Κινήσαμε πάλι για μακρινά ταξίδια.
Κι ας φτάσαμε μόλις χθες στο λιμάνι
που τ’ ονομάζουν:
π ρ α γ μ α τ ι κ ό τ η τ α…
Οι δρόμοι που σπάραξαν τα όνειρά μας
και την ανεμελιά της νιότης μας,
αχόρταγοι.
Καρτερούν να επαναλάβουν το άλεσμα
όσων περισώσαμε…
Οι φίλοι χάθηκαν, για πάντα μας τονίζουν…
Εκείνα τα πικρά τους μάτια μόνο θυμάμαι.
Και που χρόνος να κάνουμε καινούριους.
Ονειροπόλους μας ονόμασαν άνθρωποι,
που γεννιούνται, ζουν και πεθαίνουν,
μακριά από τους βόγγους των κυμάτων.
Όμως εμείς,
κάθε στιγμή θα ξεκινούμε για μακρινά ταξίδια.
Μ’ ένα λουλούδι στα μαλλιά
κι ένα βιβλίο ανοιγμένο στην πρώτη σελίδα.
Και θ’ αγαπούμε την πραγματικότητά μας,
όπως εκείνοι τα πάθη της ασήμαντης παρουσίας τους.
Φτάνει να μείνουμε πάντα ονειροπόλοι!!!
Άρης Ταστάνης
