ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ (26/9) : ΠΕΤΥΧΗΜΕΝΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ ΚΑΙ ΑΦΕΤΗΡΙΑ ΚΛΙΜΑΚΩΣΗΣ!
ΠΡΩΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ
Η πανελλαδική πανεργατική απεργία στις 26 Σεπτεμβρίου είχε σημαντική επιτυχία και οι απεργιακές συγκεντρώσεις, που διοργανώθηκαν σε όλη τη χώρα, ήταν ιδιαίτερα μαζικές και μαχητικές. Η μαζικότητα μάλιστα στις εκτός Αττικής περιοχές της χώρας μας, κατά κοινή ομολογία, έφτασε ή και ξεπέρασε σε πολλές πόλεις και την κινητοποίηση – ορόσημο κατά του μνημονίου στις 5/5/2010.
Η κινητοποίηση αυτή μπορεί και πρέπει να αποτελέσει την αφετηρία και το άνοιγμα ενός νέου κύκλου αγωνιστικών κινητοποιήσεων, που κάτω από ορισμένες κινηματικές και πολιτικές προϋποθέσεις μπορεί να είναι νικηφόρες και να οδηγήσουν στην απόκρουση του νέου πακέτου αντικοινωνικών μέτρων, στην ανατροπή των μνημονίων και της κυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ, που συνεχίζει να τα εφαρμόζει.
Στους απεργούς και διαδηλωτές ήταν διάχυτη η οργή και αγανάκτηση λόγω της προεκλογικής εξαπάτησής τους από τα τρία κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση, που, ενώ είχαν υποσχεθεί επαναδιαπραγμάτευση των μνημονίων, συνεχίζουν με ακόμα πιο σκληρό τρόπο την εφαρμογή τους οδηγώντας το λαό σε ακόμα μεγαλύτερη οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση, στην παρατεταμένη ανεργία και στη φτώχια.
Τη σφραγίδα τους στην απεργία και στις απεργιακές συγκεντρώσεις έβαλαν κατά κύριο λόγο οι εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα, με τις ομοσπονδίες των καθηγητών, των νοσοκομειακών, των εργαζομένων στην τοπική αυτοδιοίκηση και τα συνδικάτα των υπό ιδιωτικοποίηση δημόσιων επιχειρήσεων (ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΕΛΒΟ, ΤΤ κλπ) να έχουν την πιο μαζική και μαχητική συμμετοχή.
Σημαντική ήταν και η συμμετοχή των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα, ιδιαίτερα στις εκτός Αττικής περιοχές, αλλά και στην Αθήνα κυρίως από χώρους με πρωτοβάθμια σωματεία που ιδρύθηκαν πρόσφατα, καθώς και επισφαλών εργαζομένων και συνταξιούχων.
Σημαντικό ποιοτικό στοιχείο της κινητοποίησης, από την σκοπιά κοινωνικών συμμαχιών της εργατικής τάξης, ήταν η συμμετοχή των μικρομεσαίων επαγγελματοβιοτεχνών μετά από καλέσματα των ΓΣΕΒΕΕ και ΕΣΕΕ, επιστημόνων μέσω ΤΕΕ, φαρμακευτικών και δικηγορικών συλλόγων, καθώς και καλλιτεχνών μέσω της ΠΟΘΑ. Μαζική επίσης συμμετοχή είχαν οι συνελεύσεις των γειτονιών και άλλα κοινωνικά κινήματα (δεν πληρώνω, δίκτυα αλληλεγγύης κλπ).
Αυτή καθαυτή η πολύμορφη συμμετοχή στην πανελλαδική πανεργατική κινητοποίηση βοηθάει σημαντικά το εργατικό κίνημα να διαμορφώσει ένα ευρύτερο κοινωνικό μέτωπο για να μπορέσει να ακυρώσει την προσπάθεια της κυβέρνησης και των κυρίαρχων ΜΜΕ να χρησιμοποιούν το όπλο του κοινωνικού αυτοματισμού για να διαιρούν το λαό και να περνούν πιο εύκολα τις πολιτικές τους.
Στα ποιοτικά χαρακτηριστικά της πανεργατικής απεργιακής κινητοποίησης, εκτός από τη μαζικότητα και τη μαχητικότητα των συμμετεχόντων, πρέπει να σημειώσουμε την πολιτικοποίηση των συνθημάτων και στόχων, όπου κυριαρχούσαν αφενός τα αιτήματα να φύγει η κυβέρνηση και η τρόικα, να διαγραφεί το δημόσιο χρέος, να μην πληρωθούν τα χαράτσια και αφετέρου η διάχυτη επιθυμία για εργατική ενότητα και για κλιμάκωση των αγώνων.
Ταυτόχρονα η πανεργατική κινητοποίηση ανέδειξε την ανάγκη να γίνει πιο συστηματική και επίμονη συνδικαλιστική και πολιτική δουλειά στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα για να σπάσει η τρομοκρατία των εργοδοτών και για να πειστούν να συμμετέχουν πιο μαζικά στις κινητοποιήσεις. Επίσης προκύπτει η ανάγκη για ακόμα πιο αποφασιστική στήριξη των ανέργων και για ουσιαστική συμβολή του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και της Αριστεράς για συγκρότηση και ανάπτυξη κινήματος ανέργων στη χώρα μας και για συμπόρευση και συμμετοχή τους στους εργατικούς αγώνες.
Επίσης σημαντικό πρόβλημα ανακύπτει από τη συνέχιση και στη νέα φάση των κοινωνικών αγώνων ξεχωριστών συγκεντρώσεων από την ηγεσία ενός τμήματος του λαϊκού κινήματος και της Αριστεράς (ΠΑΜΕ, ΚΚΕ). Τα προβλήματα αυτά μαζί με την ανάγκη ακόμα πιο έντονης πολιτικοποίησης και κλιμάκωσης των εργατικών αγώνων πρέπει να αντιμετωπιστούν με αποφασιστικότητα και ενωτικό πνεύμα το δυνατόν γρηγορότερο, ώστε οι αγώνες να είναι και αποτελεσματικοί και νικηφόροι.
Παρά τα προβλήματα αυτά στην ανάπτυξη των αγώνων, η πανελλαδική απεργία με την μαζικότητα και τη μαχητικότητά της έστειλε πολλαπλά μηνύματα προς την κυβέρνηση και την τρόικα, ότι οι εργαζόμενοι δεν αντέχουν και δεν ανέχονται πια τις αντεργατικές πολιτικές τους, αλλά και προς τις ηγεσίες των συνδικάτων να εγκαταλείψουν την συμβιβαστική πρακτική τους, να επιδείξουν σταθερότητα και συνέπεια στην υπεράσπιση των εργατικών συμφερόντων και να κλιμακώσουν τους αγώνες.
Ταυτόχρονα η πανεργατική κινητοποίηση εξέπεμψε μήνυμα αντίστασης σε όλη την Ευρώπη και άπλωσε την κόκκινη κλωστή συντονισμού με τους μεγάλους λαϊκούς αγώνες, που αναπτύσσονται αυτές της ημέρες στην Πορτογαλία και στην Ισπανία.
Τα εργατικά συνδικάτα δεν έχουν καμιά άλλη επιλογή παρά να συνεχίσουν, να κλιμακώσουν και να πολιτικοποιήσουν τους αγώνες τους μέχρι την τελική νίκη, δηλαδή απόκρουση του νέου αντεργατικού πακέτου μέτρων και την ανατροπή της κυβέρνησης, της τρόικας και των πολιτικών τους. Οι εργαζόμενοι έτσι κι αλλιώς θα ξανακατέβουν στο δρόμο και είναι σίγουρο ότι θα βρεθούν φορείς που θα τους καλέσουν, εάν αυτό δεν το κάνουν τα συνδικάτα, που σε μία τέτοια περίπτωση θα περιθωριοποιηθούν.
Για να είναι όμως οι εργατικοί αγώνες αποτελεσματικοί και νικηφόροι δεν αρκεί το σπάσιμο του φόβου των εργαζομένων ότι μπορούν να πάθουν χειρότερα, που ήδη σε ένα μεγάλο βαθμό με τη συμμετοχή τους στις κινητοποιήσεις έχει συντελεστεί, ούτε μόνο η αλλαγή των συσχετισμών στο εσωτερικό του υπέρ των δυνάμεων του αγωνιστικού ταξικού συνδικαλισμού. Επίσης όσο κι αν το εργατικό κίνημα κλιμακώσει τους αγώνες του και πολιτικοποιήσει τους στόχους του, αυτό δεν φτάνει για την μεγάλη κοινωνική και πολιτική ανατροπή. Χρειάζεται κάτι περισσότερο.
Αυτό που χρειάζεται είναι η συγκρότηση ενός παλλαϊκού κοινωνικού και πολιτικού μετώπου με πυρήνα του τις συνεργαζόμενες δυνάμεις της Αριστεράς και κοινό ριζοσπαστικό πρόγραμμα, που θα εκφράζει σε πολιτικό επίπεδο αυτό που ήδη συντελείται στην κοινωνία και θα μπορεί να δώσει ελπίδα και προοπτική στα λαϊκά στρώματα ότι μπορεί να υπάρξει άλλος δρόμος απ” αυτόν της κυβέρνησης, της τρόικας και του αστικού πολιτικού κατεστημένου.
Οι δυνάμεις της Αριστεράς πρέπει πλέον να κινηθούν με σοβαρότητα και συνέπεια σ” αυτή την ενωτική κατεύθυνση, ΤΩΡΑ, πριν χαθούν όλες οι κοινωνικές και δημοκρατικές κατακτήσεις. Αλλιώς η ιστορία και οι μελλοντικές γενιές θα είναι αμείλικτες και μαζί τους.
