Θρήνος για τους συνταξιούχους

εδώ στο νότο: Θρήνος για τους συνταξιούχους:

γράφει ο Νίκος Χατζηγιαννάκης

Και ξάφνου γίναμε όλοι Αυτιάδες. Τι οργή, τι οδυρμός, τι συμπόνια για τις συντάξεις που έκοψε τελικά η κυβέρνηση στο 1/5 των συνταξιούχων, αφού προηγούμενα τις «έκοβε» καθημερινά επί ένα χρόνο στα δελτία «ειδήσεων»!

Το ότι μέχρι το 2015 έγιναν σημεία και τέρατα, ήταν απλά μια τοσοδούλα λεπτομέρεια. Το κόψιμο των συντάξεων 40-60% (μαζί με τα δώρα) ήταν …της μοίρας το γραφτό.

Για την ανεργία που πετάχτηκε από το 7% στο 27% και τους 450 χιλιάδες νεοξενιτεμένους , έτερον εκάτερον! Για το ρήμαγμα των ταμείων με το κούρεμα Βενιζέλου, τον τζόγο των δομημένων, τις χαριστικές παροχές σε ημετέρους και «ευγενείς» συντεχνίτες, τι να κάνουμε τώρα, περασμένα ξεχασμένα.

Για το χάσιμο του 25% του εθνικού μας πλούτου σε καιρό ειρήνης!, ήταν απλά το τίμημα να έρθουμε στα ίσα μας. Για τη σχέση εργαζομένων προς συνταξιούχους που έγινε 1.3:1! και λοιπόν, τι μας νοιάζει εμάς, αυτό είναι το πρόβλημα; Για το σπρώξιμο στη σύνταξη και το φόρτωμα στα ταμεία εκατοντάδων χιλιάδων εργαζόμενων του Δημοσίου, άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε.

Για το γκρέμισμα των μισθών χάρη της …ανάπτυξης, έλα μωρέ και τι έγινε, έχει αυτό καμιά σχέση με τα έσοδα των ταμείων; Για τον οδοστρωτήρα διάλυσης των εργασιακών σχέσεων (ελαστική, μερική, ανασφάλιστη, μαύρη εργασία, μπλοκάκια, συμβάσεις έργου κλπ), πως αλλιώς να γίνει, για την …ανάπτυξη ρε γαμώτο.

Για τις τράπεζες που έγιναν κουφάρια με τα θαλασσοδάνεια των κολλητών και την εξαφάνιση των καταθέσεων, το προσπερνάμε κι αυτό και οι οικονομολόγοι σκίζουν τα πτυχία. Για τη θηλιά των δανειστών που θέλουν πίσω με τόκο(!) τα δανεικά που σκορπίζονταν για δεκαετίες στους ημετέρους, τσιμουδιά, μη θίξουμε δα τα όσια και ιερά.

Τι απομένει λοιπόν; Η άστοργη και ανάλγητη κυβέρνηση του ενάμισι χρόνου που …γαντζώθηκε στις καρέκλες. Στο κάτω κάτω άλλα υποσχέθηκε (όχι πάντως το Σεπτέμβρη του 2015). Αυτή ευθύνεται για τα δεινά των δύστυχων συνταξιούχων.

Να τη ρίξουμε βρε παιδιά, να δούμε τότε πόσα αχλάδια έχει ο σάκος. Και να μας λυθεί επιτέλους η απορία. Τι εννοούν στην πράξη το ΔΝΤ, ο Σόϊμπλε, ο Κυριάκος, ο Ποτάμης και οι λοιποί συγγενείς που απαιτούν δραστική μείωση δαπανών και λιγότερους φόρους, που κατά τα άλλα οι ίδιοι επέβαλλαν από το 2011!

Αν και, μεταξύ μας, το ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνει μείωση δαπανών για τις συντάξεις και το κοινωνικό κράτος αλλά, κατά πως το συνηθίζουμε , πετάμε γι άλλη μια φορά την μπάλα στην εξέδρα.

Μας το φωνάζουν άλλωστε κατάμουτρα οι ίδιοι και οι στρατιές των φερεφώνων τους σαν αθώες περιστερές. Μπορεί οι συντάξεις να είναι πάνω απ’ τους (γκρεμισμένους) μισθούς; Μπορεί μια χρεωκοπημένη χώρα να δαπανά για συντάξεις ως ποσοστό του (γκρεμισμένου) ΑΕΠ περισσότερα απ’ το μέσο όρο των χωρών της ΕΕ;

Παρόλα αυτά, εμείς το χαβά μας. Τον νταβατζή μας πάνω απ’ όλα, πολύ δεν μας έλειψε;