Την ώρα που οι αναλύσεις δίνουν και παίρνουν για την ιστορική πρωτιά
της Αριστεράς στις ευρωεκλογές, ελάχιστοι μιλούν και ακόμα λιγότεροι ανησυχούν όσο θα έπρεπε, για
την ταυτόχρονη ιστορική
«ακινησία»που υπάρχει εδώ
και αρκετό καιρό στην κοινωνία.
Πως είναι δυνατόν να πάει η Αριστερά σε κυβέρνηση (και αν πάει με
τη λογική της εκλογικής ανάθεσης, τι μπορεί να πετύχει) με τουςεργαζόμενους και
τον λαό στον καναπέ;
Η μόνη, σχεδόν, «παραφωνία» σε αυτήν την περίοδο της κοινωνικής χειμέριας νάρκης
είναι ο ηρωικός αγώνας
μιας χούφτας απολυμένων καθαριστριών, οι οποίες καθημερινά σπάνε την παγερή κοινωνική «σιωπή των αμνών».
Και όμως, ενώ οι καθαρίστριες, που σακατεύονται
καθημερινά από τα ΜΑΤ, κάνουν αλλεπάλληλες εκκλήσεις για συμπαράσταση, η ανταπόκριση που βρίσκουν, ακόμα και από τα οργανωμένα μέλη
των κομμάτων της Αριστεράς, είναι μικρή, ενώ ορισμένες δυνάμεις της Αριστεράς είναι πλήρως
εξαφανισμένες από το κίνημα αλληλεγγύης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θέτει ως άμεσο στόχο τις εκλογές και καλά κάνει.........
