Για να μη χαθεί το όνειρο!

Όταν στις αρχές του 2008 ο ΣΥΝ έφερνε την ανατροπή στο πολιτικό σκηνικό με την εκλογή του σύντροφου Αλέξη Τσίπρα στη θέση του προέδρου του κόμματος, κανένας από εμάς, τα απλά τουλάχιστον μέλη του ΣΥΝ, δεν μπορούσε να φανταστεί τι θα επακολουθούσε 2,5 χρόνια μετά.

Οι ελπίδες για μια αριστερά στον πυρήνα διακυβέρνησης της χώρας, για τους νέους στο επίκεντρο της πολιτικής σκηνής, για το ηγετικό δίδυμο που με περηφάνια κάποιοι από εμάς προβάλαμε ως αντίδοτο στη νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα, η θέση μας στα γεγονότα του Δεκέμβρη δίπλα στους νέους, ξαφνικά ήρθαν κι έγιναν διαβρωτικό υγρό σε σκουριασμένες σιδεριές...

Λίγες ημέρες μετά τις ευρωεκλογές, που ψηφίσαμε με μάτια και αυτιά κλειστά, μάθαμε από πρώτο χέρι ότι όλα αυτά ήταν φούσκα.

Τα δημοσκοπικά μέχρι τότε ευρήματα, φαντασία των αισιόδοξων, η διακυβέρνηση με πυρήνα την αριστερά και η περίφημη ενότητα, που με παρρησία διαλαλούσαν όλοι οι ιθύνοντες του κόμματος, παραπέμπουν σε τραγωδία σαιξπηρική!

Η πλειοψηφία της ηγεσίας του κόμματος "σάρωσε" στο Διαρκές Συνέδριο παίρνοντας ποσοστά επιβεβαίωσης 80%. Αυτό ήταν! Πιάσαμε τον ταύρο από τα κέρατα...

Οι ανανεωτικοί στα κεραμίδια σαν γάτες γεναριάτικες να διαμαρτύρονται για ποδηγετήσεις και στρεβλώσεις πολιτικές, ο σύντροφος Αλέξης Τσίπρας, αμήχανος και σαστισμένος όπως αποδεικνύεται τώρα, και ο σύντροφος Αλέκος Αλαβάνος, από τα μετερίζια του ΣΥΡΙΖΑ να παρακολουθεί τα γεγονότα όπως ο γέρος ναυτικός του Χέμινγουεϊ.

Και στη μέση όλων αυτών η κομματική βάση -οι πολιτικές κινήσεις- οι χιλιάδες αγωνιστές που βρέθηκαν δίπλα μας στους κοινωνικούς αγώνες, να τρέχουν να σώσουν τον Υμηττό από τους αυτοκινητόδρομους. Να γκρεμίζουν τα κάγκελα στην παραλία του Ελληνικού, να παλεύουν για να γίνει ο χώρος του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού πάρκο υψηλού πρασίνου, να φωνάζουν για τους μετανάστες, για τους αδύναμους, για τους ανθρώπους χωρίς φωνή.

Κι όλοι αυτοί να λοιδωρούνται!

Για ν' αποδείξουμε τι;

Ότι για άλλη μια φορά προδοθήκαμε;

Για άλλη μια φορά από τον ίδιο μας τον εαυτό;

Πρόθεσή μας δεν είναι να αναλύσουμε το αίτιο αυτής της καταστροφής. Αυτά τα αφήνουμε για τους "σοφούς" του κόμματος. Πρόθεσή μας είναι να φωνάξουμε μέσα απ' αυτές τις γραμμές τον πόνο, την αγωνία, την απογοήτευση που νιώθουμε όλοι εμείς, τα απλά μέλη του κόμματος, για ΟΛΟΥΣ ΕΣΑΣ, τους "σοφούς γέροντες", αλλά και τους νέους της πολιτικής ηγεσίας.

Σταματήστε να τρώτε τις σάρκες ο ένας του άλλου. Η αριστερά δεν είναι το μουσικό παιχνίδι που όποιος προλάβει κάθεται στην καρέκλα. Η αριστερά είναι η ιδέα για ένα καλύτερο αύριο για μας και τα παιδιά μας. Ο κόσμος περιμένει ακόμη από εμάς...

Ακούστε τον κόσμο που σας μιλάει με μάτια και αυτιά πραγματικά ανοιχτά. Μη μας ρημάζετε το όνειρο. Αφήστε μας να ελπίζουμε. Κι αν δεν μπορείτε, να πάτε σπίτι σας. Πάντα θα βρίσκονται κάποιοι που θα μπορούν να βλέπουν και ναι, ν' ακούν τα πράγματα καλύτερα από εσάς.

Πάντως εμείς θα μείνουμε εδώ!

Στους δρόμους, στα βουνά, στις παραλίες, στα κινήματα. Με εσάς ή και χωρίς εσάς.

Γιατί η αριστερά είναι ΕΛΠΙΔΑ και η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ!
Γιατί αν πεθάνει η ΕΛΠΙΔΑ, πεθαίνει και η ζωή!



Σπαταλά Άννα: Γραμματέας Π.Κ. Ελληνικού

Μπίθαρης Σάκης: Γραμματέας Π.Κ. Αργυρούπολης

Ταστάνης Τάσος: Γραμματέας Π.Κ. Γλυφάδας