ΠΙΜΠΡΗΜΙ

ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΘΕΟΤΟΚΑ

Πίμπρημι, ως γνωστόν, πάει να πει καίω, κατακαίω. Στην παθητική φωνή σημαίνει καίγομαι ή φλογίζομαι, είμαι στα ντουζένια μου επί το λαϊκότερον. Το ρήμα απαντάται συνήθως σύνθετο με την πρόθεση εν, οπότε και σημαίνει βάζω φωτιά σε κάτι.
Οι χρόνοι του πίμπρημι ήταν από τους εφιάλτες του Λυκείου. Ενεστώς : [εμ]πίμπρημι, Παρατατικός: [εν]επίμπρην, Μέλλων: [εμ]πρήσω, Αόριστος: [εν]έπρησα, Παρακείμενος: [εμ]πέκρηκα, Ενεστώς Μέσης: [εμ]πίπραμαι, Μέλλων Μέσης: [εμ]πρήσομαι, Μέλλων Παθητικής: [εμ]πρησθήσομαι, Αόριστος Μέσης: [εν]επρησάμην, Αόριστος Παθητικής: [εν]επρήσθην, Παρακείμενος Μέσης: [εμ]πέπρησμαι, Τετελεσμένος Μέλλων: [εν]εμπεπρήσομαι.
Δύσκολο ρήμα, που το μπερδεύαμε συνέχεια μ' εκείνο το πιπράσκω, που σημαίνει πωλώ και στον αόριστο γίνεται απεδόμην, ή το με το πρί[ζ]ω, που σημαίνει πριονίζω, ή με το νεότερο "πρήζω", διά του οποίου εκφράζαμε και τον ενθουσιασμό μας για το μάθημα των Αρχαίων Ελληνικών: "Μας τά 'πρηξαν με το πιπράσκω, το πίμπρημι και το πρί[ζ]ω".
Τον θυμήθηκα αυτόν τον εφιάλτη του Λυκείου καθώς, λίγες μέρες πριν, μέλη φοιτητικών παρατάξεων της αριστεράς και ανένταχτοι φοιτητές σταμάτησαν τη διαδικασία εκλογής αντιπρύτανη στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και, αφού έδιωξαν τους εκλέκτορες και τα μέλη των εφορευτικών επιτροπών, πήραν τις κάλπες, τις μετέφεραν στον περίβολο, άδειασαν το περιεχόμενό τους και, σύμφωνα με καταγγελίες, συμμετείχαν σ' ένα συλλογικό φροντιστήριο για το πώς κλίνεται στην πράξη το ρήμα "πίμπρημι" στην ενεργητική και στην παθητική φωνή.
Είναι αλήθεια ότι, στη σημερινή συγκυρία, είναι εύκολο να γλιστρήσουν προς τον χαβαλέ οι αντιδράσεις των φοιτητικών συλλογικοτήτων απέναντι στην εφαρμογή του λεγόμενου νέου Νόμου-πλαίσιο για τα ΑΕΙ. Αποφάσισαν λοιπόν οι εν λόγω συλλογικότητες να εκφράσουν την αντίθεσή τους στην εφαρμογή του νέου νόμου διαλύοντας τις εκλογές που θα γίνονταν για πρώτη φορά όχι με εκλέκτορες που όρισαν οι παρατάξεις αλλά με καθολική συμμετοχή των φοιτητών. Χτύπησαν δηλαδή το καινούργιο νομοθέτημα σε μια από τις ελάχιστες προβλέψεις που θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει πως δεν είναι προς την κακή κατεύθυνση.
Ξεσηκώθηκαν λοιπόν, όπως ήταν αναμενόμενο, όλοι οι συντηρητικοί του πανεπιστημίου κι έκαναν σημαία τους το ατυχές γεγονός. "Οι φοιτητοπατέρες δεν αφήνουν τους φοιτητές να εκφραστούν" ή "οι συνδικαλιστές καίνε τις κάλπες γιατί θέλουν οι ίδιοι να ορίζουν ποιος θα γίνει ο νέος αντιπρύτανης". Είμαι βέβαιος ότι σ' αυτήν τη δίκη προθέσεων δεν βλέπουν διόλου τον εαυτό τους τα μέλη των συλλογικοτήτων και οι αριστερές παρατάξεις που συμμετείχαν στη διαμαρτυρία. Το αντίθετο, θα έλεγα.
Πώς έγινε, λοιπόν, και ήρθαν ανάποδα τα πράγματα; Πώς τό 'παθαν οι φοιτητές κι ενώ τους χρώσταγαν, πάνε τώρα να τους πάρουν και το βόδι; Ένας λόγος είναι η συνήθης ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζονται θέματα πολύ σοβαρά. Υπάρχει, όμως, για το συγκεκριμένο περιστατικό, κι ένας δεύτερος λόγος πολύ πιο σημαντικός, που έμεινε κρυμμένος κάτω από το τραπέζι. Κι έχει να κάνει με τη συγκεκριμένη εκλογική διαδικασία, στο συγκεκριμένο πανεπιστήμιο και με τη συγκεκριμένη προϊστορία που έχει.
Δεν θέλω να φέρω δικαιολογίες για συμπεριφορές που τις θεωρώ απολίτικες, αστόχαστες και παιδικές εν τέλει. Θέλω απλώς να θυμίσω πως τα πράγματα δεν δημιουργήθηκαν εν κενώ. Στις πρυτανικές εκλογές του περασμένου Μαϊου ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. κατέβασαν ένα κοινό σχήμα που εν τέλει εξελέγη από τις μεγάλες φοιτητικές παρατάξεις, έπειτα μάλιστα από απίθανους τραμπουκισμούς της ΔΑΠ στις εκλογές των μεταπτυχιακών εκλεκτόρων, όπου τα δύο μεγάλα κόμματα δεν είχαν την πλειοψηφία. Στο σχήμα που κέρδισε μετείχε ως αντιπρύτανης ο κ. Παναγιώτης Ρουμελιώτης, πρώην υφυπουργός Συντονισμού, Οικονομικών, Εθνικής Οικονομίας, πρώην υπουργός Εμπορίου και πρώην υπουργός Εθνικής Οικονομίας των Κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ.
Πρώην ευρωβουλευτής, πρώην ειδικός εκπρόσωπος του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.) στη Διαδικασία Σταθερότητας στα Βαλκάνια και νυν διεθνής σύμβουλος σε ευρωπαϊκά και διεθνή οικονομικά θέματα. Ο κ. Ρουμελιώτης εξετέθη λοιπόν ως υποψήφιος για να "δέσει" η υποστήριξη της φοιτητικής παράταξης του ΠΑΣΟΚ. Την επομένη της εκλογής, διέρρευσε στο Πάντειο ότι θα παραιτηθεί διότι έχει καλύτερα πράγματα να κάνει στη ζωή του. Όπερ και έγινε. Και προκηρύχθηκαν νέες εκλογές με μοναδική υποψηφία την κα Ισμήνη Κριάρη-Κατράνη, στέλεχος της Ν.Δ., μέχρι πρότινος σύμβουλος της υπουργού κας Μ. Γιαννάκου και ειδική γραμματέα του υπουργείου Παιδείας, που έως πέρσι ασκούσε το λειτούργημα του πανεπιστημιακού ως πάρεργο "μερικής απασχόλησης" και, μετά τις φήμες περί παραίτησης του τότε νεοεκλεγέντος κ. Ρουμελιώτη, έκανε αίτηση αλλαγής του υπηρεσιακού της καθεστώτος σε πλήρους απασχόλησης ώστε, όπως αποδείχθηκε, να διαδεχθεί τον κ. Ρουμελιώτη.
Αυτό, λοιπόν, το κλίμα του χαβαλέ της εξουσίας και της απαξίωσης των θεσμών παρήγαγε και τις χαβαλεδιάρικες αντιδράσεις των φοιτητών. Κακώς, πολύ κακώς οι αριστερές φοιτητικές συλλογικότητες και παρατάξεις ενέπρησαν, όπως φημολογείται, τις κάλπες και τα ψηφοδέλτια. Όσοι όμως τους σηκώνουν το χέρι στο όνομα της σοβαρότητας και της θεσμικής τάξης, ας αναρωτηθούν ποιοι τους έδωσαν τα σπίρτα για να παίζουν.
ΠΗΓΗ: Εφημ. Η ΑΥΓΗ