Του Δημήτρη Κλαράκη
Το ασφαλιστικό δεκαετίες τώρα αποτελούσε μια βραδυφλεγή βόμβα στα θεμέλια του κοινωνικού εποικοδομήματος. Από την εποχή Γιαννίτση, όταν δηλαδή δεν υπήρχαν μνημόνια και κρίση, προβλεπόταν η κατάρρευση των ασφαλιστικών ταμείων με ορίζοντα το πολύ εικοσαετίας.
Παρόλα αυτά οι κυβερνήσεις που προηγήθηκαν, αν και δρούσαν σε πολύ καλύτερο οικονομικό περιβάλλον και υπήρχαν σημαντικές δυνατότητες για την οικοδόμηση ενός κοινωνικά δίκαιου αναδιανεμητικού, αλληλέγγυου και βιώσιμου συστήματος, δεν έπραξαν απολύτως τίποτα, προκειμένου να μην χρεωθούν το όποιο πολιτικό κόστος μιας μεταρρύθμισης, υποθηκεύοντας έτσι το μέλλον πολλών γενεών. Ένα έγκλημα διαρκείας σε βάρος όλων μας.
Τα ταμεία χρεοκόπησαν εξαιτίας της κακοδιαχείρισης, της αδράνειας, των πολιτικών επιλογών και ισχυρών συμφερόντων που εξυπηρετήθηκαν με τα αποθεματικά τους. Κρίσιμα και καθοριστικά γεγονότα υπήρξαν: – Το τζογάρισμα του 20% των αποθεματικών των ταμείων στο χρηματιστήριο βάσει του ν. 2076/92 με ολέθριες συνέπειες όταν έσκασε η χρηματιστηριακή φούσκα. – Τα δομημένα ομόλογα. Συνολικά στο διάστημα 2005-2007, 8 δομημένα ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου συνολικής αξίας 1,8 δισεκατομμυρίων ευρώ αγοράστηκαν από ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία. – Η ολοκληρωτική καταστροφή των ασφαλιστικών ταμείων με το κούρεμα των ομολόγων τους, με το PSI του Βενζέλου, με συνέπεια να απολέσουν περί τα 13 δις. – Οι μειώσεις των μισθών κατά 30% την τελευταία πενταετία μεσοσταθμικά είχε συνέπεια να μειωθούν αναλογικά και οι εισφορές στα ταμεία. – Η ανεργία στο 27% και τα διαδοχικά λουκέτα σε επιχειρήσεις τα ταμεία απόλεσαν εισφορές τόσο από μισθωτούς όσο και από εργοδότες. – Η μείωση εργοδοτικών εισφορών κατά 4% το 2012. Πλέον όμως δεν αρκούν οι διαπιστώσεις και ο επιμερισμός ευθυνών αλλά χρειάζονται λύσεις και γι αυτό η κυβέρνηση πήρε την πολιτική ευθύνη να ανοίξει το φάκελο ασφαλιστικό . Είναι βέβαια λογικό, ιδιαίτερα σε ένα δυσμενές οικονομικά περιβάλλον, να υπάρχουν κοινωνικές αντιδράσεις από τους εργαζομένους, ελεύθερους επαγγελματίες, αγρότες, συνταξιούχους. Είναι άλλωστε αναφαίρετο ύψιστο δημοκρατικό δικαίωμα αλλά και καθήκον κάθε πολίτη να διεκδικεί και να προασπίζει τα καλώς εννοούμενα συμφέροντα και εργασιακά δικαιωμάτα του. Ειδικά οι ελεύθεροι επαγγελματίες, ο ιδιωτικός τομέα πλήρωσε βαρύ τίμημα τα προηγούμενα πέντε έτη, βιώνοντας την κόλαση του Δάντη από τις ακολουθούμενες μνημονιακές πολιτικές. Για να είμαστε λοιπόν απόλυτα ειλικρινείς δεν καταστρέφονται σήμερα οι ελεύθεροι επαγγελματίες εξαιτίας του ασφαλιστικού, ωθούνται στην εξαφάνιση από την πολιτική που ακολουθήθηκε τα προηγούμενα χρόνια και αφενός σώρευσε τόσα προβλήματα που καθιστούν δυσβάστακτη κάθε νέα επιβάρυνση και αφετέρου δικαιολογημένα τους γέννησε μια εν γενεί δυσπιστία απέναντι σε κάθε νέο μέτρο, πρόταση και πολιτική πρωτοβουλία. Αλήθεια όμως γιατί δεν κινητοποιήθηκαν οι δικηγορικοί σύλλογοι τόσο μαζικά και εμφατικά όταν τα προηγούμενα έτη επεβλήθη ΦΠΑ 23% στις νομικές υπηρεσίες, αφαιρέθηκε κρίσιμη δικηγορική ύλη (συμβόλαια), αυξήθηκαν οι ασφαλιστικές εισφορές, χάθηκαν τα χρήματα των ταμείων, δικηγορικές εταιρείες έδιναν αμοιβές πείνας για έρευνες σε υποθηκοφυλακεία και κτηματολόγια κοκ. Εν έτει 2016 ακόμα και αν δεν υπήρχε μνημόνιο, αν οι εταίροι μας συναινούσαν ώστε η σημερινή κυβέρνηση να μην πράξει απολύτως τίποτα και να αφήσει την κατάσταση ως έχει, πάλι θα έπρεπε από μόνοι μας να λύσουμε με τρόπο ουσιαστικό, ριζοσπαστικό και κοινωνικά δίκαιο το ασφαλιστικό ζήτημα, διαφορετικά σε λίγους μήνες δεν θα υπήρχε στα ασφαλιστικά ταμεία ούτε σέντς για συντάξεις. Και αυτό καμία υπεύθυνη κυβέρνηση δεν μπορεί να επιτρέψει να συμβεί ακόμα και αν χρειαστεί να πάρει στους ώμους της πολιτικό κόστος και φορτίο που δεν της αναλογεί. Η παρούσα κυβέρνηση καλείται να βγάλει από τη φωτιά τα κάστανα που άλλοι τοποθέτησαν, ξεφλούδισαν, έριξαν στην πυρά και κατέκαψαν. Δεν είναι δυνατόν όμως να υψώνουν τόνους και να κουνούν το δάκτυλο όσοι ανεύθυνα και εγκληματικά χρεοκόπησαν τη χώρα και τα ασφαλιστικά ταμεία, όσοι εξυπηρέτησαν το κεφάλαιο και τα συμφέροντα του σε βάρος μισθωτών, μικρομεσαίων και συνταξιούχων όλα τα προηγούμενα χρόνια. Η κυβέρνση κατέθεσε στον κοινωνικό διάλογο μια πρόταση με αρκετές αδυναμίες και σημεία που επιδέχονται κριτικής και βελτίωσης. Όποιος διαφωνεί απαιτείται να καταθέτει άμεσα μια εναλλακτική ρεαλιστική πρόταση. Όλοι οι κοινωνικοί και παραγωγικοί φορείς, οι πολιτικές δυνάμεις οφείλουν με σύναιση, σοβαρότητα, αίσθημα ευθύνης και ειλικρίνεια να καταθέσουν τις απόψεις και τις προτάσεις τους δημόσια χωρίς περιστροφές με σκοπό την εξεύρεση μιας λύσης που θα διατηρήσει όρθια την κοινωνία. Αν βέβαια η εναλλακτική πρόταση είναι όπως αυτή που με περίσσο νεοφιλελεύθερο κυνισμό εκστόμισε ο Κυριάκος Μητσοτάκης από το βήμα της βουλής στην παρθενική του ομιλία ως πρόεδρος της ΝΔ, κατά τη συζήτηση προημερησίας διάταξης για το ασφαλιστικό, ήτοι νέες μειώσεις μισθών, συντάξεων, απολύσεις, κατάργηση επικουρικών συντάξεων, υποκατάσταση της δημόσιας ασφάλισης από την ιδιωτική γίνεται απόλυτα κατανοητό πόσο βαθιά πολιτικό και ταξικό ζήτημα είναι το ασφαλιστικό. Υπάρχουν δυο εντελώς αντίθετοι δρόμοι με σαφή προσανατολισμό και πρόσημο όσο και αν κάποιοι επιχειρούν να το κρύψουν, να το καμουφλάρουν να το αποκρύψουν. Δεν είναι όλοι ίδιοι, δεν έχουν τις ίδιες ευθύνες, δεν εξυπηρετούν τα ίδια συμφέροντα, δεν κινούνται προς την ίδια κατεύθυνση.
Πηγή:
