Ευχαριστώ όλους τους Δημοτικούς Συμβούλους, τον Δήμαρχο και τους πολίτες της πόλης που εξέφρασαν τη συμπαράστασή τους στα παιδιά μας και συμφώνησαν στο Δημοτικό Συμβούλιο για ομόφωνο ψήφισμα συμπαράστασης (έστω και αν κάποιοι αναίρεσαν το λόγο τους μετά).
Θα επαναλάβω το κατηγορητήριο γιατί ξέρω ότι κάθε φορά που το βλέπουν ή τ ακούνε οι συντάκτες του σε δημόσια θέα, οι λέξεις του καρφώνονται σαν πρόκες στο μυαλό τους…
«…συγκρότηση δομημένης και με διαρκή δράση τρομοκρατικής ομάδας/εγκληματικής οργάνωσης…λειτουργούσε σε οργανωμένη βάση και με κατανεμημένους ρόλους, με διαρκή λειτουργία προς τα έξω …δεν σχηματίστηκε περιστασιακά, αλλά με μόνιμο και σταθερό χαρακτήρα» κά, κά, κά.
Αρκετά. Δεν προχωρώ γιατί τους λυπάμαι. Έχω αρχίσει να τους λυπάμαι.
Θα ρωτήσω την πόλη: Υπάρχει έστω και ένας πολίτης που θα έρθει επώνυμα και δημόσια να δηλώσει ότι πιστεύει πως υπάρχει 1 στις 1000 πιθανότητες αυτό το κατηγορητήριο ν αληθεύει για τα παιδιά μας;
Αν υπάρξει, τότε δέχομαι να μη λάβετε υπόψη σας καθόλου την υπόλοιπη επιστολή μου και να τη θεωρήσετε και ανοησίες.
Δεν είμαι δικηγόρος…δεν ξέρω να χειρίζομαι το νόμο.
Είμαι όμως πολίτης. Με λογική και δικαίωμα λόγου.
Και φωνάζω δυνατά και με βεβαιότητα:
Αυτό δεν είναι νόμος. Αυτό το κατηγορητήριο δεν είναι εφαρμογή νόμου. Αυτό το σκουπίδι δεν έχει σχέση με τον νόμο. Είναι κατάχρηση εξουσίας. Παράνομο, αντισυνταγματικό. Άδικο. Παράλογο.
Δεν σας ενοχλεί η Δικαιοσύνη να χρησιμοποιείται για την επιβολή πολιτικών επιλογών; Πως θα προστατεύσετε τους πολίτες που θ αντιμετωπίσουν αύριο παρόμοιο εφιάλτη; Είναι δυνατόν εν έτει 2008 μια κοινωνία και οι ταγοί της να πιστεύουν σε Πυθίες και να επιτρέπουν αυτές οι Πυθίες να παίζουν καθοριστικό ρόλο για την τύχη των πολιτών; 3 συντάκτες ενός κειμένου να λένε ασυναρτησίες που σύσσωμη η κοινωνία δεν πιστεύει και κανείς να μη μιλάει για τη θέση αυτών των κυρίων και άνθρωποι που κατέχουν υπεύθυνες θέσεις να λένε ότι πρόκειται για εφαρμογή νόμου (εφαρμογή τρομονόμου ή όπως αλλιώς θέλετε); Όταν Δημοτικός Σύμβουλος τοποθετήθηκε με τη φράση «σαν δικηγόρος ντρέπομαι…»… Που είναι ο Δικηγορικός Σύλλογος;
Φανταστείτε ότι είστε σε μια αίθουσα χειρουργείου. Και ότι έρχεται ένα παιδί για μια επέμβαση. Ας υποθέσουμε ότι έκανε μια ζαβολιά και τραυματίστηκε (σοβαρά αν θέλετε).
Ο χειρούργος κρατάει ένα νυστέρι, που λέγεται νόμος. Είναι εκπαιδευμένος, ξέρει να χειρίζεται τον νόμο, ξέρει τι να κάνει στη συγκεκριμένη επέμβαση.
Αυτός όμως σηκώνει απειλητικά προς το παιδί το νυστέρι και φωνάζει:
Θα σου εγχειρήσω τον εγκέφαλο, θα σου μεταμοσχεύσω την καρδιά, θα σου εγχειρήσω το πνευμόνι.
Το παιδί παγωμένο τον κοιτάζει κι αναρωτιέται (κι εσείς δεν θ αναρωτιόσασταν;):
Τι είναι τώρα αυτός: χειρούργος ή κ…………ς;
Μπορεί αυτό το παιδί να πάει μετά να ξαπλώσει στο χειρουργικό κρεβάτι και να δεχθεί να το εγχειρήσει τέτοιος…χειρούργος;
Εσείς θα δεχόσασταν να εγχειριστείτε από τέτοιο…χειρούργο;
Μου λένε εμπιστευτικά και μαθαίνω ότι και άλλοι, αν όχι όλοι οι Δημοτικοί Σύμβουλοι και όχι μόνο, ξέρουν πως οι εμπλεκόμενοι έχουν μεγάλη δύναμη.
Ρωτάω: Αυτό δεν πρέπει να τους ανησυχεί; Αυτό δεν δημιουργεί κινδύνους για την τύχη των πολιτών; Αυτό δεν πρέπει να το θέσουν σαν πρόβλημα της πόλης;
Γιατί κανείς δεν έθεσε το θέμα στο Δημοτικό Συμβούλιο, αν και τους το ζήτησα δημόσια;
Ζητώ, στηριζόμενος στη δημόσια τοποθέτηση του Δημάρχου στο Δημοτικό Συμβούλιο, να οριστεί συνάντηση και να κληθούν οι γονείς, οι φορείς, οι παρατάξεις κλπ και να συζητηθεί το θέμα δημόσια («με κανάλια κλπ» σύμφωνα με τα λόγια του Δημάρχου).
