Η χρονιά που ξεκίνησε και οι διεργασίες μεταξύ των Ευρωπαίων εταίρων και των δανειστών για τον ρόλο του ΔΝΤ στις ευρωπαϊκές υποθέσεις δείχνουν ότι οι προκλήσεις για τη χώρα είναι μπροστά μας.
Όταν η Αριστερά διεκδικούσε την ψήφο των πολιτών δεσμευόμενη πως θα προσπαθήσει να «αλλάξει την Ευρώπη», πολλοί χλεύαζαν και ειρωνεύονταν. Σε μερικές ημέρες συμπληρώνονται δύο χρόνια από την πρώτη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και το σκηνικό στην Ευρώπη δεν θυμίζει σε τίποτα τους προ διετίας συσχετισμούς.
Το «μέτωπο του Νότου» έχει αρχίσει να λαμβάνει με φιλόδοξο τρόπο σάρκα και οστά έπειτα από την πρωτοβουλία Τσίπρα για την ευρωμεσογειακή διάσκεψη και οι ηγέτες του Νότου θα συναντηθούν εκ νέου στη Λισσαβώνα στις 28 του μηνός. Η Γαλλία του προέδρου Ολάντ έχει διαφοροποιηθεί αισθητά από τις εμμονές του Βερολίνου και ο «γαλλογερμανικός άξονας» δεν υφίσταται. Η Ρώμη έχει πολλάκις υποστηρίξει τα ελληνικά συμφέροντα, ενώ εδώ και πολύ καιρό στις συνεδριάσεις του Eurogroup οι συσχετισμοί δεν είναι «18 προς 1», αλλά... μισοί-μισοί. Συν τοις άλλοις, τον περασμένο Μάιο η ελληνική κυβέρνηση πέτυχε αυτό που άλλοι επιδίωκαν, αλλά δεν κατάφεραν: Να κλείσει μια αξιολόγηση με το ΔΝΤ σε «δεύτερο ρόλο», χωρίς την υπογραφή του.
Και σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω, ενώ έως την περασμένη εβδομάδα το Βερολίνο διεμήνυε ότι «πρόγραμμα χωρίς το ΔΝΤ δεν υπάρχει, γιατί αυτό έχει ψηφίσει η γερμανική Βουλή», πλέον ο Β. Σόιμπλε δηλώνει «χαλαρός» στο ενδεχόμενο αποχώρησης του Ταμείου και αντικατάστασής του από τον ESM, «απειλώντας» ταυτόχρονα με «νέες διαπραγματεύσεις» και «ισχυρότερες διασφαλίσεις».
Οι πολλαπλές μετακινήσεις μεταξύ των δανειστών, αλλά και οι μικρές νίκες που επιτυγχάνει η κυβέρνηση δείχνουν ότι οι συσχετισμοί στην Ευρώπη είναι ρευστοί. Και είναι προφανές ότι στις διαπραγματεύσεις μεταξύ πολιτικών τα κριτήρια λήψης των αποφάσεων δεν είναι μόνο στενά τεχνοκρατικά και σημασία δεν έχουν μόνο οι αριθμοί, αλλά κυρίως και πρωτίστως η ανάγκη να κρατηθεί όρθια η Ευρώπη και να αποφευχθούν πρόσθετες εστίες αστάθειας σε μια πολύ ταραγμένη και εκλογική για πολλές ευρωπαϊκές χώρες χρονιά.
Τούτων δοθέντων, η χρονιά που ξεκίνησε και οι διεργασίες μεταξύ των Ευρωπαίων εταίρων και των δανειστών για τον ρόλο του ΔΝΤ στις ευρωπαϊκές υποθέσεις δείχνουν ότι οι προκλήσεις για τη χώρα είναι μπροστά μας. Για τον λόγο αυτό, οι ελληνικές πολιτικές δυνάμεις οφείλουν, πέρα από τις αντιπολιτευτικές «κραυγές» και τα συνθήματα για τα δελτία ειδήσεων, να τοποθετηθούν καθαρά, υπεύθυνα και χωρίς υπονοούμενα ενώπιον των διεργασιών που λαμβάνουν χώρα στην Ε.Ε. και την Ευρωζώνη. Θέλουν ή όχι το ΔΝΤ και τις εμμονές του στο πρόγραμμα; Θέλουν ή όχι να παραμείνει σταθερή η κυβέρνηση στις κόκκινες γραμμές της; Θέλουν ή όχι να διεκδικηθούν άμεσα τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος;
Η συζήτηση έχει ανοίξει. Και η έκβασή της είναι ιστορικής σημασίας. Εξ ου και απαιτούνται καθαρές κουβέντες από όλους και στοιχειώδη αίσθηση ευθύνης για τη χώρα.
