Τώρα θα μου πείτε αυτό αρκεί για να πλέει η ελληνική κοινωνία σε πελάγη ευτυχίας; Όχι δεν αρκεί. Πρώτον διότι παραμένει ένα μεγάλο ποσοστό, μειώσαμε την ανεργία από το 28% που είχε σκαρφαλώσει στο 18,5%, αλλά παραμένει υψηλό.
Διασφαλίσαμε και προσπαθήσαμε να αυξήσουμε τον κατώτατο μισθό και τον αυξήσαμε παρά τις αντιρρήσεις των συντηρητικών κύκλων, αυτών που διαρκώς σχολιάζουν και εδώ στην Ελλάδα και της αντιπολίτευσης, που έλεγε ότι δεν έπρεπε να αυξήσουμε 11% τον μισθό. Έλεγε να πηγαίνουμε στο διπλάσιο της ανάπτυξης. Δηλαδή 2% έχει ανάπτυξη; 4%. Όχι 11% γιατί κάνει ζημιά. Ζημιά καμία δεν έγινε. Πήγαν από 580 στα 650 αλλά πάλι αυτός ο κόσμος δύσκολα περνάει με 650. Δύσκολα βγάζει τον μήνα με 650.
Άρα πρέπει να έχουμε επίγνωση, πλήρη επίγνωση και αν θέλετε ένα στοιχείο αυτοκριτικής που θέλω να καταθέσω απέναντι στους πολίτες που μας παρακολουθούν και σε εσάς ήταν ότι έχοντας δει το τι καταφέραμε, διότι θεωρούσαμε ότι δεν ήταν βέβαιο ότι θα καταφέρναμε να βγούμε από τα μνημόνια, όταν παραλάβαμε την ευθύνη το 2015 και είπαμε θα σφίξουμε το στομάχι και τα δόντια και τις γροθιές μας για να βγούμε από αυτήν την τραγωδία για την ελληνική κοινωνία, δεν ήταν βέβαιο ότι θα είχαμε αίσιο τέλος. Το ότι είχαμε αίσιο τέλος, τα καταφέραμε, πιάσαμε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, προστατεύσαμε μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας εμείς το θεωρήσαμε ότι ήταν μια δική μας δικαίωση και επιτυχία.
Το μεγάλο μας λάθος, όμως είναι ότι την ίδια στιγμή, αν θέλετε, δεν συνειδητοποιήσαμε το βάθος της κούρασης, της κόπωσης, ενός λαού, που έβαλε πλάτη στα δύσκολα για να βγούμε από την κρίση και που στο τέλος της ημέρας είπε, ένα «δεν αντέχω». Και αυτό, το «δεν αντέχω», φυσικά και το εισέπραξε το κόμμα που κυβερνά, παρότι ήταν το κόμμα που κατάφερε να πετύχει εκεί που απέτυχαν τρεις προηγούμενες κυβερνήσεις.
