Ανίκανο
κράτος και ανεύθυνος διαπλεκόμενος ιδιωτικός τομέας έγιναν ο συνδυασμός που
σκοτώνει και χρεοκόπησαν τη χώρα
Τελικά οι επιχειρήσεις Μαρινόπουλου “έσκασαν το
κανόνι” και απειλούν να συμπαρασύρουν σε κρίση εκατοντάδες επιχειρήσεις οι
οποίες συνεργάστηκαν μαζί τους. Για το μέγεθος της ελληνικής οικονομίας, ένα
“κανόνι” ύψους 1,8 δισ. ευρώ μπορεί -τηρουμένων των αναλογιών- να χαρακτηριστεί
τόσο επικίνδυνο όσο και η φούσκα της Lehman Brothers στην αμερικανική
οικονομία. Το μεγαλύτερο μέρος του ποσού αυτού οφείλεται στο εγχώριο τραπεζικό
σύστημα, περίπου 300 εκατομμύρια και τα υπόλοιπα στις προμηθεύτριες επιχειρήσεις.
ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ είναι “πώς έφτασε σε αυτό το
σημείο μια επιχείρηση με μεγάλη πείρα και γιατί της επετράπη -χωρίς μνημόνια- η
ανεξέλεγκτη και απειλητική για την ελληνική οικονομία λειτουργία της;”. Η
απάντηση βρίσκεται στο είδος του εγχώριου καπιταλισμού. Ένας καπιταλισμός της
ξεφτίλας, χωρίς κανόνες και διαιτητές!
Η Μαρινόπουλος είχε να δημοσιεύσει ισολογισμό από το 2012 (!)
και κανείς δεν ανησύχησε. Καμιά οικονομική εποπτεύουσα υπηρεσία δεν
κινητοποιήθηκε. Όμως ο ελληνικός καπιταλισμός δεν είναι ξεφτιλισμένος μόνο με
ευθύνη του δημοσίου τομέα. Τι έκαναν οι δανείστριες ιδιωτικές τράπεζες και η
εποπτεύουσα αρχή τού κατά τα άλλα αυστηρού κ. Προβόπουλου, όλο αυτόν τον καιρό
για να προστατεύσουν τα χρήματα των καταθετών τους;
ΑΝΙΚΑΝΟ κράτος και ανεύθυνος διαπλεκόμενος
ιδιωτικός τομέας έγιναν ο συνδυασμός που σκοτώνει και χρεοκόπησαν τη χώρα. Η
Μαρινόπουλος δεν είναι η εξαίρεση του κανόνα. Μπορεί να είναι ακραίο
παράδειγμα, αλλά δείτε πόσα οφείλουν τα ΜΜΕ στο τραπεζικό σύστημα. Πάνω από 900
εκατομμύρια θαλασσοδανείων, σύμφωνα με το ρεπορτάζ της “Αυγής” την Τετάρτη. Πώς
λάμβαναν τα ποσά αυτά επιχειρήσεις οι οποίες από το 2010 είχαν εισέλθει σε
ταχύτατη συρρίκνωση των εσόδων τους λόγω διπλής κρίσης; Από τη μία πλευρά η
ύφεση, που μείωσε το πολύτιμο διαφημιστικό έσοδο, και από την άλλη ο
περιορισμός των πωλήσεων καθώς τα νέα πολυμέσα μείωναν με ταχύτατους ρυθμούς
την ανάγκη ενημέρωσης με τον παραδοσιακό τρόπο.
ΦΥΣΙΚΑ το ερώτημα για το πώς λάμβαναν τα θαλασσοδάνεια,
η απάντηση είναι γνωστή. Ο εκδότης τηλεφωνούσε στην πολιτική εξουσία, έταζε
στήριξη ή απειλούσε με εκβιασμούς, και η πολιτική εξουσία άναβε το πράσινο φως
στους τραπεζίτες που είχαν κανιβαλίσει τα μαγαζιά τους, για να δοθεί το
θαλασσοδάνειο. Και τώρα τι γίνεται; Όσοι διαβάζουν Κυριάκο Μητσοτάκη, θα γνωρίζουν
πως τις λύσεις τις δίνει η αγορά. Θα χρεοκοπήσει η Μαρινόπουλος και μαζί όσες
επιχειρήσεις δεν πρόσεχαν και την προμήθευαν εισπράττοντας ακάλυπτες επιταγές,
τις οποίες οι προμηθεύτριες εταιρείες τις μεταβίβαζαν στις δικές τους
προμηθεύτριες εταιρείες κ.ο.κ. Η μόχλευση πλέον είναι τεράστια και οι συνέπειές
της ανυπολόγιστες
ΦΥΣΙΚΑ οι επιχειρήσεις δεν αποτελούνται
μόνον από αφεντικά και μετόχους. Έχουν και χιλιάδες εργαζόμενους (μόνο ο
Μαρινόπουλος έχει 13.000) που θα βρεθούν στην ανεργία. Ίσως αν από το 2012 το
κόμμα στο οποίο είναι σήμερα αρχηγός ο Κυριάκος ήταν κυβέρνηση και έκανε
επιμελώς τη δουλειά του, το κακό να είχε προληφθεί και να είχε περιοριστεί.
Γιατί λοιπόν δεν επιβάλλεται κατανομή ευθυνών στους πολιτικούς που με την
ανευθυνότητά τους δημιούργησαν μια βόμβα στα θεμέλια της οικονομίας; Αυτή, κ.
Κυριάκο, δεν είναι ελεύθερη οικονομία. Είναι ασύδοτη οικονομία.
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ζήτημα για τη χώρα δεν είναι ποιο σύστημα.
Άλλωστε όπως έχει γίνει σήμερα ο κόσμος η ελεύθερη οικονομία είναι η σταθερά
πάνω στην οποία κάθε κυβέρνηση που εκλέγουν οι πολίτες μπορεί με τον καλύτερο
δυνατό τρόπο να εγγυάται δικαιοσύνη με σεβασμό στους κανόνες σε όλους τους
τομείς της ζωής. Όταν μια κυβέρνηση μπορεί να αυξήσει το εθνικό και δημόσιο
έσοδο μπορεί και να κάνει κοινωνική πολιτική και να αλλάζει τους κανόνες της
αναδιανομής των εισοδημάτων. Κοινωνική πολιτική με άδειες τσέπες, δεν μπορεί να
γίνει και να αντέξει επί μακρόν.
ΘΕΛΩ να πω με λίγα λόγια, ότι η χώρα
χρειάζεται επανίδρυση σε όλους τους τομείς, ακόμα και στο πώς παίζουμε
ποδόσφαιρο και δεν σκοτωνόμαστε μεταξύ μας στις κερκίδες. Κυριολεκτικά δεν
υπάρχει τομέας στη ζωή των Ελλήνων που να ικανοποιεί τις σύγχρονες ανάγκες των
πολιτών και να δημιουργεί συνθήκες με κοινούς κανόνες για πρόοδο σε όλα τα
επίπεδα. Να το πούμε με σκληρά λόγια. Είμαστε μια καθυστερημένη χώρα σε ό,τι
αφορά τις δομές, τους κανόνες και τον έλεγχο τήρησης των κανόνων αυτών. Οι
προσφερόμενες ευκαιρίες στους πολίτες δεν είναι ίδιες και ίσες για όλους και οι
προνομιούχοι του πολιτικού συστήματος παραβιάζοντάς τους, κλέβουν πολύτιμο
οξυγόνο και πλούτο από τη χώρα.
Η ΚΡΙΣΗ που βιώνουμε σήμερα, αφορά
πρωτίστως το πολιτικό σύστημα που έχει τις μεγαλύτερες ευθύνες. Τα κόμματα που
εξαπάτησαν τον ελληνικό λαό έχουν σε μεγάλο βαθμό υποστεί την τιμωρία των
πολιτών, αλλά δεν φαίνεται να έχουν λάβει το μήνυμα. Δεν βρήκαν ισχυρές
δυνάμεις για εσωτερική ανανέωση και συνεχίζουν να προασπίζονται τους
διαπλεκόμενους επιχειρηματίες. Αρκεί να σας θυμίσω την υπεράσπιση του
χρεοκοπημένου κατεστημένου των ΜΜΕ από Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι, όταν περνούσε ο
νέος νόμος για την αδειοδότηση των τηλεοπτικών σταθμών.
ΚΑΙ με τούτα και με κείνα, φτάσαμε στο σημείο η
σημερινή κυβέρνηση, από ένα άπειρο σε κυβερνητικά καθήκοντα κόμμα, να είναι η
μοναδική ελπίδα για τον ζητούμενο και εθνικά αναγκαίο αστικό εκσυγχρονισμό της
χώρας.
