και μάλιστα καλά εδώ και αρκετόν καιρό, έρχονται απ' την Αριστερά, που μέλημά της έχει την προσπάθεια να κάνει κάτι, ώστε να βελτιώσει τη ζωή των ανθρώπων της εργασίας, των παραγωγών, των επιστημόνων, των νέων, των γυναικών.
Μάλιστα, μια Αριστερά που φαίνεται να υπερβαίνει τον κακομαθημένον τρόπο με τον οποίον την προσεγγίζουν, κατά το μέγα μέρος τους, τα ΜΜΕ, υπερφαλαγγίζοντας τα γνωστά στερεότυπα της μιντιοκρατίας, με την απλή μέθοδο της αλήθειας στα λόγια και τις πράξεις, με έναν λόγον καίριον που είναι ο εαυτός του.
Ο κ. Αλέκος Αλαβάνος, ένας βαθειά μορφωμένος μαρξιστής, ένας άνθρωπος του κόσμου -μετά τη θητεία του στο Ευρωκοινοβούλιο- ένας διεθνιστής που αγαπάει τον λαό και την πατρίδα, ένας ευγενικός άνθρωπος με άψογη προσωπική ζωή, έφερε στον δημόσιο βίο με τις τολμηρές και ρηξικέλευθες επιλογές του τη νέα γενιά - στο προσκήνιο...
Τριαντάρηδες, όπως ο κ. Τσίπρας που, ώς τώρα βρίσκονταν στο κέντρο των πολιτικάντικων υποσχέσεων, αλλά στα απόσκια τής σκληρής πραγματικότητας, βλέπουν έναν δικόν τους άνθρωπο να τους μιλάει, όχι με έναν λόγο πιασάρικο για να τους ψαρέψει ή να τους δουλέψει, αλλά με έναν λόγο μεστό, μυαλωμένον, που αναζητά λύσεις και προτείνει προοπτικές.
*****
Ο κ. Τσίπρας δεν είναι χθεσινός, ούτε δημιούργημα των ΜΜΕ. Πολύ περισσότερο δεν είναι πελάτης των ΜΜΕ, όπως όχι λίγοι δυστυχώς αριστεροί απ' αυτόν τον χώρο, που τραυμάτισαν στο παρελθόν με τα καμώματά τους, και την εικόνα της Αριστεράς στον κόσμο, και την πολιτική της προσπάθεια.
Αντιθέτως, ο κ. Τσίπρας είναι στο κίνημα και στους αγώνες από μαθητής, έχει δουλέψει, αφού μορφώθηκε, ως μηχανικός κι έχει τρέξει πολύ. (Εδώ να κάνω μια παρένθεση για να πω ότι, πιτσιρικάς ακόμα, ερχόταν μέσα στις νύχτες στα «ΝΕΑ», όπου εργαζόμουν τότε, για να πάρει σκίτσο για την «ΕΝΕΔΡΑ», το περιοδικό της νεολαίας του ΣΥΝ, πάντα με το χαμόγελο, πάντα φιλοπερίεργος, ένας νέος με γνώσεις, πολιτική σκέψη και θεμέλια).
Ο κ. Αλέκος Αλαβάνος και ο κ. Αλέξης Τσίπρας αποτελούν ένα εξαιρετικό κι ελπιδοφόρο δίδυμο στην ηγεσία του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο μάλιστα κατά συγκυρίαν συναρμονίζεται με ανάλογα σχήματα στις ηγεσίες κι άλλων αριστερών ευρωπαϊκών κομμάτων, που από μικρά διευρύνουν τώρα την απήχησή τους στις κοινωνίες τους, όπως στη Γερμανία.
Ο Συνασπισμός έκαμε ένα Συνέδριο υπόδειγμα: με συζήτηση για τις πολιτικές του και την τακτική του, σε κλίμα συντροφικότητας, χωρίς πικρίες (πόσο μάλλον κατινιές, σαν αυτές μεταξύ Γεωργακικών - Βενιζελικών) - και, με πρόταγμα πλέον τη διαμόρφωση μιας στρατηγικής με κυβερνητικές φιλοδοξίες προς όφελος του ελληνικού λαού και όλων όσοι κατοικούν στη χώρα. Είναι μάλιστα ευχής έργον ότι
η πολιτική ηγεσία του ΣΥΝ δεν φαίνεται να πέφτει σε παγκαλιές κι άλλες παγίδες τέτοιου μίζερου ήθους. Η προοπτική που ανοίγεται τώρα από τον ΣΥΡΙΖΑ για τη συσσωμάτωση μιας Αριστεράς ικανής να προτείνει λύσεις, θέσεις, πρόγραμμα συμμαχιών πάνω σε αρχές, να έχει δηλαδή κυβερνητικούς στόχους
αφορά όλο τον κόσμο της Αριστεράς, τους αριστερούς στο ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ και τη βάση του, όσον επίσης αφορά και τους λαϊκούς ανθρώπους που ψηφίζουν δεξιά και χαΐρι δεν βλέπουν.
Ενας νέος άνθρωπος που ξεκινά σήμερα τη ζωή του έχει μπροστά του ορίζοντες σκοτεινούς. Καλείται με 600-700 ευρώ στα τριάντα του και τα τριάντα πέντε του να κάνει οικογένεια, παιδιά, να τα αναθρέψει και να τα σπουδάσει - τρόμος!
*****
Η Αριστερά έχει μακρά ιστορία και, ως εκ της ανήσυχης φύσης της, πολλές διαφορές στο εσωτερικό της. Κανείς δεν ζητά να αρθούν αυτές οι διαφορές - «ας μπουν στο ψυγείο και σε είκοσι χρόνια τις ξαναβγάζουμε», όπως λένε και οι Γερμανοί αριστεροί, «αν έως τότε δεν τις έχουμε ξεπεράσει». Υπάρχουν όμως
δέκα-είκοσι βασικά θέματα, στα οποία και η Αριστερά και οι σύμμαχοι της Αριστεράς μπορούν να συμφωνήσουν σε μια κοινή βάση. Οπως η εκπαίδευση, η ασφάλιση, το περιβάλλον, η έρευνα, το φορολογικό σύστημα, η ενέργεια -σε αυτά τα θέματα μπορεί να συντεθεί ένα μίνιμουμ κοινό πρόγραμμα και να τεθεί υπ' όψιν του λαού στα χρόνια που έρχονται. Οπως απέδειξαν οι εξελίξεις σε αρκετές χώρες της Λατινικής Αμερικής, η απόσταση από την αριστερή παρέμβαση σε απλά και πολύπλοκα προβλήματα της καθημερινότητας (στις γειτονιές, στους τόπους δουλειάς, στην ενημέρωση) έως την κυβερνητική εξουσία δεν είναι χαώδης και πάντως μπορεί να χτιστεί με καθημερινή επιμονή, πειστικό όραμα και ρεαλιστικά αποτελέσματα. Ουδείς αριστερός περισσεύει απ' αυτή την προσπάθεια και καιρός είναι από την ιστορία μας να αξιοποιήσουμε το χρήσιμο, ξεπερνώντας πικρίες, αγκυλώσεις, μαξιμαλισμούς και αυταπάτες...
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 12.ΙΙ.2008 stathis@enet.gr
