διαβάστε και το άρθρο:
“Μα ποιος σε τύφλωσε Πολύφημε; -Ο Κανένας με τύφλωσε! Ο Κανένας”
Της Μαρίας Νοΐδου*
Πηγή: ΠΑΤΡΙΣ πρωινή εφημερίδα της Κρήτης
http://www.patris.gr/articles/203163?PHPSESSID=#.UK8zsWdVL0w
Είμαι εγώ που τόσα χρόνια δεν είχα πρόσωπο, ήμουν ένα άτομο, μια μονάδα μετρήσιμη, ελεγχόμενη. Που δούλευε και κατανάλωνε. Άτομο όπως και τ’αλλα, τα χιλιάδες, που βγάζουν τα σχολεία μας , ικανά να παπαγαλίζουν αλλά όχι να σκέπτονται, να απομνημονεύουν αλλά όχι να κρίνουν, γιατί αν κρίνω και διαμορφώσω γνώμη προσωπική θα γίνω πρόσωπο και θα’μαι επικίνδυνος για σας. Μετά ανέλαβαν τα ΜΜΕ, το life style, η κατανάλωση: Αντί του «σκέπτομαι άρα υπάρχω», « καταναλώνω άρα υπάρχω», και μόνο η ποσότητα μετράει, όλα τα άτομα ίδια, διαφοροποιούμαστε από το συνδυασμό του jean με το T- shirt, τηλεπαιχνίδια με βουβές ξανθιές γλάστρες, ή, ξεφτίλισμα όσων θυμάτων βγάζουν τα «προσωπικά» τους στην Ανίτα Πάνια.
Ως εδώ καλά. Μετά όμως ήρθε η κρίση σας, που ανάθεμα με αν ξέρετε κι αν ελέγχετε, ήρθε το χρέος σας και μου τα χρεώσατε έμενα. Εγώ είχα χρέος να ξεχρεώσω το χρέος σας, γιατί ήμουν άτομο, και μόνος και να και οι ενοχές (μαζί τα φάγαμε) και να το σοκ και το δέος (χρεοκοπία, καταστροφή!) και να και οι εκβιασμοί, κι άπειρα νούμερα τριγύρω! Να φοβάμαι, να ζαλίζομαι να μην καταλαβαίνω! Κι άρχισα να κοιτάζω τους άλλους γύρω μου, κι ήταν κι αυτοί απορημένοι κι αγωνιούσαν, και κάτι σιγοψιθύρισα με τον περιπτερά, κάτι είπαμε με τη γειτόνισσα που έξω απ το σουπερ μάρκετ περίμενε να βγάλουν τα ληγμένα, κι ένιωσα ζεστουλα, και δεν ήμουν μόνος πια…. για κοίτα τον περιπτερά, ενδιαφέρων τύπος είναι… κι η κυρά Μαρία ε;… Α! και στις παρέες! Συζητούσαμε, κι έλεγε ο καθένας τα δικά του, αλλά ακούγαμε κι ολας γιατί όλοι τη θέλουμε την ταβερνούλα να υπάρχει και κινδύνευε κι αυτή. Κι αρχίσαμε δειλά -δειλά να βλέπουμε ο ένας τον άλλο, και νιώσαμε πολλοί κι ήρθε η 5/5 πέρσι, και κατεβήκαμε στους δρόμους κι ήταν καλά, μέχρι την προβοκάτσια: Αίμα αθώων! Παγώσαμε! Φόβος κι ενοχή. ….Ε δεν ήμουν εγώ, δεν ήμασταν εμείς, τέρμα το παραμύθι! Είπα, από μέσα μου όμως. Φόβος, και πάλι τα νούμερα και η ζαλάδα, οι δέσμες μέτρων -δέσμες οπλοπολυβόλων, ο μονόδρομος, η αγωνία, η προσπάθεια για ατομική λύση (άτομα ντε!) και η ομολογημένη αποτυχία των μέτρων σας. Εμ τα’βλεπα εγώ στα μαγαζιά που έκλειναν, στους έρημους τους δρόμους! Μια απ τα ίδια η συνταγή, τα ίδια άτομα, απρόσωπα, τα κόμματα και οι θεσμοί, απρόσωπα κι αυτά, και πάνω απ όλα πίσω απ όλα οι Αγορές: Το μεγάλο απρόσωπο, έτσι σαν το Θεό, μεταφυσικό, με απεριόριστη εξουσία, με τεχνοκράτες εκτελεστές, απρόσωπα, να μην ξέρεις σε ποιον να ρίξεις την ευθύνη. Σαν την ξύλινη γλώσσα των κομμάτων και των πολιτικών, με την παθητική φωνή: «εκλάπησαν τα χρήματα των ταμείων» δεν έχει υποκείμενο, ποιος τα έκλεψε; Και τώρα τι κάνουμε; Μια από τα ίδια, η ίδια συνταγή, πολύ πιο επώδυνη αλλά και με το επόμενο βήμα: Τη δημόσια περιουσία. Και το μεθεπόμενο: Την ιδιωτική και μετά τέλος. Πήραμε ό,τι είχαμε να πάρουμε, μπορείτε να πτωχεύσετε τώρα με την ησυχία σας. Τη χώρα μας, τον δημόσιο πλούτο, κάθε τι κοινό, δικό μας. Κοψοχρονιά να το πουλήσουμε, νερό, αέρα, έδαφος και υπέδαφος, αυτά που δεν είναι δικά μας που τα κληρονομήσαμε από τους πατεράδες μας (πολλοί πεθάνανε γι αυτά), που τα δανειστήκαμε απ τα παιδιά μας (όπως λέγαμε παλιά). Και πάλι ενοχές και ψευτοδιλήμματα του τύπου « ας πάει στο καλό ο δημόσιος πλούτος, μπας και τη βγάλουμε εμείς» που σκοπεύουν ακριβώς σ’ό,τι πιο ταπεινό, σ’αυτά που καλλιεργούσαν τόσα χρόνια: στο άτομο που εναντιώνεται στην κοινωνία, που είναι μόνο του κι ανταγωνίζεται όλους τους άλλους. Στο διαίρει και βασίλευε για να μας εχουνε στο χέρι, στο μάθημα που χρόνια τώρα τα ΜΜΕ κάθε βράδυ στις 8:00 ουρλιάζουνε: οι απεργοί που μας ταλαιπωρούνε, οι τζαμπατζήδες του ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ… ..βοήθα Χριστέ μου, μη φαγωθούμε μεταξύ μας…
…και ήρθε η αφορμή, εκείνη η παραίνεση των Ισπανών νεολαίων….και σηκωθήκαμε και βρήκαμε το χιούμορ μας και βάλαμε τα ξυπνητήρια όλα στις 8:00, και βρεθήκαμε στον δικό μας χώρο, στον δημόσιο, στις πλατιές πλατείες. Κι ο φοβισμένος ανθρωπάκος του Λαζόπουλου, είπε «Αει…χασου….εεε οχι…Αει Σιχτιρ!» και πήρε ένα μικρόφωνο στο χέρι κι άρχισε να ψελλίζει σκέψεις, αγωνίες, δισταγμούς, και το συναίσθημα να ξεχειλίζει και να κοιτιόμαστε στα μάτια, και το εγώ να γίνεται εμείς. Και από άτομο έγινα πρόσωπο, είμαι ο Γιάννης, η Αφροδίτη, ο Κώστας, είμαι ακριβώς ο ΚΑΝΕΝΑΣ, αλλά όχι όπως το θέλετε εσείς, αλλά όπως το είπε ο Οδυσσέας στον Πολύφημο. Αυτός ο ΚΑΝΕΝΑΣ. ΕΜΕΙΣ, με τη χώρα μας, την ιστορία μας, τα πρόσωπα μας, τις αξίες μας, όπως το «πάντων πραγμάτων μέτρον άνθρωπος» που μπορείς και να το πεις στις μέρες μας, «οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη», τις αξίες μας λοιπόν τις πανανθρώπινες, που κρατανε απ τον Όμηρο σερί γενιές ως τον Ελύτη:
«εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις:
…..Βλέπω τη διαρκή επανάσταση φυτών και λουλουδιών»
Κι αλλού: «….Αφού κι ο ήλιος και τα κύματα είναι μια γραφή συλλαβική που την αποκρυπτογραφείς μονάχα στους καιρούς της λύπης και της εξορίας...»
Ή στο τραγούδι του «Το Τρελλοβαπορο»
«…Χρόνια μας ταξιδεύει δε βουλιάξαμε χίλιους καπεταναίους τους αλλάξαμε
Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε μπήκαμε μέσα σ’όλα και περάσαμε
Κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα».
Εμείς οι πολλοί, που δεν πουλάμε, δε χρωστάμε, δεν πληρώνουμε.
* Η Μαρία Νοΐδου είναι νηπιαγωγός
