Με ποια Ευρώπη είμαστε;

Η πραγματικότητα του 1,5 εκατομμυρίου ανέργων και επισφαλώς απασχολούμενων είναι παρατεταμένα παρούσα τα δύο τελευταία χρόνια και θα διευρυνθεί χωρίς αμφιβολία τους επόμενους μήνες, κάτω από την πίεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που ζητεί τη λήψη άμεσων δημοσιονομικών μέτρων. Βρισκόμαστε δηλαδή μπροστά σε μια συνεχιζόμενη "αναδιανομή από την ανάποδη", όπως εύστοχα έγραφε το editorial της “Κυριακάτικης Αυγής”, καθώς η κρατική παρέμβαση στην οικονομία, που διεφάνη προ έτους, περιορίστηκε αυστηρά στη στήριξη των τραπεζών μέσω της διοχέτευσης των 28 δισ. ευρώ.

Την περασμένη Κυριακή, το "Βήμα", κυκλοφορούσε με τίτλο "Τα Δεκεμβριανά της Οικονομίας", όπου αναλυτικά καταγραφόταν η δεινή θέση της ελληνικής οικονομίας, τα παιχνίδια των διεθνών κερδοσκόπων, τα "μέτρα - σοκ" που προτείνουν οι Βρυξέλλες στη χώρας μας προκειμένου "να κρατηθεί" στην Ευρωζώνη. Όλα αυτά κατατείνουν στο συμπέρασμα ότι σε αυτή τη φάση η χώρας μας, λόγω και της κοινωνικοοικονομικής κρίσης που σοβεί τα τελευταία χρόνια και σήμερα επιταχύνεται με την παγκόσμια οικονομική κρίση, ίσως βρίσκεται στη δυσχερέστερη θέση μεταξύ των 27 της Ε.Ε. Επομένως δεν είναι ανύπαρκτος ο προβληματισμός αν τελικά η χώρας μας "αποδειχθεί ο αδύναμος κρίκος της Ευρώπης".

Τα "Δεκεμβριανά" της οικονομίας, που περιγράφει το “Βήμα”, θα γίνουν τα "Απριλιανά της εργασίας", τα "Απριλιανά του ασφαλιστικού" ενδεχομένως. Τα πράγματα δημοσιονομικά μπορεί και να συμμαζευτούν κάποια στιγμή και για λόγους πρεστίζ της Ε.Ε, οι απειλές προς την χώρα μας να μαλακώσουν, αλλά η χώρα είναι ήδη υπό την πλέον αυστηρή επιτήρηση και το τίμημα θα είναι σκληρότερο από ποτέ! Ας προσέξουμε λίγο περισσότερο τους δεκάδες χιλιάδες απολυμένους συμβασιούχους και stagiaires που διαδηλώνουν τον τελευταίο μήνα στην Αθήνα και τις άλλες μεγάλες πόλεις ζητώντας δουλειά, τους εκατοντάδες απολυμένους που θα πολλαπλασιάζονται διεκδικώντας στοιχειώδη προστασία και οικονομική αρωγή.

Με αυτά τα δεδομένα είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα κληθούμε ως χώρος σχετικά γρήγορα να απαντήσουμε ξανά σε ένα αντίστοιχο, πλην άτυπο δίλημμα που έρχεται ως συνέχεια του δημοψηφίσματος για το Ευρωσύνταγμα το 2005. Με ποια Ευρώπη είμαστε;

Όσοι από τη δεκαετία του '70 αντιμετωπίζαμε και ως πεδίο ταξικής πάλης την Ευρώπη και διακηρύτταμε εύστοχα και διορατικά την "Ευρώπη των Εργαζομένων" δεν μπορούμε να πορευόμαστε σήμερα ως απλοί ευρωπαϊστές, να βολευόμαστε ως κοσμοπολίτες, να μιλάμε με μισόλογα για το Σύμφωνο Σταθερότητας, να μην αναγνωρίζουμε ευθαρσώς σήμερα το λάθος της παροχής κριτικής ψήφου στη Συνθήκη του Μάαστριχ. Δεν γίνεται να οπισθοχωρούμε υπό τον εκβιασμό ότι κάποιοι θα μας κατηγορήσουν ότι απεμπολούμε τα ευρωπαϊκά μας χαρακτηριστικά, ότι μας σέρνουν και εδώ οι αριστεριστές και το ΚΚΕ. Εκτός και αν Ευρωπαίος είναι μόνο όποιος αποδέχεται, έστω ψιθυρίζοντας κάποιες ενστάσεις, τον Μπαρόζο, τον Αλμούνια και τον Τρισέ.

Για τους λόγους αυτούς, θα πρέπει να ξανασυζητήσουμε τον λεγόμενο "αριστερό ευρωπαϊσμό", αλλά με τους νέους όρους που διαμορφώνει η πραγματικότητα. Η Ευρώπη και ο κόσμος όλος άλλαξε δραματικά την τελευταία δεκαετία και στη σημερινή δύσκολη οικονομική συγκυρία, ναι ενδεχομένως οι πλέον αδύναμοι κρίκοι που θα κληθούν να πληρώσουν το μάρμαρο "να δώσουν άλλη προοπτική και τροπή στις ευρωπαϊκές εξελίξεις". Όχι όμως ο καθένας μόνος του, αλλά όλοι μαζί. Αλλά πρέπει ο καθένας να ετοιμάζεται για αυτή τη συνάντηση τακτοποιώντας παραλείψεις και λάθη του παρελθόντος, αναγνωρίζοντας την πραγματικότητα του νέου τοπίου, συμβάλλοντας στη διαμόρφωση μιας "νέας Ευρωπαϊκής ταυτότητας".

Ας συζητήσουμε έγκαιρα και ψύχραιμα ένα κορυφαίο θέμα στρατηγικής, που, κάθε φορά που επανέρχεται, διχάζει και κλείνει με μέσους όρους. Ας συζητήσουμε λοιπόν, με επιχειρήματα χωρίς να ευτελίζουμε απόψεις.
Του Α. Πετρόπουλου (Εφημ.ΑΥΓΗ)