Πολλή σκουριά για το χρυσάφι της Χαλκιδικής
22/02/2013
Το άρθρο του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Δημήτρη Παπαδημούλη που δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο ysterografa.gr
Σκουριές
Χαλκιδικής: Η πατρίδα του Αριστοτέλη, στις πύλες του Αγίου Όρους, με
ένα μαγικό βουνό, τον Κάκαβο. Το τοπωνύμιο παραπέμπει στην ύπαρξη
μεταλλευμάτων. Πράγματι, το μεταλλευτικό πεδίο στη Χαλκιδική είναι ίσως
ένα από τα μεγαλύτερα στον κόσμο. Έχει χαλκό, άργυρο, χρυσό, μόλυβδο,
ψευδάργυρο. Όλα είναι εκεί.
Σκουριά: κοινή ονομασία για χημικές ενώσεις του σιδήρου και του οξυγόνου. Η σκουριά φθείρει. Η σκουριά αφαιρείται δύσκολα.
Ο συνειρμός με εκείνη την άλλη, τη
μυθιστορηματική «αρχαία σκουριά» της Μάρως Δούκα, είναι ίσως κοινότοπος
αλλά δύσκολα τον αποφεύγεις.
Γιατί η τοπική κοινωνία δίνει εδώ και
χρόνια έναν ειρηνικό, μαζικό αγώνα με λαϊκές συνελεύσεις, εκδηλώσεις,
ενημερώσεις και κινητοποιήσεις σε διάφορες πόλεις, για να αποτινάξει την
«αρχαία σκουριά» της διαπλοκής, της διαφθοράς, της παρανομίας, του
εύκολου κέρδους που διαλύει τη χώρα και τις ζωές των ανθρώπων. Σκοπίμως
αποκλεισμένοι από τα ΜΜΕ, βιώνοντας την αστυνομική βία και αυθαιρεσία,
διαμαρτύρονται για το τεράστιο οικονομικό και περιβαλλοντικό σκάνδαλο
που συντελείται στον τόπο τους.
Διαμαρτύρονται γιατί στη μνημονιακή
Ελλάδα, μια τουλάχιστον αμφιλεγόμενη επένδυση, με ιδιαίτερα μεγάλους
κινδύνους για την υγεία των κατοίκων, την τοπική οικονομία και την
προστασία του περιβάλλοντος, διαφημίζεται ως αυτονόητη και μάλιστα ως
σανίδα σωτηρίας.
Γιατί εθνικός πλούτος παραδίδεται βορά στα επιχειρηματικά συμφέροντα χωρίς να διασφαλίζεται στοιχειωδώς το δημόσιο συμφέρον.
Γιατί η κατασκευή ορυχείου στην καρδιά
του δάσους για την εξόρυξη κοιτάσματος και μάλιστα με αμφιλεγόμενες
μεθόδους, θέτει σε κίνδυνο την υγεία των κατοίκων της ευρύτερης
περιοχής, καθώς απειλεί με ρύπανση τον υδροφόρο ορίζοντα και θα
καταστρέψει χιλιάδες στρέμματα αρχαίου δάσους.
Γιατί αυτή η αλόγιστη αξιοποίηση θα γίνει
σε βάρος άλλων οικονομικών δραστηριοτήτων της περιοχής (γεωργία,
κτηνοτροφία, αλιεία, μελισσοκομία και φυσικά τουρισμός) και θα
καταργήσει χιλιάδες αντίστοιχες θέσεις εργασίας.
Οι κάτοικοι αξιώνουν το αυτονόητο: την προστασία της γης τους και το δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή ζωή.
Τα απαράδεκτα γεγονότα της περασμένης
Κυριακής στο εργοτάξιο της εταιρείας Ελληνικός Χρυσός, αξιοποιούνται και
εξυπηρετούν όσους επιδιώκουν την απονομιμοποίηση και κατασυκοφάντηση
του δίκαιου αγώνα της τοπικής κοινωνίας. Ακόμη περισσότερο παρέχουν
πρόσχημα για ένταση της καταστολής και συνέχιση της αδιαφάνειας ως
πρακτικής από μέρους της εταιρείας και της κυβέρνησης.
Η καταδίκη μιας εμπρηστικής επίθεσης που
προκαλεί εκτεταμένες φθορές και κινδύνους για ανθρώπινες ζωές είναι
αυτονόητη. Η δικαιοσύνη καλείται να κάνει τη δουλειά της, να επιβάλλει
το νόμο με τα μέσα που διαθέτει όπως προβλέπεται σε ένα κράτος δικαίου.
Όμως, οι αθρόες προσαγωγές κατοίκων της περιοχής, η λήψη αποτυπωμάτων,
ακόμα και DNA, χωρίς καν να υπάρχουν κατηγορίες, η πολύωρη και
αδικαιολόγητη κράτηση στην Ασφάλεια παραπέμπουν στην αστυνομική
αυθαιρεσία της δεκαετίας του ’50 και όχι σε ένα σύγχρονο κράτος δικαίου.
Είναι δε ιδιαίτερα ολισθηρή και
εμπρηστική η στοχοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και συγκεκριμένου τοπικού
στελέχους ως «ηθικού αυτουργού», επειδή τα στελέχη του και ο κόσμος του
βρίσκεται όλο αυτό το διάστημα στο πλευρό των κατοίκων. Μαρτυρά ένα
επικίνδυνο αντι-ΣΥΡΙΖΑ τυχοδιωκτισμό που θυμίζει άλλες εποχές
Πολύ περισσότερο δεν θα οδηγήσει στη
φίμωση των βουλευτών που έχουμε φέρει επανειλημμένα το θέμα των
εξορύξεων χρυσού στη Βουλή χωρίς να λάβουμε απαντήσεις στα κρίσιμα
ερωτήματα: ποιο είναι το όφελος τέτοιων μη αντιστρεπτών επεμβάσεων για
το ελληνικό δημόσιο, την ανάπτυξη, την τοπική κοινωνία, τις επερχόμενες
γενιές.
Η ανατροπή της βαρβαρότητας που
συντελείται στη Χαλκιδική δεν μπορεί παρά να είναι αποτέλεσμα
αντιπαράθεσης επιχειρημάτων και ειρηνικής συλλογικής δράσης που
παραμερίζει την ηττοπάθεια, τη μοιρολατρία αλλά και το φανατισμό.
Παρά τον αυταρχισμό, τη συκοφάντηση και
τη «συνομωσία σιωπής» των κεντρικών ΜΜΕ, οι κάτοικοι και οι φορείς της
Χαλκιδικής συνεχίζουν τον αγώνα για τον τόπο τους υπενθυμίζοντας τους
στίχους του Ρίτσου: «Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει…»
