ΞΕΚΟΥΝΗΣΟΥ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΑΚΟ
του Νίκου Χατζηγιαννάκη
Η χώρα σου, καλέ μου ανθρωπάκο, κατέχει μια θλιβερή παγκόσμια πρωτιά, ομολογημένη με λόγια και
αριθμούς ακόμα κι απ’ τους εκτελεστές της. Σε 4 χρόνια έπαθε τη μεγαλύτερη καταστροφή σε καιρό ειρήνης,
ένα οικονομικό και κοινωνικό ολοκαύτωμα χωρίς προηγούμενο στην παγκόσμια ιστορία. Ακόμα χειρότερα,
έπαψε να είναι έθνος. Γιατί «το έθνος που υπακούει δεν είναι πια έθνος, είναι η ηχώ ξένων» (Εντ. Γκαλεάνο).
Γι αυτή την ταπείνωση της πατρίδας σου και των ανθρώπων της έβαλες και συ το χεράκι σου με πολλούς
τρόπους. Με τις επιλογές σου, την απάθεια, το ζαμαμφουτισμό, την αφέλεια, την ανοχή, την αδράνεια, τη
δειλία, την άγνοια, την υποταγή, τις αυταπάτες, το ραγιαδισμό, το φιλοτομαρισμό σου.
Κι όμως, εσύ με χαζοβιόλικο, κουτοπόνηρο και κακομοίρικο ύφος πετάς την μπάλα στην εξέδρα.
Ξεγλιστρώντας σαν χέλι απ’ τις ευθύνες σου με φτηνιάρικες δικαιολογίες που βάζουν στο στόμα σου οι
υπεύθυνοι της συμφοράς. Όλοι το ίδιο είναι, τίποτα δεν αλλάζει, τα χαρτιά είναι ριγμένα, μακριά απ την
πολιτική, λείπουν οι ηγέτες, δεμένους μας έχουν, δεν γινόταν αλλιώς, ο χρεωμένος πληρώνει, που να
βρεθούν τα λεφτά, ας περιμένουμε λίγο ακόμα, υπάρχουν και χειρότερα.
Αυτά δεν μηρυκάζεις όπου βρεθείς κι όπου σταθείς;
Αν άκουγαν αυτά τα δουλικά σου βελάσματα οι ψυχωμένοι πρόγονοι και πρωτομάχοι της λευτεριάς σου,
θα ‘καναν χαρακίρι.
Αν οι λαοί ένοιωθαν ξοφλημένοι σαν και του λόγου σου, θα ζούσαμε ακόμα στην εποχή των σπηλαίων.
Με τόση θολούρα μέσα σου, που να δεις τους τοίχους και τα χαντάκια που σε ζώνουν.
Σε φτύνουν κατάμουτρα και συ θαρρείς πως βρέχει.
Καταπίνεις την οργή σου μέχρι να σκάσεις σα μπαλόνι.
Κλείνεις τα μάτια στην πραγματικότητα για να κουτσοβολεύεσαι στη μιζέρια σου.
Τσαλαπατάς την αλήθεια γιατί σε μπάφιασαν στην απάτη και το ψέμα.
Οι φόβοι σου σε αλυσοδένουν στα κάτεργα που σου ‘φτιαξαν.
Ψάχνεις γιατροσόφια αντί να ξεριζώσεις το μικρόβιο μέσα σου, την ασυνειδησία.
Τι θα γίνει λοιπόν με σένα, καλέ μου φιλήσυχε και αλλόκοτε ανθρωπάκο, θα σταματήσει καμιά φορά η
κατρακύλα σου; Να το ξέρεις. Η ιστορία δε θα σου χαριστεί, εφιάλτης σου θα γίνει.
Έβλεπε, θα γράψει, την ασχήμια και την ύβρη να παρελαύνουν κι αυτός κρύβονταν ή ατένιζε το υπερπέραν
με βλέμμα ηλίθιο.
Έβλεπε τα παιδιά και τα εγγόνια του να σουβλίζονται στην ανεργία και την ανέχεια κι αυτός δόξαζε την τύχη
του για τη συνταξούλα και το μικρό του κομπόδεμα.
Έννοια σου όμως. Αυτή η έρμη Ιστορία δεν είναι μόνο αυστηρή, είναι και μεγαλόψυχη και γαλαντόμα.
Κάπως έτσι θα χτυπήσει πάλι την πόρτα σου τούτες τις μέρες του Μάη, δίνοντας σου μια ευκαιρία ακόμα.
Σύνελθε, θα σου φωνάξει, λογικέψου, ξεκουνήσου, ελευθερώσου, ανασυντάξου, ανασκουμπώσου, στάσου
ορθός. Τιμώρησε τους έμπορους των εθνών που ‘βγαλαν στη ζητιανιά την πατρίδα σου.
Στείλε το μήνυμα με τη ψήφο σου στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Ως εδώ, δεν πάει άλλο, αδειάστε μας τη
γωνιά. Μαύρο στους υποταγμένους και τους ανάλγητους, στους δήμους, τις περιφέρειες και την ευρωβουλή.
Τρεις οι κάλπες, μια η επιλογή, ΝΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ.
Για να ξεμπουκώσεις λιγάκι βρε αδερφέ.
Για να σκάσεις χαμόγελο, να φουσκώσεις περηφάνια.
Για να αποκτήσει ξανά η ζωή κανονικότητα και νόημα.
Για μια αξιοπρέπεια μωρέ που ζυγίζει καντάρια ατόφιο χρυσό.
Θα πάρεις μπρος αυτή τη φορά μπερδεμένε ανθρωπάκο μου; Κοντός ψαλμός αλληλούια.
