Του ΝΟΤΗ ΑΝΑΝΙΑΔΗ
Η φωτογραφία του Γιώργου Γιαννακού έχει τραβηχτεί γύρω στις 3 το μεσημέρι τη Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου του 2008. Οδός Ηρώων Πολυτεχνείου, πρώην Βασιλέως Κωνσταντίνου, τέως Σωκράτους, στο κέντρο του Πειραιά. Λίγες ώρες πριν από το «άγριο ξέσπασμα» της Αθήνας, όπως εξαιρετικά συμπύκνωσε στον τίτλο της την επομένη η «Αυγή», στον ειρηνικό, φιλήσυχο, μικροαστικό Πειραιά, που από επεισόδια είναι συνηθισμένος μόνο όταν παίζει ο «Θρύλος», γινόταν και εδώ χαμός.
Και εδώ, για πρώτη φορά μετά τον Δεκέμβρη του '44, επιθέσεις (στοχευμένες όμως αυτές, χωρίς ζημιές σε καταστήματα, άλλες δημόσιες ή ιδιωτικές περιουσίες) στην Αστυνομική Διεύθυνση και περιφερειακά αστυνομικά τμήματα της πόλης.
Είναι εντυπωσιακό πως στο δρομάκι της Αγ. Κωνσταντίνου, κάτω απ’ την Ασφάλεια του Πειραιά, εκεί όπου αυθαιρέτως αυτοκίνητα της αστυνομίας και ιδιωτικά αυτοκίνητα αστυνομικών, μαζί με λίγα καταστηματαρχών της περιοχής, έχουν κάνει κατάληψη τον περσινό Δεκέμβρη, έσπασαν μόνο αυτοκίνητα της αστυνομίας και δυο - τρία εμφανώς ασφαλίτικα.
Προσωπικοί και επαγγελματικοί λόγοι με έκαναν «τουρίστα της εξέγερσης» πέρυσι. Δευτέρα το πρωί στην Αθήνα, από το μεσημέρι στον Πειραιά, Τρίτη και Τετάρτη στην Θεσσαλονίκη, Πέμπτη στον Βόλο. Ο συκοφαντημένος Δεκέμβρης είχε παντού την ίδια οργή, αλλά ένιωθες ότι κάπου - κάπου οι τοπικές κοινωνίες του έδιναν το δικό τους άρωμα.
Στη Σύρο ο τοπικός αστυνομικός διευθυντής, διέταξε τους ένστολους υπαλλήλους του να σταθούν προσοχή και με το πηλήκιο υπό μάλης, σε ένδειξη πένθους, μπροστά απ’ την Αστυνομική Διεύθυνση του νησιού, την οποία έτσι γλύτωσε από σίγουρο σπάσιμο. Στον Βόλο οι μικροέμποροι, κυρίως, που κάθονταν μπροστά στα μαγαζιά τους, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η μικρή σχετικά τοπική κοινωνία γνωρίζεται μεταξύ της, απέτρεψαν σε πολύ μεγάλο βαθμό βανδαλισμούς κατά ιδιωτικών καταστημάτων.
Στον Πειραιά η πυροσβεστική παρέμβαση των δύο δημοτικών συμβούλων του Λιμανιού της Αγωνίας, του προέδρου του Δικηγορικού Συλλόγου και ορισμένων άλλων παραγόντων της πόλης λειτούργησε στην ίδια κατεύθυνση. Στη φοιτητική Θεσσαλονίκη περίσσεψαν τα σπασίματα και ο δυναμισμός - χουλιγκανισμό τον χαρακτήρισαν κάποιοι.
Και στην Αθήνα, φυσικά, τα είχαμε όλα για μια βδομάδα. Από μεγαλειώδεις ειρηνικές πορείες μέχρι απαράδεκτα σπασίματα και από φαντασιακούς εμπρησμούς της Βιβλιοθήκης (που ποτέ δεν συνέβησαν, προς απογοήτευση των τηλεοπτικών δικτύων, και όσων ζητούσαν να κατέβει ο στρατός στον δρόμο), μέχρι σκληρές συγκρούσεις με τα ΜΑΤ, που, όταν δεν βρίσκονταν σε… άμυνα, επεδείκνυαν τις υπηρεσιακές τους ικανότητες, συχνά εις βάρος 13χρονων και 14χρονων μαθητών.
«Άνοιξη στην καρδιά του χειμώνα…»
Αλλά όλα δεν τα είχε ο περσινός Δεκέμβρης; Όλα. Απ’ όλα, πολλοί αναλώθηκαν σε μια προσπάθεια καταδίκης του «Δεκέμβρη του Αλέξη». Λίγοι - αισθητά λιγότεροι - σε μια προσπάθεια αποθέωσης του εξεγερσιακού του μηνύματος. Ελάχιστοι προσπάθησαν να τον εξηγήσουν και να τον αναλύσουν.
Ήταν, λέει, καθοδηγούμενος. (Κάποιοι, μάλιστα, υποστήριξαν ότι τους χιλιάδες διαδηλωτές καθοδηγούσε ο… ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Αν μπορούσε να καθοδηγήσει τόσο καλά ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, θα ήταν πολύ καλύτερα τα πράγματα).
Άλλοι πάλι είδαν το διαδίκτυο, τα sms, τη σύγχρονη τεχνολογία του… διαβόλου πίσω από την εντός λίγων ωρών, μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, αντίδραση σχεδόν σε κάθε πόλη της χώρας. Ελάχιστοι κάθισαν να σκεφτούν ότι, ναι, η σύγχρονη τεχνολογία επιτρέπει τη διάχυση της πληροφορίας και τον συντονισμό, αλλά, αν υπήρχε κάποιο… καθοδηγητικό κέντρο, όπως πολλοί το ήθελαν, η Αλέκα, ο Καραμανλής, ο Πολύδωρας και ο γνωστός ακροδεξιός ένοικος της πολυκατοικίας, τότε θα μπορούσαμε να είχαμε πολύ περισσότερους Δεκέμβρηδες κάθε χρόνο.
Και κάτι για εμάς: Υπήρξαν αριστεροί που δήλωσαν σοκαρισμένοι, όχι μόνο από τη βιαιότητα του περσινού ξεσπάσματος, αλλά ακόμη και από τον… αντιφεμινισμό που απέπνεαν βασικά συνθήματα των περσινών διαδηλώσεων, αλλά και ο προσφιλής χαρακτηρισμός των μπάτσων ως μ…ά.
Προφανώς, δεν έχουν ακούσει νεαρά κορίτσια των 16, 20,22 χρόνων να μιλάνε μεταξύ τους ή με φίλους τους στις παρέες τους. Προφανώς, η ρητορική της κάθε γενιάς αλλάζει, χωρίς να κοιτάζει τη μελαγχολία της προηγούμενης. Προφανέστατα, 40άρηδες και 50άρηδες δεν μπορούν να καταλάβουν τη γλώσσα και τα σημαινόμενα της γλώσσας των 20άρηδων. Δυστυχώς, γι’ αυτούς (για εμάς τους 40άρηδες, 50άρηδες, δηλαδή), ούτε τα αδιέξοδα, την οργή και την άλλου τύπου, πολλές φορές υπόγεια, πολιτικοποίηση των 20άρηδων μπορούν να καταλάβουν.
Και κάτι τελευταίο: Το περίφημο «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι», που καταγγέλθηκε ως ισοπεδωτικό ή και ρατσιστικό ακόμη, είναι (θυμάστε;) ένα σύνθημα που ξεκίνησε από τις καταλήψεις κατά του Ν. 815, τέτοιες μέρες πριν από 30 χρόνια, το μακρινό 1979. Με τα χρόνια κέρδισε πολιτικό χώρο, έγινε κυρίαρχο σύνθημα στις διαδηλώσεις, το φώναζαν μέχρι πρόσφατα Κνίτες και Πασόκοι ακόμη.
Τώρα πλέον έχει αποσυρθεί. Συκοφαντήθηκε (με τη βοήθεια και των εκτελεστών νεαρών ανύποπτων αστυφυλάκων όλους αυτούς τους μήνες) και αυτό. Όπως και ο περσινός Δεκέμβρης. Αλλά και ο Νοέμβρης του '73 δεν είχε συκοφαντηθεί σε εκείνη την περίφημη έκδοση της Πανσπουδαστικής λίγους μήνες μετά;
ΥΓ. : Όπως έγραφε και ο Μανόλης Αναγνωστάκης «Δυο κατηγορίες πάντα: οι δρώντες και οι θεατές».
ΓΛΥΦΑΔΑΣ - Δημοκρατία, Αλληλεγγύη, Δικαιοσύνη, Ελευθερία, Ισότητα
