του Θανάση Καρτερού
«Αν κανείς από όσους θητεύουν κοντά τρεις δεκαετίες σε δημόσιους ρόλους δεν παραμερίσει, εγώ δεν θα μείνω για πολύ να παριστάνω τον κούκο που μάταια προσπαθεί να φέρει την άνοιξη». Η φράση ανήκει στον πρόεδρο του ΣΥΝ, Αλέξη Τσίπρα και σηκώνει συζήτηση.
Γιατί, με όλη τη παρορμητικότητα που αναδύει, συνδέεται με μια παλιά αντίληψη περί ανανέωσης, η οποία μπορεί να αποδειχτεί κινούμενη άμμος για την αριστερά. Πολύ περισσότερο σήμερα, που τα πράγματα είναι έτσι κι αλλιώς μπλεγμένα στα δίχτυα του εκλογικού αποτελέσματος, στις πολλαπλές επιδιώξεις πολλαπλών κέντρων και σε μια απωθητική για τον πολύ κόσμο κρίση, για την οποία δεν είναι άμοιρος ευθυνών ο τρόπος με τον οποίο πολιτεύτηκε ο πρόεδρος του ΣΥΝ.
Δευτερεύον, αλλά όχι για πέταμα: Είναι η εγωιστική παρομοίωση του κούκου αντάξια του θεσμικού ρόλου που ο Αλέξης Τσίπρας επικαλείται στη συνέντευξή του; Ταιριάζει με όσα λέει για τον εαυτό του, ότι είναι προλετάριος της πολιτικής, ότι δεν έχει προσωπικές φιλοδοξίες και ότι δεν αξιοποίησε ποτέ τις ευκαιρίες για ανέλιξή του; Με το συμπάθιο δηλαδή, και όλα καλώς καμωμένα, αλλά δεν αποτελεί ο ίδιος ο Αλέξης το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ανανέωσης; Δεν υπήρξε γραμματέας της νεολαίας; Δεν υπήρξε επίσης τολμηρή επιλογή για το δήμο της Αθήνας, στη θέση μάλιστα του Μιχάλη Παπαγιαννάκη;
Δεν προτάθηκε με πιεστικό τρόπο -για να μην πούμε επιβλήθηκε…- από τον Αλέκο Αλαβάνο (έναν από αυτούς με τα τριάντα χρόνια θητείας κ.λπ. που τώρα καλείται να «παραμερίσει») και δεν δόθηκε πολιτική μάχη από μια σειρά «παλιούς» για να αναδειχτεί σε πρόεδρο του Συνασπισμού; Τι και ποιον ωφελεί να εμφανίζονται τώρα οι παλιότεροι συλλήβδην ως κολλημένοι σε δημόσιους ρόλους, από τους οποίους αρνούνται να ξεκολλήσουν; Διότι, αν δεν αρνούνται, τότε προς τι όλα αυτά τα περί κούκου, και προς τι η ευθεία απειλή παραίτησης;
Από τη συνέντευξη συνάγεται σαφώς ότι η «ανανέωση» είναι μια μάχη νέων εναντίον «παλιών». Μακάρι να είναι λάθος αυτό το συμπέρασμα, αλλά η φράση περί κούκου δεν αφήνει πολλά περιθώρια για παρερμηνείες. Θα ξεκινήσει λοιπόν τώρα ένα κυνήγι μαγισσών εναντίον των, ή κάποιων, «παλιών». Τι θα πει αν δεν παραμερίσει «κανένας»; Μας φτάνει ένας και ποιος; Ο Δραγασάκης, ο Λαφαζάνης, ο Αλαβάνος, ο Κουβέλης ο δεν ξέρω 'γώ ποιος; Και αν στο Θεό μας όχι ένας ή δύο, αλλά όλοι οι παραπάνω αποσυρθούν στις επόμενες εκλογές, «παραμερίσουν», τότε θα κερδίσει κάτι η ανανέωση; Θα κερδίσουν κάτι ο ΣΥΝ, ή ο ΣΥΡΙΖΑ;
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι υπάρχουν παλιοί πολιτικοί, ακόμα και στην αριστερά, που γοητεύονται από δημόσιες θέσεις και κομματικά αξιώματα, όπως υπάρχουν και νέοι (στην ηλικία) που γοητεύονται ακριβώς από την ίδια Κίρκη και τη δημοσιότητα που η κατάκτησή της συνεπάγεται. Δεν υπάρχει επίσης αμφιβολία ότι το ζήτημα της ανανέωσης είναι ΚΑΙ ζήτημα ηλικιακό, όπως ΚΑΙ ζήτημα εναλλαγής στις δημόσιες θέσεις. Μπορούμε όμως να ξεχνάμε ότι ριζοσπαστικές κινήσεις ανανέωσης, όπως η λεγόμενη αριστερή στροφή, ο ΣΥΡΙΖΑ, η ανάδειξη μιας μεγάλης ομάδας νέων στελεχών στην κορυφή του κόμματος, με επικεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα, έγιναν με την έμπνευση, την πρωτοβουλία και την πολιτική επιμονή κυρίως ανθρώπων παλιών και έμπειρων που καλούνται τώρα να παραμερίσουν;
Το πραγματικό και δύσκολο πρόβλημα της ανανέωσης είναι, αν μου επιτραπεί μια προσωπική γνώμη, το κλίμα, οι πρωτοβουλίες, ο άνεμος ανανέωσης που φυσάει «από τα πάνω». Υπήρξε τέτοιο κλίμα στο προηγούμενο διάστημα; Υπήρξε μια πολιτική γλώσσα, ένα καθοδηγητικό στυλ, μια επικοινωνιακή έστω φρεσκάδα; Άλλαξε προς το καλύτερο, ή προς το χειρότερο, το νεανικό-ριζοσπαστικό πρόσωπο του ΣΥΝ; Αποδείχτηκε ότι η οργανωτική ανανέωση και η τόσο τολμηρή και με τόσα ρίσκα ανάδειξη στις κορυφές του κόμματος ανανέωσε το λόγο και το ακροατήριό του;
Αν αυτό έχει συμβεί, ή συμβαίνει τώρα, τότε ο «παραμερισμός» θα ακολουθήσει, γιατί ο ίδιος ο κόσμος της αριστεράς θα κάνει τις επιλογές του σ’ αυτό το κλίμα. Αν δεν έχει συμβεί, ας δουν αν και πώς μπορεί να συμβεί οι καθ’ ύλην αρμόδιοι, κούκοι, αηδόνια, τσαλαπετεινοί και παγώνια…
Αυγή 05/07/2009
