«Ας μην το κρύβουμε, διψάμε για ουρανό»
Η κυβέρνηση αυτή οφείλει να καταρρίψει στην πράξη τη νεοφιλελεύθερη πλάνη πως οι κοινωνικές δαπάνες είναι καταναλωτικές δαπάνες και να αποδείξει σε όλους, φίλους και εχθρούς, πως η επένδυση στο κοινωνικό κράτος είναι μια αναπαραγωγική διαδικασία με διευρυμένα οφέλη για τη χώρα, την οικονομία και το μέλλον της.
Δεν ήταν μόνο οι αναφορές της πλειονότητας των ομιλητών στα υπουργεία Παιδείας και Υγείας. Δεν ήταν μόνο οι επισημάνσεις του Αλέξη Τσίπρα στο έργο των δύο αυτών υπουργείων. Δεν ήταν οι σταυροί του Νίκου Φίλη και του Ανδρέα Ξανθού. Μαζί με αυτά -και πάνω από όλα αυτά- ήταν η κοινή πεποίθηση πως πολιτικό πρόταγμα αυτού του κόμματος είναι η ανασύσταση και ενίσχυση του κοινωνικού κράτους. Όχι με την αυτοκαταστροφική και απαξιωμένη μορφή που είχε λίγο πριν διαλυθεί από τα Μνημόνια, αλλά ενός κοινωνικού κράτους βγαλμένου μέσα από τα σπλάχνα της Αριστεράς.
Αυτό ήταν το μήνυμα που πλανιόταν πάνω από το 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό ήταν το αίτημα και η δίψα των συνέδρων. Να ξαναστήσουμε στα πόδια τους τα νοσοκομεία. Αλλά χωρίς εργολάβους, υπερτιμολογήσεις και τριγωνικές συναλλαγές. Να δημιουργήσουμε το νέο σχολείο. Αλλά με προσεκτικά και μελετημένα βήματα και χωρίς ερασιτεχνισμούς και κινήσεις εντυπωσιασμού. Ανασύσταση του κοινωνικού κράτους που δεν θα μεταφράζεται στην αναστήλωση ενός σαθρού και γεμάτου μπαλώματα οικοδομήματος αλλά στη δημιουργία δομών με νέα, άφθαρτα και ανθεκτικά υλικά. Ένα κοινωνικό κράτος που θα υπηρετεί τον πολίτη και δεν θα εξυπηρετεί εργολάβους, μεσάζοντες και κάθε λογής αλχημιστές. Ένα κοινωνικό κράτος που δεν θα ευνοεί τα παράσιτα που του ήπιαν το αίμα για δεκαετίες και δεν θα χαϊδεύει τους ίδιους τους υπονομευτές του.
Ναι, ήταν εντυπωσιακή και καθολική η αναγνώριση του συνεδρίου στους Νίκο Φίλη και Ανδρέα Ξανθό, αλλά δεν εξαντλήθηκε στις αναφορές, τις ψήφους και το χειροκρότημα για το μέχρι σήμερα. Η αναγνώριση συνοδεύεται και από απαιτήσεις που αφορούν το αύριο. Και οι απαιτήσεις είναι δεσμευτικές για την κυβέρνηση αυτή που δεν μπορεί να περιοριστεί στην εφαρμογή ενός προγράμματος ανακουφιστικού χαρακτήρα και μόνο. Το κοινωνικό κράτος δεν θα πρέπει να είναι ένας κοινωνικός θεσμός που απλώς θα φυτοζωεί παρηγορητικά στο περιθώριο των επιπτώσεων της οικονομικής κρίσης αλλά θα πρέπει να οικοδομηθεί με γνώμονα τη δυναμική ικανοποίηση των αναγκών του πληθυσμού.
Η κυβέρνηση αυτή οφείλει να καταρρίψει στην πράξη τη νεοφιλελεύθερη πλάνη πως οι κοινωνικές δαπάνες είναι καταναλωτικές δαπάνες και να αποδείξει σε όλους, φίλους και εχθρούς, πως η επένδυση στο κοινωνικό κράτος είναι μια αναπαραγωγική διαδικασία με διευρυμένα οφέλη για τη χώρα, την οικονομία και το μέλλον της. Τα πρώτα βήματα που έγιναν στα υπουργεία Υγείας και Παιδείας πρέπει να έχουν συνέχεια στοχευμένη και στρατευμένη, γιατί όπως λέει και ο Μίλτος Σαχτούρης: «Ας μην το κρύβουμε, διψάμε για ουρανό».
Αυτό ήταν το μήνυμα που πλανιόταν πάνω από το 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό ήταν το αίτημα και η δίψα των συνέδρων. Να ξαναστήσουμε στα πόδια τους τα νοσοκομεία. Αλλά χωρίς εργολάβους, υπερτιμολογήσεις και τριγωνικές συναλλαγές. Να δημιουργήσουμε το νέο σχολείο. Αλλά με προσεκτικά και μελετημένα βήματα και χωρίς ερασιτεχνισμούς και κινήσεις εντυπωσιασμού. Ανασύσταση του κοινωνικού κράτους που δεν θα μεταφράζεται στην αναστήλωση ενός σαθρού και γεμάτου μπαλώματα οικοδομήματος αλλά στη δημιουργία δομών με νέα, άφθαρτα και ανθεκτικά υλικά. Ένα κοινωνικό κράτος που θα υπηρετεί τον πολίτη και δεν θα εξυπηρετεί εργολάβους, μεσάζοντες και κάθε λογής αλχημιστές. Ένα κοινωνικό κράτος που δεν θα ευνοεί τα παράσιτα που του ήπιαν το αίμα για δεκαετίες και δεν θα χαϊδεύει τους ίδιους τους υπονομευτές του.
Ναι, ήταν εντυπωσιακή και καθολική η αναγνώριση του συνεδρίου στους Νίκο Φίλη και Ανδρέα Ξανθό, αλλά δεν εξαντλήθηκε στις αναφορές, τις ψήφους και το χειροκρότημα για το μέχρι σήμερα. Η αναγνώριση συνοδεύεται και από απαιτήσεις που αφορούν το αύριο. Και οι απαιτήσεις είναι δεσμευτικές για την κυβέρνηση αυτή που δεν μπορεί να περιοριστεί στην εφαρμογή ενός προγράμματος ανακουφιστικού χαρακτήρα και μόνο. Το κοινωνικό κράτος δεν θα πρέπει να είναι ένας κοινωνικός θεσμός που απλώς θα φυτοζωεί παρηγορητικά στο περιθώριο των επιπτώσεων της οικονομικής κρίσης αλλά θα πρέπει να οικοδομηθεί με γνώμονα τη δυναμική ικανοποίηση των αναγκών του πληθυσμού.
Η κυβέρνηση αυτή οφείλει να καταρρίψει στην πράξη τη νεοφιλελεύθερη πλάνη πως οι κοινωνικές δαπάνες είναι καταναλωτικές δαπάνες και να αποδείξει σε όλους, φίλους και εχθρούς, πως η επένδυση στο κοινωνικό κράτος είναι μια αναπαραγωγική διαδικασία με διευρυμένα οφέλη για τη χώρα, την οικονομία και το μέλλον της. Τα πρώτα βήματα που έγιναν στα υπουργεία Υγείας και Παιδείας πρέπει να έχουν συνέχεια στοχευμένη και στρατευμένη, γιατί όπως λέει και ο Μίλτος Σαχτούρης: «Ας μην το κρύβουμε, διψάμε για ουρανό».
