Πέμπτη 24 Απριλίου 2014

ΟΥΤΕ ΑΠΟΝΤΕΣ ΟΥΤΕ ΚΟΨΟΧΕΡΗΔΕΣ

ΤΡΙΠΛΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΜΑΪΟΥ: ΟΥΤΕ ΑΠΟΝΤΕΣ ΟΥΤΕ ΚΟΨΟΧΕΡΗΔΕΣ 


Του Νίκου Χατζηγιαννάκη

Στις εκλογές του 2009, πνιγμένοι οι πολλοί στο σκοτάδι της δημαγωγίας, παραπληροφόρησης και ανεμελιάς σπατάλησαν τη ψήφο τους. Και βρεθήκαμε ξαφνικά όλοι στο τούνελ των μνημονίων, στην κρεατομηχανή που τεμάχιζε ζωές και όνειρα. Στις εκλογές του 12, παραζαλισμένοι από τα σκαμπίλια αλλά πιο ψυλλιασμένοι, φτερουγήσαμε αρκετοί να ελευθερωθούμε, μα οι περισσότεροι κούρνιασαν τρομαγμένοι στο κλουβί που μας έκλεισαν. Και μας πήραν όλους στο λαιμό τους. Σήμερα μας δίνεται μια τρίτη ευκαιρία, ίσως η τελευταία. Πρόκειται για ζήτημα ζωής και θανάτου, το έχουμε άραγε αντιληφθεί; Αντέχουμε μια χώρα με 18% των ανθρώπων της χωρίς χρήματα για τροφή(επίσημα στοιχεία ΟΟΣΑ); Είναι η κατάντια αυτή της μοίρας το γραμμένο ή έργο αδίσταχτων πολιτικών; Να συνεννοηθούμε μεταξύ μας. Αν ξαναδώσουμε φιλί ζωής στο μισοπεθαμένο σύστημα, ξεπέφτουμε στην απάτη και παράνοια. Γιατί συνεργοί σε απάτη είναι όσοι εξαπατούνται δυο και τρεις φορές απ’ τους ίδιους ανθρώπους. Όπως είναι παράφρονες όσοι κάνουν το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά, περιμένοντας κάθε φορά διαφορετικό αποτέλεσμα.
Όλα τούτα τα χρόνια οι δυνάμεις των μνημονίων έκαναν τα πάντα να μας ξεγελάσουν, να μας δικάσουν, να μας ντροπιάσουν, να μας εκβιάσουν, να μας τρομάξουν. Άλλαζαν σαν τα πουκάμισα προσωπικό και πρωθυπουργούς μιας χρήσης κι ύστερα τους έστελναν στα αζήτητα να ξεσπά πάνω τους το πόπολο. Πλάσαραν τεχνοκράτες «σωτήρες» που τάχα δεν λογαριάζουν το πολιτικό κόστος. Εκτόξευαν το δηλητήριο της ισοπέδωσης, πώς να όλοι ίδιοι είναι σαν και του λόγου τους. Έθρεφαν στον κόρφο τους το φίδι του φασισμού σαν φόβητρο της κοινωνίας και για να φαντάζουν αυτοί δύναμη σύνεσης και λογικής. Έριχναν στην αγορά ανθρώπινο κρέας να ταϊζονται τα ταπεινά ένστικτα, ο φθόνος και τα συμπλέγματα αγριεμένων ανθρώπων. Γαργαλούσαν τα ορμέμφυτα μας για να τρωγόμαστε μεταξύ μας. Προκαλούσαν ξεδιάντροπα την αηδία μας για να αποτραβιόμαστε στην άκρη. Στάλαζαν στο λαό ένα αίσθημα ματαιότητας, ότι τίποτα δεν αλλάζει, ότι είναι μονόδρομος η υποταγή στις ορέξεις των δανειστών. Μας φόρτωναν όλα τα κουσούρια του κόσμου για να καθόμαστε στ’ αυγά μας. Που και που μπουζούριαζαν και κανένα ξοφλημένο να καταλαγιάσουν την αντάρα. Κι όταν κλωτσούσαν τα πειραματόζωα μπρος στη σφαγή έπεφτε φοβέρα , ξύλο και ατίμωση. Κι όμως , με τόσα και τόσα τερτίπια, ελάχιστα θα πετύχαιναν, αν δεν έσπερναν τον τρόμο και την ανασφάλεια. Αν δεν έστηναν μελλοντικές εικόνες χάους. Αν δεν δαιμονοποιούσαν το βασικό τους αντίπαλο, τον ΣΥΡΙΖΑ, ρίχνοντας τόνους λάσπης.
Σήμερα, κατά πως φαίνεται, το τροπάρι αλλάζει, στήνουν άλλα δόκανα. Ο φόβος πια δεν αποδίδει. Τι παραπάνω να σκιαστεί ο άνεργος, ο ανασφάλιστος, ο χρεωμένος, ο μπατίρης; Φοβάται ο βρεγμένος τη βροχή; Τώρα ποντάρουν στην απελπισία, στην εξουθένωση, στον κουρελιασμένο ψυχισμό των ανθρώπων. Που να βρουν, σου λένε, το κουράγιο οι παραπεταμένοι και θαλασσοδαρμένοι να σηκώσουν κεφάλι, να πάρουν την κατάσταση στα
χέρια τους. Δεν μένουν όμως μόνο σ’ αυτό. Ξεφουρνίζουν μπαγιάτικα υλικά ανακύκλωσης. Λανσάρουν ληγμένα προϊόντα με φανταχτερό περιτύλιγμα. Ξεραμένες ελιές, θολά ποτάμια, τρίτους πόλους, παρεούλες γυρολόγων της εξουσίας. Μοναδική τους αγωνία πως η δεδομένη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα πάρει διαστάσεις θριάμβου. Πουλάνε αέρα κοπανιστό με πρωτογενή πλεονάσματα, όταν χρωστάνε της Μιχαλούς. Πανηγυρίζουν για το τέλος των μνημονίων που θα βαφτίζονται στο μέλλον με άλλο όνομα. Μας καλούν να ξεγράψουμε το παρελθόν για να ξεπλύνουν τις πομπές τους. Ότι έγινε έγινε βρε αδερφέ, πάμε γι άλλα, μας λένε. Μοιράζουν προεκλογικά ψίχουλα σε ανθρώπους που εξαθλίωσαν. Επιστρατεύουν τους δημοσκόπους και τα κανάλια τους να μας μαντρώσουν άλλη μια φορά.
Είναι φανερό πως, εδώ που φτάσαμε, δεν μένει πια καιρός για χάσιμο, για δοκιμές, φτηνές δικαιολογίες, δισταγμούς και ουδετερότητες. Κάθε μέρα, κάθε μήνας που περνά προσθέτει στην καμπούρα μας καινούργια βάρη. Χάνεται το βιος και η αξιοπρέπεια μας. Ξεριζώνονται οι ψυχές μας. Βγαίνουν στο σφυρί τιμαλφή αιώνων της πατρίδας μας. Εξορίζονται τα νιάτα και αποτελειώνονται οι γέροντες. Τσαλαπατιούνται οι εργαζόμενοι, εξαϋλώνεται η μεσαία τάξη, μαραζώνουν οι επιχειρήσεις. Ήρθε η ώρα να ξεπληρώσουμε την κοροϊδία τους. Να κραυγάσουμε με τη ψήφο μας. Ως εδώ και μη παρέκει. Φύγετε απ τις ζωές μας. Εξαφανιστείτε στη χλεύη της ιστορίας. Δεν θα γίνουμε εμείς σκλάβοι των δανεικών σας που φορτώσατε στις πλάτες μας.
Απέναντι στα δολερά τους σχέδια, αλλοίμονο σ’ αυτούς που θα θελήσουν να σνομπάρουν τις ερχόμενες εκλογές. Γιατί οι κακοί πολιτικοί εκλέγονται από καλούς πολίτες, που δεν πάνε να ψηφίσουν. Γιατί η αποχή δεν είναι θέση και στάση αλλά μασκαρεμένη βαρεμάρα, υπνηλία, φυγομαχία, αδιαφορία, ανευθυνότητα. Γιατί η απουσία από τη μάχη μιας κρίσιμης μάζας θα είναι λευκή σημαία να μας αποτελειώσουν.
Απομένει η επιλογή μας στην κάλπη. Επιλογή θέσης κι όχι άρνησης ή χαβαλέ. Εδώ τον πρώτο λόγο έχει η κοινή λογική. Εμπιστευόμαστε ότι πανικοβάλλει το κατεστημένο, ότι τους εξοργίζει, ότι τους γεννά εφιάλτες, ότι απειλεί το φαγοπότι τους, ότι πολεμούν με νύχια, δόντια και μονταζιέρες, ότι αντιμάχεται την Ευρώπη των νεοφιλελεύθερων αρπακτικών, ότι δικαιώθηκε διαχρονικά και αποτελεί τη μοναδική ρεαλιστική εναλλακτική λύση. Το ΣΥΡΙΖΑ και τις αυτοδιοικητικές δυνάμεις που στηρίζει. Τόσο απλά. Αυτό θα είναι το ηχηρότερο μήνυμα μιας χώρας που μάτωσαν και εξευτέλισαν και ταυτόχρονα το αποτελεσματικότερο όπλο διαπραγμάτευσης στην Ευρώπη. Κάθε άλλη μεσοβέζικη επιλογή, ανεξάρτητα από προθέσεις, δίνει ανάσα ζωής στο συνεταιρισμό Σαμαρά-Βενιζέλου. Ακόμα χειρότερα, αν δεν υπάρξει πανευρωπαϊκά μια μεγάλη αριστερή στροφή, τότε η Ευρώπη των αόρατων αγορών, της τραπεζοκρατίας, της Γερμανικής ηγεμονίας, του 5% εναντίον του 95% αργά ή γρήγορα θα δώσει τη θέση της σε μια ήπειρο διαίρεσης, εθνικισμών και μιλιταρισμού. Ποιος τότε θα σταματήσει το κακό;
Τελειώνω με μια υπενθύμιση, όχι αμελητέα. Κοψοχέρηδες γίναμε αρκετές φορές. Την επόμενη φορά δε μένει παρά να σπάσουμε το κεφάλι στον τοίχο.