Του ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΠΑΚΟΥ
Αυτό που συνέβη με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι να διδάσκεται σε σεμινάριο για να μπορούν να το αποφύγουν ακόμη και οι πρωτοετείς φοιτητές. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο κατασπατάλησε ό,τι έχτισε με κόπο, ξεπερνώντας αμφισβητήσεις και εσωτερικές συμπληγάδες. Έπειτα από τα συνεχή προεκλογικά λάθη, ήρθε η αυτοκαταστροφική διαχείριση του εκλογικού αποτελέσματος, που μόνο οργή και θλίψη μπορεί να προκαλεί σε όσους έφτασαν στην κάλπη ψηφίζοντας ΣΥΡΙΖΑ.
Η κρίση στην ηγετική ομάδα και η συμπεριφορά κορυφαίων στελεχών απ' όλες τις τάσεις του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, προσέλαβε τέτοιες διαστάσεις, που μόνο όσοι διακατέχονται από αυτοκαταστροφικό σύνδρομο θα μπορούσαν να διαχειριστούν, όπως διαχειρίστηκαν, το εκλογικό αποτέλεσμα. Ας μη γελιόμαστε, δεν υπάρχει ανάλογο προηγούμενο ούτε στις πιο σκληρές στιγμές της ανηλεούς αντιπαράθεσης ΚΚΕ και ΚΚΕ Εσωτ., ή στις αλήστου μνήμης αντιλήψεις "εισοδισμού", που ενδημούσαν στις μαοϊκές ή τροτσκιστικές ομάδες. Αυτό που συμβαίνει όλο το 2009, αλλά κυρίως μετά τις ευρωεκλογές στον ΣΥΡΙΖΑ και στον ΣΥΝ, είναι από τα άγραφα.
Θα μπορούσε κανείς να φανταστεί τι θα συνέβαινε αν στα ίδια στελέχη ο λαός έδινε τη δυνατότητα να παίξουν κεντρικό ρόλο και να διαχειριστούν τις τύχες της χώρας; Και το χειρότερο είναι πως τις περισσότερες φορές η αποθέωση του τακτικισμού και ο ευτελισμός της συλλογικότητας γινόταν με επίκληση του διαλόγου, της εσωκομματικής δημοκρατίας και της διαφορετικότητας. Αν μπορούσε να διαγραφεί από τη συλλογική μνήμη της αριστεράς η τελευταία περίοδος θα ήταν μια κάποια λύση. Αυτό όμως δεν γίνεται ούτε στα πιο τρελά όνειρα. Δεν γίνεται να σβήσει αυτή η αυτοκαταστροφική περίοδος, που οδήγησε την ιστορική αριστερά όχι μόνο σε μια εκλογική ήττα, αυτό υπό προϋποθέσεις μπορούσε έστω και δύσκολα να ξεπεραστεί, αλλά σε μια πρωτοφανή πολιτική ανυποληψία.
Αν για κάτι διακρίθηκαν οι γενιές του Πολυτεχνείου και της μεταπολιτευτικής περιόδου ήταν γιατί πρόταξαν το συλλογικό απέναντι στην προσωπική ανέλιξη, το πολιτικό απέναντι στο παραπολιτικό, την αμφισβήτηση απέναντι στις κατεστημένες λογικές, το δημόσιο συμφέρον και τα δημόσια αγαθά απέναντι στην αυτορυθμιζόμενη αγορά, το εμείς απέναντι στο εγώ, το πάθος απέναντι στη μοιρολατρία στην κοινωνική ευαισθησία απέναντι στον ωχαδερφισμό. Τι απ' όλα αυτά έκαναν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και του ΣΥΝ, τι από όλα αυτά έκαναν τα επονομαζόμενα ιστορικά στελέχη; Τίποτα απολύτως. Και οι ελάχιστες εξαιρέσεις είναι για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Αντιθέτως, επιδόθηκαν σε μια άνευ προηγουμένου αλληλοεξόντωση, πολλές φορές χωρίς ίχνος πολιτικής ηθικής, ευτελίζοντας τις αξίες, που υποτίθεται ευαγγελίζονται για την κοινωνία. Ο ΣΥΡΙΖΑ από πρωταγωνιστής των εξελίξεων, κατάντησε η χλεύη των ανθρώπων του κατεστημένου.
Ιστορικές ευκαιρίες δεν παρουσιάζονται συχνά στην πολιτική, πολύ δε περισσότερο όταν κατασπαταλώνται ή ευτελίζονται με πρωτοφανή αμοραλισμό. Δεν έχω καμιά πρόθεση να τσουβαλιάσω, πολύ δε περισσότερο να απονείμω δικαιοσύνη για ένα πολιτικό έγκλημα, όπως αυτό που συνιστά η διαχείριση του εκλογικού αποτελέσματος. Το σαράκι της εσωτερικής διαμάχης φαίνεται πως δεν έχει πάτο... Η συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ έδειχνε πως η ιστορική αριστερά άρχισε να αποκτά κουλτούρα συνύπαρξης. Αμ δε, φρούδες αποδείχθηκαν οι ελπίδες. Και το χειρότερο, όλα αυτά έγιναν σε μια περίοδο, κατά την οποία η κοινωνική βάση της αριστεράς δοκιμάζεται σκληρά από την οικονομική κρίση. Εργαζόμενοι, άνεργοι, νέοι, γυναίκες έκπληκτοι έβλεπαν τα στελέχη όχι να βρίσκονται δίπλα τους, την κρίσιμη ώρα της δοκιμασίας, αλλά να αλληλοκατηγορούνται μανιωδώς. Οι ηγετικές ομάδες του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ φάνηκε τελικά να μην διαθέτουν ούτε το στοιχειώδες ένστικτο αυτοσυντήρησης.
Ο αγαπημένος ποιητής της γενιάς μας, που τον αποκάλεσαν "ποιητή της ήττας", συντροφεύοντας τις ακριβές μας αμφιβολίες, έγραψε: "δεν έφταιγεν ο ίδιος, τόσος ήτανε". Αν ζούσε σήμερα, υποψιάζομαι θα αφιέρωνε αυτόν τον στίχο στις ηγετικές ομάδες του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ και φυσικά στους ηγέτες των ομάδων, που τις αποκαλούν τάσεις...
