Kαι η παλιά τους τέχνη κλάμα είναι ο χαιρέκακος τίτλος του "Ριζοσπάστη" σε σχόλιο του "Έθνους", το οποίο παραθέτει αυτούσιο: «Το ερώτημα είναι αν θα διαψευστούν εκείνοι που προβλέπουν ότι οι ψηφοφόροι θα βάλουν τον ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή όχι επειδή πείθονται από την πολιτική παρουσία του Τσίπρα και των συντρόφων του, αλλά επειδή τους λυπούνται. Και αν συμβεί αυτό δεν μπορεί παρά να διερωτηθεί κανείς ποιο είναι το μέλλον ενός κόμματος που δεν στηρίζεται στην εμπιστοσύνη των πολιτών αλλά στον οίκτο τους».
Είδατε τι μαθαίνει ο άνθρωπος από εφημερίδες της μπουρζουαζίας που τις αντιγράφει η εφημερίδα του προλεταριάτου; Λυπούνται το καημένο το παιδί και τους συντρόφους του οι ψηφοφόροι. Αλλά δεν πρέπει… Διότι τι να κάνει ένα κόμμα με τον οίκτο στη θέση της εμπιστοσύνης; Κι από κοντά η έντυπη καρικατούρα της Ίσκρα όχι μόνο να υιοθετεί τις σκόπιμες βλακείες των εργολάβων που καταριέται, αλλά και να προσθέτει τη δική της βλακεία - με ταξικό βέβαια περιεχόμενο: Αυτοί; Παλιά τους τέχνη είναι το κλάμα!
Και καλά, το "Έθνος" τη δουλειά του κάνει. Με ξύλινα γράμματα διακηρύσσει ότι η αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ περνάει από την εξαφάνιση του ΣΥΡΙΖΑ. Οι άλλοι, όμως, γιατί χαίρονται και χαμογελούν, πατέρα; Γιατί τους άρεσε τόσο η πράσινη σαλάτα περί οίκτου; Επιδιώκουν να πέσουν οι οικτιρόμενοι στα γόνατα και να εκλιπαρήσουν «έλεος, δεν αντέχεται τόση πολιτική στραβομάρα και τόση κομματική εμπάθεια»; Ή να θυμίσουν στους γραμματείς και τους φαρισαίους ότι η ταξική, η κομμουνιστική, η αριστερή περηφάνια δεν είναι δικό τους προνόμιο;
Μπορεί να πολεμά κανείς όσο θέλει απόψεις του Φιλίνη, του Γλέζου, του Μπενά, του Κύρκου, της Βαλαβάνη, του Αλαβάνου, του Λαφαζάνη, του Τσίπρα, χιλιάδων επώνυμων και ανώνυμων. Αλλά πώς μπορεί να κάνει γαργάρα το ήθος; Να ξεχνάει ότι η αλήθεια είναι πάντοτε επαναστατική; Ότι υπάρχουν οι εκτός Περισσού αριστεροί και κομμουνιστές -και είναι πάρα πολλοί- που τα γαλόνια τους τα κέρδισαν σε δύσκολες μάχες και φυλάττουν και σήμερα Θερμοπύλες; Ε, αυτοί δεν χρειάζονται ούτε πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης μιας ανοικτίρμονος αριστεράς, ούτε τον οίκτο κανενός. Και κέρδισαν με το σπαθί τους το δικαίωμα, στις ταξικές μπουρμπουλήθρες για κλαψιάρηδες, συμβιβασμένους και αναχώματα της αστικής τάξης, να απαντήσουν: Αϊ σιχτίρ, επιτέλους…
