Του Θανάση Καρτερου
Τον φάγαμε τον πούστη! Ας σταθεί η Ελλάς του Νόμου και της Τάξης προσοχή μπροστά στις τέσσερις αυτές λέξεις του μεθυσμένου από θρίαμβο αστυνομικού, που διαπιστώνει ότι οι σφαίρες του βρήκαν τον ζωντανό τους στόχο στον Βύρωνα. Κι ας λέει τώρα ο χάρος με στολή ότι δεν το ήθελε, έκανε λάθος, νόμισε, διατελούσε εν συγχύσει, μπερδεύτηκε, άνθρωπος είναι κι αυτός. Εμείς κρατάμε τον πληθυντικό της αλήθειας: Τον φάγαμε! Πολλοί μαζί, καθείς με τα όπλα του. Και ξέρουμε ποιοι...
Τον φάγαμε για τα καλά μάλιστα! Επί ώρες περιφερόταν ο νεκρός χωρίς όνομα, χωρίς πατρίδα, παραλήπτης Κύριος οίδε πόσων σφαιρών χωρίς αποστολέα. Ούτε ο υπουργός του πένθους, ούτε η αστυνομία της «επιτυχίας», ούτε τα παμφάγα της ενημέρωσης μπορούσαν βρουν το όνομά του, την εθνικότητά του, την ταυτότητα των σφαιρών που τον σκότωσαν. Ενώ βρήκαν αμέσως τα πάντα για τους «άλλους», τους κακοποιούς. Και τα ονόματά τους και την αλβανική τους ρίζα και το όνομα του Αλβανού πατρός και το όνομα της Αλβανίδας μητρός και το ποινικό τους μητρώο και το πόσο αδίστακτοι είναι.
Ο νεκρός όμως καταδικάστηκε για ώρες να μας στοιχειώνει ως εικοσιπεντάχρονος, άτυχο θύμα, υδραυλικός, πατέρας ενός μικρού παιδιού, παράπλευρη απώλεια, πολίτης, συμπολίτης, νεαρός περαστικός, τρέχα γύρευε πώς σκοτώθηκε, μπορεί και να ήταν μπλεγμένος κι αυτός. Τον φάγαμε εν ολίγοις τον πούστη από κάθε άποψη και δεν αφήσαμε πέτρα πάνω στην πέτρα από τον πολιτισμό μας. Έτσι που να βρίσκεται ο άνθρωπος, ο τρελαμένος από όλα αυτά που πάνε να περάσουν για άλλη μια φορά στο ντούκου, σε δίλημμα, αν το χειρότερο ήταν ο άδικος αλλά τόσο λογικός φόνος, ή η άδικη αλλά τόσο λογική μεταχείριση του δολοφονημένου μετά τον φόνο.
Ε, λοιπόν είχε και όνομα και πατρίδα και όνειρα. Τον έλεγαν Νίκο Τόντι, ήταν Αλβανός, ήρθε στην Ελλάδα να φάει ένα κομμάτι ψωμί, έκανε οικογένεια, δούλευε σαν υδραυλικός. Ήταν ένας δικός μας, με δυο λόγια. Ένας από μας. Κι ας είναι καλά ο Παπούλιας που του έδωσε πίσω την ταυτότητά του και η "Αυγή" που είπε χτες τα πράγματα με το όνομά τους -και με το όνομά του. Να ελπίζουμε εμείς τουλάχιστον, αφού αυτός δεν μπορεί πια…
