληση αυτού του στόχου δεν λεγόταν και τόσο εύκολα δημόσια. Ο Λουκάς Παπαδήμος λοιπόν υπερέβη το εγχώριο πολιτικό προσωπικό εισάγοντας την Ελλάδα στο «νέο γενναίο κόσμο» όπου την πολιτική ασκούν ανεξέλεγκτοι τραπεζίτες που προσγειώνονται στην πολιτική σαν αλεξιπτωτιστές, με τις ευχές και την ώθησή του. Βάζει στο περιθώριο, πρόσκαιρα έστω, την πολιτική, επαγγελλόμενος μάλιστα το κλείσιμο του κύκλου της μεταπολίτευσης, αφού πρώτα γεννήθηκε από τα σπλάχνα της και αναθράφηκε από το γάλα της. Μεταξύ συνέχειας και τομής επομένως, σημειώνουμε 1.

Ο θρίαμβος της οικονομίας επί της πολιτικής όμως δεν τοποθετεί στην ηττημένη πλευρά το ρουσφέτι, την αργομισθία και όλα τα νοσηρά και αποκρουστικά φαινόμενα που χαρίζουν τις εκλογικές επιτυχίες στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Η κατίσχυση του οικονομικού σημαίνει «όλη η εξουσία στους ανεξέλεγκτους», «σας ακούω αλλά δεν δίνω σημασία σε όσα λέτε» («I hear you but I don’t listen you») όπως συνήθιζε να λέει προς τους πολιτικούς ο πρώτος πρόεδρος της ΕΚΤ, ολλανδός Βιμ Ντούιζενμπεργκ, που προερχόταν μάλιστα από το Εργατικό Κόμμα. Η βελούδινη παράδοση της σκυτάλης στους οικονομικούς παράγοντες από τους πολιτικούς σημαίνει την αδιαμεσολάβητη και γνήσια εφαρμογή των πιο βάρβαρων μορφών οικονομικής εκμετάλλευσης. Παρότι όμως κι αυτό φαίνεται καινούργιο, στην πραγματικότητα έχει δοκιμαστεί και θα αποτύχει πανηγυρικά στην πιο χοντροκομμένη και πρωτόλεια μορφή του, όπως απέτυχε και στην πιο εκλεπτυσμένη και συγκαλυμμένη του. Αρκεί μια αναδρομή στα έργα και τις ημέρες του Λουκά Παπαδήμου.

Ο άνθρωπος που ήρθε να «διορθώσει τα κακώς κείμενα» φέρει τεράστια ευθύνη για τα «Greek statistics», τις λογιστικές αλχημείες δηλαδή που επέτρεψαν την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ, καθώς από την θέση που είχε στην κεντρική τράπεζα δεν μπορεί να μην ήξερε για τα στοιχεία που δίνονταν στις Βρυξέλλες. Κατά τη γνώμη μας ωστόσο πρόκειται περί πταίσματος! Γιατί, εκείνη την εποχή μόνο ο «πληθυσμιακός γίγαντας» του Λουξεμβούργου με την …βαριά πολιτική ιστορία που χάνεται στα βάθη των χιλιετιών πληρούσε τις προϋποθέσεις για να ενταχθεί στην ευρωζώνη (δημόσιο χρέος 60% ΑΕΠ και δημοσιονομικό έλλειμμα 3%), πέραν της Δανίας που κατάλαβε γρήγορα την παγίδα και άφησε τη …χαρά για τους άλλους. Οι ευθύνες ωστόσο του Λ. Παπαδήμου για τα «Greek statistics» αν αξίζουν υπενθύμισης είναι επειδή έχει συμβεί το αδιανόητο: ενοχοποιήθηκαμε άπαντες ενώ δοξάστηκε ο αυτουργός τους, με αποτέλεσμα σήμερα οποιοσδήποτε ακόμη και υπαινιγμός για τις ευθύνες του Λ. Παπαδήμου τότε να κινδυνεύει να χαρακτηριστεί αντεθνική προπαγάνδα!

Το πταίσμα γίνεται ωστόσο κακούργημα σε ότι αφορά τους όρους ένταξης της Ελλάδας στην ευρωζώνη. Το Βερολίνο ξέροντας ότι είναι στην διακριτική του ευχέρεια να αποφασίσει ποιοί θα ενταχθούν στην ευρωζώνη, από τη στιγμή που κανένα κράτος δεν πληρούσε τα κριτήρια του Μάστριχτ (εδώ δεν συμπεριλαμβάνονται τραπεζικές θυρίδες όπως το Λουξεμβούργο), επέβαλε τους πιο απεχθείς όρους που ως κοινό γνώρισμα είχαν ισοτιμίες κλειδώματος του μέχρι τότε εθνικού νομίσματος με το εκκολαπτόμενο κοινό νόμισμα που ωφελούσαν με σκανδαλώδη τρόπο τις γερμανικές εξαγωγές. Το ίδιο συνέβη με όλες τις περιφερειακές χώρες της ευρωζώνης κι όχι μόνο με την Ελλάδα. Ο Λουκάς Παπαδήμος λοιπόν, από τη στιγμή που διαπραγματεύτηκε τους όρους ένταξης, έχει ευθύνη για τη χρεοκοπία στην οποία έχουμε οδηγηθεί σήμερα, άμεση συνέπεια όχι μόνο της αδυναμίας νομισματικών υποτιμήσεων (βασιλική οδός για την αντιμετώπιση του γερμανικού ανταγωνισμού) αλλά και μιας εξωπραγματικής ισοτιμίας που επιβλήθηκε από το Βερολίνο.

Η ελληνική χρεοκοπία φέρει φαρδιά – πλατιά την υπογραφή του σωτήρα μας και με βάση τα τελευταία του επιτεύγματα. Από τη θέση του αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας μέχρι το 2010 και από τη θέση του συμβούλου του Γιώργου Παπανδρέου μέχρι και τις 10 Νοεμβρίου του 2011 (μια μέρα δηλαδή πριν την εθνοσωτήριο 11.11.11 που ανέλαβε) ο Λουκάς Παπαδήμος διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στο σχεδιασμό και την εφαρμογή αυτού του καταστρεπτικού μίγματος οικονομικής πολιτικής που επιβλήθηκε. Τρία ήταν τα βασικά του γνωρίσματα: λιτότητα για τους πολλούς (με περισσότερους φόρους, ακρωτηριασμό των κοινωνικών παροχών, υψηλότερη ανεργία και χαμηλότερους μισθούς), προτεραιότητα στη διάσωση των τραπεζών (με αποτέλεσμα να συντηρούνται στη ζωή τράπεζες – ζόμπι χάρη στα 155 δις. ευρώ που έχουν πάρει από τον κρατικό κορβανά και την κεντρική τράπεζα) και, πάνω απ’ όλα, η …Ευρώπη έχει πάντα δίκιο ή ότι είναι καλό για τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο είναι και για την Ελλάδα!

Η παράδοση των κλειδιών και επισήμως στον Λουκά Παπαδήμο σημαίνει ότι οι παραπάνω συνταγές που ήδη έχουν οδηγήσει σε κώμα τον ασθενή θα εφαρμοστούν σε πολύ μεγαλύτερη δοσολογία. Συγκεκριμένα, η λιτότητα θα ενταθεί με ένα νέο αντιασφαλιστικό νόμο που θα θυσιάσει τις συντάξεις στο βωμό των δημοσιονομικών πλεονασμάτων (τη νέα «μεγάλη ιδέα») και καταιγισμό ιδιωτικοποιήσεων που ως αποτέλεσμα θα έχουν την δημιουργία ιδιωτικών μονοπωλίων – βασίλεια της μαύρης και ελαστικής εργασίας και την απαγόρευση της πρόσβασης στα πιο φτωχά στρώματα ακόμη και σε υπηρεσίες που μέχρι πρότινος θεωρούνταν δεδομένες για κάθε πορτοφόλι (νερό, ηλεκτρικό, κ.α.). Η δεσποτεία των τραπεζών θα γνωρίσει νέες λαμπρές ημέρες με την προσπάθεια που θα καταβάλει ο νέος πρωθυπουργός για να μείνουν σε ελληνικά χέρια. Ενώ, η υποτέλεια θα γνωρίσει νέες δόξες μέσα από την προσπάθεια εφαρμογής της συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου η οποία ευνοεί στο έπακρο τους δανειστές, την ίδια ώρα που διαλύει τα ασφαλιστικά ταμεία, αλλάζει το δίκαιο των νέων εγγυημένων ομολόγων που θα ενσωματώνουν το κούρεμα κ.λπ.

Την ηγεμονία άλλωστε των πιο κοσμοπολίτικων συμφερόντων ήρθε να εγγυηθεί η καταδρομική έφοδος και κατάληψη του Μαξίμου από τον Λουκά Παπαδήμο, αφού πρώτα έλαβε το χρίσμα από μια πολιτική ελίτ που στο παρελθόν απέναντι στην πρόκληση της γερμανικής κατοχής απάντησε είτε μεταβαίνοντας στο Κάιρο, είτε μετατρεπόμενη σε μαυραγορίτες και δοσίλογους, είτε και τα δύο. Όπως κάνει και τώρα στέλνοντας τις καταθέσεις της στην Ελβετία και εναποθέτοντας τις διαπραγματεύσεις για το κούρεμα των ομολόγων κατά 50% στην «Διεθνή των τραπεζιτών», το Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Ινστιτούτο. Ο Λουκάς Παπαδήμος αποτελεί υπ’ αυτή την έννοια τη «χρυσή τομή» των παραπάνω επιλογών μιας πολιτικής ελίτ που ανέκαθεν στον τόπο της «ένιωθε ξένη». Η προϋπηρεσία του δε στην «Τριμερή Επιτροπή» μαζί με αστέρες του βαθέος συντηρητισμού, όπως ο Σάμουελ Χάντιγκτον, που εδώ και δεκαετίες απεργαζόταν μεθόδους για να ξεπεραστούν «ενοχλητικές» και «απαρχαιωμένες» διαδικασίες όπως η βάσανος των εκλογών εγγυάται την fast track υπέρβαση εμποδίων όπως ο πολύμορφος και ελπιδοφόρος κοινωνικός ριζοσπαστισμός που αναδύεται σήμερα, ζητώντας μια θέση στα δημόσια πράγματα: από το κίνημα των πλατειών μέχρι το «δεν πληρώνω».

Ας μην τους κάνουμε όμως τη χάρη να τους θεωρούμε πανίσχυρους, παρότι πήραν ψήφο εμπιστοσύνης από τα τέσσερα πέμπτα της βουλής. Η ανάγκη που ένιωσαν να στηριχθούν ακόμη και στο ακροδεξιό και ρατσιστικό ΛΑΟΣ ενθαρρύνοντας μια φιλοφασιστική, ξενοφοβική στροφή στην κοινωνία, δε δείχνει μόνο τη φαιά απόχρωση των γκρίζων κουστουμιών των τραπεζιτών. Δείχνει ταυτόχρονα και τα πήλινα πόδια στα οποία στηρίζεται η πιο ασταθής κυβέρνηση της μεταπολιτευτικής ιστορίας.

Ανάρτηση από το ιστολόγιο το Λ.Βατικιώτη.

Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2012

Κοινωνικές εκρήξεις θα φέρει η φτώχεια




«Κοινωνικές εκρήξεις θα φέρει η φτώχεια».

Την ανησυχία του αυτή, εξέφρασε στο www.koutipandoras.gr ο Νίκος Φακιολάς, Διευθυντής Ερευνών Ινστιτούτου Κοινωνικής Πολιτικής ΕΚΚΕ με αφορμή τα αποτελέσματα της έρευνας της Στατιστικής Υπηρεσίας όπου φαίνεται πως πάνω από 3 εκατομμύρια Έλληνες ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας.

Το όριο της φτώχειας ορίζεται στα 7.178 ευρώ το χρόνο σε ατομικό επίπεδο και 15.073 ευρώ για τετραμελή οικογένεια. Το 20,1% του συνολικού πληθυσμού, σύμφωνα με τα στοιχεία έρευνας της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής, ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας. Πιο συγκεκριμένα το ποσοστό 20,1% αντιστοιχεί σε 868.597 νοικοκυριά, με περισσότερα από 2,2 εκατ. μέλη. Όμως οι φτωχοί και οι κοινωνικά αποκλεισμένοι είναι πολύ περισσότεροι και φθάνουν τα 3,03 εκατ. άτομα αν υπολογιστούν και τα «νοικοκυριά με χαμηλή ένταση εργασίας» όπως αναφέρεται στην έρευνα. Δηλαδή τα μέλη τους εργάστηκαν το πολύ δύο μήνες κατά τη διάρκεια του χρόνου.

«Σύμφωνα με έρευνες της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής και πριν από 10 χρόνια το ποσοστό του πληθυσμού που ζούσε κάτω από τα όρια της φτώχειας ήταν πολύ μεγάλο και τώρα με την κρίση είναι αναμενόμενο να έχει ανέβει το ποσοστό. Εμείς οι κοινωνιολόγοι λέγαμε πως ήταν επικίνδυνο όταν το ποσοστό ανεργίας ήταν στο 12% τώρα έχει φτάσει στο 20% και περιμένουμε έντονες κοινωνικές εκρήξεις» εξήγησε στο www.koutipandoras.gr ο Νίκος Φακιολάς, Κοινωνιολόγος και Διευθυντής Ερευνών Ινστιτούτου Κοινωνικής Πολιτικής ΕΚΚΕ και συμπλήρωσε: «Η μόνη λύση για να μειωθεί αυτό το ποσοστό είναι να υπάρξει ρευστότητα χρήματος στη λαϊκή τάξη και στα χαμηλότερα στρώματα. Αν και εξαιτίας της οικονομικής κρίσης δεν μπορεί αυτό να γίνει, οπότε αναμένουμε να επιδεινωθεί η κατάσταση».

Η Ελλάδα έχει το μεγαλύτερο ποσοστό φτωχών και κοινωνικά αποκλεισμένων (27,7%) στην ΕΕ των 27 χωρών, μετά τις Βουλγαρία, Ρουμανία, Λετονία, Λιθουανία, Ουγγαρία και Πολωνία. Οι βασικές διαπιστώσεις της έρευνας της ΕΣΑ είναι:

Το ποσοστό πληθυσμού σε «κίνδυνο φτώχειας» ανέρχεται στο 20,1% από 19,7% έναν χρόνο πριν.

Ο κίνδυνος φτώχειας για παιδιά ηλικίας 0-17 ετών (παιδική φτώχεια) ανέρχεται σε 23% και είναι υψηλότερος κατά, περίπου, τρεις ποσοστιαίες μονάδες από το αντίστοιχο ποσοστό του συνολικού πληθυσμού.

Ο κίνδυνος φτώχειας για άτομα ηλικίας άνω των 65 ετών υπολογίζεται σε ποσοστό
21,3% και είναι μειωμένος κατά 0,1 της ποσοστιαίας μονάδας σε σχέση με το
προηγούμενο έτος.

Ο πληθυσμός σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικό αποκλεισμό1 ανέρχεται σε 3.030.900
άτομα.

Ο πληθυσμός που διαβιεί σε νοικοκυριά που δεν εργάζεται κανένα μέλος ή εργάζεται
με μερική απασχόληση ανέρχεται σε 544.800 άτομα, ενώ στο προηγούμενο έτος
ανερχόταν σε 488.200 άτομα.

Ο πληθυσμός που απειλείται από τη φτώχεια είναι κυρίως:
- Γυναίκες άνεργες (40,0%)
- Μονογονεϊκά νοικοκυριά με, τουλάχιστον, ένα εξαρτώμενο παιδί (33,4%)
- Νοικοκυριά με έναν ενήλικα ηλικίας 65 ετών και άνω (30,1%)
- Νοικοκυριά με 3 ή περισσότερους ενήλικες με εξαρτώμενα παιδιά (29,3%)
- Μονοπρόσωπα νοικοκυριά με μέλος θήλυ (27,7%)
- Παιδιά ηλικίας 0-17 ετών (23,0%)

Πηγή: koutipandoras.gr



Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2012

Η δοτή κυβέρνηση, το «μαύρο μέτωπο», η μαχόμενη αριστερά

Στο πλαίσιο της συνεχιζόμενης πολιτικής κρίσης

Η δοτή κυβέρνηση φθείρεται ταχύτατα – προσπάθειες για ένα αρραγές “μαύρο μέτωπο”-- η μαχόμενη αριστερά και τα διλήμματά της

της Αριάδνης Αλαβάνου

Τις παραμονές της Πρωτοχρονιάς, ο βουλευτής της Ν.Δ. Γ. Γιακουμάτος ευχήθηκε στους Έλληνες “υγεία και κυρίως καλή τύχη, γιατί οι επιβάτες του Τιτανικού ήταν υγιείς, αλλά άτυχοι”. Τόση εντύπωση προκάλεσε αυτή η βουλευτική σοφία που αναφέρθηκε από το Der Spiegel σε άρθρο του (28/12/2011). Ό,τι υποβαθμίζει τη νοημοσύνη του ελληνικού λαού θεωρείται ευπρόσδεκτο από τον κατεστημένο γερμανικό Τύπο.

Επειδή όμως η “ευχή” του Γ. Γιακουμάτου είναι αρκούντως προκλητική, μια μικρή έρευνα στο τι απέγιναν οι επιβάτες του “Τιτανικού” έχει το νόημά της, μιας και ως γνωστόν ήταν επιβάτες των άνω καταστρωμάτων και επιβάτες των αμπαριών. Έτσι διαβάζουμε ότι από τους τελευταίους, που αριθμούσαν 706 φτωχούς Ευρωπαίους μετανάστες, σώθηκαν μόνο 178 (το ένα τέταρτο ), ενώ από τους πρώτους, αριστοκράτες και αστούς της πρώτης θέσης,που αριθμούσαν 325, σώθηκαν οι 202 (πάνω από τα δύο τρίτα). Αυτοί προηγήθηκαν στις σωτήριες λέμβους και στην “καλή τύχη”.

Ο Γ. Γιακουμάτος ήθελε να ειρωνευτεί ίσως τη γνωστή παρομοίωση του Γ. Παπανδρέου που συνέκρινε την Ελλάδα με τον “Τιτανικό”. Αυτά τα “αστειάκια” έχουν πέραση σε μια πολιτική τάξη που έχει κάνει επάγγελμα την κοροϊδία και το θράσος. Και βεβαίως δεν εννοούμε μόνο τον Γ. Γιακουμάτο, αλλά όλο το πολιτικό προσωπικό που έχει κυβερνήσει τα τελευταία σαράντα χρόνια και το οποίο με απύθμενη αναίδεια απαιτεί τα εξακολουθήσει να κυβερνά. Μας το θύμισε αυτό και η κ. Δαμανάκη, η οποία , ύστερα από συνάντηση με τον πρωθυπουργό, δήλωσε μεταξύ άλλων : “Η παραμονή στο ευρώ είναι μείζων προτεραιότητα ... απαιτεί θυσίες, αλλά δίνει και ευκαιρίες, γι' αυτό είμαι εγώ εδώ”. Ας κοιμόμαστε ήσυχοι, δουλεύει για εμάς η κ. Δαμανάκη ...

Πόθεν αντλούν αυτοί οι πολιτικοί, που ο κόσμος τους περιφρονεί και τους προπηλακίζει με κάθε ευκαιρία, τούτο το θράσος;

Οι πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ, της Ν.Δ. και του ΛΑΟΣ που κυβερνούν ελέω Μέρκελ και Σαρκοζί θεωρούν ότι δεν έχουν υπολογίσιμο αντίπαλο. Και πιθανώς δεν έχουν άδικο, γιατί, αν και ο εργαζόμενος κόσμος δίνει εδώ και δυο χρόνια μεγάλες μάχες και έχει οδηγήσει σε πλήρη απαξίωση τα κατεστημένα κόμματα, ο κατακερματισμός των μαχόμενων αριστερών δυνάμεων και η απουσία ενός αριστερού μετώπου που να μπορεί να εκφράσει πολιτικά τα εργαζόμενα στρώματα τα οποία αγωνίζονται και αυτά που ακόμη στέκονται στο περιθώριο σοκαρισμένα και να προτείνει μια πειστική εναλλακτική λύση σήμερα τούς επιτρέπει να παίζουν ακόμη μόνοι σχεδόν στο πολιτικό γήπεδο.

Παρ' όλα αυτά, για πολλούς πλησιάζει το τέλος εποχής. Η πολιτική κρίση των κυρίαρχων δυνάμεων δεν φαίνεται να έχει ορατή έκβαση. Οι συνήθεις κομματικές αντιπαραθέσεις με αντικείμενο την εκλογική λεία ενοχλούν τους εσωτερικούς και εξωτερικούς παράγοντες που απαιτούν να μην εμποδίζεται ούτε στο ελάχιστο από μικροδιαφωνίες και βαρύ πολιτικό κλίμα η κατά γράμμα εκτέλεση των όρων της Ε.Ε. και των τραπεζών.

Είναι χαρακτηριστικό ότι το Spiegel, στο παραπάνω άρθρο, επικαλούμενο δηλώσεις του προέδρου του ΣΕΒ Κ. Δασκαλόπουλου, επικρίνει δριμύτατα την ανικανότητα των τριών κομμάτων που απαρτίζουν τη δοτή κυβέρνηση Παπαδήμου να εφαρμόσουν τις δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει λόγω των διαιρέσεών τους, προκαλώντας φθορά στον τραπεζίτη-πρωθυπουργό και όσα επενδύονται σε παρόμοιου τύπου κυβερνήσεις. Και απαριθμεί καταλεπτώς τις “μεταρρυθμίσεις” που υποτίθεται πως δεν προχωρούν. Το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων. Την πλήρη ελαστικοποίηση και απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων. Τις απολύσεις στο δημόσιο. Τη συγχώνευση δημοσίων υπηρεσιών, τον τρίτο γύρο περικοπών μισθών και συντάξεων από 15-40% κοκ. “Κρίσιμες επαφές για τη συνοχή της κυβέρνησης” αναγγέλλουν τα ΜΜΕ, εν όψει της επίσκεψης της τρόικας , με απαίτηση της οποίας θα ληφθούν “δύσκολες αποφάσεις” (in.gr).

Όπως όλοι γνωρίζουν ουσιαστικές διαφωνίες περί αυτά δεν υπάρχουν μεταξύ των κυβερνητικών κομμάτων, αλλά η πολιτική επιβίωση του κάθε κομματικού σχηματισμού και των ομάδων μέσα σ' αυτούς, οι ηγετικές διεκδικήσεις ή αμφισβητήσεις οδηγούν στο να υπερτονίζονται δευτερεύουσες διαφωνίες, προκειμένου να απευθυνθούν και να συγκρατήσουν την κομματική βάση, να αλιεύσουν ψήφους , σε μια περίοδο που εκλαμβάνεται ως προεκλογική. Χωρίς τον ξενοδόχο, όμως. Γιατί, οι εκπρόσωποι των δανειστών και οι Ευρωπαίοι ιθύνοντες πρώτον απαιτούν πλήρη συμμόρφωση και υπακοή --και εν ανάγκη θα “ροκανίσουν” μερικούς πολιτικούς-- δεύτερον δεν βλέπουν εκλογές σύντομα, και έχουν τον τρόπο να το επιβάλουν.

Πιθανότατα, αν κρίνουμε και από την αντιπαράθεση του ομίλου Λαμπράκη με τον Παπανδρέου, η “εσωτερική τρόικα”, σε συνεργασία με την καθαυτό τρόικα, θα απαξιώσει μέρη του πολιτικού προσωπικού των κυβερνώντων κομμάτων, και ως προς αυτό θα αξιοποιηθεί και η αηδία του εργαζόμενου κόσμου και της νεολαίας για τους πολιτικούς του κατεστημένου, ενδεχομένως με αποκαλύψεις για διαφθορά. Όσο δε παρατείνεται η απουσία σαφούς αριστερής εναλλακτικής λύσης η οποία θα μπορούσε να δώσει ελπίδα στον κόσμο και να ξεκαθαρίσει το τοπίο των θολών αντιμνημονιακών επικλήσεων, τόσο θα λύνονται τα χέρια για ανασυντάξεις προς το αντιδραστικότερο. Ιδίως μπροστά στην πιθανολογούμενη από πολλές πλευρές χρεοκοπία της Ελλάδας με τους όρους των δανειστών και τις κοινωνικές συνέπειες που θα προκληθούν.

Ένα αρραγές “μαύρο κυβερνητικό μέτωπο”, μια “κεντροαριστερή” αντιπολίτευση που αποδέχεται τους βασικούς προσανατολισμούς που έχουν επιβάλει οι ηγεμονικές αστικές δυνάμεις στη χώρα, όπως η ένταξη στην Ε.Ε. και στην Ευρωζώνη και οι πολιτικο-οικονομικές συνέπειές της, μια πολυδιασπασμένη συνδικαλιστική και πολιτική αριστερά αποτελούν το πιο ευνοϊκό περιβάλλον για τη σαρωτική πολιτική της Ε.Ε. στο πλαίσιο της καπιταλιστικής κρίσης.

Εν όψει αυτών των εξελίξεων, οι συνεπείς αριστερές δυνάμεις, και μ' αυτές εννοούμε όσες είναι διατεθειμένες να συγκρουστούν με την Ε.Ε. και με τα μεγάλα εγχώρια οικονομικά συμφέροντα, να θέσουν το ζήτημα της στάσης πληρωμών/διαγραφής του δημόσιου χρέους, της εξόδου από την Ευρωζώνη, της δημοκρατίας, της βελτίωσης της ζωής των εργαζομένων και της εθνικής κυριαρχίας, οφείλουν να συσπειρωθούν και να επεξεργαστούν ένα κοινό πρόγραμμα. Και με βάση αυτό να διεκδικήσουν τη δραστική μεταβολή του πολιτικού συσχετισμού δύναμης. Ο παράγοντας “αριστερή ενότητα”, όχι όπως συνηθίζεται να αναφέρεται γενικώς, αλλά βάσει ενός προγράμματος που διατυπώνει σαφώς ποια λαϊκά/κοινωνικά συμφέροντα υπερασπίζεται και πού στηρίζεται, με ποιους στόχους, με τι τρόπο και μέσα, πώς θα αντιμετωπίσει εσωτερικές και εξωτερικές αντιξοότητες, με ποια προοπτική, θα αλλάξει άρδην την πολιτική κατάσταση.

Και οι συνεπείς δυνάμεις της αριστεράς έχουν τις προϋποθέσεις να αλλάξουν τα πράγματα, να μη δώσουν το χρόνο να αναδιοργανωθούν οι αντίπαλοι της εργαζόμενης πλειοψηφίας.

Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2012

Η ΚΑΤΑΡΑ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΙΟ

Η ΚΑΤΑΡΑ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΙΟ

της Νάντιας Βαλαβάνη

Δημοσιεύτηκε στο ΔΡΟΜΟ της Αριστεράς

Παρασκευή / Σάββατο 6 / 7.01.2011

Σφίγγεται η καρδιά κάθε φορά που επιβεβαιώνεται η α ή β πρόβλεψη από τις αναλύσεις στο χώρο της Αριστεράς.

Ας επανεξετάσουμε τι γράφουμε δύο χρόνια τώρα στο φως εξελίξεων των τελευταίων ημερών.

Παράδειγμα πρώτο: Πόσες φορές έχω(ουμε) γράψει ότι στην Ελλάδα συντελείται ένα γιγάντιο πείραμα κοινωνικής μηχανικής με στόχο να βγουν στην πλάτη μας συμπεράσματα για την εφαρμογή πρωτοφανών μέτρων σε βάρος και των υπόλοιπων ευρωπαϊκών λαών; Σήμερα, με «λαγό» τη δήλωση εκπροσώπου του ΔΝΤ ότι δεν επαρκεί το «συμφωνημένο» «κούρεμα» 50%, κυκλοφορούν νέα σενάρια: Για χρεοκοπία εντός ευρωζώνης με κούρεμα έως και 80%-«πιστωτικό γεγονός» και ενεργοποίηση των CDS επί του ελληνικού χρέους για πρώτη φορά από την ύπαρξη CDS παγκόσμια - «προκειμένου να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των αγορών στη λειτουργία τους». Δηλαδή «παίζει» η μετατροπή μας σε πειραματόζωα και για «μέτρηση» των επιπτώσεων των νέων παραμέτρων λειτουργίας του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος!

Παράδειγμα δεύτερο: Πόσες φορές έχω(ουμε) γράψει ότι πάμε για «βαλκανοποίηση» των μισθών; Ότι στόχος είναι η συμπίεση τους εγγύτατα στον κατώτατο μισθό της ΕΣΣΕ και στη συνέχεια η κατάργηση του, ώστε να υπάρξει πλέον «ελεύθερη πτώση»; Αυτή φαίνεται να είναι και η τελευταία «επίσημη» τοποθέτηση της Τρόικας στην αλληλογραφία της με τη «δοτή» ελληνική κυβέρνηση. Ενώ η ταυτόχρονη παρέμβαση του Πρακτορείου Bloomberg με αίτημα «μεγάλη εσωτερική υποτίμηση» με στόχευση το μοντέλο Πορτογαλίας κατώτερου μισθού 566 ευρώ (δηλαδή λίγο πάνω από 400 καθαρά) κάνει λόγο για ανάγκη μεγάλης (παραπέρα!) αύξησης της ανεργίας προκειμένου «να καμφθούν οι αντιδράσεις εργαζομένων και συνδικάτων»…

Όπως εξελίσσονται τα πράγματα, μέχρι στιγμής η Αριστερά τα καταφέρνει στις αναλύσεις.

Μοιάζει όμως με Κασσάνδρα: Καθισμένη στο κέντρο ενός τοπίου καλπάζουσας κοινωνικής ερήμωσης απαγγέλλει απόλυτα κατανοητούς και επαληθεύσιμους χρησμούς. Όμως, τι δέον γενέσθαι; Όπως και με τους Τρώες, εδώ η ροή διακόπτεται δραματικά. Άλλοι ανακαλύπτουν ότι αιτία της τελικής ήττας του ΕΑΜ ήταν ότι δεν ήταν επαρκώς αντικαπιταλιστικό (ας σκεφτούμε, αν για τέτοιους λόγους δεν είχε υπάρξει, τις επιπτώσεις από την επέκταση του χειμώνα του 1941-’42 μέχρι το φθινόπωρο του 1944…) Κι άλλοι «μεταφέρουν» όλες τους τις δυνάμεις σ’ έναν προεκλογικό αγώνα, μέσα απ’ τον οποίο η Αριστερά σε όλες τις εκφάνσεις της θα βγει μεν σημαντικά ενισχυμένη, αλλά – χάρη στην απουσία ουσιαστικού κινήματος ανατροπής – ανίκανη ν΄ αναστρέψει τον ρου των πραγμάτων.

Στην εκδοχή του Μπερλιόζ η Κασσάνδρα, που ενσωματώνει τη φοβερή δύναμη της αληθινής πρόβλεψης με την απόλυτη αδυναμία να πείσει για την ανάγκη δράσης στη βάση της, μετά την καταστροφή καταφέρνει να πείσει για πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή της τις γυναίκες της Τροίας: Ν΄ αυτοκτονήσουν όλες μαζί.

Και οι Τρώες λοιπόν;