Άξιον εστί, σ’ αυτούς που φύτεψαν ένα δένδρο και
μοιράστηκαν τους καρπούς του.
Άξιον εστί , σ’ αυτούς που κτύπησαν τη γροθιά τους στο
Τραπέζι και μάτωσαν τα δάκτυλα τους ,και με το αίμα
που έρεε έγραψαν ως εδώ και μη παρέκει, θέλουμε να
ζήσουμε μέσα στο φως, αυτό το όνειρο είναι δικό μας.
Άξιον εστί σ’ αυτούς που μες τις σιωπές των άλλων
βγήκαν και φώναξαν δυνατά και γκρέμισαν τα τείχη
που χωριζουνε τον κόσμο.
Άξιον εστί σ’ αυτούς που τις διάφανες μέρες δεν άνοιξαν
την κερκόπορτα για ναμπουν μέσα οι οχτροί.
Άξιον εστί , σ’ αυτούς που δεν γέλασαν με την ασχήμια.
Σ’ αυτούς που αντάμωσαν
το βλέμμα τους με τον γέροντα που είχε
ένα παράπονο στο βλέμμα του και ήταν έτοιμος να βάλλει
Άξιον εστί, σ’ αυτούς που βγήκαν θαρρετά και φώναξαν ότι
σας αγαπούν και δεν το άφησαν για κάποτε, γι’ αλλού, μιαν
άλλη φορά.
Άξιον εστί, σ’ αυτούς που περπάτησαν επί ασπαλάθων για να φτάσουν
στην κορυφή και περίμεναν
υπομονετικά να φτάσουν και οι άλλοι.
Άξιον εστί στις μοναχικές βάρδιες των ονειροπαρμένων αυτού του κόσμου.
Άξιον εστί….
Άξιον εστί ….να ζεις, να ζεις για να ανατρέπεις τις αιτίες
που θα σ’ έκαναν
να πεις κάποια στιγμή
ότι δεν θέλω να ζω.
Ο. Ελύτης
