Ανακοίνωση του Κεντρικού Συμβουλίου της Νεολαίας Συνασπισμού
για την 34η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου
ΤΟΛΜΑΜΕ Ν’ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ…
ΤΟΛΜΑΜΕ ΝΑ ΝΙΚΑΜΕ!
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν ήταν γιορτή. Ήταν μια πρωτοφανής, σημαδιακή και εξαιρετικά κρίσιμη για την έκβαση της ιστορίας έκρηξη, που προήλθε από την άρνηση ενός δυναμικού κομματιού της νεολαίας να παραμείνει παθητικός θεατής μιας ζωής και μιας παιδείας χωρίς ελευθερία, χωρίς δημοκρατία, χωρίς δικαιώματα.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν σημάδεψε την ιστορία μονάχα επειδή έδωσε το έναυσμα για μια πιο καθολική αντίδραση ενάντια στη στρατιωτική δικτατορία. Είναι ιστορικής σημασίας γιατί έβγαλε την ελληνική κοινωνία από τη σιωπή της, την ιδιώτευση και την απάθεια. Στάθηκε απέναντι σε όλους αυτούς, τους εκφραστές της τότε «κυρίαρχης» ιδεολογίας, που επιχειρούσαν να ποινικοποιήσουν όχι μόνο τους κοινωνικούς αγώνες και την Αριστερά, αλλά και ολόκληρο το πλαίσιο αρχών και αξιών της δημοκρατίας.
Κάτι τέτοιο –εντός των διαφορετικών από τότε, σημερινών συνθηκών- πάλεψε και κατάφερε να κερδίσει το πανεκπαιδευτικό κίνημα που ζήσαμε τα τελευταία δύο χρόνια. Απέναντι σε κάθε προσπάθεια ποινικοποίησης του αγώνα και καταστολής, απάντησε με ακόμα πιο μαζικές, ακόμα πιο δυναμικές και αποφασιστικές κινητοποιήσεις. Το κυριότερο: Κατάφερε να νικήσει! Ανάγκασε τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ να πάρουν τα χέρια τους (χωρίς, βέβαια, να πάρουν το μυαλό τους) από τη Συνταγματική Αναθεώρηση (με επίκεντρο το Άρθρο 16). Ανάγκασε την Κυβέρνηση να ψάχνει απελπισμένα συμμάχους για να νομιμοποιήσει στα πανεπιστήμια και την κοινωνία τον εκτρωματικό νέο Νόμο-Πλαίσιο.
Ανοίξαμε, λοιπόν, το δρόμο και κάναμε τα πρώτα βήματα, πάντα σε ενωτική και ριζοσπαστική κατεύθυνση. Όμως, η νίκη της «Γενιάς του Άρθρου 16» είναι μόνο η αρχή σε μια σειρά από μάχες που πρέπει να δώσει η σπουδάζουσα νεολαία αλλά και το κίνημα νεολαίας ευρύτερα. Η νέα πραγματικότητα μας φέρνει απέναντι σε αυξημένα καθήκοντα:
- Να στηρίξουμε τους αγώνες για την υπεράσπιση του δημόσιου σχολείου, για μια εκπαίδευση απελευθερωμένη από τα δεσμά της εξεταστικής μανίας, της υποβάθμισης και της υποχρηματοδότησης.
- Να συνεχίσουμε τον αγώνα για την κατάργηση του Νόμου-Πλαίσιο στα πανεπιστήμια και για την κατάργηση των Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών (ΚΕΣ), που, σύμφωνα με τις επιλογές της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προσφέρουν πλέον «ισότιμα πτυχία» με αυτά των δημοσίων πανεπιστημίων, καταδικάζοντας τη δημόσια πανεπιστημιακή εκπαίδευση είτε να συρθεί σε μια χωρίς αρχές μάχη ανταγωνισμού, είτε να υποβαθμιστεί οριστικά.
- Να αγωνιστούμε για την υπεράσπιση της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης αποκρούοντας τα σχέδια της κυβέρνησης, του κεφαλαίου και της ΕΕ για την καταστρατήγηση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων. Να πούμε ένα μεγάλο «Όχι» στις προσπάθειες για τον διαχωρισμό παλιών και νέων εργαζομένων.
- Να εκφράσουμε νέα αιτήματα για τη νέα γενιά εργαζομένων, τη «Γενιά των 500ων ευρώ», τους «αναλώσιμους» και «ελαστικούς», τους συμβασιούχους, που βιώνουν την επισφάλεια ως γενικευμένη συνθήκη της ζωής τους, όταν είναι αναγκασμένοι/ες να δουλεύουν με ελαστικά ωράρια, χωρίς ασφάλιση και σε επικίνδυνα εργασιακά περιβάλλοντα. Να κάνουμε ξανά επίκαιρη τη σταθερή εργασία, με πλήρη ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα, με μισθούς αξιοπρέπειας κι όχι φτώχειας, με εξασφαλισμένο κι όχι εξαφανισμένο τον ελεύθερο χρόνο.
- Να δώσουμε τη μεγαλύτερη των μαχών για την υπεράσπιση του περιβάλλοντος και του δημόσιου και ελεύθερου χώρου, ιδιαίτερα τώρα, που δεν απειλούμαστε απλώς από την καταστροφή, αλλά την έχουμε βιώσει ήδη.
- Να σταθούμε απέναντι σε αυτούς που με την πολιτική τους γεννούν πολέμους, ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, κατοχές και θάνατο. Να ορθώσουμε μέτωπο στο ΝΑΤΟ, τις Κυβερνήσεις των ΗΠΑ και των «πρόθυμων» συμμάχων τους και να απαιτήσουμε τον τερματισμό της κατοχής στο Ιράκ, ένα ανεξάρτητο Παλαιστινιακό κράτος, τη διάλυση του ΝΑΤΟ.
- Να πούμε ΟΧΙ στον εθνικισμό, το ρατσισμό, το σεξισμό, την ξενοφοβία, την ακροδεξιά και όσους εκφράζουν τέτοιες αντιλήψεις στην κοινωνία και τη Βουλή ή εφαρμόζουν αντίστοιχες πολιτικές εναντίον των μεταναστών και όλων των καταπιεζόμενων κοινωνικών ομάδων.
Αυτές και άλλες πολλές είναι οι μάχες που καλούμαστε να δώσουμε. Τώρα και όχι «κάποτε». Εμείς και όχι κάποιοι άλλοι. Είναι μάχες για τη ζωή και την αξιοπρέπεια μας, την ελευθερία και τις ελευθερίες μας. Είναι καθήκον μας να υπερασπιστούμε όλα αυτά για τα οποία πάλεψαν οι γονείς μας 34 χρόνια πριν. Να τα εξασφαλίσουμε και να τα διευρύνουμε. Άλλωστε, μάθαμε, πια, πως μπορούμε και δικαιούμαστε να τολμάμε.
Μπορούμε και δικαιούμαστε να αγωνιζόμαστε.
Μπορούμε και δικαιούμαστε να νικάμε!
