Αποκαμωμένα πλακόστρωτα υποδέχονται την πρώτη μέρα του 2008 στο κέντρο της Αθήνας. Πεζόδρομος Ερμού, πλατεία Συντάγματος, 10 το πρωί της Πρωτοχρονιάς. Δύο και μοναδικά πιτσιρίκια φωτογραφίζονται μπροστά από το δέντρο. Τα μεγάφωνα, σιωπηλά. Το καρουζέλ, κλειστό. Μια αρμαθιά μπαλόνια έχει σκαλώσει ψηλά, πάνω στα καλώδια, στην αρχή της Ερμού. Ενα μοναχικό πόνι μυρίζει απεγνωσμένα το πεζοδρόμιο κάτω από το υπουργείο Οικονομίας.
Παραταγμένα στον πεζόδρομο, διπλοκλειδωμένα τώρα, πάνω από δέκα τρέιλερ από αυτά που πωλούσαν διάφορα στους περαστικούς. Βρέθηκαν και αυτά εδώ (με τίνος άδεια άραγε;) και μοιάζει να αναπολούν τις μέρες που ανάγκαζαν -και αυτά με τη σειρά τους- τους πεζούς να προχωρούν με βήμα σημειωτόν. Χρόνο με τον χρόνο, όλο και λιγότερος ο χώρος στα ήδη στενά πεζοδρόμια. Την ίδια στιγμή, όλο και περισσότερες χιλιάδες οι επισκέπτες που δικαιολογημένα θέλουν να νιώσουν την ατμόσφαιρα των γιορτών και ζουν ακόμη μία ήττα.
Γιατί ήττα είναι να θέλεις να κατέβεις στο κέντρο μαζί με παιδιά, να επιλέγεις (για χίλιους λόγους) τα μέσα μαζικής μεταφοράς και να διαπιστώνεις ότι τέτοιες μέρες λειτουργούν συχνά σε καθεστώς «αργίας Δεκαπενταύγουστου» με δρομολόγια αραιά έως ανύπαρκτα. Ηττα είναι να σε καλεί ο Δήμος Αθηναίων στον Εθνικό Κήπο και να περιμένεις ουρά για να καταφέρεις να περάσεις τη μοναδική πόρτα στην Αμαλίας - φτιαγμένη ούτως ή άλλως για να εξυπηρετεί πολύ λιγότερα άτομα και μπλοκαρισμένη από τα παραφερνάλια των περιπτέρων, κουλουρτζήδες, καστανάδες, πάγκους για ποπ κορν και μαλλί της γριάς (δύο φορές έτυχε να ζήσουμε τσακωμό ανάμεσα σε πεζούς που ήθελαν να περάσουν την πόρτα και δημοτικούς αστυνόμους-πεζονόμους που προσπαθούσαν να ρυθμίσουν την... κυκλοφορία). Ηττα είναι βεβαίως και να επιλέγεις το Ι.Χ. για να κατέβεις στο κέντρο και να χρειάζεσαι τρία τέταρτα για να κατέβεις τη Μητροπόλεως. Ηττα είναι επίσης να σε ρωτά ο μικρός γιος τι έπαθαν αυτοί οι «μαύροι» Αϊ-Βασίληδες και τρέχουν, καθώς βλέπει τους πλανόδιους Αφρικανούς με τα σακιά στον ώμο (τσάντες, διακοσμητικά, ζώνες, αρώματα κ.ο.κ.) να παίζουν κρυφτό με την Αστυνομία.
Αλλεπάλληλες οι μικρές ήττες και ήρθε η ώρα να ξεχαστούν στη νηνεμία του πρωινού μετά το «ξεφάντωμα». Για να επαναληφθούν με την πρώτη ευκαιρία. Ποιος να κερδίζει, άραγε, ανάμεσα σε τόσες ήττες; Την απάντηση αδυνατούν να δώσουν σήμερα τα σιωπηλά πεζοδρόμια. Ακόμη και οι ναύτες στο τιμητικό άγημα, παραταγμένοι κατά μήκος της Μητροπόλεως, μοιάζουν να έχουν αλλού το μυαλό τους. Ισως γι' αυτό οι διμοιρίτες τους φωνάζουν κάθε λίγο παραγγέλματα και τους λένε να προσέχουν γιατί οσονούπω θα περάσουν οι επίσημοι. Με μια επισημότητα την οποία αμφισβητούν ευθέως κάτι γλυκόφατσες αδέσποτα τετράποδα που στέκονται καταμεσής του δρόμου, αναγκάζουν τις λιμουζίνες να σταματάνε και μετά τις παίρνουν στο κυνήγι παιχνιδιάρικα. Με κάτι γαβγίσματα-παραγγέλματα που κανείς ηττημένος δεν είναι εδώ για να ακούσει...
Γιατί ήττα είναι να θέλεις να κατέβεις στο κέντρο μαζί με παιδιά, να επιλέγεις (για χίλιους λόγους) τα μέσα μαζικής μεταφοράς και να διαπιστώνεις ότι τέτοιες μέρες λειτουργούν συχνά σε καθεστώς «αργίας Δεκαπενταύγουστου» με δρομολόγια αραιά έως ανύπαρκτα. Ηττα είναι να σε καλεί ο Δήμος Αθηναίων στον Εθνικό Κήπο και να περιμένεις ουρά για να καταφέρεις να περάσεις τη μοναδική πόρτα στην Αμαλίας - φτιαγμένη ούτως ή άλλως για να εξυπηρετεί πολύ λιγότερα άτομα και μπλοκαρισμένη από τα παραφερνάλια των περιπτέρων, κουλουρτζήδες, καστανάδες, πάγκους για ποπ κορν και μαλλί της γριάς (δύο φορές έτυχε να ζήσουμε τσακωμό ανάμεσα σε πεζούς που ήθελαν να περάσουν την πόρτα και δημοτικούς αστυνόμους-πεζονόμους που προσπαθούσαν να ρυθμίσουν την... κυκλοφορία). Ηττα είναι βεβαίως και να επιλέγεις το Ι.Χ. για να κατέβεις στο κέντρο και να χρειάζεσαι τρία τέταρτα για να κατέβεις τη Μητροπόλεως. Ηττα είναι επίσης να σε ρωτά ο μικρός γιος τι έπαθαν αυτοί οι «μαύροι» Αϊ-Βασίληδες και τρέχουν, καθώς βλέπει τους πλανόδιους Αφρικανούς με τα σακιά στον ώμο (τσάντες, διακοσμητικά, ζώνες, αρώματα κ.ο.κ.) να παίζουν κρυφτό με την Αστυνομία.
Αλλεπάλληλες οι μικρές ήττες και ήρθε η ώρα να ξεχαστούν στη νηνεμία του πρωινού μετά το «ξεφάντωμα». Για να επαναληφθούν με την πρώτη ευκαιρία. Ποιος να κερδίζει, άραγε, ανάμεσα σε τόσες ήττες; Την απάντηση αδυνατούν να δώσουν σήμερα τα σιωπηλά πεζοδρόμια. Ακόμη και οι ναύτες στο τιμητικό άγημα, παραταγμένοι κατά μήκος της Μητροπόλεως, μοιάζουν να έχουν αλλού το μυαλό τους. Ισως γι' αυτό οι διμοιρίτες τους φωνάζουν κάθε λίγο παραγγέλματα και τους λένε να προσέχουν γιατί οσονούπω θα περάσουν οι επίσημοι. Με μια επισημότητα την οποία αμφισβητούν ευθέως κάτι γλυκόφατσες αδέσποτα τετράποδα που στέκονται καταμεσής του δρόμου, αναγκάζουν τις λιμουζίνες να σταματάνε και μετά τις παίρνουν στο κυνήγι παιχνιδιάρικα. Με κάτι γαβγίσματα-παραγγέλματα που κανείς ηττημένος δεν είναι εδώ για να ακούσει...
ΑΡΗΣ ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ
