Μέσα στα χρόνια της κρίσης ο όρος μεταρρύθμιση χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον για τις δραματικές αλλαγές στο Δημόσιο και τις υπηρεσίες που προσφέρει. Απολύσεις, περικοπές προσωπικού, δραστικές μειώσεις δαπανών βαφτίστηκαν εν μια νυκτί “μεταρρυθμίσεις” προκειμένου να περάσουν επικοινωνιακά στους πολίτες. Έτσι στο μυαλό των περισσότερων μεταρρύθμιση έγινε συνώνυμο της υποβάθμισης.
Τελικά, όμως, όπως αποδεικνύεται, υπάρχουν και μεταρρυθμίσεις ουσιαστικές, που δεν είναι μνημονιακές δεσμεύσεις, που όχι μόνο δεν οδηγούν σε περικοπή δαπανών αλλά διοχετεύονται και έξτρα πόροι σε ένα κοινωνικό αγαθό.
Ο λόγος για το νομοσχέδιο που βάζει τις βάσεις για τη δημιουργία ενός ολιστικού συστήματος πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας στη χώρα μας, των Τοπικών Μονάδων Υγείας (ΤΟΜΥ). Μεταξύ άλλων θεσμοθετείται για πρώτη φορά ο οικογενειακός γιατρός, δημιουργούνται 239 ΤΟΜΥ και στελεχώνονται με το κατάλληλο προσωπικό που να οδηγεί σε ολοκληρωμένη αντιμετώπιση των πολιτών σε ό,τι αφορά την πρωτοβάθμια φροντίδα και την προληπτική ιατρική.
Η οικονομική κρίση και συνολικά οι αποφάσεις των προηγούμενων κυβερνήσεων παραμέλησαν, υποβάθμισαν και αποδόμησαν το ήδη στρεβλό περιβάλλον της πρωτοβάθμιας υγείας, αφού από τα πρώτα χρόνια του ΕΣΥ όλη η δομή του συστήματος υγείας ήταν νοσοκομειοκεντρικό δημιουργούσε διαφθορά γιατί ήταν χωρίς μηχανισμούς ελέγχου, χωρίς τεκμηριωμένη ιατρική πράξη, ένα πλαίσιο το οποίο ευνοούσε την τεχνητά διογκωμένη ζήτηση και υπερσυνταγογράφηση εργαστηριακών εξετάσεων και φαρμάκων.
Οι Τοπικές Μονάδες Υγείας (ΤΟΜΥ) είναι ένας μοχλός που, αν λειτουργήσει σωστά, μπορεί να βάλει τέλος σε πολλές παθογένειες και στην ουσία να παρέχει τις απαραίτητες υπηρεσίες στους πολίτες στον τομέα της Υγείας.
Η μεταρρύθμιση αυτή έχει σίγουρα όχι απλώς κοινωνικό, αλλά και ταξικό πρόσημο. Δίπλα στον σκόπιμα διογκωμένο ιδιωτικό τομέα Υγείας, για τον οποίο πάλεψαν σκληρά οι προηγούμενες κυβερνήσεις, έρχεται η ώρα να χτιστούν οι βάσεις του δημόσιου τομέα, που αποτελεί εξάλλου και την μοναδική πρόσβαση που έχει η πλειονότητα των πολιτών στον τομέα της υγειονομικής φροντίδας, ιδιαίτερα μάλιστα μετά την κρίση.
Όλα είναι θέμα πολιτικής προσέγγισης και οράματος. Και, όπως αποδεικνύεται, περιθώρια υπάρχουν. Το θέμα είναι υπέρ ποιας πλευράς θέλεις να γυρίσεις τη σελίδα. Για τους πολίτες ή γι' αυτούς που κερδοσκοπούν με τις υπηρεσίες υγείας;
