Το ΚΥΣΚΟΙΠ (αρχικά που σπάνε σε Κυβερνητικό Συμβούλιο Κοινωνικής Πολιτικής) πήρε προχθές μια σημαντική απόφαση. Σημαντική όχι μόνον για πρακτικούς και οικονομικούς λόγους, αλλά και για ιδεολογικούς. Αποφάσισε, και ανέθεσε στην αναπληρώτρια υπουργό Εργασίας Ράνια Αντωνοπούλου, να διαμορφώσει το θεσμικό πλαίσιο, την επαναλειτουργία πτωχευμένων και εγκαταλελειμμένων επιχειρήσεων. Στόχος, η ενίσχυση της απασχόλησης, αλλά και των κοινωνικών συνεταιριστικών εγχειρημάτων, που θα παίξουν κρίσιμο ρόλο στην παραγωγική ανασυγκρότηση, με τον τρόπο με τον οποίο την ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται δηλαδή για την προώθηση ενός θετικού αντιπαραδείγματος με αυτοδιαχειριστικούς θύλακες.
Εμβληματικό παράδειγμα επιχείρησης που εγκαταλείφθηκε νύχτα από τα αφεντικά και πέρασε στον έλεγχο των εργατών σε αυτοδιαχειριστική βάση είναι η ΒΙΟ.ΜΕ. στη Θεσσαλονίκη. Η ΒΙΟ.ΜΕ., όμως -που τώρα απειλείται με πλειστηριασμό και έχει την ανάγκη συμπαράστασης από όλους μας-, δεν είναι η μόνη επιχείρηση με αυτά τα χαρακτηριστικά.
Ανάλογη προσπάθεια βρίσκεται σε εξέλιξη και σε κλωστοϋφαντουργίες, ενώ επιχειρήσεις με αυτά τα χαρακτηριστικά υπάρχουν σε πολλούς κλάδους της οικονομίας, μεταξύ αυτών και στα ΜΜΕ. Πάμπολλες, βιομηχανίες ως επί το πλείστον, πτώχευσαν, με τους ιδιοκτήτες μάλιστα να έχουν φάει εκατοντάδες εκατομμύρια σε θαλασσοδάνεια, πολλά εκ των οποίων δόθηκαν με το "επιχείρημα - απειλή" να μην κλείσει η επιχείρηση και μείνουν οι εργαζόμενοι στον δρόμο. Τα λεφτά αυτά μπορεί κανείς να τα αναζητήσει σε διάφορες "λίστες".
H ταινία "The Take" ("Η κατάληψη") και η υπόθεση της βιομηχανίας Ζanon στην Αργεντινή αποτελούν πολύ καλά παραδείγματα προς αυτή την κατεύθυνση και ειδικά η πολιτικοοικονομική διαπλοκή των ιδιοκτητών της εταιρείας με το πολιτικό κατεστημένο της χώρας (υμνητές της χούντας Βιντέλα, ιδιωτικές επενδύσεις με λεφτά του... κράτους, υψηλές διασυνδέσεις με τις κυβερνήσεις για προστασία) έχει προκλητικές αναλογίες με τα καθ' ημάς.
Η επαναλειτουργία τέτοιων επιχειρήσεων δεν αποτελεί μόνο λύση για να τονωθεί η απασχόληση, αλλά έχει και ιδεολογικό περιεχόμενο: αμφισβητεί την ιερότητα της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και τη θεσμική της υπεροχή έναντι των άλλων αξιών. Η επιτυχία τέτοιων εγχειρημάτων δεν κρίνεται στον δοκιμαστικό σωλήνα ούτε αρκεί η πολιτική βούληση και η διοικητική διευκόλυνση.
Απαιτείται, η κυβέρνηση να νομοθετήσει, οι εργαζόμενοι να σηκώσουν τα μανίκια και, το κυριότερο, η κοινωνία, πρώτα η τοπική κοινωνία, να συστρατευθεί και να θεωρήσει ότι η υπόθεση την αφορά.