Όπου και να σταθείς, αν ανοίξεις συζήτηση με αριστερούς, ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ που αντέχουν, δημοκρατικούς ανθρώπους που ακόμα πιστεύουν, παλιούς και νέους, θα ακούσεις την ίδια διαπίστωση: Μας έχουνε ξεσκίσει με την προπαγάνδα τους! Κι αυτό το χατζάρι πάνω από πρόσωπα και πολιτικές, συμφωνίες και πρακτικές, δεν είναι καθόλου αμελητέα υπόθεση. Διότι, εντάξει, η επικοινωνία έρχεται δεύτερη, ή και τρίτη αν θέλετε, μετά από την ουσία, το έργο, το αποτέλεσμα, την πρωτοβουλία. Ένα βάλτο, όσο κι αν τον επικοινωνείς και τον διαφημίζεις, στο τέλος μόνο στα βατράχια του θα αρέσει. Αλλά, παρόλα αυτά, μεγάλο φόρο αίματος πληρώνουν η σημερινή κυβέρνηση και η Αριστερά στην επικοινωνία. Μεγάλο.
Εν αρχή είναι τα κανόνια. Μπορεί να έχεις όσες οβίδες θέλεις -επιχειρήματα, αλήθειες, αντιφάσεις του αντιπάλου, συγκεκριμένο, μετρήσιμο έργο. Αλλά όταν όλα τα κανόνια μεγάλου βεληνεκούς τα κατέχουν οι άλλοι, κι εσύ αρκείσαι σε κανονάκια, τότε υπάρχει πρόβλημα. Ακόμα μεγαλύτερο, όταν ο αντίπαλος χρησιμοποιεί χημικά, τοξικά, βιολογικά, ναπάλμ, και διάολος τον πατέρα του. Ψεύδεται, διαστρεβλώνει, συκοφαντεί, με τη βεβαιότητα της ατιμωρησίας, γιατί όταν ένα ψέμα διοχετεύεται από τόσα κανάλια, τότε εξαλλάσσεται σε αλήθεια. Σε στερεότυπο. Ο Τσίπρας είναι ψεύτης. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κωλοτούμπας. Ο τάδε είναι υπόπτως ύποπτος. Η διαπραγμάτευση είναι δήθεν. Και πάει λέγοντας.
Ύστερα, είναι το πεζικό. Αναλυτές, τοκιστές, στριφογυριστές, διανοητές, αλεξιπτωτιστές, περιπατητές, παίρνουν την αλήθεια σου και σου την κάνουν λιώμα. Και προσέξτε: Δεν είναι και τόσο δύσκολο το έργο τους. Αρκεί να επαναλαμβάνουν όλο τα ίδια και τα ίδια. Να φορτώνουν δηλαδή στον Τσίπρα όλα τα δεινά του καπιταλισμού της κομπίνας, που σαράντα χρόνια –για να μην πούμε εκατόν σαράντα- με ευλάβεια και προσήλωση έχτισαν, και υπηρέτησαν με το αζημίωτο. Ο Τσίπρας φταίει για την κρίση, τα μνημόνια, την εγκληματικότητα, τα Εξάρχεια, τις ουρές, τους φόρους, τους όρους, τους σπόρους, και τους απόρους. Ε, λέγε-λέγε, κάτι μένει. Και κάτι ξεχνιέται. Έτσι πετυχαίνουν τουλάχιστον το θανάσιμο «όλοι ίδιοι είναι».
Τέλος, είμαστε εμείς. Λες και το κάνουν επίτηδες πολλοί της Αριστεράς, και εμφανίζονται μαγκωμένοι, ψαρωμένοι, κουμπωμένοι. Κι έτσι ζούμε το εξοργιστικό, οι ένοχοι να παριστάνουν τους εισαγγελείς. Οι γελοίοι τους σοβαρούς. Οι εμπρηστές τους σωτήρες. Και δεν τους περιλαβαίνουμε με κείνη την παλιά, ευθύβολη, αριστερή μαχητικότητα. Χύμα και τσουβαλάτα. Ξεχνάμε τον δικό μας Μπρεχτ: Δεν με νοιάζει τι λες, αλλά ΠΟΙΟΣ το λέει. Τι βιογραφικό, τι έργο, τι παρελθόν έχει αυτός, και η παράταξή του. Διότι, δυστυχώς, από την επανεκκίνηση της μνήμης πρέπει να ξεκινάει η κριτική στο παρόν, εκεί που φτάσαμε...
