Της ΙΟΥΛΙΑΣ ΣΚΟΥΝΑΚΗ
Δεν πάει πολύς καιρός που η παραλία του Αγίου Κοσμά ελευθερώθηκε. Μπορεί ο καθένας μας να πάει να τη χαρεί. Και αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, οφείλουμε ανοιχτά να παραδεχτούμε ότι τίποτα δεν θα είχε γίνει αν ο δήμαρχος του Ελληνικού δεν είχε πάρει τη γενναία, και ουδόλως λαϊκίστικη, απόφαση να ξεκινήσει απεργία πείνας. Φάνηκε λοιπόν ότι ενίοτε μπορούμε να καταγράφουμε νίκες. Με επιλογές συλλογικές αλλά και προσωπικές, με πείσμα και επιλέγοντας τη μη πεπατημένη.
Από την άλλη, έχω την αίσθηση ότι τελευταία η ελληνική αριστερή νεολαία αναπαράγει στη σκέψη, και κατά συνέπεια και στο λόγο της, ένα αίσθημα ματαιότητας. Ένα αίσθημα που ασφαλώς δεν είναι άσχετο από τις υλικές συνθήκες. Δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε τη λογική του αδιέξοδου. Μιλάμε για τη λαίλαπα του καπιταλισμού, για το χέρι του νεοφιλελευθερισμού που πέφτει βαρύ σε όλους τους κοινωνικούς χώρους, για τη χαμένη τιμή των κεκτημένων δικαιωμάτων, την ανασφάλεια κ.ο.κ., και ελπίζουμε ότι όλο και κάποιος θα τρομάξει. Ταυτόχρονα, προσπαθούμε να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι κάπου στο βάθος κήπος, πάλι με χρόνους με καιρούς πάλι δικά μας θα 'ναι. Τώρα όμως δεν μένει παρά να κάνουμε υπομονή (μετά την υποχώρηση και του αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος), να σώζουμε ότι μπορούμε, να δίνουμε μάχες οπισθοφυλακής.
Πείτε μου όμως: υπάρχει πιο καταθλιπτικό πράγμα από το να παραδέχεσαι ότι, ό,τι κάνεις, το κάνεις για το μέλλον των παιδιών σου; Σκεφτείτε: απέναντι στην κυρίαρχη αντίληψη του "ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας", εμείς αντιπαραθέτουμε το "ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός", κάποια στιγμή, στην άγρια δύση. Δεν το λέμε, το πιστεύουμε όμως, το γράφει στο κούτελό μας, το ομολογούν οι πράξεις μας: οι ατομικές -σπουδάζουμε σαν παράφρονες τρεις επιστήμες έως τα σαράντα και έτσι νομίζουμε ότι παίρνουμε παράταση στη νεότητα- και οι συλλογικές -άπειρα μοιρολόγια, άπειρες καταγγελίες, για τα ανύπαρκτα δάση, την ανεργία, το ελαστικό ωράριο, τα πτυχία χωρίς αντίκρισμα, την τηλεοπτική υποκουλτούρα...
Και οι παλαιότερες γενιές; Αυτές τι είχαν; Πολέμους, χούντα, καταπίεση, νοικιαζόμενο υπόγειο, Παπαρηγόπουλο, Βοσκόπουλο και μπόλικο πασατέμπο. Δεν θέλω να κάνω κανενός είδους σύγκριση. Κάθε άνθρωπος εισπράττει την ασχήμια της δικής του εποχής. Εξάλλου, μπορεί οι γονείς μας να μην είχαν ούτε κινητή ούτε ακίνητη περιουσία, είχαν όμως αισιοδοξία. Μετά τον Β' Π.Π. πολλοί ήταν αυτοί που ανάμεναν το καλύτερο σοσιαλιστικό αύριο, από ώρα σε ώρα.
Τώρα είμαστε πιο λίγοι, και οι ιδέες μας ολίγον περιθωριακές. Αλλά τα χέρια μας δεν είναι δεμένα. Μόνο τα μυαλά μας είναι ελαφρώς παραλυμένα. Δεν είναι πρόβλημα να διαφωνούν οι τάσεις στο κόμμα. Πρόβλημα είναι να θεωρείς ότι εξαρτάσαι από την πανεπιστημιακή επιχορήγηση για να κάνεις κοινωνιολογική έρευνα, ότι πρέπει να πουλάς εκατομμύρια φύλλα για να κάνεις σοβαρό δημοσιογραφικό ρεπορτάζ, ότι τα επιστημονικά περιοδικά πρέπει να βγαίνουν σε πανάκριβο χρηματοδοτούμενο ιλουστρασιόν χαρτί (σας πληροφορώ ότι ο καθηγητής μου στο Ρέθυμνο έβγαζε μια επιστημονική σειρά με αξιόλογες μελέτες μεταπτυχιακών και διδακτορικών σε χαρτί φωτοτυπικού και "δένοντάς" τες στο χέρι - βρίσκονται όλες στα ράφια των αρχαιολογικών σχολών και διαβάζονται). Μιζέρια είναι να περιμένεις το κόμμα να σε πάρει απ' το χέρι.
Εκτός από το επαναστατικό υποκείμενο, υπάρχει και το σκέτο υποκείμενο. Νέοι άνθρωποι είμαστε, της πείνας δεν πεθαίνουμε, μήπως να στήσουμε, για εμάς καταρχήν, οάσεις στην καθημερινότητά μας; Να το πάρουμε πατριωτικά, όχι να μας πάρει τηλέφωνο η καθοδήγηση. Όποιοι θέλουν, ας στήσουν έναν όμιλο προβληματισμού για το μέλλον της ανθρωπολογίας ως επιστήμης, εγώ θέλω να στήσουμε την Οργάνωση για την Παρενόχληση όσων Καταπατούν τα Δάση, και αν δεν θέλει κανείς άλλος, τι θα λέγατε να κλείσουμε από τώρα ένα άτυπο ραντεβού το Σεπτέμβρη, κάθε Κυριακή μεσημέρι ή Παρασκευή βράδυ, στο Πάρκο Ελευθερίας για να πιούμε, να τα πούμε, να κάνουμε πικ-νικ, να διαβάσουμε στη χλόη, να θρηνήσουμε το χαμένο οξυγόνο μας και παρεμπιπτόντως να επιβάλουμε την παρέα μας στο Μέγαρο Μουσικής και την πρεσβεία;
Copyright © "Η ΑΥΓΗ".
http://www.avgi.gr/nea-avgi/main_page.asp
ΓΛΥΦΑΔΑΣ - Δημοκρατία, Αλληλεγγύη, Δικαιοσύνη, Ελευθερία, Ισότητα
