Θέλει μαγκιά για να προκαλείς το πολιτικό κόστος

Παικος Β.
Εφημερίδα Η ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, Ημερομηνία δημοσίευσης: 31/05/2009
Θα μπορούσε ο ΣΥΡΙΖΑ, τότε που έπιανε τα 17άρια και τα 18άρια στις δημοσκοπήσεις, να επιχειρήσει να κεφαλαιοποιήσει το έχει του. Δεν ξέρω αν θα τα κατάφερνε, θα μπορούσε όμως να το προσπαθήσει. Όπως θα 'κανε άλλωστε στη θέση του κάθε συμβατική πολιτική δύναμη. Θα μπορούσε ας πούμε να στρογγυλέψει την πολιτική του, να λειάνει τις γραμμές του, να γίνει πολυσυλλεκτικότερος. Να αρέσει στους πολλούς. Ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να μην το κάνει. Παρά τις πολλές και πιεστικές περί του αντιθέτου εισηγήσεις. Εισηγήσεις από άσπονδους αλλά κι από ειλικρινείς φίλους του. Επέλεξε να μην αλλοιώσει τη φυσιογνωμία του. Ξέροντας, προφανώς, ότι θα κληθεί να πληρώσει το κόστος...
Αν απαιτεί κάτι πάνω απ' όλα ο πολίτης από τις πολιτικές δυνάμεις, είναι να μην λογαριάζουν το λεγόμενο πολιτικό κόστος. Ιστορικά και επί παντός. Είναι άραγε ειλικρινής ο πολίτης ως προς αυτή του την απαίτηση; Όχι πάντα κι όχι απολύτως. Δεδομένου ότι είναι ο ίδιος που στέλνει τον λογαριασμό στα κόμματα με βαριές συνήθως εγγραφές στη στήλη "χρεώσεις".
Όμως το χρέος των πολιτικών δυνάμεων παραμένει. Ανεξαρτήτως συνεπειών. Ε, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ στάθηκε συνεπής απέναντι σ' αυτό το χρέος. Ιδιαίτερα πάνω σε δύο ζητήματα που αποτέλεσαν δοκιμασία σκληρή για τη συνέπειά του. Και, κατά πάσαν εκτίμηση, σημεία αιχμής για την εξέλιξη της επιρροής του. Πρόκειται για τη δεκεμβριανή εξέγερση της ελληνικής νεολαίας και για το γήπεδο του Παναθηναϊκού.
Πολλοί αποδίδουν τη δημοσκοπική του κάμψη στην όχι "καθώς πρέπει" συμπεριφορά του πάνω σ' αυτά τα δύο ζητήματα. Και μάλλον δεν έχουν άδικο. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήριζε "εξέγερση" τον ξεσηκωμό των νέων τον περασμένο Δεκέμβρη, δεχόταν τις κατάρες πολιτευομένων και τηλεσχολιαστών. Όταν επιχειρούσε να διαβάσει σε βάθος τα αίτια της οργής της ελληνικής νεολαίας, ταξινομήθηκε από τους καλοθελητές στην κατηγορία των κουκουλοφόρων. Ή, στην καλύτερη περίπτωση, των προστατών τους.
Όταν με κατηγορηματικότητα και σαφήνεια προέβαλε τις πάγιες αρχές του κατά της χρήσης βίας στους πολιτικούς αγώνες, κατηγγέλλετο επειδή δεν υπογράφει "πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων" και "δηλώσεις μετανοίας" με τις διατυπώσεις ακριβώς που επιθυμούσαν ο Παυλόπουλος, ο Πάγκαλος, η Παπαρήγα, ο Καραμανλής και ο Πρετεντέρης.
Τι κι αν οι απόψεις που τότε υποστήριξε ο ΣΥΡΙΖΑ δικαιώθηκαν καθ' όλη τη γραμμή; Τι κι αν το σύνολο σχεδόν των αναλυτών προσχώρησε σ' εκείνες τις απόψεις σε κείμενα που τότε κι ακόμη γράφονται; Τι κι αν ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας χαρακτήρισε, προ μηνός από τη Φινλανδία, "ελπιδοφόρα εξέγερση οργής" το δεκεμβριανό κίνημα των νέων; Τώρα είναι όλα καλά και, προπάντων, εύκολα. Τότε, πάνω στην κάψα, ήθελε κότσια, ήθελε πολιτική μαγκιά για να τα πει κανείς. Και ο ΣΥΡΙΖΑ έδειξε πως την έχει τη μαγκιά...
Στις καλές παραδόσεις της σύγχρονης αριστεράς
Δεν είναι πολύ συνηθισμένο και, σίγουρα, δεν είναι ανώδυνο για κάποιον πολιτικό αρχηγό να βλέπει να σηκώνονται πανό εναντίον του σε ποδοσφαιρικά γήπεδα. Δεν είναι πολύ συνηθισμένο και, σίγουρα, δεν είναι ανώδυνο για το όποιο κόμμα να βλέπει "αγανακτισμένους" να περικυκλώνουν τα γραφεία του. Έχουμε δει κι αν έχουμε δει περιπτώσεις όπου πολιτευόμενοι της εξουσίας έφτιαξαν ειδικούς νόμους, καταφανώς ζημιογόνους για το κοινωνικό σύνολο, προκειμένου να κολακεύσουν οπαδικά αισθήματα στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και την επαρχία. Και δεν είναι ασφαλώς εύκολο ούτε ανώδυνο για έναν πολιτικό αρχηγό να καταγγέλλεται επί μήνες από δημάρχους, από υπουργούς, από επικεφαλής δημοτικών παρατάξεων κι από "πολυμετοχικούς" ότι σαμποτάρει και στην πράξη ακυρώνει την κατασκευή του γηπέδου του Παναθηναϊκού.
Δεν είναι εύκολο, όμως ο Τσίπρας και ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ άντεξαν. Όχι απλώς αποδεχόμενοι, αλλά κυριολεκτικά προκαλώντας το πολιτικό κόστος. Σήμερα δικαιώθηκαν απολύτως. Όμως ποιος το ξέρει και ποιος το μετράει; Ποιος αποτιμά πολιτικά το γεγονός ότι, καθώς όλα δείχνουν, το γήπεδο θα γίνει χωρίς τον Βωβό καπέλο; Κι ότι αυτό ως κοινωνία το χρωστάμε στον Τσίπρα, στον ΣΥΝ, στον ΣΥΡΙΖΑ και στους ευαίσθητους πολίτες που τότε αντέδρασαν;
Τότε, στις δύσκολες στιγμές, ήθελε κότσια, ήθελε πολιτική μαγκιά για να τα πει έτσι κανείς. Και ο ΣΥΡΙΖΑ έδειξε πως την έχει τη μαγκιά...
Καμιά συμβατική πολιτική δύναμη δεν θα συμπεριφερόταν μ' αυτόν τον τρόπο σε ανάλογες προκλήσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ το τόλμησε ακριβώς επειδή διεκδικεί τον χαρακτήρα του αντισυμβατικού. Πρόκειται εξάλλου για την ιστορική ειδοποιό διαφορά της σύγχρονης αριστεράς. Και των θεωρούμενων ως πολιτικών προπατόρων του σημερινου ΣΥΝ. Αρκεί να κάτσει κανείς και ν' αναμετρήσει για πόσα πλήρωσαν βαρύ κόστος και σε πόσα εκ των υστέρων δικαιώθηκαν το ΚΚΕ εσωτερικού κι ο Λεωνίδας Κυρκος. Και θα καταλάβει...
Είναι αρκετοί όσοι σήμερα, με καλή προαίρεση οι περισσότεροι, παραπονούνται επειδή η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ χτύπησε τη γροθιά στο μαχαίρι τότε. Επειδή δε λογιάριασε το πολιτικό κόστος. Επειδή το πληρώνει στις δημοσκοπήσεις, επειδή μπορεί να το πληρώσει και στην κάλπη. Ε, λοιπόν, ο κόσμος της σύγχρονης αριστεράς, που ως τέτοιος δεν μπορεί να σκέφτεται πολιτικάντικα, είναι υπερήφανος γι' αυτό ακριβώς. Επειδή ο πολιτικός χώρος αναφοράς του, μη λογαριάζοντας το πολιτικό κόστος, χτύπησε τη γροθιά στο μαχαίρι. Κι ας μάτωσε...