ΤΟ ΤΑΜΕΙΟ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ & ΔΑΝΕΙΩΝ ΣΤΙΣ ΣΥΜΠΛΗΓΑΔΕΣ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ
Το Ταμείο Παρ/κών & Δανείων από τη σύστασή του μέχρι την εμφάνιση της τραπεζικής κρίσης, λειτουργούσε αθόρυβα και ταπεινά στη σκιά των τραπεζών. Στα χρόνια της αλόγιστης τραπεζικής διόγκωσης, η λειτουργία του ήταν συμπληρωματική και όχι ανταγωνιστική των τραπεζών. Με τέσσερα καταστήματα σε όλη την Ελλάδα, μικρό δίκτυο και μονοψήφιο μερίδιο στην τραπεζική αγορά, χωρίς τοξικά προϊόντα και κερδοσκοπικά παιχνίδια, εργάστηκε συνετά με επίκεντρο τις ανάγκες της κοινωνίας στη στέγη και την περιφερειακή ανάπτυξη (Τοπική Αυτοδιοίκηση), πάντα βέβαια μέσα στα ασφυκτικά πλαίσια που του επέβαλαν οι δικομματικές κυβερνήσεις. Αλλά και μετά το ξέσπασμα της κρίσης το ΤΠΔ συνέβαλε στην ενίσχυση της ρευστότητας, με τη διατήρηση της χορήγησης δανείων, την ανάσχεση της φυγής των καταθέσεων στο εξωτερικό. ΄Ηταν και παραμένει υγιές και κερδοφόρο. Την ίδια ώρα οι ιδιωτικές τράπεζες απογείωναν τα κέρδη τους επενδύοντας σε σύνθετα προϊόντα, δομημένα ομόλογα, καταστήματα στα Βαλκάνια, τζογάροντας δηλαδή σε φούσκες , με αποτέλεσμα το παταγώδες σπάσιμό τους. Τα τελευταία χρόνια οι μνημονιακές κυβερνήσεις, οι τράπεζες και η τρόϊκα το έβαλαν στο στόχαστρο. Από τότε υλοποιείται ένα άγριο νεοφιλελεύθερο σχέδιο με σκοπό τη συρρίκνωση και αποδυνάμωση του Τ.Π.Δ., του μοναδικού πλέον δημόσιου φορέα, αυτού που κάποτε με το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, την Αγροτική και την Εθνική θα αποτελούσαν τον... περίφημο δημόσιο πυλώνα. ΄Εχοντας επιλέξει τους τραπεζικούς ομίλους που θα κρατήσουν πάση θυσία στη ζωή, αναδιατάσσουν το τραπεζικό σύστημα προικίζοντας τις τέσσερις συστημικές τράπεζες (Αλφα, ΕΤΕ. Πειραιώς & Eurobank) από τα τιμαλφή της διάλυσης ή συγχώνευσης των ....ενοχλητικών δορυφόρων.
Ακολουθεί η πρωτοφανής μνημονιακή επιδρομή στους μισθούς και τις συντάξεις, με αποτέλεσμα τη φτωχοποίηση κυρίως των δημοσίων υπαλλήλων, που αποτελούν τους δανειολήπτες του ΤΠΔ, & συνακόλουθα την αδυναμία εξυπηρέτησης των κάθε μορφής δανείων. ΄Όλα τα τραπεζικά ιδρύματα -& το Τ.Π.Δ.- γεμίζουν επισφάλειες. Αυτό υπήρξε το δεύτερο μνημονιακό επακόλουθο. ΄Όμως παρά τη διαχρονική λεηλασία του από τις κυβερνήσεις του δικομματισμού (τιτλοποιήσεις κερδών-δανείων, λαφυραγώγηση του συνόλου των κερδών και των αποθεματικών του, PSI για τα ομόλογα ελλην. Δημοσίου, ενίσχυση ΑΤΕ κλπ) το ΤΠΔ όχι μόνο εξακολούθησε να παρέχει ρευστότητα (στεγ.δάνεια), αλλά προχώρησε πρώτο σε ευνοϊκές ρυθμίσεις ανακούφισης των δανειοληπτών του,στα πλαίσια του υπάρχοντος θεσμικού πλαισίου και με τις όποιες αδυναμίες του, επιβεβαιώνοντας τον κοινωνικό και αναπτυξιακό του ρόλο, αυτόν της προστασίας της στεγαστικής πίστης και των λαϊκών αποταμιεύσεων.
Μετά τον διαχωρισμό των τραπεζικών εργασιών, «παγώνει» το σχέδιο ιδιωτικοποίησης. Ακολουθεί όμως το τρίτο μνημονιακό χτύπημα, στα πλαίσια της κατάργησης – εξαφάνισης κάθε δημόσιου φορέα που ασκεί κοινωνική πολιτική, που αποτελεί υπόλειμμα του πάλαι ποτέ κοινωνικού κράτους. Με το προσχέδιο του νέου μνημονίου, χαράσσεται η νέα στρατηγική για το χρηματοπιστωτικό σύστημα, που προβλέπει για το ΤΠΔ σταδιακή απομείωση της εμπορικής του δραστηριότητας, δηλαδή απόσυρση- αποδέσμευση από τις τραπεζικές εργασίες (δάνεια-καταθέσεις), ως αποτέλεσμα των πιέσεων των χρεοκοπημένων τραπεζών. Και ενώ οι τράπεζες έχουν κλείσει τις στρόφιγγες χρηματοδότησης και η αγορά έχει στεγνώσει, η υποτελής μνημονιακή κυβέρνηση, αποφάσισε ότι δεν χρειάζεται στεγαστική πολιτική, δηλ. πολιτική χαμηλότοκου δανεισμού και προστασίας της κατοικίας των δημοσίων υπαλλήλων, πολύ περισσότερο δεν μας χρειάζονται καν δημόσιοι υπάλληλοι, δρομολογώντας ήδη χιλιάδες απολύσεις. Είναι προφανές ότι αυτή η πολιτική πολλαπλασιάζει τις επισφάλειες, ενόσω ήδη δεκάδες χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι αντιμετωπίζουν μεγάλες δυσκολίες εξόφλησης των στεγαστικών δανείων. Η χαριστική βολή στη στεγαστική πίστη, αναμένεται να δοθεί με την απελευθέρωση των πλειστηριασμών. Ενόψει αλλαγών στο νομικό πλαίσιο του ΤΠΔ, που έχουν ήδη προαποφασιστεί, εδώ και ένα χρόνο έχει επιβληθεί διακοπή στη χορήγηση δανείων και τους τελευταίους μήνες έχουν παγώσει οι ρυθμίσεις. ΄Οσο αφορά δε τις καταθέσεις, «τεχνηέντως» -με τη μέθοδο της μείωσης των επιτοκίων- θα οδηγούνται σταδιακά στα ταμεία των τραπεζών.
Η στόχευση της συρρίκνωσης & απαξίωσης του Τ.Π.Δ., ξεπερνά την κατεδάφιση της όποιας κοινωνικής πολιτικής έχει απομείνει. Ακουμπά ευρύτερους σχεδιασμούς, αφού παραδίδει τον έλεγχο του πιστωτικού συστήματος στις ιδιωτικές τράπεζες, με όρους μονοπωλιακούς. Ενδεχομένως αφορά και το πολυσυζητημένο κούρεμα των καταθέσεων, με βάση την… κυπριακή συνταγή. Είναι γνωστό εξάλλου ότι το ΤΠΔ δεν υπάγεται στο ΤΕΚΕ (Ταμείο Εγγύησης Καταθέσεων & Επενδύσεων) και οι καταθέσεις του είναι εγγυημένες στο σύνολό τους. Προφανώς λοιπόν έχει διαμορφωθεί κρυφή ατζέντα μεταξύ κυβέρνησης – τραπεζών και τρόϊκας, μέχρι την οριστική διαμόρφωση του τραπεζικού χάρτη. Μετά τον ξαφνικό θάνατο του ΟΕΚ, την παραχώρηση της ΑΤΕ και του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου ως «προίκα» στους …συστημικούς ομίλους, μεθοδεύεται πλέον και η «εξουδετέρωση» του ΤΠΔ. Κυβέρνηση και τράπεζες επιδεικνύουν «τιμωρητική» διάθεση απέναντι σ΄αυτό που απομυζούσαν όλα τα προηγούμενα χρόνια, πότε με καθολική αφαίμαξη των κερδών του, πότε υπαγορεύοντας συγκεκριμένες …επενδυτικές πολιτικές: τιτλοποίηση δανείων, στοχευμένες αγορές τραπεζικών μετοχών, ενίσχυση (ΑΜΚ) ΑΤΕ, αγορά ομολόγων ελληνικού δημοσίου.
΄Ετσι, στις συμπληγάδες των μνημονίων, συνθλίβεται και το τελευταίο προπύργιο στο τραπεζικό σύστημα, που λειτουργούσε περιορισμένα έστω, στα πλαίσια του συστήματος, με όρους κοινής ωφέλειας. Περιχαρακωμένο και λοβοτομημένο το ΤΠΔ, δύο χρόνια μετά τον διαχωρισμό του, περιμένει την τροποποίηση του νομικού του πλαισίου, ώστε να δρα, όπου δεν επιθυμούν, δηλ. δεν συμφέρει τις ιδιωτικές τράπεζες.
Το ζήτημα του ρόλου & της βιωσιμότητας του Τ.Π & Δ δεν αφορά μόνο τους εργαζόμενους στο Ταμείο, αλλά όλους του δημόσιους υπάλληλους και συνταξιούχους που έχουν πάρει δάνειο, όπως επίσης την Αυτοδιοίκηση και «εν τέλει» όλον τον ελληνικό λαό. Με συντονισμένες δράσεις και την παρέμβαση του συνδικαλιστικού κινήματος, θα μπορούσε επί πλέον στα πλαίσια του αναβαθμισμένου ρόλου του, να στηρίξει προγράμματα «λαϊκής στέγης» για όλους τους εργαζόμενους του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, καθώς και την τοπική και περιφερειακή ανάπτυξη (δάνεια ΟΤΑ).
Μια κυβέρνηση της Αριστεράς χρειάζεται φορείς σαν το ΤΠΔ, ως εργαλεία παραγωγικής ανασυγκρότησης και ανάπτυξης, ως τράπεζες ειδικού σκοπού, «μαγιά» για τη διαμόρφωση του πραγματικού δημόσιου πυλώνα, στα πλαίσια ενός κοινωνικοποιημένου τραπεζικού συστήματος, με τον αναγκαίο εκσυγχρονισμό των υποδομών του και εξυγίανση του πλαισίου του, με τη συνεργασία και ενίσχυση του ρόλου των εργαζομένων.
Τρίτη 1 Οκτωβρίου 2013
δημοσίευση απο την ισκρα
