Δυο λόγια στη Μνήμη του Δημήτρη Φρουζάκη
Πριν μια βδομάδα έφυγε από κοντά μας ο Δημήτρης Φρουζάκης. Ο Δημήτρης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1942. Μετά τις γυμνασιακές σπουδές στην Αθήνα πέτυχε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο το 1963 από όπου αποφοίτησε το 1969.
Η ζωή του Δημήτρη ήταν γεμάτη περιπέτειες και εμπειρίες.
Η επιβολή της δικτατορίας τον βρήκε φοιτητή. Ο Δημήτρης συνελήφθη τις πρώτες μέρες της δικτατορίας και βασανίστηκε.
Παρά την δοκιμασία όμως αυτή συνέχισε να είναι σε όλη την περίοδο των σπουδών του ένας δραστήριος αγωνιστής φοιτητής, ενταγμένος στην ευρύτερη Αριστερά.
Όταν τέλειωσε το Πολυτεχνείο και μετά τη στρατιωτική θητεία του , έπιασε την πρώτη του δουλειά στα μεταλλεία βωξίτη στην Ιτέα (μεταλλεία του Ηλιόπουλου, και μετέπειτα Κυριακόπουλου της οικογένειας δηλαδή του πρώην προέδρου του ΣΕΒ).
Ο Δημήτρης (ΠΕΡΙΚΛΗΣ) με 2 άλλους συντρόφους του το Σπύρο τον Αντωνίου (ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ) και το Μήτσο το Γιαννέα (ΕΡΜΗ) σύστησαν την 1η παράνομη οργάνωση του ΚΚΕ στα μεταλλεία αυτά. Η δράση τους απλώθηκε από τα μεταλλεία προς όλους τους εργαζόμενους του Νομού και στο φράγμα του Μόρνου.
Το 1973 κατέβηκε στις εκδηλώσεις του Πολυτεχνείου στην Αθήνα και το Μάιο του 1974 πήρε μέρος στην οργάνωση της απεργίας στα Μεταλλεία που κράτησε ως την πτώση της δικτατορίας.
Το 1974 ο Δημήτρης με τους 2 άλλους συντρόφους του, άνοιξε γραφεία στην Ιτέα και τοποθέτησε την ταμπέλα του ΚΚΕ πριν την επίσημη νομιμοποίηση του.
Το 1975 η παραπάνω τριάδα απολύεται από την εταιρεία του Ηλιόπουλου και ο Δημήτρης ακολουθεί τη δική του πορεία αλλάζοντας συνεχώς δουλειές συναφείς με τις σπουδές και την εμπειρία του.
Πέρασε από τα μεταλλεία λευκόλιθου του Παπαστρατή, από τα μεταλλεία χρωμίτη στη Σκούμτσα Γρεβενών, από τα μεταλλεία λευκόλιθου του Σκαλιστήρη στην Εύβοια.
Μετά τα Μεταλλεία για μια δεκαετία περίπου εργάστηκε σε μεγάλα τεχνικά έργα (ΜΕΤΡΟ, ΚΑΚΙΑ ΣΚΑΛΑ, ΕΓΝΑΤΙΑ). Αν και σε διάφορα έργα είχε αναλάβει διευθυντική θέση δεν εγκατέλειψε ποτέ τις αρχές του, το ήθος και την αρχή της δικαιοσύνης.
Από όποια θέση κι αν βρέθηκε προσπαθούσε να πολεμήσει την αδικία σε βάρος των εργαζομένων και όσον αφορά τα τεχνικά έργα έκανε αγώνα για να μην ζημιωθεί το δημόσιο συμφέρον.
Συμμετείχε σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, ενεργά στην πολιτική, μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ και μετά το 1989 από τις γραμμές του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ.
Παρά τις κάποιες μετακινήσεις του από τα φοιτητικά χρόνια ως σήμερα, πίστευε μέχρι το τέλος στην ενότητα της Αριστεράς και ο αγώνας του μέχρι το τέλος της ζωής του μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ εμπνέονταν από τον πόθο του για την συνολική ενότητα της Αριστεράς.
Ο Δημήτρης πίστευε στην αναγκαιότητα και τις δυνατότητες για ανάπτυξη της χώρας σύμφωνα με το μεγαλειώδες έργο του κομμουνιστή Μπάτση για τη βιομηχανική ανάπτυξη της Ελλάδας. Πρόσφερε σαν μηχανικός μεγάλο μέρος της ζωής του για την ανεξάρτητη αυτή ανάπτυξη της χώρας μας αν και η ολιγαρχία της υιοθέτησε το συμπληρωματικό μοντέλο των υπηρεσιών που πρόκρινε η Ευρωπαϊκή ένωση και παλαιότερα η Αμερικάνικη ολιγαρχία από τα χρόνια του σχεδίου Μάρσαλ.
Ο Δημήτρης γνώρισε και συνέδεσε τη ζωή του με ένα υπέροχο άνθρωπο την Παρί από το 1964. Η Παρί έδωσε ολάκερη τη ζωή στην ανατροφή των παιδιών τους και υπήρξε πραγματική σύντροφος και ηρωίδα στην περιπέτεια της υγείας του.
Ο Δημήτρης είχε απέραντο θάρρος και κουράγιο. Πρέπει όμως να τονίσουμε ότι τη δύναμη του την χρωστούσε σε μεγάλο βαθμό και στη συμπαράσταση της Παρί.
Ο Δημήτρης έφυγε νηφάλιος και θα λέγαμε πολύ δικαιολογημένα. Άφησε πίσω 3 καταπληκτικά παιδιά τον Άρη, την Ελένη , τη Στέλλα που είναι σίγουρο ότι θα συνεχίσουν στο δρόμο που χάραξε ο πατέρας τους, δηλαδή στο δρόμο του ήθους, της ανθρωπιάς, της ανιδιοτέλειας, την δικαιοσύνης.
Οι σύντροφοί σου Σπύρος και Νίκος.
